Waterkant, voor Mart

Mart, loop je met me mee naar de waterkant?

Klaar wakker

Het is kwart over twee in de nacht en ik lig klaar wakker in mijn bed. Mijn buurvrouw is zo te horen in diepe slaap maar ook een kopje warme melk maakt mij niet slaperig. Ook is mijn lijf nog te beweeglijk om in slaap te vallen. Op tv is ook niet veel meer te zien, met name 'programma's' voor de mannelijke doelgroep. Ik heb al een tijdje niet geblogd omdat ik daar gewoonweg geen zin in had. Nu maar weer eens een poging wagen, zodat jullie ook weer weten dat er nog leven in Den Dolder is.
Ik zou graag eens wat nieuws melden, maar helaas blijft het veel van hetzelfde. Het gaat nog steeds klote met me. Voel me boos, somber en verdrietig. Bij vlagen komt dit eruit. Opstandige buien, geen zin in contact, jankbuien, slapeloze nachten, hopeloos gevoel etc. Ook de aanvallen gaan dagelijks door, vanmorgen weer na het gooien van wel 3 ballen bij PMT. Ik heb ook al aantal keer flink liggen kermen van de pijn door de kramp in mijn been. Vooral als de verpleging dit niet kan verhelpen, voel ik me knap machteloos. Vooral ook als ik er dan niet bij kan praten en dus niet uit kan leggen wat ze moeten doen. Het slapen gaat ook nog niet goed. Het gesnurk ben ik aardig aan gewend. Het aanbod om naar een andere kamer te verhuizen heb ik dan ook afgeslagen. Voelde voor mij totaal niet goed, laat me toch niet van mijn kamer verjagen. En ... pffff..... moet ik al die kaartjes weer opnieuw ophangen. En echt, geloof me, ook dit keiharde gezaag went. Soms stopt het gesnurk en denk ik 'Zo, die is dood', verder denk ik dan niks, bizar he? Ik ben het nu vooral zelf die me uit mijn slaap houdt. Maar inmiddels heb ik weer een aardige nieuwe cocktail aan medicijnen, waardoor het slapen ook weer beter moet gaan. Misschien dan morgennacht? Ook zou mijn somberheid en geagiteerdheid moeten afnemen, maar daar merk ik nog niet zoveel van. Ik voel me soms zo ellendig en heb ook helemaal nergens zin in. Heb stapels boeken, tijdschriften, films, knutsel- en tekenspullen maar er komt niks uit mijn vingers. Zelf het bijhouden van mijn blog en het beantwoorden van mails is vaak al te veel.
Het valt ook niet mee om thuis te genieten. Vorig weekend waren we dan naar de boot met lekker weer. Ik was er wel maar ook weer niet. Het is lastig ervan te genieten. De bruinvissen die we hebben gespot waren wel een lichtpuntje. Afgelopen weekend waren we onverwachts samen thuis, want de 24-uurs zeilrace van Mart was gestrand. Toen werd pijnlijk duidelijk dat de hele situatie toch wel veel impact heeft op onze relatie. Ook Mart zijn leven staat behoorlijk op zijn kop. Het is goed dat we er nog over kunnen praten, maar al met al was het wel een emotioneel weekend. En dat werkt nu nog door.
Nog even wat internetten en dan toch maar proberen te slapen, eventueel mbv wat extra pammetjes.

The voice of Den Dolder

In Den Dolder leef ik samen met 14 andere mensen. Normaal kan je kiezen met wie je omgaat en wie je vermijdt maar hier wordt je met elkaar opgescheept. Soms klikt het echt maar soms ook echt niet en dat geeft veel irritaties. Er zijn gelukkig een aantal lieve mensen met wie ik het goed kan vinden. Eén daarvan is een multi-talent en zingt regelmatig een liedje voor ons. Mooi en ontroerend. Ik vind dat ze echt talent heeft en om haar wat te promoten, zet ik wat filmpjes van haar op mijn blog (met toestemming). Bedankt G. voor de mooie momenten!

Nieuwsgierig naar meer? Kijk ook naar http://youtu.be/jo7OvwDq2kE
en http://youtu.be/yQEUK_63Oz4

Oooh, ...... zou dat het zijn waarom pillen niet lijken te werken?

Giving up

Kaalslag in Den Dolder

Misschien dat jullie het in het nieuws hebben gehoord, maar in Den Dolder zijn op onverklaarbare wijze veel bomen omgevallen. Nou ik weet hoe het komt! Sinds maandag is er in de kamer naast mij iemand opgenomen die 's nachts de bomen te lijf gaat. Maandagnacht wist ik niet wat me overkwam. Om half 12 hoorde ik een vrij hoog geluid dat steeds in volume toenam. Mijn nieuwe buurvrouw lag dus vreselijk te snurken. In het begin van de nacht vond ik het nog wel grappig om te horen dat je het gezaag aan het begin van de gang al kon horen. Maar toen het maar door bleef gaan, was de lol er toch snel van af. Ik slaap de laatste tijd al erg slecht omdat ik nog al aan het hyperen ben, maar hierdoor kon ik helemaal niet slapen. Ook de nachtverpleger moest me gelijk geven en vond het een hoop herrie. Ook met een pammetje kon ik de slaap niet vatten. En op een gegeven moment was ik het zo zat en raakte zo geïrriteerd, dat ik mijn dekbed en kussen heb gepakt en op de bank in de huiskamer ben gaan liggen. Maar ook hier kon ik de slaap niet meer vatten. Had dus een hele nacht niet geslapen, maar mijn buuf had daarentegen een goede eerste nacht gehad. Het geronk is de hele nacht non-stop doorgegaan. Een slapeloze nacht heeft me niet veel goed gedaan en dinsdag ging ik dan ook behoorlijk uit mijn plaat. Dinsdagnacht heb ik op een andere kamer geslapen. Mijn moeder heeft woensdag 14 paar kabouterpiemels (bijzonder soort oordoppen) meegebracht, dus sindsdien ben ik gewapend tegen het geronk. De rest van de week was ook knudde. Veel aanvallen met deze keer ook een compleet verkrampt been, au dat doet pijn.
Mijn medicatie is weer opgehoogd maar het duurt een tijdje voordat het effect merkbaar is. Alles bij elkaar was mijn toestand dus zodanig dat ik ook dit weekend weer in Den Dolder blijf. Een verstandig besluit, maar het voelt heel anders. Sinds vanochtend ben ik nog de enige cliënt hier op de afdeling. Dat vind ik knap vervelend en ongezellig en ook moeilijk om te accepteren. Ben ik dan zo slecht dat ik niet naar huis kan? Ook wel raar dat er cliënten zijn die niet naar huis willen maar moeten en ik wil graag naar huis, maar .... Ik vermaak me dus maar weer met bloemen plukken, fietsen en ik heb vanmiddag een nieuw schilderij voor aan de muur gemaakt, 3 x raden wat er op staat. Benieuwd of dit morgen in de smaak valt bij mijn medecliënten. Ook krijg ik dit weekend twee keer bezoek en dat is in deze situatie wel fijn. 

Geen Woorden

Ik heb soms geen woorden voor gevoel
Heb geen manier mezelf uit te drukken
Probeer het wel maar bereik nooit mijn doel
met het niet kunnen valt vervolgens alles in stukken

Stel je voor je wilt iets zeggen, maar je krijgt letterlijk geen woord uit je strot. Hoe zou je je dan voelen?
Het overkomt mij de laatste tijd zeer regelmatig dat ik iets wil zeggen, maar alleen maar een paar klanken kan voortbrengen. Oooh wat is dat frustrerend. Het geeft me een gevoel van complete machteloosheid. En vooral ook omdat ik mijn goede jaren verbaal aardig sterk was en ik regelmatig voor groepen mensen stond te praten. Nu is het zo dat zodra een gevoelige snaar wordt geraakt, ik helemaal vast loop en er komt dan gewoon geen woord meer uit. De laatste tijd gebeurt dit ook steeds bij de weekopening, ook vanmorgen weer. Ik zag er als een berg tegenop om over mijn minder leuke weekend te vertellen, dus daarom had ik vanmorgen al een contactmomentje aangevraagd. Maar er niet heen gaan is ontwijken, dus dan maar zo goed mogelijk voorbereid er heen. Dit betekende rolstoel mee, een strategische zitplek bij de deur en als eerste het woord voeren. Maar ondanks alle voorbereidingen was de spanning weer zo hoog dat er helemaal niets uitkwam. Ik kon dan zelf niet spreken, maar mijn lichaam liet wel van zich spreken. Inmiddels ging ik aan mezelf twijfelen of ik geen spreekangst had gekregen. Maar vorige week heb ik ervaren dat ik een 'zakelijk' gesprek prima het woord kan voeren namens de hele groep. Dat had ik wel even nodig voor mijn zelfvertrouwen. 

Ook maakt het niet praten de communicatie tijdens een aanval vrij lastig en zorgt soms ook voor (achteraf) grappige taferelen. Maak maar eens duidelijk als ze 's nachts met een spuit voor in je kont klaar staan, maar je gewoon een pil wilt. Het met veel moeite uitgeperste woordje 'ppppppppil' wordt dan verstaan als 'bil'. Als je nog niet gestoord bent, zou je dat daar toch wel van worden. Of je wilt gewoon een nat washandje of coldpack omdat je zo ligt te zweten en ze komen met een fleecedekentje aanzetten. 
Misschien moet ik toch maar een schrijfblok op mijn nachtkastje gaan leggen .....

Weekendje Den Dolder

Het is nu zondagavond en ik ben het hele weekend in Den Dolder gebleven. Geen goed teken. Vorige week was dan ook weer eens een rotweek. Ik wist dat er woede in me zat ..... maar zoveel. Ook wist ik dat mijn lichaam daar heftig op reageert ....... maar dat het zo sterk kan zijn. Kortom geen fijne situatie om naar huis te gaan, dus ben ik hier een weekendje blijven logeren. Gelukkig was ik niet alleen.
Ook hier was ik knap onrustig en kon niet stilzitten. Heb van alles gedaan om maar bezig te blijven. Heb veldboeketjes geplukt, in een straal van 500 meter rondom het gebouw is nu geen bloem meer te bekennen :) Op zich gezond gedrag, maar betwijfel of ik niet wat ben doorgeslagen. Verder gefietst, boodschapje gedaan, mezelf verwent met nieuwe viltstiften en schetsboek, ook al 1 x gebruikt om in te tekenen (visjes natuurlijk). Ook kwam mijn horeca ervaring goed van pas bij het bakken van uitsmijters en het maken van fruitsalades. Ook ben ik druk aan het oefenen voor 'Den Dolder Got Talent' met mijn jongleerballen. Naast dat het gewoon leuk is om te ballen, is het ook een goede aandachtstraining maar vooral ook tijdverdrijf. Als ik het met de ballen goed onder de knie heb dan ga ik het met borden proberen. Misschien is jongleren ook wel een goede oefening om los te laten ;) want er valt wel 's een balletje op de grond.

Nu ik even wat meer tot rust kom, voel ik weer hoe ik me eigenlijk voel. En de stilte valt zo hard .... dat het wel waar moet zijn (van Dik Hout).

Explosiegevaar?