Deze metafoor gebruikt mijn psychosomatisch fysiotherapeut waarbij ik vorige week weer ben gestart na 3 jaar pauze. Opvallend hoe snel ze de vinger weer op de zere plek kan leggen . Ze komt aan huis en wandelen een rondje waarbij mijn lijf al snel begint te protesteren. Ik wil niet voelen, stilstaan bij hoe ik me voel gewoon doorlopen. De spanning loopt op en als ik dan thuis ben, knalt de spanning eruit. Mijn boze-ik laat van zich spreken en in de verkramping sta ik letterlijk te stampvoeten. Ik val compleet verkrampt op de bank en het enige wat ik nog hoor is ADEM UIT, ADEM UIT MARJOKE!. Er aan toe geven en mijn zachte-ik toelaten is bijna niet te doen, want dat voelt als zwak. Maar op het moment houdt mij sterke-ik het niet meer vol en moet steeds meer kwetsbaarheid laten zien. Dit maakt me depressief en dit gevoel is de laatste tijd heel sterk aanwezig. En ik ben zo bang voor dit meeest ellendige gevoel dat ik ook hier tegen probeer te vechten. Maar ik kan dat gevecht niet winnen, het vechten laat me alleen maar dieper zakken. En als dit zo doorgaat dan zie ik me nog voor kerst in een kliniek zitten. Het ergste beeld dat ik me voor kan stellen.
De eerste resultaten van het psychologisch onderzoek laten zien dat depressie, conversie en persoonlijkheid een complexe vicieuze cirkel vormen. Ik hoop dat nu dit inzichtelijk is we de cirkel kunnen doorbreken. Maar ik zal eerst weer wat weerbaarder moeten worden om deze strijd aan te kunnen. Want nu krijg ik bij elke therapie al heel snel een aanval en is dus niet effectieff. Volgende week heb ik weer een afspraak bij pro persona in Nijmegen bij de therapeut die mij eerder behandelde met katalepsie en hypnotherapie. Hopen dat die me wat meer controle kan geven en wat minder aanvallen. Zo nu weer tourtje met de bus, wie zit er aan het stuur?
