De grootste veranderingen gebeuren
als je ophoudt te geloven dat
je zou moeten veranderen.
Over mij
- Marjoke
- 'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.
dinsdag 28 juni 2011
maandag 27 juni 2011
Bezuinigingen GGZ - Teken de petitie!
Zeg ook NEE tegen onrechtvaardige bezuinigingen en teken de petitie op: http://www.ggznederland.nl/actueel.html
Wij zijn verbijsterd en vooral vreselijk bezorgd
We zijn boos over de manier waarop bezuinigd gaat worden in de geestelijke gezondheidszorg (ggz).Het kabinet laat de ggz opdraaien voor 35% van de bezuinigingen in de zorg, terwijl ze 10% besteedt! De plannen van het kabinet zijn onrechtvaardig.
De ggz is bereid te bezuinigen. Maar wel graag met onze eigen plannen.
Die duurzaam zijn en meer opleveren.
Lees hier verder:
vrijdag 24 juni 2011
donderdag 23 juni 2011
Unwritten
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
Lees hier de songtekst:
maandag 20 juni 2011
V.I.P.
Very Important, dat klopt wel. Maar de zin 'laat je maar lekker verwennen', is minder van toepassing. De meeste mensen zouden dat heerlijk vinden, maar ik heb daar vet veel moeite mee. Is toch ook helemaal niet nodig zolang ik lekker alles zelf kan. Is voor mij zo vreselijk moeilijk om me over te geven en hulp te accepteren. Na mijn ontslag uit Woerden voel ik me helemaal fit en denk de hele wereld weer aan te kunnen. Ik voel me super hyper, opgefokt en de adrenaline giert door mijn lijf. Ik moet voor mijn gevoel constant bezig zijn en kan geen rust vinden. En als ik de rust dan wel vind dan komen er allerlei verdrietige gevoelens boven. Ben dus lekker op de vlucht voor mijn eigen gevoelens. Dit beseffen is al heel wat, maar nu er nog iets aan doen en dat valt niet mee.
Vrijdagochtend had ik ook zo'n bui en had zin om te fietsen. Ik realiseerde me dat dat misschien op dat moment niet zo verstandig was. Maar ik ben naar het fietsenhok gegaan om te kijken of mijn fiets überhaupt rijklaar was en of de banden niet plat stonden. Technisch was alles nog in orde maar hij zat onder het stuifmeel en zag er niet uit. Dus dacht ik hem lekker even af te spuiten. Toen ik aan de verpleging vroeg of ik mijn fiets in de tuin mocht parkeren, werd deze ook meteen voor mij opgehaald vanuit het fietsenhok. Dat had ik zelf ook best kunnen doen, maar ok dan. Vervolgens wilde de verpleegkundige ook mijn fiets gaan wassen. Maar ik was vastbesloten dat toch echt zelf te doen, dus gaf dat ook vrij duidelijk aan. Dus ik lekker met de tuinslang en een doekje in de weer. Mijn fiets knapte er goed van op en ik zelf was lekker bezig. De psycholoog zag mij bezig en schrok behoorlijk van mijn grenzeloze gedrag. Ik moest ook direct ermee kappen. Maar gelukkig was ik net klaar ;) Ik wist dat ik 'fout' bezig was, maar de drive is zo sterk en onweerstaanbaar. Ook valt het voor mij moeilijk te snappen dat ik niet eens mijn fiets even kan afspuiten, want zo zwaar is dat toch niet. Wel maakte het flink wat woede in me los, die er vooral uitkomt door de natte lap flink tegen de muur te smijten (doet me denken aan de natte washanden-smijt therapie uit Zeist). Ik heb nog een hoop te leren. Back to basic!
's Middags heb ik nog een poging gedaan om mijn fiets zelf naar het fietsenhok terug te brengen. Dacht wel even binnendoor door de huiskamer en gang te kunnen fietsen, kost weinig kracht op die supergladde vloer, maar ook dat plan viel niet te verkopen. Mijn fiets werd netjes aan de hand teruggebracht naar de stalling. Het ritje door de gangen in Den Dolder houd ik dus nog tegoed. Net zoals op mijn laatste dag in Zeist, toen iedereen bij de Leefgroep zat, en ik lekker 2 rondjes door de donut heb gefietst. Hopen dat ze daar niet meelezen ;)
Het weekend ben ik weer eens thuis geweest. Ook Mart was thuis want de zeilwedstrijden waren afgelast vanwege de storm. Ook hier moest ik constant iets doen, soms om gek van te worden. Vanavond had ik echt geen zin om terug te gaan naar Den Dolder. Maar ik ben daar nu weer op mijn kamertje en aan het tijdstip van deze blog te zien, heb ik hier ook geen rust.
donderdag 16 juni 2011
Nog even terugblikken
Zoals jullie inmiddels weten, ben ik weer in Den Dolder. Het is een grote opluchting om weg te zijn uit Woerden, maar hier begint het natuurlijk pas echt weer, dus dat is ook wel weer lastig. Vooral de laatste dagen in Woerden waren geen pretje.
Overigens was het dagje alleen thuis wel fijn. Had wel een paar moeilijke momentjes omdat het je confronteert met het 'normale' leven en dan erg tot me doordringt dat mijn leven nu behoorlijk op zijn kop staat. Maar ik ga ervan uit dat dat tijdelijk is. Het opgezette calamiteitenplan hoefde gelukkig niet in werking te treden.
Eenmaal terug in Woerden begon de ellende weer. Ik had al geschreven dat mijn nachtrust zaterdag flink werd verstoord door een 'gek' die bij mij op de gang slaapt. Nou zondag werd het alleen nog maar erger. Op het moment dat ik wilde gaan slapen begon de onrust weer. Geschreeuw, harde radio, gestamp, dicht gesmeten deuren etc, ik lag daardoor helemaal opgefokt in bed. Ik lag constant paraat om uit bed te springen en de gang op te stieren en flink de waarheid te vertellen. Achteraf ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan, want ik weet niet of dat voor mij goed was afgelopen. Want later bleek was dat de desbetreffende 'gek' behoorlijk onder invloed van allerlei zooi was en de verpleging haar niet meer aankon. Even later stopte er een motoragent voor mijn raam, hij maakte wel indruk op haar kon haar in de separeercel stoppen. De rust op de gang was dus wedergekeerd, maar ik was zo opgefokt dat ik totaal in de kramp lag. Een pammetje heeft me wel wat rustiger gekregen maar uiteindelijk heb ik tot 6 uur 's morgens wakker gelegen. Maandag hing er binnen de groep een heel gespannen sfeertje want een aantal cliënten beschuldigden elkaar ervan de verdovende zooi te hebben binnengesmokkeld. Ook gingen er verhalen dat het vanaf buiten door het raam was aangevoerd. Wil niet weten wat er allemaal van waar was, maar de spanning was voor mij goed voelbaar. Maandagnacht was op wat gebonk uit de separeercel na relatief rustig.
Dinsdagmorgen was ik vroeg wakker want dit was tenslotte de dag van mijn ontslag, dat dacht ik toen nog tenminste. De weegschaal werkte goed mee, mijn gewicht was 56 kg, dus zonder sonde al een aantal dagen stabiel. Ik stond te 'springen' op de weegschaal en heb direct erop aangedrongen om tijdens het artsenoverleg mijn ontslag te regelen. Vervolgens mijn koffers gepakt en ik was klaar voor vertrek. Maar ik hoorde maar niets, dus op een gegeven moment ben ik zelf maar even gaan informeren. Nou toen brak mijn klomp, want wat hoorde ik van mijn evv'er: 'de arts wil vasthouden aan de 57 kg, dus je mag nog niet weg'. Toen ik dat hoorde sloegen de stoppen bij mij een beetje door. Ik heb keihard tegen de balie geschopt (gelukkig niet tegen het raam, want dat heeft iemand anders later ingetrapt) en kon nog net uitbrengen dat dat niet de afspraak was en ik het er ook niet mee eens was. Daarna kon er weer een pammetje in. Vervolgens gebeld met Den Dolder om mij te helpen daar weg te krijgen.
' s Middags was ik een agendapunt in het behandelplan overleg (ben je daar overigens niet zelf bij). Ik hoorde daaruit terug dat de arts tot andere inzichten was gekomen en zou overleggen met Den Dolder. Om half 3 zou ik dan de arts spreken. Ondertussen zat Martin ook vol spanning te wachten om mij weg te brengen. Om 10 voor 3 kwam de arts naar me toe om te zeggen dat het allemaal wat uit was gelopen en of we dan niet om 4 uur konden praten. Gaf aan dat het wel krap wordt om dan 's middags nog te vertrekken, maar aan haar reactie kon ik merken dat zij daar ook niet van uitging. In allerijl werd er opeens nog bloedgeprikt en kwam de neuroloog voor de derde keer langs. Die stelde voor om het academische vraagstuk op te lossen door de zenuwen in mijn benen door te meten met stroomstootjes. Toen ik vroeg wat ik daarmee opschoot, was zijn antwoord 'u niets, maar het is wel een interessant academisch vraagstuk'. Nou daar ga ik dus niet voor terugkomen, tenzij mijn behandelaren daar wel het nut van in zien. Maar ik ben geen neuroloog maar volgens mij geeft dit onderzoek ook geen antwoord op de vraag of ik een aangeboren of vroegontwikkelde stoornis kan hebben in pijnbeleving. Dus wat mij betreft sta ik voorlopig niet onder stroom.
Ondertussen was het 5 uur en ik zat nog steeds met m'n koffers klaar te wachten op de arts. Je snapt wel dat ik daar niet rustiger van werd. Nou om kwart over 5 was het dan zover, de arts kon mij spreken. Ze had overlegd met Den Dolder en het voorstel was om donderdag te vertrekken uit Woerden. Ik werd nog bozer en ook verdrietig van deze mededeling, dit was goed merkbaar. Heb aangegeven dat er afspraken zijn gemaakt dat ik onder bepaalde voorwaarden dinsdag zou vertrekken. Aan de voorwaarden was voldaan dus ik ga er dan van uit dat ik ook kon vertrekken en ik daar ook aan vast wilde houden; afspraak is afspraak. Toen kwamen er een hoop excuses en sorries, maar weg kon niet meer want ze konden me in Den Dolder ook niet opvangen (?? heb toch alleen de sleutel van mijn kamer nodig) en de diëtist moest nog een advies geven. Ik had het helemaal gehad met alle bureaucratie en voelde me weer flink aan het lijntje gehouden. Ook viel het me tegen dat dit scenario in overleg met Den Dolder was opgesteld. Uiteindelijk heb ik min of meer gedwongen ingestemd om nog 1 nacht te blijven. Wel onder de voorwaarde dat ze direct contact op zouden nemen met Den Dolder en zouden afspreken hoe laat ik woensdag dan terecht kon, want nog 2 dagen blijven, was ik echt niet van plan en ook heb ik duidelijk aangegeven niet nog een keer op de weegschaal te gaan. Ik zat door alle spanningen flink in de kramp en was behoorlijk over de zeik. Martin is toen 's avonds naar me toe gekomen om me wat af te leiden zodat ik het wat kon loslaten. Na overleg bleek dat ik de woensdag om 11 uur in Den Dolder terecht kon. 's Avonds had ik zoiets van ik kan nu wel mee met Mart lekker naar huis en dan de volgende ochtend vanuit huis naar Den Dolder (de separeercel was namelijk ook weer leeg, dus was een beetje bang voor mijn nachtrust). Na overleg met de verpleging mocht dit niet want ik moest de volgende ochtend nog een ontslaggesprek krijgen om alles netjes af te ronden. Martin heeft al zijn overtuigingskracht ingezet, en dat is best veel, om ze op andere gedachten te krijgen, maar dat was tevergeefs. Er zat dus niet anders op dan nog 1 nachtje in Woerden door te brengen en nog 1 keer rustig te vraag te beantwoorden :'Mevrouw Muller het is kwart voor negen, komt u naar de dagopening?'.
Woensdagochtend nogmaals heel duidelijk gemaakt dat ik om half 11 echt zou vertrekken, met of zonder ontslaggesprek. Dat was duidelijk en ik zou mijn ontslaggesprek echt voor half 11 hebben. Om kwart over 10 kwam Martin me ophalen, maar ik had nog geen gesprek gehad. Dus weer maar eens zelf vragen. Nou toen brak niet alleen mijn klomp maar zakte ook mijn broek af :) 'Nee een ontslaggesprek is niet nodig, de arts heeft je gisteren nog gesproken'. Nou de stoom kwam uit mijn oren. Even rustig tot honderd geteld en toen kon ik de arts nog netjes een handje schudden en zijn we stomverbaasd en opgefokt voor de laatste keer door de blauwe deur vertrokken. Niet echt met een lekker gevoel en met de conclusie dat aan de communicatie nog flink wat te verbeteren valt.
Maar gelukkig is de Woerden-story nu voorbij. Ik mag trots zijn dat ik ondanks de voor mij superzware omstandigheden daar nog releatief snel ben weggekomen en het doel is bereikt. Ik denk dat ik vanaf dag 1 zoiets had van ik moet hier zo snel mogelijk weg en daardoor al mijn wilskracht heb gebruikt om te eten en aan te komen en dat heeft gewerkt.
Misschien dat jullie vinden dat ik soms wat respectloos schrijf over mijn tijd in Woerden en de mensen daar. Maar ik heb wel respect voor de mensen die daar werken, ik zou dat echt niet kunnen. En het heeft mij ook wel veel inzicht gegeven in wat mensen met serieuze psychische problemen doormaken. Dat is echt niet makkelijk en ook niet geaccepteerd door de maatschappij, dus erg triest. Maar voor mij was het duidelijk niet de juiste setting, mijn geest is gewoon nog te scherp en heb daar dus veel te veel meegekregen. En bovendien is mijn vermoeden bevestigd dat ik heel veel spanning krijg van dit soort mensen. Iets wat ik ook wel herken uit mijn jeugd, ik was altijd bang voor de 'dorpsgekken' en loop er nog steeds het liefst met een grote boog omheen.
Overigens was het dagje alleen thuis wel fijn. Had wel een paar moeilijke momentjes omdat het je confronteert met het 'normale' leven en dan erg tot me doordringt dat mijn leven nu behoorlijk op zijn kop staat. Maar ik ga ervan uit dat dat tijdelijk is. Het opgezette calamiteitenplan hoefde gelukkig niet in werking te treden.
Eenmaal terug in Woerden begon de ellende weer. Ik had al geschreven dat mijn nachtrust zaterdag flink werd verstoord door een 'gek' die bij mij op de gang slaapt. Nou zondag werd het alleen nog maar erger. Op het moment dat ik wilde gaan slapen begon de onrust weer. Geschreeuw, harde radio, gestamp, dicht gesmeten deuren etc, ik lag daardoor helemaal opgefokt in bed. Ik lag constant paraat om uit bed te springen en de gang op te stieren en flink de waarheid te vertellen. Achteraf ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan, want ik weet niet of dat voor mij goed was afgelopen. Want later bleek was dat de desbetreffende 'gek' behoorlijk onder invloed van allerlei zooi was en de verpleging haar niet meer aankon. Even later stopte er een motoragent voor mijn raam, hij maakte wel indruk op haar kon haar in de separeercel stoppen. De rust op de gang was dus wedergekeerd, maar ik was zo opgefokt dat ik totaal in de kramp lag. Een pammetje heeft me wel wat rustiger gekregen maar uiteindelijk heb ik tot 6 uur 's morgens wakker gelegen. Maandag hing er binnen de groep een heel gespannen sfeertje want een aantal cliënten beschuldigden elkaar ervan de verdovende zooi te hebben binnengesmokkeld. Ook gingen er verhalen dat het vanaf buiten door het raam was aangevoerd. Wil niet weten wat er allemaal van waar was, maar de spanning was voor mij goed voelbaar. Maandagnacht was op wat gebonk uit de separeercel na relatief rustig.
Dinsdagmorgen was ik vroeg wakker want dit was tenslotte de dag van mijn ontslag, dat dacht ik toen nog tenminste. De weegschaal werkte goed mee, mijn gewicht was 56 kg, dus zonder sonde al een aantal dagen stabiel. Ik stond te 'springen' op de weegschaal en heb direct erop aangedrongen om tijdens het artsenoverleg mijn ontslag te regelen. Vervolgens mijn koffers gepakt en ik was klaar voor vertrek. Maar ik hoorde maar niets, dus op een gegeven moment ben ik zelf maar even gaan informeren. Nou toen brak mijn klomp, want wat hoorde ik van mijn evv'er: 'de arts wil vasthouden aan de 57 kg, dus je mag nog niet weg'. Toen ik dat hoorde sloegen de stoppen bij mij een beetje door. Ik heb keihard tegen de balie geschopt (gelukkig niet tegen het raam, want dat heeft iemand anders later ingetrapt) en kon nog net uitbrengen dat dat niet de afspraak was en ik het er ook niet mee eens was. Daarna kon er weer een pammetje in. Vervolgens gebeld met Den Dolder om mij te helpen daar weg te krijgen.
' s Middags was ik een agendapunt in het behandelplan overleg (ben je daar overigens niet zelf bij). Ik hoorde daaruit terug dat de arts tot andere inzichten was gekomen en zou overleggen met Den Dolder. Om half 3 zou ik dan de arts spreken. Ondertussen zat Martin ook vol spanning te wachten om mij weg te brengen. Om 10 voor 3 kwam de arts naar me toe om te zeggen dat het allemaal wat uit was gelopen en of we dan niet om 4 uur konden praten. Gaf aan dat het wel krap wordt om dan 's middags nog te vertrekken, maar aan haar reactie kon ik merken dat zij daar ook niet van uitging. In allerijl werd er opeens nog bloedgeprikt en kwam de neuroloog voor de derde keer langs. Die stelde voor om het academische vraagstuk op te lossen door de zenuwen in mijn benen door te meten met stroomstootjes. Toen ik vroeg wat ik daarmee opschoot, was zijn antwoord 'u niets, maar het is wel een interessant academisch vraagstuk'. Nou daar ga ik dus niet voor terugkomen, tenzij mijn behandelaren daar wel het nut van in zien. Maar ik ben geen neuroloog maar volgens mij geeft dit onderzoek ook geen antwoord op de vraag of ik een aangeboren of vroegontwikkelde stoornis kan hebben in pijnbeleving. Dus wat mij betreft sta ik voorlopig niet onder stroom.
Ondertussen was het 5 uur en ik zat nog steeds met m'n koffers klaar te wachten op de arts. Je snapt wel dat ik daar niet rustiger van werd. Nou om kwart over 5 was het dan zover, de arts kon mij spreken. Ze had overlegd met Den Dolder en het voorstel was om donderdag te vertrekken uit Woerden. Ik werd nog bozer en ook verdrietig van deze mededeling, dit was goed merkbaar. Heb aangegeven dat er afspraken zijn gemaakt dat ik onder bepaalde voorwaarden dinsdag zou vertrekken. Aan de voorwaarden was voldaan dus ik ga er dan van uit dat ik ook kon vertrekken en ik daar ook aan vast wilde houden; afspraak is afspraak. Toen kwamen er een hoop excuses en sorries, maar weg kon niet meer want ze konden me in Den Dolder ook niet opvangen (?? heb toch alleen de sleutel van mijn kamer nodig) en de diëtist moest nog een advies geven. Ik had het helemaal gehad met alle bureaucratie en voelde me weer flink aan het lijntje gehouden. Ook viel het me tegen dat dit scenario in overleg met Den Dolder was opgesteld. Uiteindelijk heb ik min of meer gedwongen ingestemd om nog 1 nacht te blijven. Wel onder de voorwaarde dat ze direct contact op zouden nemen met Den Dolder en zouden afspreken hoe laat ik woensdag dan terecht kon, want nog 2 dagen blijven, was ik echt niet van plan en ook heb ik duidelijk aangegeven niet nog een keer op de weegschaal te gaan. Ik zat door alle spanningen flink in de kramp en was behoorlijk over de zeik. Martin is toen 's avonds naar me toe gekomen om me wat af te leiden zodat ik het wat kon loslaten. Na overleg bleek dat ik de woensdag om 11 uur in Den Dolder terecht kon. 's Avonds had ik zoiets van ik kan nu wel mee met Mart lekker naar huis en dan de volgende ochtend vanuit huis naar Den Dolder (de separeercel was namelijk ook weer leeg, dus was een beetje bang voor mijn nachtrust). Na overleg met de verpleging mocht dit niet want ik moest de volgende ochtend nog een ontslaggesprek krijgen om alles netjes af te ronden. Martin heeft al zijn overtuigingskracht ingezet, en dat is best veel, om ze op andere gedachten te krijgen, maar dat was tevergeefs. Er zat dus niet anders op dan nog 1 nachtje in Woerden door te brengen en nog 1 keer rustig te vraag te beantwoorden :'Mevrouw Muller het is kwart voor negen, komt u naar de dagopening?'.
Woensdagochtend nogmaals heel duidelijk gemaakt dat ik om half 11 echt zou vertrekken, met of zonder ontslaggesprek. Dat was duidelijk en ik zou mijn ontslaggesprek echt voor half 11 hebben. Om kwart over 10 kwam Martin me ophalen, maar ik had nog geen gesprek gehad. Dus weer maar eens zelf vragen. Nou toen brak niet alleen mijn klomp maar zakte ook mijn broek af :) 'Nee een ontslaggesprek is niet nodig, de arts heeft je gisteren nog gesproken'. Nou de stoom kwam uit mijn oren. Even rustig tot honderd geteld en toen kon ik de arts nog netjes een handje schudden en zijn we stomverbaasd en opgefokt voor de laatste keer door de blauwe deur vertrokken. Niet echt met een lekker gevoel en met de conclusie dat aan de communicatie nog flink wat te verbeteren valt.
Maar gelukkig is de Woerden-story nu voorbij. Ik mag trots zijn dat ik ondanks de voor mij superzware omstandigheden daar nog releatief snel ben weggekomen en het doel is bereikt. Ik denk dat ik vanaf dag 1 zoiets had van ik moet hier zo snel mogelijk weg en daardoor al mijn wilskracht heb gebruikt om te eten en aan te komen en dat heeft gewerkt.
Misschien dat jullie vinden dat ik soms wat respectloos schrijf over mijn tijd in Woerden en de mensen daar. Maar ik heb wel respect voor de mensen die daar werken, ik zou dat echt niet kunnen. En het heeft mij ook wel veel inzicht gegeven in wat mensen met serieuze psychische problemen doormaken. Dat is echt niet makkelijk en ook niet geaccepteerd door de maatschappij, dus erg triest. Maar voor mij was het duidelijk niet de juiste setting, mijn geest is gewoon nog te scherp en heb daar dus veel te veel meegekregen. En bovendien is mijn vermoeden bevestigd dat ik heel veel spanning krijg van dit soort mensen. Iets wat ik ook wel herken uit mijn jeugd, ik was altijd bang voor de 'dorpsgekken' en loop er nog steeds het liefst met een grote boog omheen.
Piece of cake???
Ik heb de landing in Den Dolder ingezet, piece of cake?? Nou dus niet! Ben nog steeds aan het hyperen, wil gewoon weer aan de slag. Het is dat het al de hele dag regent, anders had ik een fietstochtje toch moeilijk kunnen weerstaan.
woensdag 15 juni 2011
Terug in Den Dolder!
Eindelijk is het dan zover ik ben weer bij Altrecht Psychosomatiek in Den Dolder. Erg blij dat ik weg ben uit Woerden, heeft me aardig wat energie gekost om daar weg te komen. Het is ook wel weer erg wennen om in Den Dolder te zijn..... mijn kamertje is hier wel gezellig en veel meer van mijn maar pfff wat een rust hier. Ben ook nog niet geland. Mijn laatste dagen in Woerden waren ook erg heftig, dus ging daar ook stuiterend weg. Maar daar zal ik de komende dagen nog eens over bloggen.
zondag 12 juni 2011
Terug van verlof
Gistermorgen ben ik met frisse tegenzin netjes teruggekeerd in Woerden. Toen ik mijn spullen uitpakte, zat er een verrassing tussen die J. erin had gestopt: een dwarsligger. Ik neem aan dat je die gewoon hebt uitgezocht omdat het makkelijk leest en niet omdat ik een beetje dwars ben :)
Ik ben de dagen hier aan het aftellen en hoop dinsdag echt groen licht te krijgen om te vertrekken. Maar de weegschaal moet wel meewerken, want vanmorgen gaf ie slechts 55 kg aan. Maar wat bleek: de weegschaal is toch niet zo betrouwbaar, want hij bleek niet op nul te staan. Alleen is het niet duidelijk of de afwijking gunstig of ongunstig voor mij uitpakt. Ik ga ervan uit dat ik niet ben afgevallen, maar toch is het even spannend wat ie morgenochtend weer aangeeft. Maar ik zal wel opletten of niet weer iemand de boel probeert te frauderen ;)
Vandaag heeft mijn moeder voor wat afleiding gezorgd. Morgen nog een dagje zien door te komen, gelukkig mag ik uitslapen zodat de dag wat korter duurt. Uitslapen is trouwens wel iets wat ik tijdens de behandeling tot nu toe heb geleerd, Mart is daar vast gelukkig mee. Ook scheelt het dat mijn nachtrust nog weleens wordt verstoord door wat onrustige en boze medeclienten, die 's nachts de gang en deuren gebruiken om zich af te reageren. Zo nog een lekker calorierijk sapje, nog even 'sociaal' doen en dan maar weer naar mijn kamertje.
Ik ben de dagen hier aan het aftellen en hoop dinsdag echt groen licht te krijgen om te vertrekken. Maar de weegschaal moet wel meewerken, want vanmorgen gaf ie slechts 55 kg aan. Maar wat bleek: de weegschaal is toch niet zo betrouwbaar, want hij bleek niet op nul te staan. Alleen is het niet duidelijk of de afwijking gunstig of ongunstig voor mij uitpakt. Ik ga ervan uit dat ik niet ben afgevallen, maar toch is het even spannend wat ie morgenochtend weer aangeeft. Maar ik zal wel opletten of niet weer iemand de boel probeert te frauderen ;)
Vandaag heeft mijn moeder voor wat afleiding gezorgd. Morgen nog een dagje zien door te komen, gelukkig mag ik uitslapen zodat de dag wat korter duurt. Uitslapen is trouwens wel iets wat ik tijdens de behandeling tot nu toe heb geleerd, Mart is daar vast gelukkig mee. Ook scheelt het dat mijn nachtrust nog weleens wordt verstoord door wat onrustige en boze medeclienten, die 's nachts de gang en deuren gebruiken om zich af te reageren. Zo nog een lekker calorierijk sapje, nog even 'sociaal' doen en dan maar weer naar mijn kamertje.
vrijdag 10 juni 2011
Every teardrop is a waterfall - Coldplay
Coldplay is één van mijn favoriete bands. En als ik dan de reactie lees, is hun nieuwe single speciaal voor mij gemaakt.
This is amazing. When your heart stopped beating and is full of sorrow this is THE best song for reanimation! Absolutely amazing. Pushing you back to life. Giving you the most happy feelings through music you'll ever had.
Lees hier de songtekst:
Waar je mee omgaat .....
.... raak je mee besmet. Nou dat klopt!
Ik heb een tijdje niet geblogd en krijg meteen allerlei reacties of het wel goed gaat. Het ging allemaal niet zo lekker en ook het internet lag eruit dus vandaar dat het een tijdje stil is gebleven. Ik ben een aantal keer behoorlijk diep gegaan en geflipt door alle spanning die daar op de afdeling heerst. Ik heb zelf bijna smekend naar Den Dolder gebeld of ik alsjeblieft terug mocht komen. Bij mij uit het flippen in een conversie-aanval. De verpleging in Woerden weet nu ook wat dat is, en ook dat je er niet dood aan gaat, je ja/nee vragen moet stellen en pilletje erin en dan rustig moet afwachten en het dan weer wel over gaat. Het om de 10 minuten komen kijken, heeft niet zoveel zin. De spanning liep bij mij vooral op door alles wat er op die afdeling gebeurt en ik daardoor graag weg wilde. De sfeer en het gedrag van mensen kan van het ene op het andere moment compleet omslaan. Soms uit zich dit in heel vreemd gedrag, soms in agressie maar ook in zelfbeschadiging. Ik heb verschillende pleisters op polsen gezien en ook de separeerkamers worden regelmatig gebruikt. Ook de verdenkingen dat ik de sonde zou frauderen en er iets in had gestopt, gaven me weinig rust en maakten me woest. Ze zouden toch wel moeten weten, hoe graag ik daar weg wilde. Maar ik heb wel gemerkt dat de meeste mensen daar niet te vertrouwen zijn en wat achterdocht voor de meesten wel op zijn plaats is. Vooral door me af te sluiten van de groepsmomenten (Nee, mevrouw Muller komt niet naar de dagopening. Waarom niet? De afspraak is dat ik het dagritmeschema van Den Dolder aanhoud en ik ben hier om aan te sterken en de dagopening draagt daar niet aan bij.... Grrr .... dat zouden ze toch inmiddels moeten weten en waarom word ik dan eigenlijk wel om kwart over 7 gewekt?? O ja natuurlijk om dat na half 9 het ontbijt achter slot en grendel staat. Stond in mijn dagschema in Den Dolder eigenlijk niet dat ik pas om half 10 ontbijt??) heb ik het volgehouden en het overleefd, dus nu weer tijd voor een update.
Ik heb nu bijna 2,5 week in Woerden achter de rug. Doel was om aan te sterken tot 57,5 kg. Met de sondevoeding kwam ik best snel aan en afgelopen maandag was het zover. De weegschaal gaf 57 kg aan. Ik meteen alles in gang gezet om mijn ontslag te regelen, want elke dag op de gesloten afdeling is er voor mij een te veel. Maar zo simpel bleek het toch niet te zijn. De arts kwam met aanvullende voorwaarden dat ook mijn bloedwaarden goed moesten zijn, de neuroloog me nog moest onderzoeken en mijn gewicht ook zonder sonde stabiel moest blijven. Dit stond allemaal niet in het behandelplan dus ik was ook 'lichtelijk' verbaasd ;) Eigenlijk was ik super pissed, want ik had al helemaal in mijn hoofd gehaald dat ik daar per direct zou vertrekken. Uiteindelijk na veel wikken en wegen akkoord gegaan met het plan dat de sonde de volgende dag eruit zou gaan en ik dan donderdag (gisteren dus) met ontslag zou gaan. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot, want 's avonds lag ik flink in een conversie-aanval. Maar helaas dinsdag was de weegschaal me minder gezind en die gaf opeens maar 56 kg aan. Toch had ik gewoon dezelfde stenen in mijn broekzakken :) Ook ik ben een beetje paranoia geworden tijdens mijn verblijf daar, dus ik vertrouwde de weegschaal niet. Dus heb nog getest of die niet een andere waarde aangaf omdat die op een andere plek stond. Helaas was dat niet het geval, de weegschaal is één van de weinigen (naast mezelf natuurlijk :) die daar dus volledig te vertrouwen is. Kortom, de afspraken werden aangepast en de sonde bleef er nog in.
Dinsdag kwam er een verpleegkundige uit Den Dolder langs. Wel fijn om met iemand te kunnen praten die mij wat beter begrijpt. Maar ook wel lastig omdat zij mijn gesloten ogen weer wat heeft geopend. Ik onderschat de ernst van de situatie, ga over grenzen en denk dat opeens alle problemen zijn opgelost. Ik heb elke gelegenheid aangegrepen om te uiten dat ik het liefst zo snel mogelijk terug zou gaan naar Den Dolder.
Woensdag is de psychiater uit Den Dolder langsgekomen. De bedoeling was dat zij in overleg met mij en de arts en psychiater uit Woerden zouden bepalen wanneer ik terug zou gaan naar Den Dolder. Mijn insteek was duidelijk, ZSM! Maar in plaats van een open overleg, gingen de deskundigen eerst een kwartier vooroverleggen. Toen ik er bij mocht komen was het traject eigenlijk al bepaald en ging het er alleen nog om hoe ze mij hiervan konden overtuigen. Het voorstel was dat de sonde eruit zou gaan, en ik even met verlof naar huis zou gaan en dan vanaf zaterdag weer terug naar Woerden. En als dan alles stabiel zou blijven, ik dinsdag vanuit Woerden direct naar Den Dolder ga. Dit voorstel was anders dan ik in mijn hoofd had zitten. Ik wilde met ontslag. Het weekend gebruiken om bij te tanken en alles weer mentaal een beetje op een rijtje te krijgen. En dan weer fris starten in Den Dolder. Ik heb aangegeven er helemaal doorheen te zitten, elke dag in Woerden me meer spanning geeft en ik de noodzaak niet in zie van daar weer terug heen te gaan. Voor de goede zorg hoeft dit wat mij betreft niet, want dat valt me allemaal best tegen. Ik heb daar volledig zelfstandig geleefd en kan dat dus thuis ook. Het enige is dat ik in Woerden terug kan aan de sondevoeding, maar ik verwacht niet dat dat nodig is, want ik voel me fit en sterk en heb weer gewoon eetlust. Maar mijn pleidooi kwam niet over en na lang op me inpraten, heb ik ingestemd met hun voorstel. Na het gesprek was ik boos en verdrietig. Had sterk het gevoel dat ik niet serieus werd genomen en dat ze onderschatten hoe zwaar het voor mij is en dat het een gedwongen keuze was. Ik moet alles maar verstandig beredeneren, maar dat is dus iets wat ik nu dus niet meer kan. Ik moet blij zijn dat ik 1,5 dag met verlof mag, maar eigenlijk 'eisen' ze dan ook nog dat ik me laat verzorgen. Martin heeft zeilwedstrijden dus die kan me niet verzorgen. Mijn moeder neemt die taak graag op zich, maar als het niet nodig is, ben ik het liefst gewoon alleen. Wil rust en gewoon lekker mijn ding doen. Na 10 weken alles verstandig te doen, kan ik dat nu niet meer opbrengen. 's Avonds kwam Martin langs en zat ik er echt helemaal doorheen, kon alleen nog janken en 'converteren'. Ik had zo'n behoefte aan rust om me heen en wilde het liefst alleen thuis zijn zonder iemand om me heen die me verzorgt. Noem het eigenwijs, opstandig, recalcitrant, grenzeloos net wat je wilt, maar het is wel zoals ik het nu voel! Martin maakte zich ongerust hierover en we hebben hier flink over gediscussieerd. Uiteindelijk heeft Martin me gistermiddag opgehaald, zonder sonde en met 6 flessen bijvoeding. Gistermiddag heb ik thuis geprobeerd mezelf te redden en dat ging vrij aardig, kon de trap op en af komen en kan kleine stukjes lopen. Dus vandaag ben ik alleen thuis. Heerlijk! Weer eens in mijn eigen bed geslapen. Wel hebben we met de behandelaren in Den Dolder afgesproken een noodplan te maken. Om de drie uur bel ik met mijn moeder om te kijken of het nog goed gaat. Ze vraagt ook elke keer wat ik heb gedaan, nee niet de hele boel gestofzuigd, geen ramen gelapt, niet in de tuin gewerkt, niet met de fiets op stap. En als er iets gebeurt of ik niet meer bel, is er iemand stand-by die naar me toe kan komen. Prepare for the worst and enjoy the best!
Morgenochtend word ik dus (hopelijk) voor de laatste keer naar Woerden gebracht. Zondag komt moeders langs om me te vermaken. Want de weekenden zijn daar erg stil en de 'normale' mensen zijn dan ook met verlof. Die laatste drie dagen ga ik ook wel overleven. En dan dinsdag stuiterend naar Den Kolder. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn om naar Den Dolder terug te keren. Hoop dat ik aan het eind van volgende week er nog zo tegenaan kijk, want laten we eerlijk zijn dan begint het pas echt .....
Ik heb een tijdje niet geblogd en krijg meteen allerlei reacties of het wel goed gaat. Het ging allemaal niet zo lekker en ook het internet lag eruit dus vandaar dat het een tijdje stil is gebleven. Ik ben een aantal keer behoorlijk diep gegaan en geflipt door alle spanning die daar op de afdeling heerst. Ik heb zelf bijna smekend naar Den Dolder gebeld of ik alsjeblieft terug mocht komen. Bij mij uit het flippen in een conversie-aanval. De verpleging in Woerden weet nu ook wat dat is, en ook dat je er niet dood aan gaat, je ja/nee vragen moet stellen en pilletje erin en dan rustig moet afwachten en het dan weer wel over gaat. Het om de 10 minuten komen kijken, heeft niet zoveel zin. De spanning liep bij mij vooral op door alles wat er op die afdeling gebeurt en ik daardoor graag weg wilde. De sfeer en het gedrag van mensen kan van het ene op het andere moment compleet omslaan. Soms uit zich dit in heel vreemd gedrag, soms in agressie maar ook in zelfbeschadiging. Ik heb verschillende pleisters op polsen gezien en ook de separeerkamers worden regelmatig gebruikt. Ook de verdenkingen dat ik de sonde zou frauderen en er iets in had gestopt, gaven me weinig rust en maakten me woest. Ze zouden toch wel moeten weten, hoe graag ik daar weg wilde. Maar ik heb wel gemerkt dat de meeste mensen daar niet te vertrouwen zijn en wat achterdocht voor de meesten wel op zijn plaats is. Vooral door me af te sluiten van de groepsmomenten (Nee, mevrouw Muller komt niet naar de dagopening. Waarom niet? De afspraak is dat ik het dagritmeschema van Den Dolder aanhoud en ik ben hier om aan te sterken en de dagopening draagt daar niet aan bij.... Grrr .... dat zouden ze toch inmiddels moeten weten en waarom word ik dan eigenlijk wel om kwart over 7 gewekt?? O ja natuurlijk om dat na half 9 het ontbijt achter slot en grendel staat. Stond in mijn dagschema in Den Dolder eigenlijk niet dat ik pas om half 10 ontbijt??) heb ik het volgehouden en het overleefd, dus nu weer tijd voor een update.
Ik heb nu bijna 2,5 week in Woerden achter de rug. Doel was om aan te sterken tot 57,5 kg. Met de sondevoeding kwam ik best snel aan en afgelopen maandag was het zover. De weegschaal gaf 57 kg aan. Ik meteen alles in gang gezet om mijn ontslag te regelen, want elke dag op de gesloten afdeling is er voor mij een te veel. Maar zo simpel bleek het toch niet te zijn. De arts kwam met aanvullende voorwaarden dat ook mijn bloedwaarden goed moesten zijn, de neuroloog me nog moest onderzoeken en mijn gewicht ook zonder sonde stabiel moest blijven. Dit stond allemaal niet in het behandelplan dus ik was ook 'lichtelijk' verbaasd ;) Eigenlijk was ik super pissed, want ik had al helemaal in mijn hoofd gehaald dat ik daar per direct zou vertrekken. Uiteindelijk na veel wikken en wegen akkoord gegaan met het plan dat de sonde de volgende dag eruit zou gaan en ik dan donderdag (gisteren dus) met ontslag zou gaan. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot, want 's avonds lag ik flink in een conversie-aanval. Maar helaas dinsdag was de weegschaal me minder gezind en die gaf opeens maar 56 kg aan. Toch had ik gewoon dezelfde stenen in mijn broekzakken :) Ook ik ben een beetje paranoia geworden tijdens mijn verblijf daar, dus ik vertrouwde de weegschaal niet. Dus heb nog getest of die niet een andere waarde aangaf omdat die op een andere plek stond. Helaas was dat niet het geval, de weegschaal is één van de weinigen (naast mezelf natuurlijk :) die daar dus volledig te vertrouwen is. Kortom, de afspraken werden aangepast en de sonde bleef er nog in.
Dinsdag kwam er een verpleegkundige uit Den Dolder langs. Wel fijn om met iemand te kunnen praten die mij wat beter begrijpt. Maar ook wel lastig omdat zij mijn gesloten ogen weer wat heeft geopend. Ik onderschat de ernst van de situatie, ga over grenzen en denk dat opeens alle problemen zijn opgelost. Ik heb elke gelegenheid aangegrepen om te uiten dat ik het liefst zo snel mogelijk terug zou gaan naar Den Dolder.
Woensdag is de psychiater uit Den Dolder langsgekomen. De bedoeling was dat zij in overleg met mij en de arts en psychiater uit Woerden zouden bepalen wanneer ik terug zou gaan naar Den Dolder. Mijn insteek was duidelijk, ZSM! Maar in plaats van een open overleg, gingen de deskundigen eerst een kwartier vooroverleggen. Toen ik er bij mocht komen was het traject eigenlijk al bepaald en ging het er alleen nog om hoe ze mij hiervan konden overtuigen. Het voorstel was dat de sonde eruit zou gaan, en ik even met verlof naar huis zou gaan en dan vanaf zaterdag weer terug naar Woerden. En als dan alles stabiel zou blijven, ik dinsdag vanuit Woerden direct naar Den Dolder ga. Dit voorstel was anders dan ik in mijn hoofd had zitten. Ik wilde met ontslag. Het weekend gebruiken om bij te tanken en alles weer mentaal een beetje op een rijtje te krijgen. En dan weer fris starten in Den Dolder. Ik heb aangegeven er helemaal doorheen te zitten, elke dag in Woerden me meer spanning geeft en ik de noodzaak niet in zie van daar weer terug heen te gaan. Voor de goede zorg hoeft dit wat mij betreft niet, want dat valt me allemaal best tegen. Ik heb daar volledig zelfstandig geleefd en kan dat dus thuis ook. Het enige is dat ik in Woerden terug kan aan de sondevoeding, maar ik verwacht niet dat dat nodig is, want ik voel me fit en sterk en heb weer gewoon eetlust. Maar mijn pleidooi kwam niet over en na lang op me inpraten, heb ik ingestemd met hun voorstel. Na het gesprek was ik boos en verdrietig. Had sterk het gevoel dat ik niet serieus werd genomen en dat ze onderschatten hoe zwaar het voor mij is en dat het een gedwongen keuze was. Ik moet alles maar verstandig beredeneren, maar dat is dus iets wat ik nu dus niet meer kan. Ik moet blij zijn dat ik 1,5 dag met verlof mag, maar eigenlijk 'eisen' ze dan ook nog dat ik me laat verzorgen. Martin heeft zeilwedstrijden dus die kan me niet verzorgen. Mijn moeder neemt die taak graag op zich, maar als het niet nodig is, ben ik het liefst gewoon alleen. Wil rust en gewoon lekker mijn ding doen. Na 10 weken alles verstandig te doen, kan ik dat nu niet meer opbrengen. 's Avonds kwam Martin langs en zat ik er echt helemaal doorheen, kon alleen nog janken en 'converteren'. Ik had zo'n behoefte aan rust om me heen en wilde het liefst alleen thuis zijn zonder iemand om me heen die me verzorgt. Noem het eigenwijs, opstandig, recalcitrant, grenzeloos net wat je wilt, maar het is wel zoals ik het nu voel! Martin maakte zich ongerust hierover en we hebben hier flink over gediscussieerd. Uiteindelijk heeft Martin me gistermiddag opgehaald, zonder sonde en met 6 flessen bijvoeding. Gistermiddag heb ik thuis geprobeerd mezelf te redden en dat ging vrij aardig, kon de trap op en af komen en kan kleine stukjes lopen. Dus vandaag ben ik alleen thuis. Heerlijk! Weer eens in mijn eigen bed geslapen. Wel hebben we met de behandelaren in Den Dolder afgesproken een noodplan te maken. Om de drie uur bel ik met mijn moeder om te kijken of het nog goed gaat. Ze vraagt ook elke keer wat ik heb gedaan, nee niet de hele boel gestofzuigd, geen ramen gelapt, niet in de tuin gewerkt, niet met de fiets op stap. En als er iets gebeurt of ik niet meer bel, is er iemand stand-by die naar me toe kan komen. Prepare for the worst and enjoy the best!
Morgenochtend word ik dus (hopelijk) voor de laatste keer naar Woerden gebracht. Zondag komt moeders langs om me te vermaken. Want de weekenden zijn daar erg stil en de 'normale' mensen zijn dan ook met verlof. Die laatste drie dagen ga ik ook wel overleven. En dan dinsdag stuiterend naar Den Kolder. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn om naar Den Dolder terug te keren. Hoop dat ik aan het eind van volgende week er nog zo tegenaan kijk, want laten we eerlijk zijn dan begint het pas echt .....
Abonneren op:
Posts (Atom)