Conversie, wat flik je me nu?

Conversie, conversie wat doe je me aan? Eind vorig jaar was je na de ect (elektro convulsieve therapie) bijna verdwenen, wonderbaarlijk dat wel. En nu ben je weer in alle hevigheid terug. Juist nu ik weer een beetje begin te leven en wat leuke dingen probeer te doen. Het begon met psychologische onderzoeken die heftige aanvallen bezorgden waardoor ik bij Pro Persona heel wat uurtjes op de grond door heb gebracht. Maar ook op de tekenclub, in de supermarkt, op de manege en op straat komt het nu voor. Het ziet er best heftig uit dus mensen schrikken en zij geneigd meteen de ambulance te bellen. Dit is nu een paar keer gebeurd en geen fijne ervaring. Erg stigmatiserend, de ambulancebroeders zien een paar littekens op mijn arm en weten direct genoeg: 'u hoort niet in het ziekenhuis en wij kunnen niks doen'. Inmiddels is er wel de afspraak dat wanneer ze me vinden ik wel netjes word thuisgebracht door de ambu. Ik heb nu een kaartje op zak waarop staat wat ik heb, dat ik geen epilepsie heb en dat er geen ambulance gebeld moet worden. Vandaag heeft dat gewerkt. Ik kreeg een aanval in het winkelcentrum en behulpzame mensen hebben me naar de huisarts gereden (ik gebruik steeds vaker de rolstoel om te voorkomen dat ik op straat kom te liggen en geen kant uit kan). Daar kennen ze me want ben daar deze week klant aan huis. Dat was mijn derde aanval daar deze week. Van de huisarts krijg ik een spuit rivotril en omdat ik vandaag ook een half uur niet aanspreekbaar was, heeft hij ook overlegd met de psychiater. Ook slik ik weer extra medicatie tegen verkrampingen. Twee uur later heeft Martin me opgehaald en bekaf thuisgebracht. Vind het erg vervelend dat hij van zijn werk moet komen voor mij. Ik wilde ook perse alleen naar huis maar dat mocht niet. Vandaag waren mij ervaringen goed, maar gister had ik mevrouw de dokter die me compleet overstuur heeft gemaakt. Het begon dat ze aan me zat te trekken en te schreeuwen dat ik moest ontspannen en normaal moest ademen. Ja dat helpt echt op zo'n moment. Een spuit vond ze niet nodig want vanzelf zou het ook wel overgaan (wel met lorazepam). Toen ze op een gegeven moment suggereerde dat ik aanval ook zelf op kan wekken, sloegen de stoppen door en ben ik heel boos weggegaan. Net of je dit voor je lol doet; een nieuw soort work-out ofzo. Doe mij dus maar meneer de dokter maar ja bij spoed heb je het niet altijd voor het zeggen.

De conversie heeft me inmiddels lichamelijk uitgeput. Daarbij komt nog dat ik waarschijnlijk prikkelbaardarm syndroom heb en daardoor moeilijk voedsel binnen houd. Ook mentaal eist het zijn tol, wordt er weer depressief van. En daar ben ik heel bang voor. Tegen depressieve gevoelens wil ik weer allerlei afleiding gaan zoeken. Maar dit gaat vanwege de dwang weer heel obsessief en grenzeloos en daar krijg je weer conversie van. Het is een lastige cirkel waar ik in ronddraai. Mijn hulpverleners kunnen er ook niet zo veel mee want die zij vooral gespecialiseerd in stemmingsstoornissen en zijn van mening dat lichamelijke klachten 'komen en gaan'. Maar of het zo simpel is? Ik heb wel voor elkaar gekregen dat ze nu advies gaan vragen bij de conversiespecialist die mij vorig jaar heeft behandeld en ook start ik volgende week weer met psychosomatische fysiotherapie.
Afwachten dus maar of de klachten ook weer zo snel weggaan als ze zijn gekomen. De tijd zal het leren.