Waar je mee omgaat .....

.... raak je mee besmet. Nou dat klopt!
Ik heb een tijdje niet geblogd en krijg meteen allerlei reacties of het wel goed gaat. Het ging allemaal niet zo lekker en ook het internet lag eruit dus vandaar dat het een tijdje stil is gebleven. Ik ben een aantal keer behoorlijk diep gegaan en geflipt door alle spanning die daar op de afdeling heerst. Ik heb zelf bijna smekend naar Den Dolder gebeld of ik alsjeblieft terug mocht komen. Bij mij uit het flippen in een conversie-aanval. De verpleging in Woerden weet nu ook wat dat is, en ook dat je er niet dood aan gaat, je ja/nee vragen moet stellen en pilletje erin en dan rustig moet afwachten en het dan weer wel over gaat. Het om de 10 minuten komen kijken, heeft niet zoveel zin. De spanning liep bij mij vooral op door alles wat er op die afdeling gebeurt en ik daardoor graag weg wilde. De sfeer en het gedrag van mensen kan van het ene op het andere moment compleet omslaan. Soms uit zich dit in heel vreemd gedrag, soms in agressie maar ook in zelfbeschadiging. Ik heb verschillende pleisters op polsen gezien en ook de separeerkamers worden regelmatig gebruikt. Ook de verdenkingen dat ik de sonde zou frauderen en er iets in had gestopt, gaven me weinig rust en maakten me woest. Ze zouden toch wel moeten weten, hoe graag ik daar weg wilde. Maar ik heb wel gemerkt dat de meeste mensen daar niet te vertrouwen zijn en wat achterdocht voor de meesten wel op zijn plaats is. Vooral door me af te sluiten van de groepsmomenten (Nee, mevrouw Muller komt niet naar de dagopening. Waarom niet? De afspraak is dat ik het dagritmeschema van Den Dolder aanhoud en ik ben hier om aan te sterken en de dagopening draagt daar niet aan bij.... Grrr .... dat zouden ze toch inmiddels moeten weten en waarom word ik dan eigenlijk wel om kwart over 7 gewekt?? O ja natuurlijk om dat na half 9 het ontbijt achter slot en grendel staat. Stond in mijn dagschema in Den Dolder eigenlijk niet dat ik pas om half 10 ontbijt??)  heb ik het volgehouden en het overleefd, dus nu weer tijd voor een update.

Ik heb nu bijna 2,5 week in Woerden achter de rug. Doel was om aan te sterken tot 57,5 kg. Met de sondevoeding kwam ik best snel aan en afgelopen maandag was het zover. De weegschaal gaf 57 kg aan. Ik meteen alles in gang gezet om mijn ontslag te regelen, want elke dag op de gesloten afdeling is er voor mij een te veel. Maar zo simpel bleek het toch niet te zijn. De arts kwam met aanvullende voorwaarden dat ook mijn bloedwaarden goed moesten zijn, de neuroloog me nog moest onderzoeken en mijn gewicht ook zonder sonde stabiel moest blijven. Dit stond allemaal niet in het behandelplan dus ik was ook 'lichtelijk' verbaasd ;) Eigenlijk was ik super pissed, want ik had al helemaal in mijn hoofd gehaald dat ik daar per direct zou vertrekken. Uiteindelijk na veel wikken en wegen akkoord gegaan met het plan dat de sonde de volgende dag eruit zou gaan en ik dan donderdag (gisteren dus) met ontslag zou gaan. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot, want 's avonds lag ik flink in een conversie-aanval. Maar helaas dinsdag was de weegschaal me minder gezind en die gaf opeens maar 56 kg aan. Toch had ik gewoon dezelfde stenen in mijn broekzakken :) Ook ik ben een beetje paranoia geworden tijdens mijn verblijf daar, dus ik vertrouwde de weegschaal niet. Dus heb nog getest of die niet een andere waarde aangaf omdat die op een andere plek stond. Helaas was dat niet het geval, de weegschaal is één van de weinigen (naast mezelf natuurlijk :) die daar dus volledig te vertrouwen is. Kortom, de afspraken werden aangepast en de sonde bleef er nog in.
Dinsdag kwam er een verpleegkundige uit Den Dolder langs. Wel fijn om met iemand te kunnen praten die mij wat beter begrijpt. Maar ook wel lastig omdat zij mijn gesloten ogen weer wat heeft geopend. Ik onderschat de ernst van de situatie, ga over grenzen en denk dat opeens alle problemen zijn opgelost. Ik heb elke gelegenheid aangegrepen om te uiten dat ik het liefst zo snel mogelijk terug zou gaan naar Den Dolder.
Woensdag is de psychiater uit Den Dolder langsgekomen. De bedoeling was dat zij in overleg met mij en de arts en psychiater uit Woerden zouden bepalen wanneer ik terug zou gaan naar Den Dolder. Mijn insteek was duidelijk, ZSM! Maar in plaats van een open overleg, gingen de deskundigen eerst een kwartier vooroverleggen. Toen ik er bij mocht komen was het traject eigenlijk al bepaald en ging het er alleen nog om hoe ze mij hiervan konden overtuigen.  Het voorstel was dat de sonde eruit zou gaan, en ik even met verlof naar huis zou gaan en dan vanaf zaterdag weer terug naar Woerden. En als dan alles stabiel zou blijven, ik dinsdag vanuit Woerden direct naar Den Dolder ga. Dit voorstel was anders dan ik in mijn hoofd had zitten. Ik wilde met ontslag. Het weekend gebruiken om bij te tanken en alles weer mentaal een beetje op een rijtje te krijgen. En dan weer fris starten in Den Dolder. Ik heb aangegeven er helemaal doorheen te zitten, elke dag in Woerden me meer spanning geeft en ik de noodzaak niet in zie van daar weer terug heen te gaan. Voor de goede zorg hoeft dit wat mij betreft niet, want dat valt me allemaal best tegen. Ik heb daar volledig zelfstandig geleefd en kan dat dus thuis ook. Het enige is dat ik in Woerden terug kan aan de sondevoeding, maar ik verwacht niet dat dat nodig is, want ik voel me fit en sterk en heb weer gewoon eetlust. Maar mijn pleidooi kwam niet over en na lang op me inpraten, heb ik ingestemd met hun voorstel. Na het gesprek was ik boos en verdrietig. Had sterk het gevoel dat ik niet serieus werd genomen en dat ze onderschatten hoe zwaar het voor mij is en dat het een gedwongen keuze was. Ik moet alles maar verstandig beredeneren, maar dat is dus iets wat ik nu dus niet meer kan. Ik moet blij zijn dat ik 1,5 dag met verlof mag, maar eigenlijk 'eisen' ze dan ook nog dat ik me laat verzorgen. Martin heeft zeilwedstrijden dus die kan me niet verzorgen. Mijn moeder neemt die taak graag op zich, maar als het niet nodig is, ben ik het liefst gewoon alleen. Wil rust en gewoon lekker mijn ding doen. Na 10 weken alles verstandig te doen, kan ik dat nu niet meer opbrengen. 's Avonds kwam Martin langs en zat ik er echt helemaal doorheen, kon alleen nog janken en 'converteren'. Ik had zo'n behoefte aan rust om me heen en wilde het liefst alleen thuis zijn zonder iemand om me heen die me verzorgt. Noem het eigenwijs, opstandig, recalcitrant, grenzeloos net wat je wilt, maar het is wel zoals ik het nu voel! Martin maakte zich ongerust hierover en we hebben hier flink over gediscussieerd. Uiteindelijk heeft Martin me gistermiddag opgehaald, zonder sonde en met 6 flessen bijvoeding. Gistermiddag heb ik thuis geprobeerd mezelf te redden en dat ging vrij aardig, kon de trap op en af komen en kan kleine stukjes lopen. Dus vandaag ben ik alleen thuis. Heerlijk! Weer eens in mijn eigen bed geslapen. Wel hebben we met de behandelaren in Den Dolder afgesproken een noodplan te maken. Om de drie uur bel ik met mijn moeder om te kijken of het nog goed gaat. Ze vraagt ook elke keer wat ik heb gedaan, nee niet de hele boel gestofzuigd, geen ramen gelapt, niet in de tuin gewerkt, niet met de fiets op stap. En als er iets gebeurt of ik niet meer bel, is er iemand stand-by die naar me toe kan komen. Prepare for the worst and enjoy the best!

Morgenochtend word ik dus (hopelijk) voor de laatste keer naar Woerden gebracht. Zondag komt moeders langs om me te vermaken. Want de weekenden zijn daar erg stil en de 'normale' mensen zijn dan ook met verlof. Die laatste drie dagen ga ik ook wel overleven. En dan dinsdag stuiterend naar Den Kolder. Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn om naar Den Dolder terug te keren. Hoop dat ik aan het eind van volgende week er nog zo tegenaan kijk, want laten we eerlijk zijn dan begint het pas echt .....