Tranen

Wees niet bang voor tranen
stop angst niet weg
Laat 't verdriet maar komen
want gevoelens zijn oprecht
Er komt een tijd
dat de zon weer gaat schijnen
en dat de tranen, de angst
en ook het verdriet
langzaam gaan verdwijnen

Op en Af

Hier weer eens een berichtje uit Nijmegen. Ja daar zit ik dus nog steeds en er komt geen eind aan alle elllende. Ik ben hier gekomen om nog 2 combinaties van pillen te proberen. De eerste combinatie heb ik inmiddels al weer lang afgebouwd omdat die me niet werkte tegen mijn depressie. Inmiddels ben ik alweer een paar weken de laatste combinatie aan het opbouwen. De opbouw gaat gepaard met hele heftige emoties. Lig uren te huilen op bed van verdriet, voel me zo wanhopig. Ben ook geaggiteerd, geirriteerd en af en toe flink boos. Een stressbal is al gesneuveld en ook de verpleging en artsen hebben mijn 'assertieve' kant leren kennen. De wanhoop is alaf en toe zo groot geworden dat ik als enige uitweg nog pillen zag. Een keer heb ik thuis al mijn 'zo nodig' pillen geslikt en afgelopen week mijn stiekem gespaarde pillen. Het waren allemaal kalmerende pillen dus was niet super ernstig, werd er alleen erg slaperig van. Maar omdat mijn bloeddruk om het kwartier gemeten moest worden, kon ik niet echt slapen (zou dit ontmoedigingsbeleid zijn?). Het is geen slimme actie maar ik kon gewoon niet anders. Inmiddels word ik met iets meer middelen ondersteund om rustig te blijven. Ik moet nog 2 weken opbouwen en dan zit ik op de maximale dosis en is het wachten op effect. Ik hoop wederom zo dat het dit keer aanslaat (hoe vaak heb ik dat al niet gehoopt?) want anders worden de alternatieven schaars. Als afleiding ga ik elke dag naar creatieve therapie. In september word ik voor het eerst tante want mijn broer en schoonzus verwachten een zoontje. Dit is aanleiding om allerlei leuke dingen te maken, maar verder kan ik daar natuurlijk nu nog niks over vertellen. Ik houd R & T lekker in spanning! Maar wees gerust het maakt geen herrie :) Verder krijg ik nog elke week therapie tegen conversie. Dit begint zijn vruchten af te werpen en ik ben regelmatig in staat om een aanval te remmen met katalepsie. Wel is het zwaar want het gaat ook vooral over mijn 'niet helpende' gedachten en verdriet. Voor behandeling van mijn depressie is al een half jaar duidelijk dat aanvullend op medicatie cognitieve gedragstherapie (cgt) goed zou zijn. Maar dat regelen heeft heel wat voeten in de aarde. Hier op het expoertisecentrum hebben ze zoveel expertise dat ze geen psycholoog in het team hebben. Ze hebben van alles proberen te regelen, maar waar het nu naar uit ziet, is dat ik voor cgt weer terug moet naar Tiel. Maar daar ben ik weer ingeschreven bij het verkeerde ambulante team. Een hoop gedoe dus weer, waar ik mijn boosheid lekker in kwijt kan. Kortom niet echt een positief verhaal, het is superzwaar maar gelukkig ben ik een echte zeeuwse dus 'Luctor et Emergo'!!! (ik worstel en kom boven voor de niet-zeeuwen).