Zo 6 uur zul je denken, mooie tijd om op te staan. Maar geen mooie tijd om nog te moeten gaan slapen. Nou dat gaat deze nacht ook niet meer lukken. De nacht begon klaarwakker en tegen drie-en wilde ik gaan slapen. Maar mijn lijf was nog niet moe, dus die begon nog een potje te bewegen. Na drie kwartier kwam er weer kramp bij dus toen de nachtverpleging maar eens opgepiept. Die heeft me pillen gegeven wat met mijn benen bewogen en wat kussens onder mijn benen gestopt. Dit had allemaal weinig effect. Mijn benen bleven erg onrustig en op een gegeven moment lagen ze beide in de kramp. Ik werd er zo moedeloos, boos en verdrietig van dat ik uren heb liggen huilen. Ik ben echt niet zo'n pieperd maar op een gegeven moment was de pijn gewoon niet meer te harden, dus toen toch maar weer op de bel gedrukt. Tsja de nachtverpleger zag ook dat ik veel pijn had (of zou hij me maar een aansteller vinden?) maar wist niet wat hij eraan kon doen. Dus zo verliet hij onverrichte zaken weer mijn kamer en mij kermend achterlatend. Ik voelde me zo compleet machteloos en heel verdrietig. Na een uur is er wat rust gekomen en ben ik in mijn rolstoel naar de woonkamer gerold en zit daar nu op de bank met flink zere benen. Gewapend met een handdoek zodat ik de kramp wat uit mijn benen kan trekken. Als straks de rest van de toko wakker is, neem ik een warme douche
en laat dan de week maar komen. Had me een betere start voor kunnen stellen. Kutzooi!
Nou ik had ook voor je gehoopt dat de week wat beter was begonnen. Wel fijn dat je met de boot bent weggeweest. Klinkt wel gaaf herten vlak bij de boot. Hopelijk kunnen de therapeuten deze week nog een lichtpuntje voor je vinden. en een modus om ook nog lekker te kunnen slapen. Veel sterkte, zet 'm op!!!
BeantwoordenVerwijderenliefs Debby