/> Je zal het maar hebben!: Nog één week voor de boeg

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 8 januari 2012

Nog één week voor de boeg

Vanavond vertrek ik voor de laatste keer naar Den Dolder. Donderdag heb ik eindevaluatie met het team en vrijdag worden ik en mijn fiets opgehaald. Vreemd hoor. Vooral ook omdat ik er helemaal geen goed gevoel bij heb. Ik heb het gevoel dat ik nog lang niet klaar ben en nu ongeveer op het diepste punt zit. Met name de depressie zit me nu behoorlijk in de weg en lijkt alleen maar erger te worden. Woensdag hoor ik of ik nog meer pillen moet slikken. Afgelopen week waren er veel aanvallen en was ik af en toe heel verdrietig. Bijna alle therapieën strandden ruim voor tijd in een aanval, zo zo frustrerend. Donderdag had ik zoveel spanning opgebouwd dat het aan het eind van de middag uitknalde. Was compleet de weg kwijt. Zo boos en verdrietig om de situatie. Heb 3 uur lang gejankt en gegooid met dingen. De verpleging had de tip om toch wat afleiding te zoeken in bijvoorbeeld muziek of tekenen. Met Greenday keihard aan (sorry buurvrouw) ben ik gaan tekenen. Nou tekenen is een groot woord, maar het was wel met gevoel. Verschillende stiften zijn leeg, vooral de zwarte. Niets hielp en ook de verpleging kon me niet echt rustiger krijgen. Om kwart voor 8 ben ik de taxi ingegaan en gelukkig was ik toen wat bedaard. Toen ik thuis kwam, wachtte daar nog een fijne boodschap op me. Mijn oude 'baas' had gebeld met Martin om te vragen of ik in april weer aan de slag kan in mijn oude functie. Want ik heb een overeenkomst dat het waterschap die plek voor mij vrij houdt tot 1 april. Mart heeft aangegeven dat het er niet in zit dat ik 1 april weer 24 uur werk. Ik weet dat dat zo is, maar zelf durfde ik dat niet te zeggen. Deze boodschap kwam keihard en kon ik er eigenlijk nu niet bij hebben. Alhoewel ik natuurlijk stiekem wel wist dat werken geen optie was, het team is daar ook vrij duidelijk in geweest, kwam de klap toch keihard aan. Het is nu zo definitief en het versterkt mijn gevoel van nutteloos te zijn.
Ik heb het weekend puzzelend doorgebracht, dat is toch een goede afleiding. En ik heb mijn afscheid voorbereid. Ik wil een sober afscheid, omdat ik niet in jubelstemming ben. Voor een aantal mensen, die ik wat langer ken, heb ik wat gekocht en van hun neem ik inniger afscheid apart van heel de groep. De hele groep krijgt donderdag iets bij de koffie en daar wil ik het bij laten. Ik wil ook niets zeggen bij mijn afscheid, want dat is veel te lastig en daardoor kan ik weer in de kramp belanden. Ik wil ook proberen om onder de standaard vragen van 'wat heb je geleerd', 'wanneer was de ommekeer' en 'wat wil je meegeven aan nieuwe cliënten'. Deze vragen roepen veel te veel op bij me en ook kan ik ze niet positief beantwoorden. Ben benieuwd of ze dit verzoek zullen respecteren. Wordt vervolgd ....

5 opmerkingen:

  1. Heel veel sterkte met je afscheid, ik weet hoe moeilijk het is.
    En de spanning hierom brengt ook meer klachten met zich mee.
    Maak er jou afscheid van hoe jij het wilt en dat het geen feestje wordt snapt iedereen toch wel anders spoort de ander niet.
    Als je straks eenmaal thuis bent wordt de vergrootglas van je afgehaald en worden de klachten/krampen minder . Ik hoop dat je de rust kunt vinden thuis en je nazorg goed geregeld is.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. P.s. Klaar ben je nog zeker niet, nu begint het pas, net zoiets als het behalen van je rijbewijs. Ik ben nu bijna twee jaar thuis en het begint nu zijn vruchten af te werpen. Heb veel geduld, heeel veel geduld.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. lief teigetje
    Ik zou willen dat er iets was dat helpt maar dat is er niet het is gewoon het allerzwaarste wat er is en ik snap heel goed dat je zo gefrustreerd bent. Ik weet ook niet iets te zeggen om je op te beuren maar denk wel aan je! Het enige wat een beetje helpt is afleiding dus blijven puzzelen en uiteindelijk de puzzelclub een nieuw leven inblazen dan maar.
    Dikke knuf van knorretje

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat ben ik blij dat er op het laatste moment voor mij 'n andere keuze is gekomen dan Altrech!Dit hele gedoe en lijdensweg is mij bespaard gebleven!Ik ben nu anderhalfjaar dicht bij huis bezig met therapie,ook heel zwaar maar heb toch al wat gewonnen.Al met al is het leven nu wat vrolijker geworden.Heb nog 'n lange weg te gaan,maar ik ga er voor.Geef niet op!en wat heel belangrijk is,je bent het waard om 'n leuker leven te krijgen.Liefs van mij.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Anoniempje, ik voel toch sterk de behoefte om op je reactie te reageren. Het is zeker niet mijn bedoeling om Altrecht Psychosomatiek negatief neer te zetten. Ik vind APS echt een super organisatie. Ze zijn heel deskundig en zijn gespecialiseerd in de aanpak van onverklaarde klachten. Ook is er 24 uur per dag de mogelijkheid voor steunende gesprekken. Dit is iets wat ik in de thuissituatie erg mis. Mijn proces is niet een standaard voorbeeld van hoe het gaat in APS. Voor iedereen is dit anders en de behandeling is bijna altijd veel korter. Ik denk dat het voor mij goed is geweest om te worden behandeld bij Altrecht. Hoewel het superzwaar was en ik door een heel diep dal ben gegaan, heb ik klein stapjes gemaakt richting acceptatie. Maar er is nog een lange weg te gaan. Bij therapie vanuit de thuissituatie had ik ook hier doorheen gemoeten. Ik weet zeker dat ik dat niet had getrokken en dat er nog meer tijd nodig zou zijn.

      Verwijderen