Het leven in Nijmegen

Hier weer eens een berichtje uit Nijmegen. Inmiddels is hier bijna iedereen gewend aan mijn conversie-aanvallen. Afvoeren naar bed, hek omhoog, pilletje erin en verder met rust laten. Aan mijn depressie is nog niet veel veranderd. De pillen waar ik in Tiel mee begonnen was, wordt hier mee doorgegaan en zit inmiddels op de goede dosis. Maar ze helpen me niet echt, voel me nog steeds behoorlijk deprie. De groep hier is heel wisselend maar over het algemeen langdurige opnamen, dus wat dat betreft pas ik er goed tussen. Met de meeste mensen kan ik goed overweg, maar er is er eentje die me behoorlijk irriteert. Van de week zij ik iets van zijn gedrag en kreeg een heleboel shit over me heen. Ik zou hier niet horen, ik verpeste de sfeer, moest m'n grote bek houden. Je raadt het al ik in de stress en in een aanval en hij liep lekker door. Daar kan ik soms zo kwaad over worden, dat bij mij mijn lijf direct reageert en de ander nergens last van heeft. Bovendien heb ik door dit stomme voorval het raku stoken gemist (stoken van klei waardoor het glazuur craqueleert). Frustratie! 's Middags dacht ik even naar buiten te gaan met de rolstoel, maar mijn aanval was nog niet helemaal voorbij. Ik zat dus wat te shaken en mijn lichaam overstrekte. De voorwielen kwamen al een paar keer van de grond. Iets later werd ik wakker en lag ik achterover in mijn rolstoel met mijn hoofd op straat. Allemaal mensen om me heen en ook de ambu was erbij. Ze dachten dat ik een epileptisch insult had gehad en wilden me meenemen in de ambu. Gelukkig kwam er net een medepatient langs die zijn waar ik vandaan kwam. Na een telefoontje is de verpleging me komen halen. Maar omdat ik buitenbewustzijn was geweest, had gespuugd en niet echt helder was moest ik toch nog naar de eerste hulp. Daar hebben ze een hersenscan gemaakt en die was gelukkig goed. Alleen het onthouden van 3 woorden lukte me niet, dus kreeg ik wel een wekadvies mee. Een gebroken nacht dus. Nu nog wat hoofdpijn en warrig was ik toch al. Heb net maar meteen gebeld naar het WMO voor anti-kiepwieltjes. Verder ga ik me vervelen vandaag, want de activiteitentherapie valt uit en verder mag/kan ik nergens aan meedoen. Ik hoop binnenkort met PMT te starten maar daarvoor is nog overleg nodig en dat gaat helaas niet zo snel. Vanmiddag ga ik nog wel naar een andere locatie hier in Nijmegen voor de hypnotherapie. Ik doe braaf elke dag mijn oefeningen en ben dan wel even heel ontspannen, maar direct daarna gaan mijn spieren verkrampen. De oefeningen die ik meekrijg worden dus steeds korter. Maar ik heb er nog wel vertrouwen in dat dit me kan gaan helpen. Het zijn in ieder geval hele fijne therapeuten. Het weekend ga ik weer naar huis en ga kijken bij ons bootje dat inmiddels veilig op de kant ligt.

In Nijmegen

Ja jullie hebben het goed gezien, ik ben in Nijmegen. Ik zit nu bijna een week in het expertisecentrum. Hier hoop ik duidelijkheid te krijgen hoe ik van mijn depressie afkom. De eerste week stond in het teken van mijn conversieaanvallen. Nieuw, schrikken, doen we het wel goed, is er meer zorg nodig ....... De verpleging was bang dat ze mij niet de zorg kunnen bieden die nodig is. Maar inmiddels zijn een aantal dingen goed geregeld en hebben we vanmiddag duidelijke afspraken gemaakt. Na drie nachten op de grond slapen, heb ik nu een bed met hek (tegen het eruit rollen), een alarmsysteem hebben ze niet, dus heb ik nu een draadloze deurbel. Verder ga ik naar risicovolle activiteiten en het eten met de rolstoel, zodat ik snel weg kan als het nodig is. Met deze maatregelen hoop ik dat ik hier mag blijven en dat ze zich nu op mijn actuele probleem de depressie gaan richten.

Mijn adres

Voor de geï"nterseerden mijn tijdelijke adres in Nijmegen is: Expertisecentrum Aurora Postbus 9101 6500 HB NIJMEGEN

Depressief

En daar gaan we weer .........

Ik zit inmiddels alweer een tijdje thuis. Tussendoor zijn we nog 2 weekjes met de boot naar Texel geweest. Dit heeft wel wat afleiding gegeven, maar eenmaal depressief dan voel je je overal klote.

Ik ben inmiddels ook bij de depressiedokter geweest, een heel aardige deskundige man, die me weer wat hoop heeft gegeven. Hij ziet nog wel mogelijkheden. Misschien dat bepaalde combinaties van medicatie nog wat kan betekenen en anders heeft hij ideeen om aan een experiment rTMS (repetitive Transcranial Magnetic Stimulation ofwel herhaalde magnetische hersenstimulatie) mee te doen. Maar dit is nog in de onderzoeksfase dus heb je ook kans dat je een schijnbehandeling krijgt. Als derde optie wordt ECT (elektroshocktherapie). Dit laatste vind ik zelf nogal eng. 
Het plan is nu dat ik voor een maand wordt opgenomen in een kliniek in Nijmegen en dat ze daar observeren welke behandeling geschikt kan zijn.

Het regelen van de nazorg was nog een heel gedoe. En nog steeds zijn de afspraken wat vaag. Maar ik heb inmiddels wel mensen (FACT; frequently assertive community treatment) die aan huis komen om me te begeleiden. Dit is niet een vast persoon maar een heel team, dus iedere keer kan er iemand anders komen. Lijkt me niet echt handig, maar ik zal wel zien hoe het loopt. 

Ik wacht nu op een oproep uit Nijmegen en dat is hard nodig want thuis is het nauwlijks uit te houden. Er zijn 2 wachtenden dus het kan best snel gaan. Dus alvast mijn tasje maar inpakken...