Wat voel ik toch allemaal?

De afgelopen week stond in het teken van voelen. Ik heb van alles gevoeld, maar het een plaatsje geven is lastig. Het begon allemaal op maandag, na een slechte nacht. Tijdens de weekopening  (tijdens de koffiepauze verteld iedereen dan hoe zijn weekend was) sloeg ik helemaal vast en kon geen woord meer uitbrengen. Dit is echt superfrustrerend en kon dus weer worden afgevoerd. 's Middags was ik weer wat tot rust gekomen en kon in de tuin nog even genieten van het zonnetje. Aan het eind van de middag zou ik gaan fietsen samen met de arts. Niet het fietsten zoals ik gewend ben, maar 'fietsen met aandacht'. Dus aandacht bij je lijf, wat voel je allemaal en aandacht bij de omgeving. De arts vond mijn fiets wel tof dus eerst wilde zij een rondje. Ging bijna mis want ik had niet verteld waar de rem zat. Daarna gingen we samen op pad. Met een tempo van ca 6 km/uur hebben we dik 20 minuten gefietst. Ik had constant het gevoel op de vlucht te willen slaan en er vandoor te racen. Maar ik kon me inhouden. Na het fietsen ben ik naar mijn bed gestrompeld waar mijn lichaam even los ging. Ik voelde allerlei emoties, veel boosheid en ook veel verdriet. Wat een fietstochtje allemaal niet teweeg kan brengen.
Na een nacht met 2 keer 'de spuit' (de nachtverpleger waar ik ruzie mee had gehad heeft inmiddels wat instructies gekregen en dat gaat nu een stuk beter), voelde ik me de volgende dag nog steeds flink kut. Mijn lichaam zat vol onrust, hier met de verpleging wel over gesproken. Dat lucht een beetje op, maar het gevoel bleef. 's Middags bij de fysio was het weer patat. Zij begon erover dat ze niet aan me kon zien dat ik me kut voelde, ik moet mijn masker laten vallen. Zij had flink op me ingepraat en dat hakte erin. De avond dus weer shakend doorgebracht en ook nu weer met allerlei vervelende gevoelens. De volgende dag heb ik de fysio opgezocht en besproken wat het allemaal met me had gedaan. Dit was goed om te doen, een hele stap om trots op te zijn.
's Middags mocht ik weer naar mijn favoriete kunstzinnige therapie. Vandaag stond het maken van een vormtekening op het programma, het natekenen van een voorwerp. Ze kwam aanzetten met een kubus van klei, maar ze zag direct aan mijn gezicht dat ik het daar niet mee eens was. O dat heb je zeker al in Zeist gedaan, ja precies helemaal goed. Dus nu mocht ik zelf iets uitzoeken om na te tekenen. En dan maak ik het mezelf niet makkelijk, dus koos ik een bloemetje met allemaal blaadjes uit. Als je iets moet natekenen, is daar veel aandacht, rust en geduld voor nodig. Nou net niet mijn sterkste kanten. Dus tijdens het tekenen begonnen mijn benen met het lopen van een marathon en mijn lijf ging ook steeds meer schudden. Het laatste dat ik nog kon uitbrengen was 'bizar dat ik door zo'n kutbloemetje niet meer kan lopen'. De avond was weer gelijk aan de voorgaande.
Donderdagochtend kreeg ik een verrassing. Om half 11 hoorde ik dat ik om 11 uur een afspraak had met 2 psychiaters en een verpleegkundige. De psychiater (die bij mij werkt als een rode lap op een stier) heeft mij overgedragen aan een collega die er een tijdje tussenuit was. Na 3 minuten zat ik al volledig in de kramp en kon niks meer zeggen. Dus het was een monoloog van de psiech over wat er volgens haar met mij aan de hand is en dan met name met mijn hersens. Het was een behoorlijk theoretisch verhaal over mijn sterke wilskracht, hersenhelften die gescheiden zijn, en dat dat al een heel lang bestaand patroon is en ook nog eens wordt versterkt  doordat ik als baby in het ziekenhuis heb gelegen. Het kwam erop neer dat ik nog jong genoeg ben om te veranderen maar dat dat een zwaar en moeilijk traject zal worden, waar ik niet in 9 maanden mee klaar ben. Ik vond het vet frustrerend dat ik niet in staat was om mijn eigen visie te geven. Om half 12 lag ik dus weer op bed, uiteindelijk in slaap gevallen en daarna nog even in de zon de naschokken verwerkt. Daarna stond er nog fysio op het programma. Ging daar al niet geheel ontspannen heen en dit keer kon ze wel zien dat ik me niet zo heppie voelde. Maar toch nog grappen en af en toe een lach. Ik mocht zelf kiezen wat te doen. Maakte het mezelf weer te moeilijk, dus de fysio stelde een andere oefening voor. Eindelijk mocht ik weer eens aan de apparaten hangen om mijn armen te 'trainen'. Alleen dit keer zonder enkel gewicht en het was de bedoeling om de stang te bewegen op het ritme van mijn ademhaling. Maar door alle verkrampingen heb ik totaal geen controle over mijn ademhaling, ik haal nauwelijks adem. Dus dit liep ook weer slecht af, en de fysio kon me zoals altijd weer afvoeren met de rolstoel. Dit keer voelde ik me echt benauwd en liep blauw aan, geen fijn gevoel.
Vrijdag had ik een dag zonder therapieën. Maar ik heb mijn eigen therapie ervan gemaakt. Ik ben na het rusten een kwartier gaan fietsen met aandacht en had van te voren een gesprek geregeld met een van de verpleegsters. Ik heb me in kunnen houden, rustig gefietst, allerlei gevoelens kwamen weer los en daarna hierover gepraat. Ik kreeg complimenten voor deze aanpak en mag tevreden en trots zijn. Verstandelijk weet ik dat zo is, maar mijn gevoel is toch nog totaal anders. Maar er is een verandering te waar te nemen, voelt niet fijn, maakt me erg verdrietig maar hier moet ik doorheen.
Afgemat ben ik 's middags naar huis gegaan om daar in een lang weekend weer wat bij te tanken, want dat is nodig.

Misschien dat ik binnenkort er een therapie bij krijg. Er zijn inmiddels twee psychomotore therapeuten uit Zeist die in Den Dolder PMT komen geven. Zowel in groepen als individueel. Alleen het opstarten, gaat nogal bureaucratisch en er moet nog van alles worden besloten. Maar met de individuele therapieën willen ze snel starten.  En ik heb al van alle kanten gehoord dat ik de perfecte kandidaat ben voor PMT (bewegingsoefeningen gericht op grenzen, emoties en voelen), dus ik hoop dat ik ook hier snel mee kan starten.