PAAZ, een diep zwart gat

Ik zit nu al weer ruim 3 weken op de PAAZ en o wat zijn die weken me zwaar gevallen. Door het afbouwen van de pillen kwamen er heel veel emoties los. Verdriet vanuit mijn tenen over alle voorbije jaren, boosheid, frustratie. Vaak ben ik mezelf ook helemaal kwijt enlig uren te janken. De verpleging heeft me ook een aantal keer zo boos gekregen, dat ik compleet door het lint ging. Ik lig in de kramp, huilend op mijn bed en bel de verpleging. En probeer in mijn beste gehakkel een lorazepam te vragen. Wat zegt dat mens: 'ik versta je niet, wordt eerst maar eens rustig en dan kom ik wel terug'. Gevolg een deuk in het bedhek, een blauwe hand en ongelooflijk boos. Toen de kramp wat gezakt was, zag ik maar 1 weg en die was naar buiten om af te koelen buiten, maar ja daar zit een gesloten deur tussen waar ik niet alleen doorheeen mag. Maar ik was zo door het dolle heen dat ik het wel heb geprobeerd met een flinke trap. De deur bleef dicht en ik werd met vrij hardhandige hand naar mijn kamer afgevoerd. Na nog wat meer strubbelingen met de verpleging, heb ik uiteindelijk mijn eigen handleiding geschreven over wat ze wel en niet met me moeten doen. Het loopt nog niet vlekkeloos, maar het gaat wel beter.
Alles wat de pillen met me doen of niet meer doen is funest voor mijn conversie. De afgelopen week heb ik elke dag drie aanvallen. Die worden onderdrukt door flinke spierverslappers. Omdat mijn aanvallen ook weer gepaard gaan met misselijkheid en spugen ben ik inmiddels flink verzwakt en uitgeput. Net als in Den Dolder kan mijn lichaam al deze ellende gewoon niet aan.Vandaag heeft de dietist besloten om me bij te voeren met die heerlijke nutri-drankjes om  aan te sterken. En dat is ook echt wel nodig, gelukkig heb ik nu  wel wat reserves. De afbouw van de pillen lijkt me weinig goeds te hebben gebracht: een hersenschudding, een gekneusde rib, een totaal verzwakt lichaam en totaal oncontroleerbare emoties. Het voelen van het verdriet is ook goed zeggen de deskundigen, want dat is de rouw verwerken. Alleen overspoeld het me compleet.

Vanaf maandag ben ik bezig begonnen met op te krabbelen vanuit het hele diepe zwarte gat. Ik ben begonnen met de Parnate. Dit zou mijn kijk op de wereld wat zonniger moeten maken. Tot nu toe is er nog weinig effect en gaan de aanvallen gewoon door.

Gisteren ben ik voor het eerst weer eens een dagje thuisgeweest. En van

 af nu ga ik ook door de weeks af en toe naar huis als de aanvallen het toelaten. Het even hier weg zijn, was wel fijn, maar het doet me allemaal op dit moment zo weinig, maakt me eigenlijk weinig uit waar ik ben. Raar, beangstigend en onbekend gevoel. De dagen hier zijn verder vrij leeg. De vaste koffiemomenten mag ik niet meer bijwonen omdat dat teveel stress op zou leveren. 2 x in de week gooi ik al mijn frustratie eruit met de PMT therapeut. En af toe ben ik creatief bezig, een beetje tekenen en schilderen. Grote delen van de dag lig ik op bed te slapen om bij te komen van de aanvallen. Een paar in de week word ik 'uitgelaten', want alleen naar buiten mag niet. 

Nou Parnate ga alsjeblieft je werk doen!!