Waar gehakt wordt, vallen spaanders

Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Nou ik weet sinds deze week dat dat ook voor APS Den Dolder geldt. Dinsdag was het vaste verpleegteam op cursus dus werden we verzorgd door invalkrachten en medewerkers uit Zeist. Op zich moet dit natuurlijk geen probleem zijn, alleen pakte dat voor mij anders uit. Ik had die ochtend PMT en ging daar al flink opgefokt en boos naar toe. Dit kwam omdat ik te horen had gekregen dat het geplande systeemgesprek niet door kon gaan. Ik had juist zo'n behoefte aan dit gesprek dus dit was een flinke teleurstelling. Dus als een opgewonden standje ging ik naar PMT. Meestal krijg ik dit van twee therapeuten, één ervaren en één minder ervaren therapeut. Met de laatste heb ik wat moeite en bezorgt mij 'jeuk'. Maar gelukkig is zij meestal wat meer op de achtergrond. Maar helaas moest ik het dinsdag met 1 therapeut doen en je kan natuurlijk wel raden met welke. Ze had ook een leuk voorstel voor en dat was dat we niet in de gebruikelijke ruimte zouden gaan zitten maar op een andere plek. Het idee hier achter was dat een neutrale ruimte me misschien meer rust geeft. Dus zo kwam het dat ik PMT kreeg in de gang. Vond dat vrij ongemakkelijk, maar daar werd niet naar geluisterd. Dus ik mocht met drie balletjes heel rustig overgooien. Met mijn opgefokte stemming werd weinig gedaan dus ik raakte alleen maar opgefokter van dat rustig doen. Ook raakte ik behoorlijk geïrriteerd door de manier waarop ik benaderd werd. Uiteindelijk moest ik dus weer in de rolstoel, dit ging niet geheel vrijwillig en ik geloof (zoals ik later te horen kreeg) de rolstoel hieronder te leiden had. Toen ik weer  op bed was gerold was ik boos en verdrietig. Maar toen begon de ellende pas. Mijn benen begonnen weer te vervelen en schoten weer in de kramp. Op een gegeven moment was de pijn voor mij niet meer te harden dus wilde ik om hulp bellen. Maar shit waar is mijn bel. Hij hing niet zoals gebruikelijk aan mijn bedhek. Na wat rondspeuren zag ik dat die nog aan mijn rolstoel hing en die stond aan de andere kant van de kamer. SHIT, daar kon ik dus nooit bij. Maar gelukkig had de verpleging aangegeven dat ze nog zouden komen kijken binnen een half uur. Dus maar even daarop wachten. Maar helaas er kwam niemand. Ik lag te kermen, probeerde te schreeuwen, kloppen en beukte op mijn bedhek om aandacht te trekken. Maar ja er komt wel eens vaker wat herrie uit mijn kamer, dus daar werd ook niet op gereageerd. Inmiddels voelde ik me zo machteloos en verdrietig en werd steeds bozer. Uiteindelijk kwam er na ruim 2 uur iemand naar me toe. Die snapte eerst niet waarom ik zo over de rooie was. Toen ik het hakkelend uitlegde, kreeg ik eerst tien excuses, toen ging ze mijn bel zoeken en daarna was mijn been pas aan de beurt. Maar die had al zolang vast gezeten, dat het niet eenvoudig was om die weer los te krijgen. Het lukte ook niet en veroorzaakte alleen maar meer pijn. Uiteindelijk is de fysiotherapeut gekomen en die heeft me een half uur lang in allerlei standjes gevouwen en toen was de kramp eindelijk weg. De boosheid overigens niet, nog steeds voel ik wat wraakgevoelens. Ik weet dat het allemaal wat ongelukkig heeft uitgepakt, voor hetzelfde geld had ik twee uur liggen slapen en ook is het niet fair om mijn boosheid op 1 persoon te richten. Maar toch zal ik nog een keer gesprekje met haar aangaan om wat dingen uit te spreken want anders blijft dit voorval de relatie wel beïnvloeden.

De rest van de week had ik ook veel last van kramp. Dit doen soms zoveel pijn dat ik half in trance raak. De verpleging heeft flink zijn best gedaan om mij ervan af te helpen, maar vaak lukte dit niet en duurde de pijn uren. En gelukkig kon de fysio dan uiteindelijk wat verlichting bieden. Ook in de nacht had ik er last van. Maar 'gelukkig' was er toen een verpleger die ook regelmatig kramp heeft op het voetbalveld, dus wel wist wat ie moest doen. Maar kramp op het voetbalveld blijkt toch net iets anders te zijn, dus dit had niet altijd het gewenste effect. Dus er waren deze week meerdere slapeloze nachten. Alles bij elkaar: de ervaring met de bel, de verpleging die me wel wil helpen maar dit niet altijd kan en de wanhoop in de nacht zijn niet goed geweest voor mijn vertrouwen. Ik ben bang om in de kramp te schieten, en ben ook bang om te gaan slapen. Ik stel het slapen dan ook uit. Dit gaat voor een deel onbewust want ik ben tot drie uur 's nachts gewoon niet moe. Maar deze situatie kan zo niet doorgaan en het levert ook veel spanning op. Gelukkig pakt het team het heel serieus op. Het gemaakte 'foutje' wordt officieel geregistreerd en de fysio gaat nu haar best doen om nog betere instructies te geven, ook aan de mannen in de nacht. Ik merk daarnaast dat de verpleging er alles aan doet om mij weer vertrouwen te geven, maar daar is tijd voor nodig. Ook heb ik sinds vrijdag een nieuw verstelbaar bed. Voor mij prettiger zodat mijn benen in een andere houding kunnen liggen, maar ook meer ergonomisch verantwoord voor de verpleging. 

Ik hoop volgende week weer wat vertrouwen te herwinnen en ga de dappere stap zetten om met de PMT therapeut een gesprek aan te gaan over mijn gevoel.