Giant

Dat ik een zeilmeisje ben, is bij de meeste van jullie wel bekend. Maar dat ik vroeger een echt paardenmeisje was, is misschien voor sommigen wel nieuws. Als klein meisje bracht ik veel tijd door op de manege. Ik wilde altijd al een eigen paard, maar mijn ouders waren daar geen voorstander van. Zij vonden dat ik maar moest leren zeilen in ons 'Zeepaardje' (een piraatje, een klein zeilbootje voor kinderen). Maar ja ook toen al gold: als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, zal het ook gebeuren. Dus toen ik 18 was, was het zover. Ik had keihard gewerkt en genoeg centjes verdiend om een eigen paard te kopen. Mijn ouders waren toen ook overstag en steunden mij door een stal te bouwen en wat hand en spandiensten te verrichten. Dus toen kwam Giant (tsja alles is 'groots' in mijn leven). Een mooie, temperamentvolle vos op leeftijd maar die nog heel wat in zijn mars had. Dit waren leuke en drukke tijden. 's Morgens vroeg op om te mesten en te voeren, daarna naar school (HBO), daarna rijden, verzorgen en ook nog studeren. Om alles te bekostigen had ik ook nog een bijbaantje in de horeca. Elk weekend en in de vakanties werkte ik in de keuken van een cafe-restaurant en daarna ging ik nog wel eens oppassen op twee kids. In die tijd leerde ik ook Martin kennen en ook die wilde ook nog wat aandacht van mij. In die tijd kwam hij duidelijk nog niet op de eerste plek.

Waarom nu dit verhaal over Giant? Afgelopen vrijdag was ik bij de psycholoog en zij wilde graag weten hoe ik met Giant omging. Ik was in staat om Giant op een bepaalde manier te benaderen zodat hij voor mij deed wat ik wilde. Dit is eigenlijk hetzelfde als de therapeuten bij mij proberen te doen. Ik kon hele verhalen vertellen over Giant. Ondanks dat het al 15 jaar geleden is, leeft hij nog steeds in mijn herinneringen. Ook komt hij regelmatig terug in mijn dromen. Dit is een regelrechte nachtmerrie, waar ik nu nog niet meer over wil vertellen. En al pratende werd ik ermee geconfronteerd wat deze droom mij probeert te vertellen. Dit kwam behoorlijk binnen en raakte me diep. Wat een sessie van een kwartier zou zijn, werd een sessie van 2 uur, deels stuiterend op mijn bed. Sindsdien is Giant weer volop in leven.

Mijn hobby

Nu ik niet meer werk, heb ik besloten om van mijn werk mijn hobby te maken. Ik verzorg nu de vissen in Den Dolder en probeer ervoor te zorgen dat het aquarium een goede ecologische kwaliteit heeft. Ook fiets ik af en toe langs de vijvers op het terrein. Twee vijvers zijn compleet overwoekerd door één of ander hard groeiende plant. Ik heb er al verschillende flora's op nageslagen om te achterhalen om welke soort het gaat. Ik ben er nog steeds niet achter en dat frustreert. Komt het omdat ik als beleidsmedewerker de feeling met buiten kwijt ben geraakt of omdat ik er te lang uit ben of zou het gewoon een nieuwe soort zijn? Bijvoorbeeld de Den Kolderse Waterranonkel. Misschien dat er nog eens een keer een echte bioloog langskomt, die de soort kan determineren. 

De meest zware week tot nu toe!

Ik heb al vaak gezegd dat ik een zware week achter de rug heb. Maar afgelopen week is toch echt de meest heftige tot nu toe. Het begon allemaal maandagmorgen. Ik zat al niet lekker in mijn vel en mijn 'emmer' stroomde al bijna over. Normaal hebben we op maandag om half 11 weekopening maar deze keer werden we met z'n allen in de huiskamer opgewacht door een groot deel van het team. Ze vielen met de deur in huis en hadden een hele trieste mededeling. Uit respect ga ik verder niet op de details in. Maar de mededeling is één van de ergste die je je maar kunt voorstellen. Het nieuws sloeg bij de groep in als een bom. Ik barste meteen in tranen uit en na een minuut zat ik in een flinke conversie-aanval. Het nieuws was voor mij diep triest maar daarnaast ook zo herkenbaar en dus confronterend. De hele week ben ik flink van slag geweest. Mijn emoties vlogen alle kanten op. Van enorm boos, gefrusteerd tot intens verdrietig. Het is nu wel heel duidelijk hoe mijn lichaam daarop reageert. Ik heb minstens 2 conversie-aanvallen per dag gehad, die eigenlijk constant door bleven sudderen. Slapeloze en stuiterende nachten.
Op donderdag hebben we met de groep de gebeurtenis proberen af te sluiten met een gezamenlijke bijeenkomst. Ik maakte me van te voren enorm druk omdat ik wist dat ik daardoor in een aanval zou raken en ik de bijeenkomst daarmee niet wilde verstoren. Maar voor mezelf wilde ik het ook niet missen. Na verschillende gesprekjes en het uitzoeken van een strategische zitplek en de rolstoel bij de hand, ben ik er toch bij geweest. Ik heb niet alles meegekregen omdat mijn lijf nogal tekeer ging, maar toch ben ik erg blij dat het gelukt is en zo kan ik het gebeurde een plekje geven. 

De afgelopen week was dus erg zwaar. Mijn lichaam laat duidelijk van zich spreken zodra de spanning en emoties oplopen. De aanvallen lijken steeds erger te worden. Ik krijg ook steeds meer het idee dat ik dan half van de wereld ben en niet alles mee krijg. Communiceren is nauwelijks nog mogelijk omdat ik mijn ogen niet meer open krijg en niet kan praten. Ook fysiek is het een behoorlijke aanslag op mijn lichaam. Mijn emoties vliegen de pan uit. Als ik niet boos, verdrietig, hyper of overdreven jolig ben, dan ben ik somber. Dit is een reden om toch weer aan de pillen te gaan. Ik hoop dat ik me hiermee wat beter in mijn vel ga zitten en weer wat plezier in het leven krijg. 

De juiste plek

Vandaag een kaartje gekregen met een mooie toepasselijke tekst, thanXXX. Deze is het waard om op mijn blog te zetten:

Het kwartje valt

en landt zacht

precies op de plaats 

waar ik het kan oprapen

Nou, laat dat kwartje maar vallen .....

Een zwarte dag

Soms is er zoveel wat we voelen
maar zo weinig wat we kunnen zeggen...  

Een hele slechte start van de week in Den Dolder. Ik voel van alles, mijn lichaam spreekt voor zich maar zelf heb ik er geen woorden voor. 

I go to extremes!

Call me a joker, call me a fool
Right at this moment I'm totally cool
Clear as a crystal, sharp as a knife
I feel like I'm in the prime of my life
Sometimes it feels like I'm going too fast
I don't know how long this feeling will last
Maybe it's only tonight

Darling I don't know why I got to extremes
Too high or too low there ain't no in-betweens
And if I stand or I fall
It's all or nothing at all
Darling I don't know why I go to extremes 

Wie heeft de sleutel tot succes?

Ik lig nu even thuis in de luwte van de Den Dolderse storm en heb weer tijd en zin om even wat te bloggen. 
Deze week had ik 2 'zware' gesprekken die in het teken stonden van het vervolg van mijn behandeling. Het komt erop neer dat de behandeling nog steeds niet echt aanslaat. Alle therapieën geven me zoveel spanning dat ik al heel snel in de kramp schiet en er dus niet zoveel therapeutisch te doen valt. En juist hierdoor wordt mijn frustratie de laatste weken alleen maar erger en tsja dat werkt ook niet echt mee.  Het behandelteam geeft ook aan dat ze hard op zoek zijn naar de juiste sleutel om mijn probleem aan te pakken, maar deze sleutel nog niet hebben gevonden. Wel hebben ze in de behandelplanbespreking aan gegeven voorlopig met mij door te willen gaan met de zoektocht naar de juiste sleutel. Wel blijft het resultaat van de behandeling steeds onderwerp van gesprek: is dit wel de juiste behandeling of zijn er betere alternatieven. En ook blijft de gewichtsgrens van 54 kg actueel. Ik ben blij dat we doorgaan met de zoektocht, maar alle discussie maakt me wel onzeker en machteloos. Ik zie deze behandeling als de laatste strohalm en ben bang voor weer een grote teleurstelling. Dus mocht één van jullie een sleutel vinden, misschien is die dan van mij!

Afgelopen week heb ik me in de groep iets netter gedragen. Ik probeer mijn spanning niet teveel in de groep te laten zien. Maar dat lukt niet altijd en voelt soms nogal benauwend. Ik was weer flink aan het fietsen geslagen, maar merkte dat ik daarmee weer helemaal in de flow kwam van harder en sneller. Dit is dus niet de bedoeling en is destructief gedrag. Vanaf nu wordt er dus alleen nog 'bewust' gefietst, maar heb hiervoor nog niet de rust gehad. Ook voetbal en trap ik niet meer in het wilde weg. Ik heb deze week voor het eerst PMT gehad, maar hier ben ik niet toegekomen aan het trappen tegen een bal. Alleen de gedachte al aan PMT, de ruimte en het zien van een bal maakten zoveel spanning los dat ik alleen nog één keertje met een bal kon en mocht smijten. Ooo, wat was ik daarna gefrustreerd en heb ik liggen stuiteren in mijn kooi.
Ook bij het afscheid van een cliënt, sloegen bij mij de stoppen door. Dit was op een dag dat ik mijn spanning niet kwijt kon. Heel de dag was ik al opgefokt en wist niet wat ik moest doen. Heb van alles geprobeerd. Heb mijn creativiteit losgelaten: 4 armbandjes gemaakt en 2 tekeningen als afscheidskado. Dat hielp weinig en fietsen mocht niet omdat ik te opgefokt was en het regende (so what?). IJsberen hielp ook niet. En toen kwam het afscheidsfeestje. We hebben met een aantal een zittende dansvoorstelling gegeven (nog wat beter oefenen, want ging nog niet helemaal synchroon). Ik speelde voor DJ en heb toen de polonaise ingezet, compleet grenzeloos gedrag. Het leek een beetje op de karaoke avondjes uit de Hoogstraat. Was even erg gezellig, maar voor mij duurde dat niet lang, want mijn lijf sprak duidelijke taal. De nacht erna was niet zo best.

Ik zit dus nog steeds een achtbaan van emoties en heb mezelf nog niet helemaal in de hand. Als ik niet iets te doen heb als afleiding ben ik vaak somber. Thuis heb ik ook helemaal nergens zin in en het maakt me allemaal niks uit. Ik moet nu van de psiech nadenken of ik niet weer aan de anti-depressie pillen moet. Wat een klote vraag en ik weet ook niet hoe ik achter het antwoord kom. Ik weet niet of ik depressief ben en wat het effect van pillen daarop is en ik slik liever niets dan iets. Van de fysio kreeg ik ook al zo'n leuke vraag om over na te denken: 'heb ik thuis een rolstoel nodig?'. Deze vraag is best pijnlijk voor me, hoe lang heb ik er wel niet over gedaan om met een stok te gaan lopen en een handbike had ik toch ook niet nodig. Ik ben geneigd te zeggen dat ik geen rolstoel nodig heb, ik red me wel met m'n stok en straks ben ik toch weer beter??  Maar is dat echt zo?? Genoeg dus om over na te denken en volgende week te bespreken.

Hier en nu

Ik weet niet hoe ik weet niet waar

Ik weet niet wanneer waarom

Ik weet niet meer met wie of wat

In welk land of welke stad

Waarnaartoe

Wist ik het maar

Zo ongeveer kortom

Ik denk niet meer dat ik ooit vind

Hoe laat en waar

Het hier en nu begint

Uit koers!

Het is lang geleden dat ik een serieuze blog over mezelf heb geplaatst. Ik zit op de laatste tijd in zwaar vaarwater en heb dan weinig zin om daarover te bloggen. Maar bij deze een poging om jullie weer wat op de hoogte te brengen. In stijl van een eerder gebruikte metafoor (link metafoor) beschrijf ik hoe ik me voel.


Ik ben met m'n Aquaholic in een zware storm terecht gekomen. Dobber nu in mijn eentje rond midden op zee. De mast is afgebroken en ligt overboord. Alle apparatuur is daardoor uitgevallen dus ik heb geen idee welke koers ik moet varen om een veilige haven te bereiken. Ondertussen stormt het nog hevig. Ik denk dat ik tegen de golven op moet boksen. Maar dat gaat lastig, kost veel energie en ik kom nauwelijks vooruit. De golven beuken over me heen. Ondertussen voel ik me behoorlijk stuurloos en hopeloos ren ik over dek. Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik toch koers verleggen en me met de golven mee laten voeren. Maar ik betwijfel of ik daarmee een veilige haven bereik. Het maakt me onzeker en hopeloos. Ga ik ooit nog die veilige haven bereiken? De spanning aan boord loopt op en ik maak me druk om alles. De machteloosheid en het niet vooruit komen maakt me boos. Af en toe schop ik flink in het rond en smijt alles wat in mijn buurt ligt overboord. Daarna voel ik me eenzaam en diep ellendig, de tranen rollen dan over mijn wangen. Ik hoop dat de storm snel gaat luwen en dat ik weer ergens een baken zie waar ik op af kan koersen, want deze situatie is slopend.

Zoals jullie begrijpen, zit ik de afgelopen weken in een achtbaan van emoties. Mijn verstandige 'ik' ben ik een beetje kwijtgeraakt. Ik ken mezelf soms niet meer terug. Voel me af en toe net een wild beest en weet dan echt niet meer wat ik met mijn woede en agressie moet doen. Lig soms als een soort Bokito in mijn kooi (bed) en schop en sla tegen alles wat in de buurt komt. Na de woede beland ik in een flinke huilbui. Zo erg dat ik soms denk hier niet meer uit te komen, zo ellendig. In plaats van zakdoekjes gebruik ik nu maar handdoeken. Maar het is goed dat het eruit komt, alleen voelt het natuurlijk heel anders. 
Mijn emoties zijn nog meer aangewakkerd na een gesprek met de psycholoog en de psychiater. Reden was dat de therapieën niet zo lekker gaan en dat mijn gewicht weer was gezakt tot de ondergrens. Dit kan een reden zijn voor ontslag. Afgesproken is dat ik kunstzinnige therapie niet meer volg (en dat is lastig voor mij, ik ben toch niet in Center Parcs - moet toch therapieën volgen?). Wel krijg ik volgende week PMT. Mijn gewicht moet weer stijgen anders is dat een reden om de behandeling te staken. Ik voel de druk dus flink opgevoerd. Ook voel ik me onzeker en bezorgd of deze behandeling me wat gaat opleveren. Ik krijg steeds een déjà-vu met het Hoogstraat traject. Ik zie geen enkel ander alternatief dus ik hoop dat de behandeling doorgaat. Mijn gewicht zit nu weer in de lift, eet nu zoveel mogelijk 'calorieën-bommetjes'.
Om me af te reageren heb ik een heleboel ballen op mijn kamer, waaronder een kleine blauwe voetbal (met dank aan H.). Hiermee trapte ik af en toe flink tegen de deur. Ik heb nu een rode kaart gekregen en mag dus niet meer voetballen. Balen dus voor de Waterjuffers, want nu kan ik mijn baltechniek niet verder ontwikkelen.

Zelf aan het roer!

Van 't weekend weer eens een stukje gezeild met onze Aquaholic.
Wat valt me op als ik de foto bekijk?

• Ietwat mager, dat klopt ook met wat de weegschaal vanmorgen aangaf.
• Kijk een beetje somber, maar zo voel ik me ook. Genieten is lastig.
• Zelf aan het roer? Op de foto wel, maar voor de rest nog niet.
• Hier windje mee, maar voor de rest ervaar ik vooral tegenwind.

Wie de toekomst als tegenwind ervaart,

loopt in de verkeerde richting.