Nog één week voor de boeg

Vanavond vertrek ik voor de laatste keer naar Den Dolder. Donderdag heb ik eindevaluatie met het team en vrijdag worden ik en mijn fiets opgehaald. Vreemd hoor. Vooral ook omdat ik er helemaal geen goed gevoel bij heb. Ik heb het gevoel dat ik nog lang niet klaar ben en nu ongeveer op het diepste punt zit. Met name de depressie zit me nu behoorlijk in de weg en lijkt alleen maar erger te worden. Woensdag hoor ik of ik nog meer pillen moet slikken. Afgelopen week waren er veel aanvallen en was ik af en toe heel verdrietig. Bijna alle therapieën strandden ruim voor tijd in een aanval, zo zo frustrerend. Donderdag had ik zoveel spanning opgebouwd dat het aan het eind van de middag uitknalde. Was compleet de weg kwijt. Zo boos en verdrietig om de situatie. Heb 3 uur lang gejankt en gegooid met dingen. De verpleging had de tip om toch wat afleiding te zoeken in bijvoorbeeld muziek of tekenen. Met Greenday keihard aan (sorry buurvrouw) ben ik gaan tekenen. Nou tekenen is een groot woord, maar het was wel met gevoel. Verschillende stiften zijn leeg, vooral de zwarte. Niets hielp en ook de verpleging kon me niet echt rustiger krijgen. Om kwart voor 8 ben ik de taxi ingegaan en gelukkig was ik toen wat bedaard. Toen ik thuis kwam, wachtte daar nog een fijne boodschap op me. Mijn oude 'baas' had gebeld met Martin om te vragen of ik in april weer aan de slag kan in mijn oude functie. Want ik heb een overeenkomst dat het waterschap die plek voor mij vrij houdt tot 1 april. Mart heeft aangegeven dat het er niet in zit dat ik 1 april weer 24 uur werk. Ik weet dat dat zo is, maar zelf durfde ik dat niet te zeggen. Deze boodschap kwam keihard en kon ik er eigenlijk nu niet bij hebben. Alhoewel ik natuurlijk stiekem wel wist dat werken geen optie was, het team is daar ook vrij duidelijk in geweest, kwam de klap toch keihard aan. Het is nu zo definitief en het versterkt mijn gevoel van nutteloos te zijn.
Ik heb het weekend puzzelend doorgebracht, dat is toch een goede afleiding. En ik heb mijn afscheid voorbereid. Ik wil een sober afscheid, omdat ik niet in jubelstemming ben. Voor een aantal mensen, die ik wat langer ken, heb ik wat gekocht en van hun neem ik inniger afscheid apart van heel de groep. De hele groep krijgt donderdag iets bij de koffie en daar wil ik het bij laten. Ik wil ook niets zeggen bij mijn afscheid, want dat is veel te lastig en daardoor kan ik weer in de kramp belanden. Ik wil ook proberen om onder de standaard vragen van 'wat heb je geleerd', 'wanneer was de ommekeer' en 'wat wil je meegeven aan nieuwe cliënten'. Deze vragen roepen veel te veel op bij me en ook kan ik ze niet positief beantwoorden. Ben benieuwd of ze dit verzoek zullen respecteren. Wordt vervolgd ....

Terugblikken?

Wateroverlast?

Een nieuw jaar

Het nieuwe jaar is inmiddels begonnen en het oude jaar is overwonnen. Dit is zo'n moment dat je stil staat bij wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurt. Ik had verwacht dat 2011 mijn jaar zou worden. Een half jaar therapie volgen en dan beginnen met een nieuwe start van mijn leven. Als ik er nu op terug kijk is deze wens niet uitgekomen en dat doet pijn.... heel veel pijn. Maar gelukkig komt er elke keer weer een nieuw jaar waarin je het opnieuw kunt proberen. En dat gaan we dan ook maar gewoon doen.

Ik ben inmiddels een week thuis. De eerste dagen gingen redelijk. Had een beetje vakantiegevoel, niets hoeft alles mag en Mart was altijd in de buurt. Later in de week ging ik me realiseren dat dit geen vakantie is voor mij, maar dat dit straks gewoon mijn leven is. En die klap kwam hard aan, want ik wil dit gewoon nog steeds niet. Je moet dit voor nu aanvaarden en niet te ver in de toekomst kijken zeggen de wijzen dan tegen me. Ik weet ook prima dat dat zo is, maar het doen is toch effe wat anders. Inmiddels ben ik dus ook weer wat gestresster en meer in beweging. Alles wat me er aan doet herinneren dat ik ziek ben, geeft veel verdriet. Ik wil gewoon niet ziek zijn!
Ik heb nog 2 weken bij Altrecht tegoed. Ik verwacht in die weken geen grote omslag. Ik heb nu sterk het gevoel dat een jaar Altrecht me niet heeft gebracht wat ik had gehoopt. Laten we eerlijk zijn, ik ging er met een stok in en kom er met een rolstoel en een flinke depressie uit. De pillen zouden nu wat moeten gaan werken. Heb inmiddels een hogere dosis. Zelf weet ik nog niet goed of ze dat nu al doen. Ik heb nog steeds vreselijke wanhopige buien waar ik moeilijk uit kom. Wel heb ik nu pillen  die hun werkzame stof vertraagd afgeven en hier word ik dus gelukkig niet zo dizzy van.
De komende weken moet ik vooral mijn nazorg regelen. Lig nog in de clinch met mijn verzekering voor vergoeding van fysiotherapie. Heb inmiddels bezwaar gemaakt tegen hun afwijzing en ik heb goede hoop dat ze het wel gaan vergoeden. Dat heb ik dan toch maar weer mooi zelf geregeld.

Gelukkig nieuwjaar

Ik wens al mijn volgers een supergoed 2012!