Als je er maar in gelooft ......

De titel van mijn vorige blog 'Wanhoop Niet' is een beetje misleidend. Want eigenlijk ben ik de laatste tijd heel wanhopig. Mijn behandeling begint al aardig op te schieten en ik merk weinig resultaat. Bij het minste of geringste krijg ik een aanval en ook heb ik daarbij af en toe flinke pijnen van de kramp. Een bevalling is er niets bij. Ik heb geen idee hoe mijn toekomst eruit zal zien. En dit allemaal geeft me zo'n ellendig gevoel. Ik ben totaal de draad kwijt en weet niet meer waarvoor ik dit allemaal doe. De pillen zouden inmiddels hun werk een beetje moeten gaan doen, maar merk hier nog erg weinig van, het wordt alleen maar erger. Ik heb nooit geweten dat je je zo ellendig kan voelen en ik ben dan vaak ook zo verdrietig. Nu ook. En het is 1 uur 's nachts en heb dus weinig afleiding of aanspraak meer. Zit nu maar in de huiskamer op de bank wat te bloggen en ik ben bang dat de nacht nog heel lang duurt en eindigt met een paar pammetjes en een aan mijn been trekkende nachtverpleger. Ik zie er gewoon tegen op om weer naar bed te gaan.
De afgelopen dagen heb ik ook veel op bed gelegen vanwege de aanvallen. Wel kan ik dan overdag ook nog wat bijslapen, maar ook de aanvallen vreten energie. Na al dit geklaag is er ook nog wel een positieve kant aan het verhaal. Hoe ellendig ik me ook voel, het is goed dat ik dit voel en biedt openingen voor de toekomst. De therapeuten hebben me vandaag uitgelegd dat ik aan het aanvaarden ben dat ik niet verder kan op de manier zoals ik altijd heb geleefd: alles maximaal, vechten, tandje erbij en gewoon doorgaan. Alleen is het vervelende dat ik nu niet meer weet hoe het wel moet. En daar komt dat vervelende, lege gevoel vandaan.
Vanmiddag had ik hier mijn derde behandelplanbespreking. Ik kon daar bijna niet bij zijn omdat de invalfysio roet in het eten gooide door gewoon even relaxt met me te willen wandelen. Nou zo relaxt bleek dit niet voor mij dus ben ik rollend en met half open oogjes naar de bespreking geweest. Het team is op zich tevreden hoe het gaat. Hoe vervelend en zwaar het voor mij ook is, als ik hier doorheen kom biedt het perspectief voor de behandeling. Positief dus, alleen voelt het voor mij totaal anders. Maar als je er maar in gelooft dan ......

Eigenlijk geldt dat voor alles 'als je er maar in gelooft dan werkt het'. Zo is mijn oma er heilig van overtuigd dat een stuk zeep in je bed helpt tegen spierkrampen. En ik kan haar geen ongelijk geven want het klopt sinds mijn oma dit doet, heeft ze ook geen kramp. Geloof eigenlijk ook dat ze hier nooit last van heeft gehad :) Oma kan niet begrijpen dat ik nog steeds geen zeep aan mijn voeteneind heb liggen. Ook snapt ze maar niet dat de therapeuten hier dat niet voorschrijven. Ik had dit verhaal al verschillende keren aan tafel verteld. En een van mijn medeclienten zag er toch ook wel iets in. Dus deze week kreeg ik een stuk zeep opgestuurd, biologische lavendelzeep, dus nog rustgevend ook. Het ligt al 2 nachten in mijn bed. Maar als ik eerlijk ben, heeft oma's middeltje nog niet geholpen. Misschien is het net als met die pillen dat het even de tijd nodig heeft voordat het gaat werken. En natuurlijk geldt hiervoor ook ..... als je er maar in gelooft.