Tot circa twee maanden geleden, was ik nog zwaar depressief en had flink last van de conversie. Maar toen is er een wonder gebeurd. Het is me gelukt uit het dal te kruipen, de knop om te zetten, de sleutel tot herstel te vinden of hoe je het ook wilt noemen. Langzaam aan kreeg mijn leven weer wat kleur en was ik in staat een leven op te bouwen. Weet nog steeds niet precies hoe het is gebeurd, maar ik het is me eindelijk gelukt mijn kracht en inzichten op een positieve, helpende manier in te zetten. Ik heb dit uiteindelijk echt zelf gedaan en ben daar echt heel trots op. Herstellen doe jezelf! En nu gaat het mentaal heel goed, voel me sterk en lichamelijk heb ik eigenlijk ook bijna geen problemen meer. Ik heb energie, slaap goed en op normale tijden, ik wandel, fiets (op gewone fiets) en vind het weer leuk om afspraken te hebben, met mensen om te gaan en vrijwilligerswerk op de manege te doen en voel me minder eenzaam. Ik geniet er weer van en heb echt het gevoel dat ik alle ellende achter me laat. Eigenlijk een heel vreemd gevoel, maar het went snel.
Het laatste behandeltraject dat ik volgde bij Scelta heeft nieuwe inzichten opgeleverd. Het blijkt dat ik nooit heb geleerd om adequaat om te gaan met teleurstellingen, want alles ging altijd voor de wind. Mijn copingstrategie is om bij een teleurstelling even flink door te zetten, een tandje erbij. Maar na de hernia's werkte deze strategie niet meer en hielp me eigenijk alleen maar verder in de problemen. Verder blijkt dat ik problemen heb met emotieregulatie (voelen, toelaten en begrenzen emoties) en nogal een obsessief/dwangmatig karakter heb. Dingen die iedereen al lang weet maar die nu duidelijk worden genoemd als oorzaak van de ontstane problemen. Iets om dus nog verder aan te werken. Op dit moment volg ik een intaketraject bij Pro Persona in Tiel. Advies is om DGT-therapie (dialectische gedragstherapie gericht op emotieregulatie) en schematherapie te gaan volgen. Onder de voorwaarde dat het niet mag leiden tot toename van problemen, ga ik hier op termijn mee starten. De wachttijd is een half jaar tot een jaar. In de tussentijd is het de bedoeling dat ik begin met voorbereidende gesprekken. Na al die jaren ben ik wel een beetje therapiemoe. Al dat gegraaf en praten over en werken aan problemen is best zwaar. Maar nu wil ik me vooral richten op de toekomst, hoe zorg ik ervoor dat ik me goed blijf voelen en hoe vul ik mijn leven in op een goede manier.
Nu het goed met me gaat, is er weer ruimte om toekomstplannen te maken. Ik ben gestart met de procedure om mijn rijbewijs terug te krijgen. Moet daarvoor allerlei keuringen ondergaan en een rijtest doen. Verder wil ik heel graag weer gaan werken, maar ik moet niet te hard van stapel lopen. Als eerste stap naar een betaalde baan heb ik gevraagd bij het waterschap, mijn oude werkgever, om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Dit lijkt me echt geweldig om te doen en zal mijn herstel bevorderen. Ik wacht nu vol spanning op een reactie van het waterschap. Ook werk ik aan een gezonde leefstijl en probeer de medicatiekilootjes er weer af te krijgen. Mijn obsessiviteit helpt me goed met het dieeten en bewegen :-)
Sinds het najaar leef ik mijn leven alleen. In het begin erg zwaar en verdrietig. Dit heeft toen ook wel de terugval veroorzaakt. Door geheugenproblemen van de ECT ben ik alle gesprekken over een naderend einde vergeten. In mijn gedachten was het van de een op de andere plots over. Dit maakt het wel extra moeilijk. Maar inmiddels heb ik het een plaatsje kunnen geven en accepteer ik de situatie zoals die is. Ik ben ook helemaal niet boos ofzo, hooguit een beetje jaloers. Wat ik heel fijn vind, is dat mijn band met Martin nog heel goed is. Vooral in het begin heeft hij me nog erg gesteund zowel mentaal als met mijn geheugenprobkemen. We hebben nog veel contact en ook met zijn nieuwe partner kan ik het goed vinden. Onze relatie is en blijft heel bijzonder en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ook mijn schoonfamilie steunt me nog steeds.
Inmiddels heb ik mijn draai alleen aardig gevonden. Er zijn natuurlijk nog steeds wel moeilijke momenten, maar die zijn niet meer alles ontwrichtend. Vooral ons 'bootleven' begin ik nu te missen. Maar ik heb de kracht gevonden om mijn leven alleen te leiden.
Eindelijk na al die jaren eens een positieve blog. Af en toe lees ik wat terug en verbaas me over alle ellende die ik heb gedeeld. Ik heb nu in 8 jaar bijna 500 blogs geschreven, heel wat. Het heeft me geholpen mijn gevoelens en ervaringen te beschrijven. Ik merk dat ik daar nu geen behoefte meer aan heb, daarom was het ook lange tijd stil. Een goed teken. Voor mij is het nu tijd om een hele vette punt achter mijn blog te zetten. Ik ben hersteld! Eind goed, al goed!
Bedankt voor het volgen al die jaren!
