Hoe is het nu?

Het blijft een moeilijke vraag om te vertellen hoe het nu gaat. Ik heb nog steeds veel moeite om te aanvaarden dat dit voorlopig is zoals het is. Wanhopige buien  blijf ik houden. Ook verlies ik soms alle hoop en heb weinig vertrouwen in verbetering. Mijn fysiotherapeute probeert de wanhoop weg te halen. Ook stimuleert zij me om meer dingen te gaan doen. Ik ga volgende week bijvoorbeeld samen met mijn fysio proberen om weer wat te sporten.LKijken hoe mijn lichaam daarop reageert. Ook oriënteer ik me op vrijwilligers werk. In tegenstelling tot de fysio heb ik weinig vertrouwen in Pro Persona, de GGZ die mij begeleid. De psychiater neemt naar mijn mening te weinig initiatief en een visie ontbreekt. Overigens is dit ook de mening van de fysio. En de extra hulp (PIT) die ik zou krijgen is in totaal 1x geweest en toen werd ze ziek. Ik heb al een paar keer heel wanhopig gebeld en gevraagd om een vervanger. Maar die is er niet, dus wordt de tactiek gevolgd van zo snel mogelijk afpoeieren. Martin heeft zelfs nog met de psiech gebeld om zijn zorg aan te geven. Ook hij kreeg als antwoord 'het is erg vervelend, maar kan er verder niks aan doen. U  moet wachten tot zij weer beter is en nee vervanging is er niet'. Volgende week hebben we weer een afspraak met hem. We zijn beide behoorlijk geirriteerd door de gang van zaken dus dat wordt gezellig.

Ziektewinst?

Vier jaar ziekte heeft me een heleboel kaarten opgeleverd. Vandaag heb ik ze allemaal in een grote doos gestopt. Best lastig om te zien, omdat dan de hele lange weg, die ik al af heb gelegd, aan je voorbij trekt.  En die weg is niet ten einde. Ik zeg altijd dat ik al veel te lang ziek ben, omdat ik dubbele kaarten begin te krijgen. Maar ondanks dat, blijft het leuk om post te blijven ontvangen. Dus iedereen die aan onderstaande indrukwekkende stapel heeft bijgedragen, super bedankt daarvoor.

M&MArt

Afgelopen maandag ben ik samen met mijn fysiotherapeut naar 'schilderles' geweest. Gewoon bij iemand op zolder die creatief bezig gaat met kleine groepjes mensen. Voor mij had ze een opdracht voorbereid. Ik voelde even wat weerstand want ik hou er in het algemeen niet van dat wordt voorgekauwd wat je moet doen. Laat mij maar lekker wat aanklooien. Ik mocht met ecoline aan de slag op nat papier. Hierdoor krijg je allemaal uitgelopen kleuren. De eerste keer had ik teveel kleuren gebruikt en was mijn papier helemaal gevuld. Het tweede vel moest ik wat minder kleuren gebruiken en ook witte stukken achterlaten. Nou, helaas niet gelukt. Kon me eruit lullen door te zeggen dat dit gewoon mijn stijl is, verven op mijn eigenwijze. Daarna heb ik uit het vel wat schilderijtje geknipt en ik moet zeggen dat het resultaat heel aardig is geworden. Ik moet nu bedenken of ik dit wil blijven doen, als tijdverdrijf was het best leuk. Maar of ik het ook leuk blijf vinden, is nog even de vraag. Misschien maar gewoon proberen
Nou hier dan het resultaat, bieden staat vrij!

Thuis ben ik ook creatief bezig geweest. Soms om mijn frustratie kwijt te kunnen, ga ik flink tekenen. Maar deze fotos zijn niet zo vrolijk en hou ik lekker voor mezelf. Maar soms komt er ook iets vrolijkers uit, ja bijna altijd visjes.

Loesjes Lente

De psiech en WMO

Donderochtend vroeg hadden we een afspraak bij de psiech. Het gesprek niet helemaal zoals ik zou willen, maar ik was niet in staat om dit uit te spreken. Na 10 minuten was ik namelijk al helemaal vastgelopen, kramp, trillingen en niet meer kunnen praten. Ik heb op dit moment weinig vertrouwen in mijn psiech. Hij wekt niet de indruk dat hij mijn klachten begrijpt. Komt zelf niet met ideeën en schrijft alleen recepten voor extra pillen vooe. De pillen worden dus nog verder verhoogd. Het meest teleurgesteld was ik toen hij zei dat hij me over 2 maanden weer wil zien. Ik begrijp dat niet, het gaat helemaal niet goed met me. Uiteindelijk hebben we een afspraak gemaakt voor over 3 weken. Ook gaat hij een psycholoog inschakelen. Ik had dus een slecht gevoel overgehouden en dat gevoel heb ik nog steeds. Het was balen dat mijn extra hulp ziek is geworden, kon er dus ook niet met haar over praten. Ik ben van plan om morgen met de psiech te bellen en uit te leggen hoe ik gesprek ervaren heb.
Donderdagmiddag kwam ook nog de WMO consulente bij ons langs, De maatschappelijk werkster uit DD was hier ook bij. Dit gesprek ging goed, eindelijk iemand die meedenkt. Ik krijg nu een taxipas waarmee ik goedkoop met de regiotaxi kan rijden. Eerder kwam ik daarvoor niet in aanmerking omdat ik teveel verdiende, maar nu hebben ze de inkomensgrens laten vallen. Ook krijg ik zo'n ding, je weet wel zo'n rolding. Binnenkort komt er een leverancier van rolstoelen langs om te passen.  Tsja ... ik zal eraan moeten geloven. Al met al een heftige donderdag.

Piramide

Ook de moeilijke pyramide puzzel staat in elkaar. Wel een klein beetje vals gespeeld.

Beestenboel

Dit heeft me een jaar Altrecht opgeleverd .... een gezellige beestenboel!

Gelukkig?

Je gelukkig voelen is met andere ogen 

naar dezelfde dingen kijken.

Al 3 weken thuis

Ik ben al weer ruim 3 weken thuis. En eindelijk wat zin gevonden om weer eens wat te bloggen. Mijn laatste weken in Den Dolder waren zwaar. Ik was heel boos, gefrustreerd en verdrietig omdat ik me steeds meer ging realiseren dat ik anders moet gaan leven. Ik heb zelfs nog verschillende keren mijn excuses aangeboden omdat ik zo aan het draken was. Vooral de kunstzinnige therapeut moest eraan geloven. Ik snapte totaal niet wat ze met haar laatste opdracht  bedoelde, ik wilde gewoon vingerverven en dan zonder regeltjes, maar zij dacht daar anders over. Maar uiteindelijk heb ik toch lekker geklodderd.
Ik was dus duidelijk niet in de stemming om een leuk afscheid te vieren. Ik wilde het afscheid van de hele groep dan ook sober houden. Op zich ging dat goed, zonder speeches en lastige vragen (ik had het team expliciet gevraagd om geen confronterende vragen te gaan stellen). Op woensdagavond had ik apart afscheid genomen van 5 groepsgenootjes waar ik een hechtere band mee heb. Ik had voor allemaal een 'overlevingspakket' gemaakt. Ik zelf werd ook flink verwend. Ik heb bijvoorbeeld een puzzel van 3000 stukjes gekregen (ik heb overigens nog geen plaats gevonden om deze neer te leggen, maar dat komt wel). Aan de groep en het team had ik een Loesjes scheurkalender gegeven. Ik heb namelijk tijdens mijn opname een wisselcollectie met Loesjes opgehangen. Dit werd niet altijd door iedereen gewaardeerd, maar dit was volgens sommige therapeuten mijn ondeugende kant (nou hebben ze al die andere ondeugende stunten gemist). De laatste avond heb ik bijvoorbeeld nog op een bed staan springen en daar samen met iemand lekker op gelegen en naar het pingpongen gekeken..
Ik had ook nog een leuk kadoo voor mijn evv'er. Ook in Den Dolder was het namelijk duidelijk dat ik iets met vissen heb. Mijn evv'er had ooit bedacht dat een goudvis ook een nieuw doel in  mijn leven kan zijn. Met deze opmerking heb ik vaak de draak gestoken; 'ga echt geen hele dagen naar een goudvis kijken'. Dus als kado had ik een vis gekocht. De naam was snel bedacht. 'Marjokertje' zwemt nu in Den Dolder tussen de andere vissen en was snel door de groep geaccepteerd.

Tsja en toen zat ik opeens thuis. En dat valt zwaar. Op zich was mijn nazorg redelijk geregeld maar toch blijft de overgang een hele grote stap. De eerste week moest ik van alles regelen met verzekering, medicijnen en huisarts etc. Mijn psychosomatische fysiotherapeut is direct twee per week aan huis gekomen. En die therapie komt weer goed binnen en eindigt in een aanval. Ook heb ik mijn psychiater nu  1x gezien. Was kennismakingsgesprek en hij heeft direct mijn pillen nog wat opgehoogd. Ook heeft hij kennis kunnen maken met mijn aanvallen. De psiech zit in het ziekenhuis en gelukkig hadden ze daar een rolstoel. Omdat het toch allemaal zwaar tegenvalt en mijn depressie me flink in de weg zit, hebben we extra hulp gevraagd. De bedoeling was dat ik extra begeleiding zou krijgen van een PITter (psychisch intensieve thuiszorg), Dit was even een gedoe omdat niemand goed wist hoe dat te regelen. En wat bleek de Pitter in deze regio zit thuis met een hernia, lekker toevallig. Nu komt er 2x per week een maatschappelijk werkster uit het ziekenhuis langs om mij wat te helpen. Ook werkt Martin minimaal 1x in de week thuis. Ik moet weer een nieuw leven gaan opbouwen. En dat valt op dit moment niet mee. Hoe langer ik thuis zit hoe groter de weerstand wordt.'Ik wil niet ziek zijn, waarom ik, het heeft lang genoeg geduurd, ik wil dit leven niet!'. Ik heb dus ook weer flink boze buizen en ben ook erg verdrietig. Het is eigenlijk een rouwproces waar ik doorheen moet. Afscheid nemen van mijn oude leven. Maar op dit moment gaat dat nog voor geen meter. Verstandig weet ik dat loslaten en opnieuw opbouwen de enige juiste weg is, maar mijn gevoel wil daar nog niet in mee. Nu ik opschrijf merk ik dat het me weer flink raakt. Maar gelukkig druppelen de tranen niet op papier en is mijn tekst nog leesbaar.

Kortom, het leven thuis is Kortom Uitermate Teleurstellend. Ik hoop dat ik positieve energie kan vinden om door te gaan op een nieuwe weg.