Het stormt!

Hier weer eens een teken van leven van mij. Het is lange tijd stil geweest, geen goed teken. Ik zit nog steeds in zwaar vaarwater. Het verdriet heeft de overhand en ik voel me wanhopig over de toekomst. Het eind van mijn behandeling hier komt in zicht, nog 6 weken. En dat zet me flink aan het denken. Ik vind het lastig om alles wat ik nu doormaak op mijn blog te zetten. Maar aan de hand van een metafoor wordt het voor mij wat makkelijker.

Ik dobber nog steeds in mijn bootje in een flinke storm ergens midden op zee. Ik weet niet waar ik ben en ook niet waar ik heen moet. Dit maakt me wanhopig. De dalen tussen de hoge golven lijken steeds dieper te worden, maar toch kan ik steeds de kracht weer vinden om uit het dal te komen. Ook begint mijn bootje steeds meer gebreken te vertonen. De constant beukende golven eisen hun tol en slopen mijn bootje. Ook kom ik niet aan slapen toe omdat ik constant alert moet blijven. Af en toe zie ik ergens een lichtpuntje in de verte. Zou dat die vuurtoren zijn op de pier van die veilige haven, waar ik zo naarstig naar op zoek ben. Maar het lukt me niet om die lichtpuntjes in het oog te houden, laat staan dat ik weet hoe ik ze moet bereiken. Moet ik vertrouwen op mijn interne kompas of moet ik toch meer op de externe bakens afgaan. Ik dobber compleet stuurloos rond. Ook voel ik me eenzaam zo midden op zee en de tranen vloeien rijkelijk. Mijn vertrouwen dat hulp onderweg is, komt beetje bij beetje terug. De storm maakt me bang, maar ik moet er doorheen want er is geen weg terug. En eens zal ik toch bij een lichtpuntje in de buurt komen. Maar wat zal dat lichtpuntje me gaan bieden, hoe ziet die veilige haven eruit en wat heeft deze me te bieden. Maar ik ben bang dat de tijd te kort is om die veilige haven te bereiken van waaruit ik mijn reis kan voortzetten.