Very Important, dat klopt wel. Maar de zin 'laat je maar lekker verwennen', is minder van toepassing. De meeste mensen zouden dat heerlijk vinden, maar ik heb daar vet veel moeite mee. Is toch ook helemaal niet nodig zolang ik lekker alles zelf kan. Is voor mij zo vreselijk moeilijk om me over te geven en hulp te accepteren. Na mijn ontslag uit Woerden voel ik me helemaal fit en denk de hele wereld weer aan te kunnen. Ik voel me super hyper, opgefokt en de adrenaline giert door mijn lijf. Ik moet voor mijn gevoel constant bezig zijn en kan geen rust vinden. En als ik de rust dan wel vind dan komen er allerlei verdrietige gevoelens boven. Ben dus lekker op de vlucht voor mijn eigen gevoelens. Dit beseffen is al heel wat, maar nu er nog iets aan doen en dat valt niet mee.
Vrijdagochtend had ik ook zo'n bui en had zin om te fietsen. Ik realiseerde me dat dat misschien op dat moment niet zo verstandig was. Maar ik ben naar het fietsenhok gegaan om te kijken of mijn fiets überhaupt rijklaar was en of de banden niet plat stonden. Technisch was alles nog in orde maar hij zat onder het stuifmeel en zag er niet uit. Dus dacht ik hem lekker even af te spuiten. Toen ik aan de verpleging vroeg of ik mijn fiets in de tuin mocht parkeren, werd deze ook meteen voor mij opgehaald vanuit het fietsenhok. Dat had ik zelf ook best kunnen doen, maar ok dan. Vervolgens wilde de verpleegkundige ook mijn fiets gaan wassen. Maar ik was vastbesloten dat toch echt zelf te doen, dus gaf dat ook vrij duidelijk aan. Dus ik lekker met de tuinslang en een doekje in de weer. Mijn fiets knapte er goed van op en ik zelf was lekker bezig. De psycholoog zag mij bezig en schrok behoorlijk van mijn grenzeloze gedrag. Ik moest ook direct ermee kappen. Maar gelukkig was ik net klaar ;) Ik wist dat ik 'fout' bezig was, maar de drive is zo sterk en onweerstaanbaar. Ook valt het voor mij moeilijk te snappen dat ik niet eens mijn fiets even kan afspuiten, want zo zwaar is dat toch niet. Wel maakte het flink wat woede in me los, die er vooral uitkomt door de natte lap flink tegen de muur te smijten (doet me denken aan de natte washanden-smijt therapie uit Zeist). Ik heb nog een hoop te leren. Back to basic!
's Middags heb ik nog een poging gedaan om mijn fiets zelf naar het fietsenhok terug te brengen. Dacht wel even binnendoor door de huiskamer en gang te kunnen fietsen, kost weinig kracht op die supergladde vloer, maar ook dat plan viel niet te verkopen. Mijn fiets werd netjes aan de hand teruggebracht naar de stalling. Het ritje door de gangen in Den Dolder houd ik dus nog tegoed. Net zoals op mijn laatste dag in Zeist, toen iedereen bij de Leefgroep zat, en ik lekker 2 rondjes door de donut heb gefietst. Hopen dat ze daar niet meelezen ;)
Het weekend ben ik weer eens thuis geweest. Ook Mart was thuis want de zeilwedstrijden waren afgelast vanwege de storm. Ook hier moest ik constant iets doen, soms om gek van te worden. Vanavond had ik echt geen zin om terug te gaan naar Den Dolder. Maar ik ben daar nu weer op mijn kamertje en aan het tijdstip van deze blog te zien, heb ik hier ook geen rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten