Ben ik echt ziek?

Al ruim twee maanden ontslagen uit de kliniek. Al vele weken thuis aan het herstellen. Dus dan is het nu toch tijd om beter te zijn. Dit is zoals ik het voel en zoals het volgens mijn hoofd zou moeten zijn. Dat de realiteit anders is, is heel lastig te accepteren. Nog steeds! Zo lastig zelfs dat dit een letterlijk gevecht wordt tussen mijn lijf en hoofd wat zich uit in conversie. De conversie lijkt een soort beschermingsmechanisme te zijn om de moeilijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. Tijdens een aanval sluit mijn lichaam zich letterlijk af door te verkrampen en mijn ogen te sluiten en te verstoppen achter mijn handen. Lekker veilig.

Twee keer per week komt er een psychiatrisch verpleegkundige bij mij thuis om mij te begeleiden. Haar missie op dit moment is om mij ervan te doordringen dat ik niet beter ben en niet mijn leven weer verder kan leven zoals ik dat zeven jaar geleden deed. Ik moet luisteren (en ook handelen) naar wat mijn lichaam vertelt. Keer op keer is dat weer confrontatie (en dus conversie). Ik heb deze boodschap natuurlijk al veel vaker gehoord maar toch ben ik met al mijn intelligentie niet in staat het te veranderen. Het hoort voor mij gewoon niet zo, je moet sterk zijn, doorgaan tot je erbij neervalt en vooral niet je zwakte laten zien. En mijn definitie van zwakte gaat heel ver. Ik vind bijvoorbeeld niets doen of veel slapen zwak.
We werken er dus hard aan om mijn gedachten te veranderen. Ik moet er in mijn denken van overtuigd raken dat ik toch echt iets mankeer. Vandaag kreeg ik de keuze of ik 'ziek' ben of dat ik het 'psychisch kwetsbaar' wil noemen. Kwetsbaar voor conversie, voor depressie en kwetsbaar voor dwangmatig handelen. Ik vind 'kwetsbaarheid' een beetje een vies woord. Dat past helemaal niet bij me want dat wil ik juist niet zijn. Maar ziek zijn impliceert dat je er ook weer van hersteld en weer beter wordt. Dit past me veel beter maar is ook weer mezelf voor de gek houden. Lastige keuze. Maar als ik dan toch moet kiezen doe mij dan maar 'een beetje ziek'. En dat dan nu accepteren! (nogal zo'n vies woord).