Dat 'ding'

Is er nog leven in Den Dolder? Dit zullen sommigen van jullie zich afvragen. Ja er is nog leven, maar het is niet gemakkelijk. Ik heb al vaak gedacht dat ik het dieptepunt had bereikt, maar het blijkt dat ik heel diep moet gaan. Voor mijn gevoel houdt het maar niet op. Ik heb vaak geen zin meer om alles wat ik doormaak op mijn blog te zetten, gewoon omdat het allemaal veel te heftig is. Maar bij deze toch maar weer eens een update.

Inmiddels is duidelijk geworden dat mijn ontslag van 5 december is uitgesteld tot 16 januari. Dit betekent dat ik dan een jaar in behandeling ben geweest, dit is ook de maximaal mogelijke termijn. Aan de ene kant ben ik blij dat ik nog wat tijd krijg om aan mezelf te werken. Maar aan de andere kant vind ik het lastig te aanvaarden dat ik zoveel tijd nodig heb, want ik liep toch alleen een beetje slecht. O ja en soms tril ik een beetje. Tsja deze opvatting zit me flink in de weg en de laatste tijd kan ik er niet meer omheen dat ik echt iets mankeer. Zo heb ik bijvoorbeeld laatst bij PMT een half uur op de grond gelegen. Ik was uit de stoel gevallen en was daarna zo verkrampt dat ik niet meer kon bewegen en dus niet de rolstoel in kon. Toen de fysiotherapeut alles weer had losgewrikt kon ik worden weggerold. Doordat ik zo lang opgenomen ben, zie ik ook veel mensen vertrekken. Twee van mijn beste maatjes zijn inmiddels al weg en dat afscheid valt zwaar.


De afgelopen periode is steeds meer tot me doorgedrongen dat ik met mijn leven een andere weg moet inslaan. Hoe die weg eruit ziet, is nog onduidelijk. En deze onduidelijkheid is voor een controlfreak moeilijk om mee om te gaan. Ook dringt het steeds meer tot me door dat ik bepaalde hulpmiddelen nodig heb en dat ik voorlopig afscheid moet nemen van bepaalde dingen die voor mij heel belangrijk zijn. Ik ben dus flink aan het rouwen en dat geeft heel veeel verdriet. Qua hulpmiddelen is duidelijk dat ik thuis zo'n ding op rolletjes nodig heb. Ik heb al moeite om het ding bij naam te noemen, maar een rolstoel is inmiddels aangevraagd. Ik ben inmiddels 2x met zo'n ding op stap geweest. Dit vind ik nog erg lastig, je bent zo afhankelijk en ik heb het gevoel dat iedereen me bekijkt. Ik zie dat ding vooral nog als een beperking, vroeger liep ik gewoon alles. Maar het is waar dat een rolstoel me in het hier en nu verder brengt.

Inmiddels ben ik samen met het team volop aan het bedenken welke nazorg ik thuis nodig heb en hoe mijn dagbesteding eruit gaat zien. Want thuis zitten achter de geraniums en een vissenkom gaat me niet gelukkig maken. Maar aan de andere kant ligt het gevaar op de loer dat ik compleet terugval in oude patronen. 'Less is More'  is het motto.

Ook hebben we om de twee weken een systeemgesprek. Een therapeut helpt Mart en mij hoe we thuis met situatie om moeten gaan. Want ook het leven thuis staat behoorlijk op zijn kop.

De nachten zijn nog steeds een ramp en erg kort. Ik heb een tijdje geprobeerd om met heel veel spierverslappers in slaap te vallen. Maar ook dit werkte niet. Ik lag op mijn knieën in de gang, maar slapen ho maar. Ook zijn we tot de conclusie gekomen dat de antidepressiva die al een tijd slik onvoldoende werken. Dus nu ben ik bezig deze af te bouwen en met nieuwe pillen aan het opbouwen. De opbouw ging behoorlijk snel en de cocktail aan pillen werd me even te veel. Ik werd zo suf dat ik vorige week tijdens de koffie steeds wegviel in een soort slaap. Verder maken de nieuwe pillen de klachten in het begin alleen maar erger. Ik wist niet dat je je zo klote kunt voelen. Ik zag het totaal niet meer zitten en liep alleen maar te janken. Ook nu lopen de tranen alweer over mijn wangen. Maar ja, zoals ik al zo vaak gehoord heb, moet ik ook hier doorheen.

Vliegen zonder vluchtplan

Na bijna een jaar opgenomen te zijn, zijn er nog steeds mensen die me kaartjes sturen. Ik waardeer dit echt en wil jullie hier hartelijk voor bedanken. Alhoewel mijn kamer flink vol hangt, zijn er nog wel wat lege plekken over.  De meeste trouwe kaartjesstuurders zijn mijn ouders. Bijna elke week sturen ze wel een origineel zelf ontworpen kaartje. ThanXXX daarvoor. Op een van de laatste kaarten stond een mooie spreuk die niet mag ontbreken op mijn blog:

De vlinder vouwt zijn vleugels uit

hij vangt wat zonnestralen

De vlinder vlindert door de lucht

hij vliegt op zonnestralen

De vlinder voert geen vluchtplan uit

hij volgt de zonnestralen

Vlinder

Weet dat de tijd zal je helpen, geloof maar gewoon wat ik zeg

Al lijken je kleurrijke vleugels voor eeuwig gevangen

Ja, toch op een dag vlieg je weg

Hoog in de lucht

Zul je de wereld heel anders gaan zien

Voel je de rust

Zul je genieten ook als het maar even is

Adem het in

.......

Voel je bij iedere slag die je maakt dat je leeft

Als je geduldig bent

Gebeurt het vanzelf

Als je genieten wil

Wil het dan niet te snel