Hersenen weer eens geschud

Het is weer zover. Ik heb weer eens een lichte hersenschudding. Tijdens de lunch was er nogal wat commotie omdat iemand moest worden afgevoerd. dat bracht bij mij weer allerlei herinneringen en spanningen boven. Niet veel later lag ik ook met m'n hoofd op m'n boterham en flink in de kramp. Toen kon ik dus worden afgevoerd naar m'n kamer. De aanval was vrij heftig en nogal beweeglijk, ik lag flink te rollen op mijn bed. Hier in Tiel hebben ze nog niet de discipline om het bedhek omhoog te doen, dus je raad het al, in al mijn krampen rolde ik mijn bed uit en dat was nog best hoog. En daar lag ik dan, met een zeer hoofd en alles nog verkrampt. De bel zit in de muur dus daar kon ik niet bij. Veel geluid produceren lukte ook niet dus uiteindelijk heb ik daar 20 minuten gelegen. Mijn hoofd en lijf doen zeer en eten blijft ook niet altijd binnen. Dus nu weer paar dagen rustig aan doen. Vet balen!

PMT of gewoon losgaan?

Opgefokt, vet gefrustreerd, boos, agressief, schoppen tegen alles wat voor m'n voeten komt .... is niet de ideale situatie in een groep. Dus mocht ik met de PMT-therapeut in de sporthal losgaan. Boksbal, alle soorten en maten ballen (ook zo'n grote die ik in DD lek heb getrapt), stokken, kussen etc. En maar rammen, schreeuwen, eerst staand, daarna maar liggend ...... o wat kwam er een hoop shit uit. En wat zo lekker was, de PMT-therapeut is gewoon een sporttherapeut, dus nix nog twee keer gooien en dan voelen hoe het voelt. Maar gewoon lekker doorgaan, totdat ik er bij neerviel. Was even een toestand om weer in de rolstoel te komen maar het is gelukt. Wel last gehad van flinke naweeen maar toch was het lekker!

Nieuwe sponsor

Afkicken

Ik zit nu alweer een week in de 'afkick kliniek'. Omdat slapen nog steeds K gaat, kan ik wel 's morgensvroeg wat bloggen. De sfeer is hier gemoedelijk, de meesten zijn normaal net als ik. Er kruipt hier trouwens nog steeds geen schildpad rond, maar veilig is het zeker nog niet met al die rare machines die je op afstand injecteren :).... Het afkicken is heel erg zwaar. Ik ben nu van 5 pillen terug naar 1, lekker in een rap tempo. Maar ik heb hier zoveel last van: onrustig, boos, agressief en heeeeeeel erg veeeeeel verdrietig. Weet niet waar het allemaal vandaan komt. Een prima situatie voor de conversie om weer eens van zich te laten horen. Deze week de ene aanval na de andere. Ik krijg nu heel veel kalmeringspillen om de bijwerkingen te onderdrukken.
De PMT sessie ontspanning ontaarde in een sessie 'hoe bouw ik de spanning op?' Ook dit eindigde in mijn karretje met pakken kleenex. Pffff dit is echt heel zwaar, maar ik moet er doorheen en dat gaat me ook wel lukken. Maar ik heb de afgelopen weken al een paar keer gezegd, geef mijn maar 2 hernia's want die zielenpijn is ondraaglijk.
Maar mijn ontdeugende streken ben ik nog niet kwijt. Eigenlijk mag ik alleen met begeleider naar buiten, dat is voor mijn eigen veiligheid. Maar ik had het begin van de week al eens geprobeerd om dik ingepakt op de deur af te stevenen en gewoon vragen of ik er uit mocht en dat mocht zowaar.
Gistermiddag toen ik onder de pillen zat, wilde ik gewoon alleen met mijn verdriet naar buiten. Zelfde tactiek, jas aan, sjaal aan en resoluut naar de deur. Er kwam net iemand naar binnen en toen ik netjes vroeg of ik  naar buiten mocht was dat geen probleem. Maar waarschijnlijk zijn ze toen toch nog maar eens naar mijn vrijheden gaan kijken, mag dus niet alleen, en dat in combinatie met alle spanningen van de ochtend leek het de verpleging bij nader inzien toch niet zo'n goed plan. Dus ze kwamen me achterna gerend en het feestje ging niet door ...............fffffffffffrrrrrrrrrrrrruuuuuuuuussssstratie!!!! De PMT therapeut die ons een beetje entertaint is toen een stukje met me meegelopen. Doel niet helemaal bereikt maar wel buiten geweest. 's Avonds met Mart nog naar buiten geweest, lekker kopje theedrinken in het ziekenhuisrestaurant. Wat een uitje ;-)

Veel te vertellen ...

Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. In ieder geval is het wel weer eens tijd om wat te bloggen, ik heb heel wat te vertellen.
De laatste weken gingen thuis erg moeizaam. Boos, verdrietig en vooral heel somber. Ik kon bijna nergens van genieten. En dat voelt zo Klote. Mijn behandelaren zagen ook in dat het niet goed ging. Ik had vorige keer geschreven dat ik mijn hoop had gevestigd op de wonderpil 'Lithium'. Maar helaas mijn maag kon dat ding niet verdragen en daarom kon ik het niet verder opbouwen. Omdat lithium het dus niet gaat worden, trad plan B in werking. Ik heb besloten om dit te proberen en heb me daarom laten opnemen. Ik zit nu op de PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) in Tiel en heb ook mijn oude psychiater weer terug (lekker efficient). De ene psiech zegt dat ik moet rekenen op een opname van 2-3 maanden en de ander heeft het over 4-6 weken. De waarheid zal ergens tussenin liggen. Het doel is om hier het antidepressivum dat ik nu slik af te bouwen en over te gaan op een heel ander middel, een mao-remmer (Parnate). Omdat deze switch best heftig kan zijn en je bloeddruk goed gemonitord moet worden, doe ik dat dus niet alleen thuis. Ik zit hier op een afdeling met 20 andere patienten, hiervan zijn er een aantal erg oud, een paar zo gek als een deur en een aantal 'normale' mensen. Het is hier een stuk rustiger dan destijds in Woerden. Er is hier ook geen crisisopvang, verplichte opname en ook geen separeercel. En daar ben ik heel blij mee. Wel gebeuren er hier rare dingen want er zijn hier mensen binnen en buiten die een machine hebben waarmee ze je in een schildpad kunnen veranderen, dus dat is uitkijken.
Mijn kamer hier is mooi. Een 1 persoonskamer met douche en toilet op de kamer. De dagen duren hier erg lang. Ze proberen zoveel mogelijk structuur er in te brengen. Dus om 7 uur gewekt (ik was altijd al lang op) en dan ontbijten, lunchen en avondeten. Daar tussen door zijn er therapieprogramma's maar dit is vooral gericht op afleiding. We hebben hier creatief. Daar ben ik 1x naar toe geweest en heb een Mandela gekleurd, na een half uurtje was ik er wel weer klaar mee. Ook is er PMT, nou ja zo noemen ze dat maar het is vooral gewoon sport en spel en ontspanningsoefeningen. De ontspanningsoefeningen heb ik nog niet aan meegedaan omdat dat waarschijnlijk alleen maar tot meer spanning leidt. Wel ben ik gisteren goed voorbereid naar de 'sport en spel' geweest. Badminton en volleybal. Maar ik ben niet verder gekomen dan de reservebank, want daar werd de spanning, frustratie en allerlei gevoelens die boven kwamen me al te veel. De verpleging is me toen met het karretje komen halen. Ik was van tevoren erg bang dat ze niet zouden weten hoe ze met mijn conversie om moeten gaan. Maar na uitgebreide uitleg gaat dat tot nu toe heel goed. Ik krijg hier als ik zit te bibberen niet het verwijt dat ik m'n pillen niet heb genomen. Tsja de pillen dat is ook heel wat. Er zijn vaste tijden op de dag dat de pillen worden uitgedeeld. En het laatste moment is om 22 uur. Dat is voor mij erg laat en haal ik niet. De eerste avond stond ik al om kwart voor 9 bij de verpleging om mijn avondpillen te vragen. Ik was toen al behoorlijk wappie. Ik heb nu de afspraak dat ik ze om 21 uur krijg, maar dan ben ik de weg al behoorlijk kwijt en kan dan amper nog op mijn kamer komen. Verder ben ik erg onrustig, maar dat komt deels ook door het afbouwen. Slapen gaat nog steeds beroerd. De eerste 3 uurtjes als een blok en daarna klaar wakker. En de dagen duren hier al zo lang.
Het is nu zaterdag en ik ga straks tot morgenavond lekker naar huis.
Ik zal proberen jullie langs deze weg op de hoogte te houden ...... en ......ik vraag verder nergens om, maar mijn tijdelijke adres is:


Siependaal PAAZ
t.a.v. Marjoke Muller
Postbus 6237
4003 HE TIEL

Hoogwater in de Lek

2013!

Iedereen een heel gelukkig nieuwjaar!