tag:blogger.com,1999:blog-71836545152478844312024-03-13T16:11:08.774+01:00Je zal het maar hebben!Maar vooral hoe kom je er weer van af?Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.comBlogger480125tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-26006136918556777212017-03-23T07:09:00.001+01:002017-03-23T07:09:43.301+01:00Eind goed, al goed!Vandaag 23 maart 2017 is een gedenkwaardige dag! Vandaag precies is het negen jaar geleden dat mijn leven een compleet andere wending kreeg. Een acute hernia gooide mijn leven op zijn kop. Binnen een jaar deed een tweede hernia daar nog een schepje bovenop. Twee rugoperaties waren nodig en daarvan herstellen heeft negen jaar geduurd. Na de operaties stapelden de problemen zich op. Ik kreeg last van een conversiestoornis waardoor ik niet meer goed kon lopen en bij tijden afhankelijk was van een rolstoel. Hier kwamen later depressies bij, in totaal zo'n zes keer, eetproblemen, zelfbeschadiging en en persoonlijkheidsproblemen. Ik was jaren totaal de weg kwijt en heb heel veel behandelingen en opnames gehad. Ik denk dat ik de afgelopen jaren evenveel tijd heb doorgebracht in een kliniek dan thuis. Revalidatie, psychosomatische behandeling, psychotherapie, cognitieve gedragstherapie, sondevoeding, slikken van heel veel anti-depressiva, drie keer elektro convulsieve therapie (ECT), katalepsie, hypnosetherapie zijn een aantal gevolgde behandelingen. De een had meer effect dan de ander maar ik bleef kwetsbaar en problemen kwamen steeds terug. De gezondheidsproblemen leidden tot veel verlies o.a. van werk, rijbewijs, zelfstandigheid en uiteindelijk heeft het ook geleid tot einde van mijn relatie na 23 jaar samen.<br />
<br />
Tot circa twee maanden geleden, was ik nog zwaar depressief en had flink last van de conversie. Maar toen is er een wonder gebeurd. Het is me gelukt uit het dal te kruipen, de knop om te zetten, de sleutel tot herstel te vinden of hoe je het ook wilt noemen. Langzaam aan kreeg mijn leven weer wat kleur en was ik in staat een leven op te bouwen. Weet nog steeds niet precies hoe het is gebeurd, maar ik het is me eindelijk gelukt mijn kracht en inzichten op een positieve, helpende manier in te zetten. Ik heb dit uiteindelijk echt zelf gedaan en ben daar echt heel trots op. Herstellen doe jezelf! En nu gaat het mentaal heel goed, voel me sterk en lichamelijk heb ik eigenlijk ook bijna geen problemen meer. Ik heb energie, slaap goed en op normale tijden, ik wandel, fiets (op gewone fiets) en vind het weer leuk om afspraken te hebben, met mensen om te gaan en vrijwilligerswerk op de manege te doen en voel me minder eenzaam. Ik geniet er weer van en heb echt het gevoel dat ik alle ellende achter me laat. Eigenlijk een heel vreemd gevoel, maar het went snel.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5wT7unj_fKc/WNF8jQTuhpI/AAAAAAAAJ8w/9xEGf92dzY45Vb3alKotNSxdbyq4tzc-ACKgB/s1600/1016617dced6cb34f8997cd1cfd08ce7.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-5wT7unj_fKc/WNF8jQTuhpI/AAAAAAAAJ8w/9xEGf92dzY45Vb3alKotNSxdbyq4tzc-ACKgB/s200/1016617dced6cb34f8997cd1cfd08ce7.jpg" width="166" /></a></div>
<br />
Het laatste behandeltraject dat ik volgde bij Scelta heeft nieuwe inzichten opgeleverd. Het blijkt dat ik nooit heb geleerd om adequaat om te gaan met teleurstellingen, want alles ging altijd voor de wind. Mijn copingstrategie is om bij een teleurstelling even flink door te zetten, een tandje erbij. Maar na de hernia's werkte deze strategie niet meer en hielp me eigenijk alleen maar verder in de problemen. Verder blijkt dat ik problemen heb met emotieregulatie (voelen, toelaten en begrenzen emoties) en nogal een obsessief/dwangmatig karakter heb. Dingen die iedereen al lang weet maar die nu duidelijk worden genoemd als oorzaak van de ontstane problemen. Iets om dus nog verder aan te werken. Op dit moment volg ik een intaketraject bij Pro Persona in Tiel. Advies is om DGT-therapie (dialectische gedragstherapie gericht op emotieregulatie) en schematherapie te gaan volgen. Onder de voorwaarde dat het niet mag leiden tot toename van problemen, ga ik hier op termijn mee starten. De wachttijd is een half jaar tot een jaar. In de tussentijd is het de bedoeling dat ik begin met voorbereidende gesprekken. Na al die jaren ben ik wel een beetje therapiemoe. Al dat gegraaf en praten over en werken aan problemen is best zwaar. Maar nu wil ik me vooral richten op de toekomst, hoe zorg ik ervoor dat ik me goed blijf voelen en hoe vul ik mijn leven in op een goede manier. <br />
<br />
Nu het goed met me gaat, is er weer ruimte om toekomstplannen te maken. Ik ben gestart met de procedure om mijn rijbewijs terug te krijgen. Moet daarvoor allerlei keuringen ondergaan en een rijtest doen. Verder wil ik heel graag weer gaan werken, maar ik moet niet te hard van stapel lopen. Als eerste stap naar een betaalde baan heb ik gevraagd bij het waterschap, mijn oude werkgever, om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Dit lijkt me echt geweldig om te doen en zal mijn herstel bevorderen. Ik wacht nu vol spanning op een reactie van het waterschap. Ook werk ik aan een gezonde leefstijl en probeer de medicatiekilootjes er weer af te krijgen. Mijn obsessiviteit helpt me goed met het dieeten en bewegen :-)<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/--vMotcJQ17s/WNF81cyzE0I/AAAAAAAAJ80/-Z2gqjbpSy8roy_H9pa76WFGPDQNAHAwQCKgB/s1600/b619c3baf7dad1d4cb7e0ba79e788f24.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://4.bp.blogspot.com/--vMotcJQ17s/WNF81cyzE0I/AAAAAAAAJ80/-Z2gqjbpSy8roy_H9pa76WFGPDQNAHAwQCKgB/s200/b619c3baf7dad1d4cb7e0ba79e788f24.jpg" width="154" /></a></div>
<br />
Sinds het najaar leef ik mijn leven alleen. In het begin erg zwaar en verdrietig. Dit heeft toen ook wel de terugval veroorzaakt. Door geheugenproblemen van de ECT ben ik alle gesprekken over een naderend einde vergeten. In mijn gedachten was het van de een op de andere plots over. Dit maakt het wel extra moeilijk. Maar inmiddels heb ik het een plaatsje kunnen geven en accepteer ik de situatie zoals die is. Ik ben ook helemaal niet boos ofzo, hooguit een beetje jaloers. Wat ik heel fijn vind, is dat mijn band met Martin nog heel goed is. Vooral in het begin heeft hij me nog erg gesteund zowel mentaal als met mijn geheugenprobkemen. We hebben nog veel contact en ook met zijn nieuwe partner kan ik het goed vinden. Onze relatie is en blijft heel bijzonder en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ook mijn schoonfamilie steunt me nog steeds.<br />
Inmiddels heb ik mijn draai alleen aardig gevonden. Er zijn natuurlijk nog steeds wel moeilijke momenten, maar die zijn niet meer alles ontwrichtend. Vooral ons 'bootleven' begin ik nu te missen. Maar ik heb de kracht gevonden om mijn leven alleen te leiden.<br />
<br />
Eindelijk na al die jaren eens een positieve blog. Af en toe lees ik wat terug en verbaas me over alle ellende die ik heb gedeeld. Ik heb nu in 8 jaar bijna 500 blogs geschreven, heel wat. Het heeft me geholpen mijn gevoelens en ervaringen te beschrijven. Ik merk dat ik daar nu geen behoefte meer aan heb, daarom was het ook lange tijd stil. Een goed teken. Voor mij is het nu tijd om een hele vette punt achter mijn blog te zetten. Ik ben hersteld! Eind goed, al goed!<br />
<br />
Bedankt voor het volgen al die jaren!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-5eaQFYv-kgg/WNF8O14dGCI/AAAAAAAAJ8s/tusMf-yOPQo5MMhgTmzZnOzxo7VfIUrUwCKgB/s1600/einde-verhaal-onderzoeker-fouten-kritiek.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="139" src="https://2.bp.blogspot.com/-5eaQFYv-kgg/WNF8O14dGCI/AAAAAAAAJ8s/tusMf-yOPQo5MMhgTmzZnOzxo7VfIUrUwCKgB/s320/einde-verhaal-onderzoeker-fouten-kritiek.jpg" width="320" /></a></div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-32179378153706960312016-11-13T15:56:00.002+01:002016-11-13T15:56:41.788+01:00LonelyTijd voor een nieuwe blog. De laatste is alweer van bijna een jaar geleden. Het is dus hard tijd om jullie weer eens bij te praten over wat er allemaal gebeurt in mijn leventje. En dat is heel wat en helaas niet alleen maar positief nieuws.<br />
<div>
Het is inmiddels helaas zo dat ik sinds een maand of twee mijn leventje alleen leef. Martin is 20 jaar mijn maatje geweest in goede en slechte tijden. De afgelopen acht jaar heeft hij me zo goed mogelijk gesteund, opgepept en voor me gezorgd. Dat was geen makkelijke periode, veel stress, zorgen en een grote afhankelijkheid. Onze levens waren niet gelijkwaardig en we zijn uit elkaar gegroeid. De stress van de afgelopen jaren heeft Mart lichamelijke klachten bezorgd en hij heeft dus nu gekozen om zichzelf te redden en mij te verlaten. Voor mij kwam dit redelijk onverwacht en de klap was groot. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee; de tranen stromen tijdens dit typen dan ook rijkelijk. Het is hard, zwaar, moeilijk, eenzaam maar ik moet verder. Probeer nu een leven alleen op te bouwen. Dat is moeilijk want door al die jaren van ziek zijn ben ik in een isolement terecht gekomen. Ik probeer nu contacten te herstellen en nieuwe contacten te maken. Ik kan gelukkig in ons huis blijven wonen, dat scheelt een hoop stress en zorgen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Sinds mijn vorige blog heb ik qua behandeling niet stil gezeten. Ik heb 2 opnames gehad in de kliniek in Nijmegen. En daarbij ook twee series van ECT (elektro convulsieve therapie). Dat was afzien. De laatste ECT is nog maar vijf weken geleden. De probkemen met mijn geheugen en aandacht/concentratie ervaar ik nog elke dag. Ik ben dit keer zoveel kwijt geraakt en heb grote moeite met dingen opnieuw aanleren. Gelukkig helpt Martin me nog af en toe met de dagelijkse strubbelingen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
In oktober ben ik gestart met een nieuwe behandeling bij Scelta in Apeldoorn gericht op persoonlijkheidsstoornissen. Ik ga daar voor 14 weken 1 dag in de week naar toe. Ik volg daar het KBTA traject (kortdurende training behandeling en advies). Naast therapieen is er veel aandacht voor diagnostiek. Individuele gesprekken, psychologisch onderzoek, systeemgesprek etc. moeten inzicht geven in de problematiek. Het traject leidt tot een beschrijving van de problematiek en advies voor vervolgbehandeling. Ik hoop dat ik hiermee uit de vicieuze cirkel kan komen, waar ik nog steeds inzit. </div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
<div>
De dagen nu staan ik het teken van mijn hoofd boven water houden. Ik ben kwetsbaar en de moelijke prive omstandigheden doen hier geen goeds aan. Ik probeer op alle mogelijke manieren uit de loerende depressie te blijven. Dagstructuur, afleiding zoeken, werken op de manege, mensen ontmoeten, fietsen, gesprekken met POH (praktijkondersteuner GGZ huisarts) en therapie voor conversie. Ik voel me wel wat afglijden, maar gelukkig nog niet een hele diepe put in. Ik zal blijven vechten om uit die put te blijven!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-MC-jmeK_GxQ/WCh9cSuv46I/AAAAAAAAJm0/smpTl1JMWuAow6nM9Q9NQgkb32Kw7NeoACLcB/s1600/i-like-to-be-alone-but-i-hate-to-be-lonely-quote-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-MC-jmeK_GxQ/WCh9cSuv46I/AAAAAAAAJm0/smpTl1JMWuAow6nM9Q9NQgkb32Kw7NeoACLcB/s320/i-like-to-be-alone-but-i-hate-to-be-lonely-quote-1.jpg" width="242" /></a></div>
<div>
<br /></div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-72567157482613945032015-12-06T17:28:00.000+01:002015-12-06T17:28:00.879+01:00DraaierigIk word er draaierig van. Eerst gaat het relatief goed met me, ga dan van alles doen, niet zomaar doen maar obsessief aan de slag, daarmee ga ik aan de grenzen van mijn kwetsbare lichaam voorbij, mijn lichaam valt uit door aanvallen, ik kan dit niet accepteren en word depressief, dit versterkt al mijn negatieve gedachten dat ik niks meer kan en val nog dieper in een bodemloze put.<br />
Inmiddels zit ik op de bodem van deze put. Best boos en gefrustreerd dat het zo is gelopen. In april werd duidelijk dat een psychologisch onderzoek nodig is om inzicht te krijgen in persoonlijkheidskenmerken die mijn herstel in de weg staan. Dit onderzoek is in september gestart (ja ze waren het vergeten). Het onderzoek was voor mij nogal confronterend en lokte heftige conversiereacties uit. Het is dan ook niet afgemaakt. Maar toch staan er wat conclusies op papier. Belangrijkste is dat depressie en conversie nu zover op de voorgrond staaan, dat conclusie over persoonlijkheid niet getrokken mogen worden. Wel geeft het onderzoek inzicht in bepaalde persoonlijkheidsproblematiek (dwangmatige persoonlijksheidsstoornis en trekken van borderline en narcisme en een soort eetstoornis) die de cirkel in stand houdt. Hiervoor is intensieve therapie nodig, maar dat kan ik nu helemaal niset aan. Als ik nu tegenover een therapeut zit, zit ik te schaken ogen dicht en kan nauwlijks praten, dus ja zo is therapie niet echt haalbaar. <br />
Het afgelopen half jaar voelt voor mij als verspeeld. Eerst gaat het goed en dan net zo lang aanrommelen totdat ze me kunnen opvegen. Ik zie het leven nu vrij somber in. Kom nog weinig buiten en dingen die ik juist had opgepakt om het leven weer wat zin te geven, vallen allemaal af. De tekenclub geeft prikkels. Het werk op de manege lokte ook aanvallen uit en dat was niet veilig en te belastend voor de omgeving.<br />
Hoe moet het dan nu verder. Opgeven? Daar denk ik vaak over na, maar doe dat nog niet. Inmiddels ben ik weer al een paar keer in Nijmegen geweest waar ze me vorige keer aanrdig hebben opgelapt. Er loopt een aanvraag voor ect (elektro convulsieve therapie) en ook zal ik boostersessies gaan volgen bij de conversiedeskundige. Hiervoor is wel opname nodig, waar ik vreselijk tegenop zie. Ben zo opnamemoe en het geeft me ook veel stress op zo'n afdeling. Maar ik heb eigenlijk geen keus en moet ook aan mijn omgeving denken.<br />
Als de therapieen aanslaan en ik na een aantal maanden minder depressief en conversie meer onder 'controle' heb dan is het tijd om aan persoonlijkheid te gaan werken. Nu wordt gedacht aan een intensief traject bij een gespecialiseerde intstelling in Lunteren. Dit gaat dan hopelijk de cirkel doorbreken en kom ik weer op het rechte pad.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/d9/f7/83/d9f78305af44cb6636e904a909d6ad08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/d9/f7/83/d9f78305af44cb6636e904a909d6ad08.jpg" width="452" /></a></div>
<br />Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-4811858561103688812015-11-11T17:53:00.001+01:002015-11-11T17:53:11.968+01:00Ik en mijn ikkenIk zit in de bus gezellig met al mijn andere ikken. Mijn sterke-ik zit zoals bijna altijd aan het stuur. Die weet precies waar hij naar toe wilt en geeft plankgas om daar te komen. Maar o jee er ligt een omgewaaide boom op de weg. Tegenslag! Hoe ga je daarmee om. Mijn sterke ik wordt boos en zet al zij krachten in om de boom van zijn plek te krijgen. Flink sjorren en trekken maar er komt geen beweging in. Mijn boze ik raakt nog gefrustreerder en raakt ook uitgeput maar opgeven ho maar. Ergens achter in de bus zit mijn zachte-ik, die voorzichtig dat we ook terug kunnen gaan en een andere weg kunnen kiezen. Maar dit wordt niet gehoord door mijn boze ik. En dan staat mijn regel-ik op en die zegt als de boze-ik en de zacht-ik nu eens naar elkaar gaan luisteren en gaan samenwerken. Boosheid gaat ons niet helpen, we keren de bus, rijden rustig terug en nemen de route van de zachte-ik. En zo komen we ook op onze bestemming, en hebben we niet gefaald.<br />
Deze metafoor gebruikt mijn psychosomatisch fysiotherapeut waarbij ik vorige week weer ben gestart na 3 jaar pauze. Opvallend hoe snel ze de vinger weer op de zere plek kan leggen . Ze komt aan huis en wandelen een rondje waarbij mijn lijf al snel begint te protesteren. Ik wil niet voelen, stilstaan bij hoe ik me voel gewoon doorlopen. De spanning loopt op en als ik dan thuis ben, knalt de spanning eruit. Mijn boze-ik laat van zich spreken en in de verkramping sta ik letterlijk te stampvoeten. Ik val compleet verkrampt op de bank en het enige wat ik nog hoor is ADEM UIT, ADEM UIT MARJOKE!. Er aan toe geven en mijn zachte-ik toelaten is bijna niet te doen, want dat voelt als zwak. Maar op het moment houdt mij sterke-ik het niet meer vol en moet steeds meer kwetsbaarheid laten zien. Dit maakt me depressief en dit gevoel is de laatste tijd heel sterk aanwezig. En ik ben zo bang voor dit meeest ellendige gevoel dat ik ook hier tegen probeer te vechten. Maar ik kan dat gevecht niet winnen, het vechten laat me alleen maar dieper zakken. En als dit zo doorgaat dan zie ik me nog voor kerst in een kliniek zitten. Het ergste beeld dat ik me voor kan stellen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8uaoo5ul758/VkNx_bWrxJI/AAAAAAAAIk4/oKSgHiAPW3E/s1600/7674cdeb666fcd836410383e6f3f7398.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://4.bp.blogspot.com/-8uaoo5ul758/VkNx_bWrxJI/AAAAAAAAIk4/oKSgHiAPW3E/s400/7674cdeb666fcd836410383e6f3f7398.jpg" width="275" /></a></div>
<div>
De eerste resultaten van het psychologisch onderzoek laten zien dat depressie, conversie en persoonlijkheid een complexe vicieuze cirkel vormen. Ik hoop dat nu dit inzichtelijk is we de cirkel kunnen doorbreken. Maar ik zal eerst weer wat weerbaarder moeten worden om deze strijd aan te kunnen. Want nu krijg ik bij elke therapie al heel snel een aanval en is dus niet effectieff. Volgende week heb ik weer een afspraak bij pro persona in Nijmegen bij de therapeut die mij eerder behandelde met katalepsie en hypnotherapie. Hopen dat die me wat meer controle kan geven en wat minder aanvallen. Zo nu weer tourtje met de bus, wie zit er aan het stuur?</div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-76667393176947446602015-10-02T18:44:00.001+02:002015-10-02T18:49:43.612+02:00Conversie, wat flik je me nu?Conversie, conversie wat doe je me aan? Eind vorig jaar was je na de ect (elektro convulsieve therapie) bijna verdwenen, wonderbaarlijk dat wel. En nu ben je weer in alle hevigheid terug. Juist nu ik weer een beetje begin te leven en wat leuke dingen probeer te doen. Het begon met psychologische onderzoeken die heftige aanvallen bezorgden waardoor ik bij Pro Persona heel wat uurtjes op de grond door heb gebracht. Maar ook op de tekenclub, in de supermarkt, op de manege en op straat komt het nu voor. Het ziet er best heftig uit dus mensen schrikken en zij geneigd meteen de ambulance te bellen. Dit is nu een paar keer gebeurd en geen fijne ervaring. Erg stigmatiserend, de ambulancebroeders zien een paar littekens op mijn arm en weten direct genoeg: 'u hoort niet in het ziekenhuis en wij kunnen niks doen'. Inmiddels is er wel de afspraak dat wanneer ze me vinden ik wel netjes word thuisgebracht door de ambu. Ik heb nu een kaartje op zak waarop staat wat ik heb, dat ik geen epilepsie heb en dat er geen ambulance gebeld moet worden. Vandaag heeft dat gewerkt. Ik kreeg een aanval in het winkelcentrum en behulpzame mensen hebben me naar de huisarts gereden (ik gebruik steeds vaker de rolstoel om te voorkomen dat ik op straat kom te liggen en geen kant uit kan). Daar kennen ze me want ben daar deze week klant aan huis. Dat was mijn derde aanval daar deze week. Van de huisarts krijg ik een spuit rivotril en omdat ik vandaag ook een half uur niet aanspreekbaar was, heeft hij ook overlegd met de psychiater. Ook slik ik weer extra medicatie tegen verkrampingen. Twee uur later heeft Martin me opgehaald en bekaf thuisgebracht. Vind het erg vervelend dat hij van zijn werk moet komen voor mij. Ik wilde ook perse alleen naar huis maar dat mocht niet. Vandaag waren mij ervaringen goed, maar gister had ik mevrouw de dokter die me compleet overstuur heeft gemaakt. Het begon dat ze aan me zat te trekken en te schreeuwen dat ik moest ontspannen en normaal moest ademen. Ja dat helpt echt op zo'n moment. Een spuit vond ze niet nodig want vanzelf zou het ook wel overgaan (wel met lorazepam). Toen ze op een gegeven moment suggereerde dat ik aanval ook zelf op kan wekken, sloegen de stoppen door en ben ik heel boos weggegaan. Net of je dit voor je lol doet; een nieuw soort work-out ofzo. Doe mij dus maar meneer de dokter maar ja bij spoed heb je het niet altijd voor het zeggen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RpeF9-TIPwc/VdLpy1TL5AI/AAAAAAAAG6M/7IbmGwiI7W0/s1600/IMG_15305043292992.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img alt="" border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-RpeF9-TIPwc/VdLpy1TL5AI/AAAAAAAAG6M/7IbmGwiI7W0/s320/IMG_15305043292992.jpeg" title="" width="213" /></a>De conversie heeft me inmiddels lichamelijk uitgeput. Daarbij komt nog dat ik waarschijnlijk prikkelbaardarm syndroom heb en daardoor moeilijk voedsel binnen houd. Ook mentaal eist het zijn tol, wordt er weer depressief van. En daar ben ik heel bang voor. Tegen depressieve gevoelens wil ik weer allerlei afleiding gaan zoeken. Maar dit gaat vanwege de dwang weer heel obsessief en grenzeloos en daar krijg je weer conversie van. Het is een lastige cirkel waar ik in ronddraai. Mijn hulpverleners kunnen er ook niet zo veel mee want die zij vooral gespecialiseerd in stemmingsstoornissen en zijn van mening dat lichamelijke klachten 'komen en gaan'. Maar of het zo simpel is? Ik heb wel voor elkaar gekregen dat ze nu advies gaan vragen bij de conversiespecialist die mij vorig jaar heeft behandeld en ook start ik volgende week weer met psychosomatische fysiotherapie.<br />
Afwachten dus maar of de klachten ook weer zo snel weggaan als ze zijn gekomen. De tijd zal het leren.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-70754599009500843612015-08-27T19:48:00.002+02:002015-08-27T19:48:51.180+02:00Obsessie?Regen, wind; het lijkt wel herfst. Mij weerhoudt het er niet van om op de handbike te stappen. Net weer een rondje over de dijk gemaakt. Ik doe dit bijna dagelijks. Het is iets waar ik me op kan storten, steeds harder, verder en lekker mijn lichaam uit putten. Wanneer ik een keer niet kan, wordt ik heel onrustig en voel ik me zwak. Je zou het fietsen een obsessie kunnen noemen, maar ik voel me er goed bij. Voel me sterk en fit en ook mijn lijf wordt weer strakker. Ben inmiddels de kilos die ik door medicatie was aangekomen grotendeels kwijt. Ook komt dit door dat ik erg met eten of eigenlijk niet eten bezig ben. Ook weer zoiets om me helemaal in te storten. Maar het heeft effect en dat voelt goed.<br />
Mentaal voel ik me dus best goed. De somberheid is minder en ik kan weer wat voorzichtig genieten. Ik realiseer me wel dat dit komt doordat ik zo gedreven met mezelf bezig ben. Het voelt goed dus ik ga er maar mee door maar ergens is er een stemmetje dat me waarschuwt voor het terugvallen in oude patronen. Patronen die me in het verleden ziek hebben gemaakt. Mijn huidige therapeuten zien dat niet zo. Die zijn vooral gericht op stemmingsproblemen en zijn al lang blij dat ik zo actief ben.<br />
Fysiek heb ik wel last van wat kwaaltjes. Voel me vaak misselijk, waardoor eten lastig is. Mijn darmen protesteren en lopen gaat wat moeizamer. Ik weet niet goed wat ik met deze signalen moet. Of eigenlijk weet ik het stiekem wel maar kan ik gewoon niet anders op dit moment. Ben bang dat ik dan weer depressiever word.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-nImD0Rsm9DI/Vd9MvS32mDI/AAAAAAAAHdc/rhG4y0W_2NA/s1600/53992_20130207_044420_nice-people-limits-quotes-04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-nImD0Rsm9DI/Vd9MvS32mDI/AAAAAAAAHdc/rhG4y0W_2NA/s320/53992_20130207_044420_nice-people-limits-quotes-04.jpg" width="221" /></a></div>
<br />
Mijn betere stemming heeft me wel een goede vakantie opgeleverd. We hebben 3 weken met de Aquaholic rond gevaren o.a. naar de Waddeneilanden. Niet alles lukte helemaal zoals ik het had gewild maar al met al was het een goede vakantie. Ben bezig met het maken van een filmpje dat ik later wel eens zal posten.<br />
<br />
Het gaat dus best goed. Maar het evenwicht is wankel. Dat heb ik vorige week wel ervaren. Ik had mijn eerste sessie van een persoonlijkheidsonderzoek bij Pro Persona in Tiel. Ik daar vrij onbevangen op de handbike naar toe. Maar dat viel tegen, al bij de eerste vraag stroomden de tranen. Ik vond het erg heftig en confronterend, er is toch echt nog wel wat aan de hand. Gedurende het gesprek kreeg ik een conversieaanval die ik redelijk kon stoppen. Maar mijn concentratie was helemaal weg en nadenken lukte niet meer. Dus toen zijn we er maar mee gestopt. Ik kon nog lopend wegkomen. Maar toen ik mijn fietsoutfit aan het aantrekken was, kwamen de gedachten. Ik moet dit toch kunnen. Emoties speelden op en dit resulteerde erin dat ik in de hal in een aanval raakte en op de grond viel. De aanval was behoorlijk raak en ik kon niet meer praten. Ze wisten niet wie ik was, wie mijn behandelaren waren en wat er aan de hand was. Ik ben toen door de acute dienst naar een kamertje getild waar ik 2,5 uur op de grond heb liggen krampen. Uiteindelijk kon ik via mijn telefoon duidelijk maken bij wie ik een afspraak had gehad en konden ze achterhalen wie ik was en wat er aan de hand was. Fietsen naar huis zat er niet meer in, was ook suf van de medicatie. Ben uiteindelijk met de taxi thuisgekomen. Dit was even een domper, ik dacht dat conversie minder heftig was en dat ik onderzoek wel aankon. Een deuk in mijn zelfvertrouwen.<br />
Volgende week heb ik weer 2 afspraken. Er zal nu 'nazorg' worden geregeld en ik bestel maar een taxi. Een voordeel ze kennen me nu wel!Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-49663919771746876272015-07-07T17:42:00.000+02:002015-07-07T17:43:42.788+02:00Liever een gebroken been Op psychisch ziek zijn heerst nog steeds een taboe. Als je een been breekt, ziet iedereen dat. Het zit in het gips en je loopt een tijdje op krukken. Voor iedereen duidelijk wat er aan de hand is en dat het een aantal weken duurt voordat het hersteld is. Maar wanneer je zegt dat je depressief bent, vallen de meeste mensen vaak stil. Ze zien waarschijnlijk niets aan je en vinden het te 'persoonlijk' of eng om er verder naar te vragen. Het enige wat men vaak nog kan bedenken, is een goedbedoeld advies. Maar dit is voor de betrokkene vaak heel pijnlijk. 'Bekijk het eens van de positieve kant joh', of ' ga toch lekker op vakantie'. Een botbreuk herstelt hier toch ook niet sneller door. Ook geven deze adviezen vaak onbedoeld het gevoel dat je niet hard genoeg werkt aan je herstel.<br />
<br />
Nu ik uit de kliniek ben ontslagen en weer thuis ben, krijg ik ook vaak last van deze gevoelens. Ik merk dat mijn omgeving het lastig vind om erover te praten. En ook krijg ik het gevoel dat nu alles toch weer goed is en ik niet meer moet zeuren. Ik zelf zou ook zo graag willen dat dit zo was. Maar het is nu eenmaal niet zo, het leven is voor mij nog geen groot feest. Het is net of mijn ziek zijn er niet meer mag zijn. Maar net als een gebroken been heeft mijn ziekte hersteltijd nodig. En dat heeft tijd nodig, meer dan bij een gebroken been. En zal gaan met vallen en opstaan. <br />
<br />
Deze blog is geinspireerd op een blog die ik ergens tegen kwam. Erg leuk en leerzaam om te lezen! Kijk hier:<br />
<a href="http://chrisje.info/2015/01/20/liever-een-gebroken-been-wat-niemand-zegt-over-depressies-en-burnout/">Liever-een-gebroken-been-wat-niemand-zegt-over-depressies-en-burnout/</a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-d2SB1QKxtPc/UdptryxIQZI/AAAAAAAAAHI/yUDF8aL2Abk/s1600/loesje+empathie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-d2SB1QKxtPc/UdptryxIQZI/AAAAAAAAAHI/yUDF8aL2Abk/s1600/loesje+empathie.jpg" width="226" /></a></div>
<br />Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-21554510723910168962015-07-06T18:05:00.001+02:002015-07-06T18:05:04.884+02:00GDBMIk ben een echte 'labbekakker'. Profiteer al sinds 2010 van een uitkering. Heb de hele dag voor mezelf, kan doen en laten wat ik wil en krijg elke maand mijn centjes van het UWV. Wie wil dit nou niet? Nou ik! Ik zou niets liever willen dan gezond zijn, mijn ambities in een baan kwijt kunnen en zo een bijdrage leveren aan de maatschappij! Maar de realiteit is nu nog even anders.<br />
<br />
Stress is goed voor niemand. Maar mensen met psychische klachten en conversie kunnen door stress behoorlijk van slag raken. Sommige enveloppen op de deurmat geven mij acuut stress. Het UWV is daar een mooi voorbeeld van. Toen ik enkele weken geleden terug kwam van vakantie lag er zo'n envelop met blauw logo op de mat. Weg vakantiegevoel. Na lang aarzelen de envelop toch maar open gemaakt en mijn voorgevoel klopte. Dit keer geen informatie over mijn uitkering maar een verzoek tot herbeoordeling van mijn gezondheidstoestand. 'Daar is toch niks mis mee', 'ik mankeer toch niets', 'ik kan toch best werken', 'waarom werk ik dan eigenlijk niet?': allemaal gedachten die door mijn hoofd flitsten. Totdat mijn vriend me weer met beide benen op de grond zette. 'Je bent ziek', 'je wordt toch niet voor niets behandeld', 'je bent niet ontslagen van langdurige opname', 'je bent niet eens in staat om normaal thuis te functioneren hoe kan je dan werken'. 'Je bent gewoon psysisch ziek, iets wat je nog steeds niet hebt geaccepteerd'. Een harde boodschap!<br />
<br />
Ik moet zeggen dat ik tot nu toe nooit echt problemen heb gehad met het UWV. In 2010 heeft het UWV mij tijdelijk arbeidsongeschikt verklaard. In die tijd liep ik wat slecht en was er net conversie vastgesteld. Mentaal was ik toen nog best sterk. Bij de brief zat een formulier waarin ik informatie moest invullen over hoe mijn gezondheid is veranderd t.o.v. 2010. Het formulier was veel te klein om al mijn behandelingen en ontwikkeling op aan te geven. Dus daarom maar alle informatie zo goed mogelijk in een brief gezet. Sinds 2010 is er heel veel gebeurd. Ik ben door een heel diep dal gegaan. Mijn gezondheid is heel erg veel verslechterd maar nu is er weer een stijgende lijn. Ik ben vele malen beter dan ik ooit ben geweest, maar als ik heel eerlijk ben, gaat het nu nog wel slechter met me dan tijdens de beoordeling in 2010. Ik heb nu een heel scala aan psychische klachten erbij en ook de conversie-aanvallen waren er toen nog niet. Met alle opgestuurde informatie gaat een arts beoordelen of er een gesprek nodig is met bijvoorbeeld een arbeidsdeskundige. <br />
<br />
Zondagavond kwamen we thuis na een zonnig weekend op de boot en weer werd ik weer verrast door post van het UWV. Het lijkt wel of ze dit expres op vrijdag versturen zodat ze je weekend verzieken of je wat tijd geven om af te koelen voordat je op maandag aan de bel kan trekken. Ik verwachtte dat het UWV mij uit zou nodigen voor een gesprek om mijn toestand her te beoordelen, er is immers veel veranderd. Ik maakte me al druk hierover, ik kan zo'n gesprek helemaal niet aan en bezorgt me een conversie-aanval. Bij het openen van de envelop bleek mijn voorgevoel dit keer niet te kloppen. De arts heeft beoordeeld dat ik aan diverse complexe psychische stoornissen leidt en dat er daarom sprake is van 'Geen Duurzaam Benutbare Mogelijkheden'. Mijn uitkering blijft voorlopig onveranderd. Ik kreeg een licht opgelucht gevoel toen ik dit las. Maar gelijkertijd confronteerde het me ook weer met de realiteit. Ik kan gewoon niet werken omdat ik nog steeds te ziek ben. Wat een klote situatie!<br />
<br />
Van het UWV zal ik voorlopig geen stress meer hebben want ze geven met tot juni 2018 om te herstellen. Dan pas stellen ze voor de situatie weer eens onder de loep te nemen. Deze termijn zal vast niet uit de lucht komen vallen; ze zullen vast wel de ervaring hebben dat dit soort trajecten een lange adem nodig hebben. Maar voor mij kwam het wel uit de lucht vallen. Ik vind drie jaar hersteltijd nog ontzettend lang. Maar dat is ook meteen weer mijn acceptatieprobleem. Gelukkig als ik eerder dan juni 2018 aan werken toe ben, kan ik dat altijd zelf aangeven. Voor mij de uitdaging om te bewijzen dat het ook sneller kan!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oYeaLye4du4/VZqm6BEaaCI/AAAAAAAAGJc/xrj5Cl8x0HA/s1600/885e88637cb1b2389902f7c29db65ddb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-oYeaLye4du4/VZqm6BEaaCI/AAAAAAAAGJc/xrj5Cl8x0HA/s320/885e88637cb1b2389902f7c29db65ddb.jpg" width="271" /></a></div>
<br />Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-7092184953337484592015-05-26T17:55:00.000+02:002015-05-26T17:57:03.261+02:00Ben ik echt ziek?Al ruim twee maanden ontslagen uit de kliniek. Al vele weken thuis aan het herstellen. Dus dan is het nu toch tijd om beter te zijn. Dit is zoals ik het voel en zoals het volgens mijn hoofd zou moeten zijn. Dat de realiteit anders is, is heel lastig te accepteren. Nog steeds! Zo lastig zelfs dat dit een letterlijk gevecht wordt tussen mijn lijf en hoofd wat zich uit in conversie. De conversie lijkt een soort beschermingsmechanisme te zijn om de moeilijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. Tijdens een aanval sluit mijn lichaam zich letterlijk af door te verkrampen en mijn ogen te sluiten en te verstoppen achter mijn handen. Lekker veilig.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-5MfdnY0OCqw/VWSWYbf79MI/AAAAAAAAFwM/tHhCAfoECjI/s1600/b4062b6c0410a1e982f40ca0f277c223.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-5MfdnY0OCqw/VWSWYbf79MI/AAAAAAAAFwM/tHhCAfoECjI/s320/b4062b6c0410a1e982f40ca0f277c223.jpg" width="213" /></a></div>
<br />
Twee keer per week komt er een psychiatrisch verpleegkundige bij mij thuis om mij te begeleiden. Haar missie op dit moment is om mij ervan te doordringen dat ik niet beter ben en niet mijn leven weer verder kan leven zoals ik dat zeven jaar geleden deed. Ik moet luisteren (en ook handelen) naar wat mijn lichaam vertelt. Keer op keer is dat weer confrontatie (en dus conversie). Ik heb deze boodschap natuurlijk al veel vaker gehoord maar toch ben ik met al mijn intelligentie niet in staat het te veranderen. Het hoort voor mij gewoon niet zo, je moet sterk zijn, doorgaan tot je erbij neervalt en vooral niet je zwakte laten zien. En mijn definitie van zwakte gaat heel ver. Ik vind bijvoorbeeld niets doen of veel slapen zwak.<br />
We werken er dus hard aan om mijn gedachten te veranderen. Ik moet er in mijn denken van overtuigd raken dat ik toch echt iets mankeer. Vandaag kreeg ik de keuze of ik 'ziek' ben of dat ik het 'psychisch kwetsbaar' wil noemen. Kwetsbaar voor conversie, voor depressie en kwetsbaar voor dwangmatig handelen. Ik vind 'kwetsbaarheid' een beetje een vies woord. Dat past helemaal niet bij me want dat wil ik juist niet zijn. Maar ziek zijn impliceert dat je er ook weer van hersteld en weer beter wordt. Dit past me veel beter maar is ook weer mezelf voor de gek houden. Lastige keuze. Maar als ik dan toch moet kiezen doe mij dan maar 'een beetje ziek'. En dat dan nu accepteren! (nogal zo'n vies woord).<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-SNunYGE6RWw/VWSXOMBURSI/AAAAAAAAFwY/0jVmRWE-gBA/s1600/for-when-i-am-weak-then-i-am-strong-240x300.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-SNunYGE6RWw/VWSXOMBURSI/AAAAAAAAFwY/0jVmRWE-gBA/s1600/for-when-i-am-weak-then-i-am-strong-240x300.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-59462026309449786032015-05-22T20:38:00.000+02:002015-05-22T20:38:03.608+02:00Verder gaan met bloggenEn dan ben je opeens weer thuis........ Na ruim 2 jaar opname in een psychiatrische kliniek is dat flink wennen. Inmiddels ben ik al weer 2 maanden thuis maar gewoon is het nog niet. Maar wat is eigenlijk nog gewoon? Na al die jaren zou ik dat niet meer weten. Wat 7 jaar geleden zo gewoon was, is dat nu al lang niet meer. Mijn leven is drastisch veranderd en nu is het tijd om dat opnieuw vorm te geven. Een mooie kans, maar in de praktijk blijkt dit voor mij toch erg lastig.
Weer thuis uit de kliniek, alles achter de rug en dus weer beter zou je denken. Maar dit ligt toch iets anders. Ik zou heel graag beter willen zijn en denk stiekem ook dat dat zo is. Een aantal weken geleden was ik van plan mijn blog af te sluiten want ik ben immers beter dacht ik dus waar moet ik nog over schrijven. Ik had geen zin meer om me kwetsbaar op te stellen en allerlei persoonlijke dingen te delen. Maar inmiddels begin is me steeds harder te realiseren dat ik nog niet beter ben. Alles wat de afgelopen jaren is gebeurt, is niet zo maar over en vergeten en heeft me behoorlijk kwetsbaar gemaakt. Even ter herinnering: <i>twee rugoperaties, ernstige conversiestoornis, rolstoelafhankelijkheid, eetstoornis, zware depressie, suïcidaal, automutulatie, elektro-shock therapie, Pfeiffer, obsessieve persoonlijkheidstrekken.</i> Als ik dit rijtje zo zie kan ik nog steeds niet bevatten hoe het zo ver heeft kunnen komen.<br />
<br />
Ik heb besloten om toch door te gaan met bloggen en met jullie mijn gevoelens en ervaringen te delen. Schaamte voor het (psychisch) ziek zijn, heb ik wel. Maar dit weerhoudt me er niet van mijn verhaal op te schrijven. Ik hoop dat dit ook helpt om het stigma te doorbreken. Later meer over hoe het verder gaat.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-5qli8hBBssY/VV93YlOhXLI/AAAAAAAAFuI/RHlv6acZkIs/s1600/sameperson.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-5qli8hBBssY/VV93YlOhXLI/AAAAAAAAFuI/RHlv6acZkIs/s320/sameperson.png" width="246" /></a></div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-58346423423917281752015-01-25T12:05:00.002+01:002015-01-25T12:07:30.974+01:00Terug gevallen?Mijn verhaal is blijven steken bij 9 keer ECT. In totaal heb ik 13 ECT-behandelingen gehad. Het resultaat was verbluffend. Somberheid verdwenen en wonder boven wonder ook mijn conversie is bijna weg. Op dit moment heb ik nauwlijks nog last van aanvallen en loop ik weeer bijna als een kievit. Na de ECT moest ik meteen starten met het opbouwen van onderhoudsmedicatie om de boel stabiel te houden. Dit viel even tegen want na 2 weken opbouwen van pillen werd ik ziek. Ik zal de details weglaten maar ik heb me 2 weken kotsmisselijk gevoeld. Nadat alle virusinfecties en andere kwalen waren uitgesloten werd de boosdoener toch in de pillen gezocht. Dus toen kwam er weer een periode van afbouwen. Nadat de misselijkheidsklachten verdwenen waren, voelde ik me weer goed en wilde graag naar huis. Het leven in de kliniek deed me geen goed. Besloten is toen dan ook dat ik voor kerst met ontslag zou gaaan en dat ik half januari ambulant in Tiel verder behandeld zou worden. In de tussentijd bleef ik onder controle in Nijmegen. Ik was dus de kerstdagen thuis. De eerste dagen gingen erg goed. Ik kreeg veel reacties uit de omgeving dat ik zo veranderd was. Dat was fijn om te horen en zelf te ervaren. Alleen hoe langer ik thuis was hoe moeilijker het werd. Ik had erge last van obsessief gedrag en raakte van slag als de dingen niet konder zoals ze bij mij in m'n hoofd zaten. Dit leidde dan ook heel snel tot een sterke terugval waarbij de depressie dubbel en dwars terugkwam. Deze situatie was dan ook direct aanleiding om me opnieuw op te nemen. Zo komt het dus dat ik deze blog weer vanuit de kliniek schrijf. Ik heb een paar weken zwaar gedrogeerd rondgelopen. Inmiddels ben ik op peil met mijn nieuwe pillen en gaat het weer beter. Thuis zijn is nog een lasttig punt. Ik hoop dat nog meer ECT behandelingen me bespaard blijven en dat ik snel met goede begeleiding naar huis kan. Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-89075436627514912742014-11-12T19:22:00.001+01:002014-11-12T19:38:11.759+01:00Het gaat goed met me!!!Ik heb inmiddels 9 ECT behandelingen gehad en ..... het gaat goed, ze hebben effect. Iedereen zegt tegen me dat ik zo veranderd ben. Niet alles ligt meer onder een deken van een depressie, ook ben ik niet meer afgestompt door allerlei pillen. Heel voorzichtig aan ga ik starten met resocialiseren, met kleine stapjes weer het 'normale' leven tegemoet treden. Het enige vervelende dat ik nu nog ervaar zijn problemen met mijn geheugen. Door de ECT raakt het geheugen tijens deze periode aangetast, maar dit herstelt zich later weer. Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-40789844707679775412014-10-19T19:04:00.002+02:002014-10-19T19:25:00.150+02:00Een dag met Eeeeceeeteee<p dir="ltr">Sinds kort word ik op dinsdag en vrijdag behandeld met elktro convulsieve therapie (ECT). Voor de buitenstaander even een kijkje hoe deze dagen eruit zien.'s Morgens worden mijn spulletjes die nodig zijn voor de 'operatie' naar de afdeling gebracht. De verpleging keurt mij dan door mijn bloeddruk en temperatuur te meten. Als dit goed is, komt er iemand van 'transport' om mij in bed op te halen. Ik ga charmant gekleed in mijn opereatiejasje met luierbroekje naar de operatiekamers. Dit transport gaat door de catacomben van het ziekenhuis. Daar aangekomen krijg ik een infuus geprikt (als het lukt) en moet ik nog ca 30 minuten wachten. Dan komen ze me halen voor de shock. Ik krijg dan allerlei elektrodes opgeplakt die met draadjes worden aangesloten en word naar de ok gereden. Daar krijg ik een kapje met zuurstof en iets later spuiten ze de 'slaap'in. Als ik slaap geven ze me een stroomstootje waardoor ik een epileptisch insult krijg. Of je een goed insult krijgt, is eigenlijk het belangrijkste criteria voor een succesvol verloop van de behandeling. Omdat ze ook spierverslappers inspuiten, maak je niet de bewegingen die bij een insult horen. Maar 1 arm is afgekneld en daar komt geen spierverslapper. In deze arm kunnen ze zien of je een goed insult hebt. Na de behandeling kom ik snel weer bij en wordt dan kotsmisselijk terug naar de afdeling gebracht. Daar stap ik over in mijn eigen bed en doe even een tukje. Na anderhalf uur ga ik uit bed om iets te eten. De rest van de dag breng ik hangend en liggend in bed door. 's Avonds ga ik om half 8 naar bed en de volgende dag voel ik me weer stukken beter. </p>
<p dir="ltr">Van Wiki: Meer dan een halve eeuw na de introductie van ECT weet men nog niet hoe deze behandeling ingrijpt op depressies. Wel zijn bij onderzoek met dierproeven verschillende effecten gerapporteerd, zoals een toename van dopamine-D1- en D2-receptoren in de nucleus accumbens en afname van het aantal norepinefrinereceptoren in postsynaptische zenuwcellen. Later onderzoek suggereert dat ECT mogelijk ook oude neurale verbindingen en de groei van nieuwe neurale verbindingen in de hersenen stimuleert. </p>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-48360682533022746342014-10-05T11:01:00.000+02:002014-10-05T11:04:10.011+02:00Maar vooral hoe kom je er weer vanaf?Een conversiestoornis! Je zal het maar hebben! Maar het belangrijkste is hoe kom je er weer vanaf?
<br />
Nou mij is dat het afgelopen jaar aardig gelukt. Op mijn blog kun je lezen hoe mijn conversiestoornis in 2010 begon, hoe ik bij Altrecht Psychosomatiek heb geprobeerd deze stoornis onder de knie te krijgen en hoe het verder is gegaan.<br />
<br />
Sinds 2012 ben ik in therapie bij Pro Persona in Nijmegen bij de afdeling somatoforme stoornissen. Dit is een kleine, onbekende afdeling en ik ben hier toevallig via een second opinion terecht gekomen. Hier werken ze met hypnotherapie en katalepsie om de conversie te lijf te gaan. Dit is een compleet andere aanpak dan het contact maken met je lichaam en lichaamssignalen voelen. Eigenlijk is deze therapie een manier om je hersenen in de war te brengen en zo de conversie aan te pakken. <br />
<br />
Ik heb afgelopen jaar verschillende hyponose oefeningen gedaan. Ingesproken op mijn telefoon kan ik deze thuis oefenen. De ene persoon is is makkelijker in trance te brengen dan de ander. Maar ik heb het geluk dat ik na drie zinnen al in trance ben en m'n ogen dan niet meer open kan houden. Door de hypnose is het de bedoeling dat je in een ontspannen toestand raakt en de conversie zo geen vat op je heeft. Voor mij is dit nog wel moeilijk omdat onstpanning een negatieve lading heeft voor mij. Dus dit is nog iets om de komende tijd aan te werken.
Katalepsie is helemaal een raar verschijnsel. Door te focussen op je lichaam (of in het begin door druk uit te oefenen op bepaalde punten) kan je in een soort toestand raken waarin je spieren verstijfd zijn. Je hebt dan het gevoel dat je niet meer kunt bewegen. Iemand anders kan je door je armen of benen te bewegen in elke positie neer zetten. Door mezelf in een toestand van katalepsie te brengen, kan ik de conversieaanvallen beheersen. De aanvallen kan ik op deze manier stoppen. Ook helpt katalepsie bij het lopen, ik heb dan minder last van de slappe verlamming in mijn beeen. Het is nu oefenen, oefenen en nog eens oefenen om deze techniek steeds beter onder de knie te krijgen en zo de aanvallen helemaal te kunnen stoppen en weer te lopen als een kievit. Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-13638214127937450322014-08-21T13:53:00.002+02:002014-08-21T13:55:03.699+02:00Shocking News!<blockquote>
</blockquote>
Inmiddels is het al weer bijna een jaar geleden dat ik ben opgenomen in de Nijmeegse kliniek 'Aurora'. Een jaar dat in het teken stond mijn depressie onder de knie te krijgen. Verschillende medicijnen en cognitieve gedragstherapie hebben niet het gewenste effect gehad. Dit heeft niet geleid tot verbetering van mijn stemming maar wel allerlei andere nare neveneffecten gehad. Mijn gewichtstoename is daar het meest zichtbaar van. Cognitieve gedragstherapie heeft wel resultaat gehad maar mijn gedachten zitten zo diep dat deze eigenlijk met schematherapie moeten worden aangepakt. <br />
<br />
Een jaar verder en nog niet opgeknapt. Dat is reden om toch eens flink af te vragen hoe het nu verder moet. Na lang beraad, is toch uiteindelijk de stap gezet om me aan te melden voor ECT. Ik zag hier altijd flink tegenop maar inmiddels zie ik dit nog als enige te zetten stap. ECT is een vrij kostbare en intensieve behandeling. Je krijgt dit 2x per week en wordt dus ook 2x per week onder narcose gebracht. Omdat ik bijna een jaar ben opgenomen, gaan er in ons 'goed geregelde' landje allerlei regels spelen. Concreet betekent dit dat ik eerst 31 dagen naar huis moet en dan weer terug opgenomen wordt om een ECT behandeling te volgen. Hoe dit precies is geregeld, zal ik hier verder maar niet toelichten. Kortom het plan is dat ik 29 augustus voor 31 dagen naar huis ga en dan begin oktober weer wordt opgenomen 'voor onbepaalde tijd'. Ik ben nu bezig om samen met de zorgverleners een 'hoe overleef ik 31 dagen?-plan' te maken. <br />
<br />
Wat is ECT?<br />
Elektroconvulsietherapie (ECT), of met een oudere aanduiding elektroshocktherapie of kortweg elektroshock, is een behandeling van patiënten waarbij door middel van het opwekken van een epileptisch insult, uitgelokt door een stroomstoot door het hoofd, getracht wordt bepaalde psychiatrische aandoeningen te behandelen. De belangrijkste indicatie voor ECT is een ernstige therapieresistente depressie, waarbij psychofarmaca en psychotherapie niet meer helpen. Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-43365395698866021452014-06-10T12:43:00.002+02:002014-06-10T12:43:33.556+02:00M&MArts<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-xXf5qdDbqgY/U5bhIL89TpI/AAAAAAAAD0k/mg0GxcKPCoM/s1600/20140604_150719%257E2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-xXf5qdDbqgY/U5bhIL89TpI/AAAAAAAAD0k/mg0GxcKPCoM/s1600/20140604_150719%257E2.jpg" height="123" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-w54zab81MpM/U5bhIHhX8DI/AAAAAAAAD0k/tzFRfEDkru0/s1600/20140528_115816.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-w54zab81MpM/U5bhIHhX8DI/AAAAAAAAD0k/tzFRfEDkru0/s1600/20140528_115816.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ykFG5rNu0gs/U5bhIOXhPDI/AAAAAAAAD0k/ga04zrak7V4/s1600/20140520_113528.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-ykFG5rNu0gs/U5bhIOXhPDI/AAAAAAAAD0k/ga04zrak7V4/s1600/20140520_113528.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-VBeFDHri0k4/U5bhIFhJdhI/AAAAAAAAD0k/5tK-IOJuVqw/s1600/20140513_191947.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-VBeFDHri0k4/U5bhIFhJdhI/AAAAAAAAD0k/5tK-IOJuVqw/s1600/20140513_191947.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-lCr3NQr30lg/U5bhIFu7GjI/AAAAAAAAD0k/bC2QtA94H4Q/s1600/20140314_105742.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-lCr3NQr30lg/U5bhIFu7GjI/AAAAAAAAD0k/bC2QtA94H4Q/s1600/20140314_105742.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-58839193916841522552014-06-10T12:38:00.001+02:002014-06-10T12:38:47.086+02:00ToktokHet is wel weer eens tijd voor een berichtje van mij. Een van mijn doelen is om meer te bloggen en dan vooral ook over gezonde dingen. Maar mijn wereldje is zo klein geworden dat dat niet mee valt. Dus dan toch maar een ongezonde blog.<br />
Het is inmiddels zomer gewordem in Nijmegen, maar in mijn wereldje is het vooral nog donker en zit de zon nog achter de wolken verborgen. Inmiddels ben ik bezig met afbouwen van mijn laatste medicatie-optie. Ook dit werkte niet en ik kamp alleen met bijwerkingen. Ik zit in een emotionele achtbaan, ben flink wat kilootjes te zwaar en het leven lacht me nog niet toe. Inmiddels krijg ik cognitieve gedragstherapie in Tiel. Dus zou me af moeten helpen van een aantal ingebakken gedachtenpatronen die niet 'helpend' zijn. Alle hoop is op deze therapie gevestigd. In mei word geevalueerd of dit me voldoende heeft geholpen of dat aanvullend nog een andere therapie (bijv. ECT) nodig is.<br />
Ik ben hier wel lekker creatief bezig. Ik heb een hele expressieve schilder- en tekenstijl ontwikkeld. Het ene na het andere schilderij komt uit mijn vingers. Tsja wat ik er allemaal mee moet doen, weet ik niet, maar boeit ook niet, ik ben lekker bezig. Heb op mijn kamer zelfs een extra tafel geplaatst zodat ik meer ruimte heb voor mijn creatieve uitspattingen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-mg-DySxrUdM/U5bgIJfatYI/AAAAAAAAD0Y/vzvFUYinCHQ/s1600/20140528_115744%257E2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-mg-DySxrUdM/U5bgIJfatYI/AAAAAAAAD0Y/vzvFUYinCHQ/s1600/20140528_115744%257E2.jpg" height="226" width="320" /></a></div>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-51392409867513433682014-04-06T11:22:00.001+02:002014-04-06T11:22:31.432+02:00TranenWees niet bang voor tranen<br />
stop angst niet weg<br />
Laat 't verdriet maar komen<br />
want gevoelens zijn oprecht<br />
Er komt een tijd<br />
dat de zon weer gaat schijnen<br />
en dat de tranen, de angst<br />
en ook het verdriet<br />
langzaam gaan verdwijnenMarjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-66296138180935733462014-04-06T11:12:00.003+02:002014-04-06T11:12:33.114+02:00Op en AfHier weer eens een berichtje uit Nijmegen. Ja daar zit ik dus nog steeds en er komt geen eind aan alle elllende. Ik ben hier gekomen om nog 2 combinaties van pillen te proberen. De eerste combinatie heb ik inmiddels al weer lang afgebouwd omdat die me niet werkte tegen mijn depressie. Inmiddels ben ik alweer een paar weken de laatste combinatie aan het opbouwen. De opbouw gaat gepaard met hele heftige emoties. Lig uren te huilen op bed van verdriet, voel me zo wanhopig. Ben ook geaggiteerd, geirriteerd en af en toe flink boos. Een stressbal is al gesneuveld en ook de verpleging en artsen hebben mijn 'assertieve' kant leren kennen. De wanhoop is alaf en toe zo groot geworden dat ik als enige uitweg nog pillen zag. Een keer heb ik thuis al mijn 'zo nodig' pillen geslikt en afgelopen week mijn stiekem gespaarde pillen. Het waren allemaal kalmerende pillen dus was niet super ernstig, werd er alleen erg slaperig van. Maar omdat mijn bloeddruk om het kwartier gemeten moest worden, kon ik niet echt slapen (zou dit ontmoedigingsbeleid zijn?). Het is geen slimme actie maar ik kon gewoon niet anders. Inmiddels word ik met iets meer middelen ondersteund om rustig te blijven. Ik moet nog 2 weken opbouwen en dan zit ik op de maximale dosis en is het wachten op effect. Ik hoop wederom zo dat het dit keer aanslaat (hoe vaak heb ik dat al niet gehoopt?) want anders worden de alternatieven schaars.
Als afleiding ga ik elke dag naar creatieve therapie. In september word ik voor het eerst tante want mijn broer en schoonzus verwachten een zoontje. Dit is aanleiding om allerlei leuke dingen te maken, maar verder kan ik daar natuurlijk nu nog niks over vertellen. Ik houd R & T lekker in spanning! Maar wees gerust het maakt geen herrie :)
Verder krijg ik nog elke week therapie tegen conversie. Dit begint zijn vruchten af te werpen en ik ben regelmatig in staat om een aanval te remmen met katalepsie. Wel is het zwaar want het gaat ook vooral over mijn 'niet helpende' gedachten en verdriet. Voor behandeling van mijn depressie is al een half jaar duidelijk dat aanvullend op medicatie cognitieve gedragstherapie (cgt) goed zou zijn. Maar dat regelen heeft heel wat voeten in de aarde. Hier op het expoertisecentrum hebben ze zoveel expertise dat ze geen psycholoog in het team hebben. Ze hebben van alles proberen te regelen, maar waar het nu naar uit ziet, is dat ik voor cgt weer terug moet naar Tiel. Maar daar ben ik weer ingeschreven bij het verkeerde ambulante team. Een hoop gedoe dus weer, waar ik mijn boosheid lekker in kwijt kan.
Kortom niet echt een positief verhaal, het is superzwaar maar gelukkig ben ik een echte zeeuwse dus 'Luctor et Emergo'!!! (ik worstel en kom boven voor de niet-zeeuwen). Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-53222317848215730012014-01-26T15:47:00.001+01:002014-01-26T15:47:30.495+01:00Katalepsie<p dir="ltr">Ik zit inmiddels alweer ruim 15 weken in het expertisecentrum in Nijmegen. Ik wacht en wacht en wacht, tot dat de nieuwe medicatie gaat werken. Tot nu toe merk ik er nog weinig van, ben nog steeds deprie. Elke week ga ik naar een andere locatie voor therapie voor conversie. Hypnose blijft moeilijk, ik ben wel snel in trance maar er ook snel weer uit. Een andere techniek is katalepsie, daar in blijk ik een naturtalent te zijn. Katalepsie is verstijving van je spieren, een verschijnsel dat je ook in de natuur ziet. Bijvoorbeeld een vogel die tegen het raak vliegt, kan als dood blijven liggen om daarna weer vrolijk verder te vliegen. Het idee is dat je katalepsie ook kunt toepassen om trillende ledematen rustig te krijgen. Eerst heb ik geoefend met mijn handen, toen mijn benen mijn en hele lichaam. Dit ging supergoed. Ik kan nu binnen een minuut mijn hele lichaam in katalepsie krijgen. Je kan me dan zo neerzetten als je maar wilt. Dit toepassen bij een aanval moeten we nog oefenen. Wel kan ik als standbeeld op straat gaan staan ..........</p>
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-86532113599094821402014-01-07T17:13:00.000+01:002014-01-07T17:13:32.832+01:00Teigetje is backOm te beginnen, wil ik iedereen nog een heel goed 2014 wensen.
Inmiddels zit ik al weer 10 weken in Nijmegen. De opstartfase heeft lang geduurd, maar nu gebeurt er eindelijk wat. Ik heb 1 pil afgebouwd en die is vervangen door aan ander middel. Deze combinatie van middelen zouden elkaa moeten versterken. Op het effect moet ik nog even wachten. Ik hoop zo erg dat het werkt. Nu die ene pil is afgebouwd is Teigetjee weer een beetje terug, nu merk ik dat ik die tijd ervoor een beetje gedrogeerd waa. Maar nu Teigetje er weer is, ben ik weer hyper en stuiter in het rond. Niemand weet eigendljk goed hoe ik het hyperen kwijt moet raken. Ik ga nu 2x per dag 'sporten' (ik noem het bewegen). Ik roei en doe wat met gewichten maar ik moet ver onder mijn grenzen blijven. De check van de verpleging is dat ik na het sporten niet mag zweten en een rooie kop mag heben. Daarnaast ga ik elke ochtend naar creatieve therapie en maak daar best leuke dingen. De laatste tijd ook veel met hout, weer eens iets anders dan dat geklodder met verf. Verder slaap ik overdag nog veel.
Dit is een hele korte update van hoe het hier gaat, maar kan het nu niet opbrengen meer te bloggen.
Tot de volgende keer.Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-38360317720645695792013-10-31T09:59:00.001+01:002013-10-31T09:59:25.027+01:00Het leven in NijmegenHier weer eens een berichtje uit Nijmegen. Inmiddels is hier bijna iedereen gewend aan mijn conversie-aanvallen. Afvoeren naar bed, hek omhoog, pilletje erin en verder met rust laten. Aan mijn depressie is nog niet veel veranderd. De pillen waar ik in Tiel mee begonnen was, wordt hier mee doorgegaan en zit inmiddels op de goede dosis. Maar ze helpen me niet echt, voel me nog steeds behoorlijk deprie.
De groep hier is heel wisselend maar over het algemeen langdurige opnamen, dus wat dat betreft pas ik er goed tussen. Met de meeste mensen kan ik goed overweg, maar er is er eentje die me behoorlijk irriteert. Van de week zij ik iets van zijn gedrag en kreeg een heleboel shit over me heen. Ik zou hier niet horen, ik verpeste de sfeer, moest m'n grote bek houden. Je raadt het al ik in de stress en in een aanval en hij liep lekker door. Daar kan ik soms zo kwaad over worden, dat bij mij mijn lijf direct reageert en de ander nergens last van heeft. Bovendien heb ik door dit stomme voorval het raku stoken gemist (stoken van klei waardoor het glazuur craqueleert). Frustratie! 's Middags dacht ik even naar buiten te gaan met de rolstoel, maar mijn aanval was nog niet helemaal voorbij. Ik zat dus wat te shaken en mijn lichaam overstrekte. De voorwielen kwamen al een paar keer van de grond. Iets later werd ik wakker en lag ik achterover in mijn rolstoel met mijn hoofd op straat. Allemaal mensen om me heen en ook de ambu was erbij. Ze dachten dat ik een epileptisch insult had gehad en wilden me meenemen in de ambu. Gelukkig kwam er net een medepatient langs die zijn waar ik vandaan kwam. Na een telefoontje is de verpleging me komen halen. Maar omdat ik buitenbewustzijn was geweest, had gespuugd en niet echt helder was moest ik toch nog naar de eerste hulp. Daar hebben ze een hersenscan gemaakt en die was gelukkig goed. Alleen het onthouden van 3 woorden lukte me niet, dus kreeg ik wel een wekadvies mee. Een gebroken nacht dus. Nu nog wat hoofdpijn en warrig was ik toch al. Heb net maar meteen gebeld naar het WMO voor anti-kiepwieltjes.
Verder ga ik me vervelen vandaag, want de activiteitentherapie valt uit en verder mag/kan ik nergens aan meedoen. Ik hoop binnenkort met PMT te starten maar daarvoor is nog overleg nodig en dat gaat helaas niet zo snel. Vanmiddag ga ik nog wel naar een andere locatie hier in Nijmegen voor de hypnotherapie. Ik doe braaf elke dag mijn oefeningen en ben dan wel even heel ontspannen, maar direct daarna gaan mijn spieren verkrampen. De oefeningen die ik meekrijg worden dus steeds korter. Maar ik heb er nog wel vertrouwen in dat dit me kan gaan helpen. Het zijn in ieder geval hele fijne therapeuten.
Het weekend ga ik weer naar huis en ga kijken bij ons bootje dat inmiddels veilig op de kant ligt. Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-49494742851468007062013-10-14T18:35:00.000+02:002013-10-14T18:35:07.612+02:00In NijmegenJa jullie hebben het goed gezien, ik ben in Nijmegen. Ik zit nu bijna een week in het expertisecentrum. Hier hoop ik duidelijkheid te krijgen hoe ik van mijn depressie afkom. De eerste week stond in het teken van mijn conversieaanvallen. Nieuw, schrikken, doen we het wel goed, is er meer zorg nodig ....... De verpleging was bang dat ze mij niet de zorg kunnen bieden die nodig is. Maar inmiddels zijn een aantal dingen goed geregeld en hebben we vanmiddag duidelijke afspraken gemaakt. Na drie nachten op de grond slapen, heb ik nu een bed met hek (tegen het eruit rollen), een alarmsysteem hebben ze niet, dus heb ik nu een draadloze deurbel. Verder ga ik naar risicovolle activiteiten en het eten met de rolstoel, zodat ik snel weg kan als het nodig is. Met deze maatregelen hoop ik dat ik hier mag blijven en dat ze zich nu op mijn actuele probleem de depressie gaan richten.
Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-89212478727970249682013-10-14T18:20:00.002+02:002013-10-14T18:24:06.651+02:00Mijn adresVoor de geï"nterseerden mijn tijdelijke adres in Nijmegen is:
Expertisecentrum Aurora
Postbus 9101
6500 HB NIJMEGENMarjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7183654515247884431.post-59374985215451404562013-10-06T11:09:00.003+02:002013-10-06T11:09:34.846+02:00Depressief<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://blogimages.seniorennet.be/liesje226/1084674-f5e04bfb7d8a57b206822bf59cc5ac12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="http://blogimages.seniorennet.be/liesje226/1084674-f5e04bfb7d8a57b206822bf59cc5ac12.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Marjokehttp://www.blogger.com/profile/06054739295405399326noreply@blogger.com0