We begonnen relaxed op de bank, maar al snel kwamen de emoties en confrontaties. Dit uit zich lichamelijk in tremoren in romp en benen. De oefening met voelen van mijn voeten, luister naar de muziek, bewust uit ademen maken het eerder heftiger dan rustiger. Tussendoor praten we een beetje over wat ik voel en denk. Op een gegeven moment ging het over het gevoel dat ik heb dat ik alle controle heb verloren. De fysio wist er weer een positieve draai aan te geven door te benoemen waar ik allemaal nog wel controle over heb: 'ik kan de trap nog op, kan nog klein stukje lopen, kan nog eten ..... Maar natuurlijk heb ik ook heel veel verloren .....' Deze laatste opmerking maakte een hoop bij me los. Voelde opeens heel veel woede en frustratie. De bank veranderde in een arena waarin ik een partijtje heb geworsteld, met mezelf als tegenstander. Mijn lichaam ging flink met me aan de haal. Alles trilde, verkrampte, kon mijn benen niet meer strekken en nauwelijks ademhalen. Het was echt heel heftig en duurde best lang. 'Voel mijn handen, adem uit!' Uiteindelijk kwam er wat rust, had het bloedheet en was bekaf. Wel een duidelijk teken dat ik het er eigenlijk nog lang niet mee eens ben dat ik een beperking heb. De fysio blijft verbaasd over mijn onbewuste vechtlust en de kracht die er elke keer nog uit mijn lichaam komt. Zou dit dan nog steeds niet het dieptepunt zijn?
Volgende week krijg ik weer therapie aan huis. Ik zie in dat dit het verstandigste is en dat het eigenlijk niet anders kan, maar ooh ik zou het zo graag anders willen! En dit realiseren maakt me erg verdrietig. Met tranen ben ik uiteindelijk in slaap gevallen en nu voel ik me eindelijk pas weer een beetje mens (of Teigetje?).
Oh Marjoke, lieve meid, ik heb zó met je te doen. De herkenbaarheid is groot, alleen houdt 'the beast' nog steeds alle traantjes tegen. :-( Persoonlijk ben ik na al die tijd in Zeist nog steeds een kei in het "doen alsof er niets aan de hand is", maar ze hebben me nog een paar keer op mijn plaats gezet deze week. :-(
BeantwoordenVerwijderenBtw, bij mij doet de fysio al geen oefeningen meer, ik schiet toch telkens in de kramp, dus dat heeft geen zin.
Gisterenavond schoot ik ook weer in de kramp, en eerlijk is eerlijk, dit doet zoveel pijn, we moeten toch bijzonder sterk zijn om dat maar allemaal aan te kunnen. Maar hey, wij zijn bikkels! ;-)
Ik voel me zo wanhopig omdat ik niks voor je kan doen, en aan de andere kant, zitten we in het zelfde (zeil)bootje hé.
Heel veel sterkte de komende dagen. Nog enkele dagen en dan kan je aan een nieuw stuk in je leven beginnen. De groep waarin je terecht komt valt in elk geval heel goed mee!
Een fijne kerst, en let goed op jezelf.
Dikke kerstknuffel!
X
Bim, lief dat je zo meeleeft. Maar voel je vooral niet wanhopig over mij (alhoewel ik dat ook wel weer herken want dat doe ik zelf ook). We gaan er hoe dan ook voor zorgen dat onze bootjes weer voor de wind gaan zeilen. Zet 'm op je laatste weken!
BeantwoordenVerwijderen