Klaar wakker

Het is kwart over twee in de nacht en ik lig klaar wakker in mijn bed. Mijn buurvrouw is zo te horen in diepe slaap maar ook een kopje warme melk maakt mij niet slaperig. Ook is mijn lijf nog te beweeglijk om in slaap te vallen. Op tv is ook niet veel meer te zien, met name 'programma's' voor de mannelijke doelgroep. Ik heb al een tijdje niet geblogd omdat ik daar gewoonweg geen zin in had. Nu maar weer eens een poging wagen, zodat jullie ook weer weten dat er nog leven in Den Dolder is.
Ik zou graag eens wat nieuws melden, maar helaas blijft het veel van hetzelfde. Het gaat nog steeds klote met me. Voel me boos, somber en verdrietig. Bij vlagen komt dit eruit. Opstandige buien, geen zin in contact, jankbuien, slapeloze nachten, hopeloos gevoel etc. Ook de aanvallen gaan dagelijks door, vanmorgen weer na het gooien van wel 3 ballen bij PMT. Ik heb ook al aantal keer flink liggen kermen van de pijn door de kramp in mijn been. Vooral als de verpleging dit niet kan verhelpen, voel ik me knap machteloos. Vooral ook als ik er dan niet bij kan praten en dus niet uit kan leggen wat ze moeten doen. Het slapen gaat ook nog niet goed. Het gesnurk ben ik aardig aan gewend. Het aanbod om naar een andere kamer te verhuizen heb ik dan ook afgeslagen. Voelde voor mij totaal niet goed, laat me toch niet van mijn kamer verjagen. En ... pffff..... moet ik al die kaartjes weer opnieuw ophangen. En echt, geloof me, ook dit keiharde gezaag went. Soms stopt het gesnurk en denk ik 'Zo, die is dood', verder denk ik dan niks, bizar he? Ik ben het nu vooral zelf die me uit mijn slaap houdt. Maar inmiddels heb ik weer een aardige nieuwe cocktail aan medicijnen, waardoor het slapen ook weer beter moet gaan. Misschien dan morgennacht? Ook zou mijn somberheid en geagiteerdheid moeten afnemen, maar daar merk ik nog niet zoveel van. Ik voel me soms zo ellendig en heb ook helemaal nergens zin in. Heb stapels boeken, tijdschriften, films, knutsel- en tekenspullen maar er komt niks uit mijn vingers. Zelf het bijhouden van mijn blog en het beantwoorden van mails is vaak al te veel.
Het valt ook niet mee om thuis te genieten. Vorig weekend waren we dan naar de boot met lekker weer. Ik was er wel maar ook weer niet. Het is lastig ervan te genieten. De bruinvissen die we hebben gespot waren wel een lichtpuntje. Afgelopen weekend waren we onverwachts samen thuis, want de 24-uurs zeilrace van Mart was gestrand. Toen werd pijnlijk duidelijk dat de hele situatie toch wel veel impact heeft op onze relatie. Ook Mart zijn leven staat behoorlijk op zijn kop. Het is goed dat we er nog over kunnen praten, maar al met al was het wel een emotioneel weekend. En dat werkt nu nog door.
Nog even wat internetten en dan toch maar proberen te slapen, eventueel mbv wat extra pammetjes.