Vandaag is weer één van mijn beste maatjes vertrokken, het afscheid viel me zwaar. Met haar had ik 9 maanden in Den Dolder doorgebracht. Het voelt een beetje als de 10 kleine negertjes .... Ook was vandaag de dag dat ik eigenlijk naar huis zou gaan, ook dat is pijnlijk om onder ogen te zien dat ik nog wat langer nodig heb. Daarnaast ben ik nog steeds in de rouw om mijn oude leven. Ik probeer nu te bedenken hoe het leven voor mij weer wat zin kan krijgen en leuk kan worden. Maar dat valt nog niet mee. Ik ben nu twee weken bezig met de nieuwe pillen. Heb er tot nu toe meer last van dan baat. Ik word er zo suf van dat ik bijna elke dag rond half 11 in slaap val, of een kopje thee uit mijn hand laat vallen. Ook ben ik erg in de war en kan niks onthouden. Het is al een paar keer gebeurt dat ik nachtverpleging 2x om pillen heb gevraagd, omdat ik gewoon niet meer wist dat ik ze al had gehad. Ook was ik een keer zo in de war dat de nachtwacht mij moest vertellen welke dag het was. Tijdens de therapieen is het ook wel lastig. Ik denk: o dat onthoud ik wel, maar mooi niet dus. Gelukkig heeft Martin veel geduld, want ook hij moet regelmatig hetzelfde weer opnieuw vertellen. Wel raar en ook een best eng. Sinds vandaag is de dosering van de pillen wat meer verdeeld over de dag, dus hopelijk heb ik dan wat minder last van de nare bijwerkingen. Dit weekend zou ook het eerste weekend zijn dat ik langer naar huis ga om te wennen aan het weer thuis zijn. Vandaag was ik nog zo suf dus ben ik toch in Den Dolder gebleven. Maar ik ga nu maandag pas terug, dus heb ik toch een wat langer weekend. Helaas mis ik dan wel
de weekopening :-)
Lieve Viviarjoke,
BeantwoordenVerwijderenik heb ontzettend veel aan je gedacht, afgelopen week dacht ik constant;e en wat nu, borrelnoot is weg, hoe gaat babbel dit trekken, maar toen dacht ik; babbel kan dit aan, want babbel heeft duizenden bergen moeten beklimmen, en ik weet dat je doodop bent, dat je verschrikkelijk moe bent en dat je soms echt even niet meer weet hoe je het allemaal moet doen, en hoe je de volgende berg weer op moet, maar ik denk dat de volgende stap is dat je je gaat beseffen dat er zoveel bergen zijn en dat je er al wéér eentje op moet, maar dat het niet allemaal moet binnen een tempo wat je jezelf oplegt, dat je ook gewoon die berg mag beklimmen op een tempo waarin er nog genoeg ruimte is om af en toe stil te staan en om je heen te kijken. Ik weet gewoon dat jij iedere berg wel red, misschien is het uitzicht bovenaan de top soms heel anders dan wat je verwacht had, en dan was het een teleurstelling, maar tot nu toe heb je iedere bergtop gehaald.
Altijd weer flik je 't m.
Pak die laatste paar weken en vecht voor jezelf, laat zien waar je wel en niet achter staat, neem risico's, daag jezelf uit, zoals je dat gedaan hebt met die nu aangevraagde rolstoel. Ik ben zo onwijs trots op je!!!!!
Eigenlijk is er maar 1 ding wat ik nog echt aan je kwijt moet en dat is dat ik je heel erg mis!
Dikke kus en knuf,
Daisy
Hey lieve tosti-knabbelaar, bedankt voor je lieve reactie en hele wijze woorden. Ik zal ze goed in mijn oren knopen. Enne... ik mis jou ook heel erg. Alleen 's nachts op de bank is toch een stuk minder knus.
BeantwoordenVerwijderenPS. Ze hebben met al die bijnamen vast niet door wie je bent. Hier is nu nl een discussie gaande over contact met oude clienten.
he, Teigetje , even een reactie van Winnie/ Mooie en wijze woorden van Madelief, erg toepasselijk. Ik zag laatst een mooie spreuk, iets van het wijzigen van de koers kun je doen door de zeilen bij te zetten.Mis jou met humor ,kracht en veel verdriet enorm hoop dat je toch de (ook voor jou )juiste koers kunt gaan varen. Veel liefs en dikke knufffff. Winnie
BeantwoordenVerwijderen