Het is inmiddels helaas zo dat ik sinds een maand of twee mijn leventje alleen leef. Martin is 20 jaar mijn maatje geweest in goede en slechte tijden. De afgelopen acht jaar heeft hij me zo goed mogelijk gesteund, opgepept en voor me gezorgd. Dat was geen makkelijke periode, veel stress, zorgen en een grote afhankelijkheid. Onze levens waren niet gelijkwaardig en we zijn uit elkaar gegroeid. De stress van de afgelopen jaren heeft Mart lichamelijke klachten bezorgd en hij heeft dus nu gekozen om zichzelf te redden en mij te verlaten. Voor mij kwam dit redelijk onverwacht en de klap was groot. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee; de tranen stromen tijdens dit typen dan ook rijkelijk. Het is hard, zwaar, moeilijk, eenzaam maar ik moet verder. Probeer nu een leven alleen op te bouwen. Dat is moeilijk want door al die jaren van ziek zijn ben ik in een isolement terecht gekomen. Ik probeer nu contacten te herstellen en nieuwe contacten te maken. Ik kan gelukkig in ons huis blijven wonen, dat scheelt een hoop stress en zorgen.
Sinds mijn vorige blog heb ik qua behandeling niet stil gezeten. Ik heb 2 opnames gehad in de kliniek in Nijmegen. En daarbij ook twee series van ECT (elektro convulsieve therapie). Dat was afzien. De laatste ECT is nog maar vijf weken geleden. De probkemen met mijn geheugen en aandacht/concentratie ervaar ik nog elke dag. Ik ben dit keer zoveel kwijt geraakt en heb grote moeite met dingen opnieuw aanleren. Gelukkig helpt Martin me nog af en toe met de dagelijkse strubbelingen.
In oktober ben ik gestart met een nieuwe behandeling bij Scelta in Apeldoorn gericht op persoonlijkheidsstoornissen. Ik ga daar voor 14 weken 1 dag in de week naar toe. Ik volg daar het KBTA traject (kortdurende training behandeling en advies). Naast therapieen is er veel aandacht voor diagnostiek. Individuele gesprekken, psychologisch onderzoek, systeemgesprek etc. moeten inzicht geven in de problematiek. Het traject leidt tot een beschrijving van de problematiek en advies voor vervolgbehandeling. Ik hoop dat ik hiermee uit de vicieuze cirkel kan komen, waar ik nog steeds inzit.
De dagen nu staan ik het teken van mijn hoofd boven water houden. Ik ben kwetsbaar en de moelijke prive omstandigheden doen hier geen goeds aan. Ik probeer op alle mogelijke manieren uit de loerende depressie te blijven. Dagstructuur, afleiding zoeken, werken op de manege, mensen ontmoeten, fietsen, gesprekken met POH (praktijkondersteuner GGZ huisarts) en therapie voor conversie. Ik voel me wel wat afglijden, maar gelukkig nog niet een hele diepe put in. Ik zal blijven vechten om uit die put te blijven!
