/> Je zal het maar hebben!: 2015

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 6 december 2015

Draaierig

Ik word er draaierig van. Eerst gaat het relatief goed met me, ga dan van alles doen, niet zomaar doen maar obsessief aan de slag, daarmee ga ik aan de grenzen van mijn kwetsbare lichaam voorbij, mijn lichaam valt uit door aanvallen, ik kan dit niet accepteren en word depressief, dit versterkt al mijn negatieve gedachten dat ik niks meer kan en val nog dieper in een bodemloze put.
Inmiddels zit ik op de bodem van deze put. Best boos en gefrustreerd dat het zo is gelopen. In april werd duidelijk dat een psychologisch onderzoek nodig is om inzicht te krijgen in persoonlijkheidskenmerken die mijn herstel in de weg staan. Dit onderzoek is in september gestart (ja ze waren het vergeten). Het onderzoek was voor mij nogal confronterend en lokte heftige conversiereacties uit. Het is dan ook niet afgemaakt. Maar toch staan er wat conclusies op papier. Belangrijkste is dat depressie en conversie nu zover op de voorgrond staaan, dat conclusie over persoonlijkheid niet getrokken mogen worden. Wel geeft het onderzoek inzicht in bepaalde persoonlijkheidsproblematiek (dwangmatige persoonlijksheidsstoornis en trekken van borderline en narcisme en een soort eetstoornis) die de cirkel in stand houdt. Hiervoor is intensieve therapie nodig, maar dat kan ik nu helemaal niset aan. Als ik nu tegenover een therapeut zit, zit ik te schaken ogen dicht en kan nauwlijks praten, dus ja zo is therapie niet echt haalbaar.
Het afgelopen half jaar voelt voor mij als verspeeld. Eerst gaat het goed en dan net zo lang aanrommelen totdat ze me kunnen opvegen. Ik zie het leven nu vrij somber in. Kom nog weinig buiten en dingen die ik juist had opgepakt om het leven weer wat  zin te geven, vallen allemaal af. De tekenclub geeft prikkels. Het werk op de manege lokte ook aanvallen uit en dat was niet veilig en te belastend voor de omgeving.
Hoe moet het dan nu verder. Opgeven? Daar denk ik vaak over na, maar doe dat nog niet. Inmiddels ben ik weer al een paar keer in Nijmegen geweest waar ze me vorige keer aanrdig hebben opgelapt. Er loopt een aanvraag voor ect (elektro convulsieve therapie) en ook zal ik boostersessies gaan volgen bij de conversiedeskundige. Hiervoor is wel opname nodig, waar ik vreselijk tegenop zie. Ben zo opnamemoe en het geeft me ook veel stress op zo'n afdeling. Maar ik heb eigenlijk geen keus en moet ook aan mijn omgeving denken.
Als de therapieen aanslaan en ik na een aantal maanden minder depressief en conversie meer onder 'controle' heb dan is het tijd om aan persoonlijkheid te gaan werken. Nu wordt gedacht aan een intensief traject bij een gespecialiseerde intstelling in Lunteren. Dit gaat dan hopelijk de cirkel doorbreken en kom ik weer op het rechte pad.

woensdag 11 november 2015

Ik en mijn ikken

Ik  zit in de bus gezellig met al mijn andere ikken. Mijn sterke-ik zit zoals bijna altijd aan het stuur. Die weet precies waar hij naar toe wilt en geeft plankgas om daar te komen. Maar o jee er ligt een omgewaaide boom op de weg. Tegenslag! Hoe ga je daarmee om. Mijn sterke ik wordt boos en zet al zij krachten in om de boom van zijn plek te krijgen. Flink sjorren en trekken maar er komt geen beweging in. Mijn boze ik raakt nog gefrustreerder en raakt ook uitgeput maar opgeven ho maar. Ergens achter in de bus zit mijn zachte-ik, die voorzichtig dat we ook terug kunnen gaan en een andere weg kunnen kiezen. Maar dit wordt niet gehoord door mijn boze ik. En dan staat mijn regel-ik op en die zegt als de boze-ik en de zacht-ik nu eens naar elkaar gaan luisteren en gaan samenwerken. Boosheid gaat ons niet helpen, we keren de bus, rijden rustig terug en nemen de route van de zachte-ik. En zo komen we ook op onze bestemming, en hebben we niet gefaald.
Deze metafoor gebruikt mijn psychosomatisch fysiotherapeut waarbij ik vorige week weer ben gestart na 3 jaar pauze. Opvallend hoe snel ze de vinger weer op de zere plek kan leggen . Ze komt aan huis en wandelen een rondje waarbij mijn lijf al snel begint te protesteren. Ik wil niet voelen, stilstaan bij hoe ik me voel gewoon doorlopen. De spanning loopt op en als ik dan thuis ben, knalt de spanning eruit. Mijn boze-ik laat van zich spreken en in de verkramping sta ik letterlijk te stampvoeten. Ik val compleet verkrampt op de bank en het enige wat ik nog hoor is ADEM UIT, ADEM UIT MARJOKE!. Er aan toe geven en mijn zachte-ik toelaten is bijna niet te doen, want dat voelt als zwak. Maar op het moment houdt mij sterke-ik het niet meer vol en moet steeds meer kwetsbaarheid laten zien. Dit maakt me depressief en dit gevoel is de laatste tijd heel sterk aanwezig. En ik ben zo bang voor dit meeest ellendige gevoel dat ik ook hier tegen probeer te vechten. Maar ik kan dat gevecht niet winnen, het vechten laat me alleen maar dieper zakken. En als dit zo doorgaat dan zie ik me nog voor kerst in een kliniek zitten. Het ergste beeld dat ik me voor kan stellen.
De eerste resultaten van het psychologisch onderzoek laten zien dat depressie, conversie en persoonlijkheid een complexe vicieuze cirkel vormen. Ik hoop dat nu dit inzichtelijk is we de cirkel kunnen doorbreken. Maar ik zal eerst weer wat weerbaarder moeten worden om deze strijd aan te kunnen. Want nu krijg ik bij elke therapie al heel snel een aanval en is dus niet effectieff. Volgende week heb ik weer een afspraak bij pro persona in Nijmegen bij de therapeut die mij eerder behandelde met katalepsie en hypnotherapie. Hopen dat die me wat meer controle kan geven en wat minder aanvallen. Zo nu weer tourtje met de bus, wie zit er aan het stuur?

vrijdag 2 oktober 2015

Conversie, wat flik je me nu?

Conversie, conversie wat doe je me aan? Eind vorig jaar was je na de ect (elektro convulsieve therapie) bijna verdwenen, wonderbaarlijk dat wel. En nu ben je weer in alle hevigheid terug. Juist nu ik weer een beetje begin te leven en wat leuke dingen probeer te doen. Het begon met psychologische onderzoeken die heftige aanvallen bezorgden waardoor ik bij Pro Persona heel wat uurtjes op de grond door heb gebracht. Maar ook op de tekenclub, in de supermarkt, op de manege en op straat komt het nu voor. Het ziet er best heftig uit dus mensen schrikken en zij geneigd meteen de ambulance te bellen. Dit is nu een paar keer gebeurd en geen fijne ervaring. Erg stigmatiserend, de ambulancebroeders zien een paar littekens op mijn arm en weten direct genoeg: 'u hoort niet in het ziekenhuis en wij kunnen niks doen'. Inmiddels is er wel de afspraak dat wanneer ze me vinden ik wel netjes word thuisgebracht door de ambu. Ik heb nu een kaartje op zak waarop staat wat ik heb, dat ik geen epilepsie heb en dat er geen ambulance gebeld moet worden. Vandaag heeft dat gewerkt. Ik kreeg een aanval in het winkelcentrum en behulpzame mensen hebben me naar de huisarts gereden (ik gebruik steeds vaker de rolstoel om te voorkomen dat ik op straat kom te liggen en geen kant uit kan). Daar kennen ze me want ben daar deze week klant aan huis. Dat was mijn derde aanval daar deze week. Van de huisarts krijg ik een spuit rivotril en omdat ik vandaag ook een half uur niet aanspreekbaar was, heeft hij ook overlegd met de psychiater. Ook slik ik weer extra medicatie tegen verkrampingen. Twee uur later heeft Martin me opgehaald en bekaf thuisgebracht. Vind het erg vervelend dat hij van zijn werk moet komen voor mij. Ik wilde ook perse alleen naar huis maar dat mocht niet. Vandaag waren mij ervaringen goed, maar gister had ik mevrouw de dokter die me compleet overstuur heeft gemaakt. Het begon dat ze aan me zat te trekken en te schreeuwen dat ik moest ontspannen en normaal moest ademen. Ja dat helpt echt op zo'n moment. Een spuit vond ze niet nodig want vanzelf zou het ook wel overgaan (wel met lorazepam). Toen ze op een gegeven moment suggereerde dat ik aanval ook zelf op kan wekken, sloegen de stoppen door en ben ik heel boos weggegaan. Net of je dit voor je lol doet; een nieuw soort work-out ofzo. Doe mij dus maar meneer de dokter maar ja bij spoed heb je het niet altijd voor het zeggen.
De conversie heeft me inmiddels lichamelijk uitgeput. Daarbij komt nog dat ik waarschijnlijk prikkelbaardarm syndroom heb en daardoor moeilijk voedsel binnen houd. Ook mentaal eist het zijn tol, wordt er weer depressief van. En daar ben ik heel bang voor. Tegen depressieve gevoelens wil ik weer allerlei afleiding gaan zoeken. Maar dit gaat vanwege de dwang weer heel obsessief en grenzeloos en daar krijg je weer conversie van. Het is een lastige cirkel waar ik in ronddraai. Mijn hulpverleners kunnen er ook niet zo veel mee want die zij vooral gespecialiseerd in stemmingsstoornissen en zijn van mening dat lichamelijke klachten 'komen en gaan'. Maar of het zo simpel is? Ik heb wel voor elkaar gekregen dat ze nu advies gaan vragen bij de conversiespecialist die mij vorig jaar heeft behandeld en ook start ik volgende week weer met psychosomatische fysiotherapie.
Afwachten dus maar of de klachten ook weer zo snel weggaan als ze zijn gekomen. De tijd zal het leren.

donderdag 27 augustus 2015

Obsessie?

Regen, wind; het lijkt wel herfst. Mij weerhoudt het er niet van om op de handbike te stappen. Net weer een rondje over de dijk gemaakt. Ik doe dit bijna dagelijks. Het is iets waar ik me op kan storten, steeds harder, verder en lekker mijn lichaam uit putten. Wanneer ik een keer niet kan, wordt ik heel onrustig en voel ik me zwak.  Je zou het fietsen een obsessie kunnen noemen, maar ik voel me er goed bij. Voel me sterk en fit en ook mijn lijf wordt weer strakker. Ben inmiddels de kilos die ik door medicatie was aangekomen grotendeels kwijt. Ook komt dit door dat ik erg met eten of eigenlijk niet eten bezig ben. Ook weer zoiets om me helemaal in te storten. Maar het heeft effect en dat voelt goed.
Mentaal voel ik me dus best goed. De somberheid is minder en ik kan weer wat voorzichtig genieten. Ik realiseer me wel dat dit komt doordat ik zo gedreven met mezelf bezig ben. Het voelt goed dus ik ga er maar mee door maar ergens is er een stemmetje dat me waarschuwt voor het terugvallen in oude patronen. Patronen die me in het verleden ziek hebben gemaakt. Mijn huidige therapeuten zien dat niet zo. Die zijn vooral gericht op stemmingsproblemen en zijn al lang blij dat ik zo actief ben.
Fysiek heb ik wel last van wat kwaaltjes. Voel me vaak misselijk, waardoor eten lastig is. Mijn darmen protesteren en lopen gaat wat moeizamer. Ik weet niet goed wat ik met deze signalen moet. Of eigenlijk weet ik het stiekem wel maar kan ik gewoon niet anders op dit moment. Ben bang dat ik dan weer depressiever word.

Mijn betere stemming heeft me wel een goede vakantie opgeleverd. We hebben 3 weken met de Aquaholic rond gevaren o.a. naar de Waddeneilanden. Niet alles lukte helemaal zoals ik het had gewild maar al met al was het een goede vakantie. Ben bezig met het maken van een filmpje dat ik later wel eens zal posten.

Het gaat dus best goed. Maar het evenwicht is wankel. Dat heb ik vorige week wel ervaren. Ik had mijn eerste sessie van een persoonlijkheidsonderzoek bij Pro Persona in Tiel. Ik daar vrij onbevangen op de handbike naar toe. Maar dat viel tegen, al bij de eerste vraag stroomden de tranen. Ik vond het erg heftig en confronterend, er is toch echt nog wel wat aan de hand. Gedurende het gesprek kreeg ik een conversieaanval die ik redelijk kon stoppen. Maar mijn concentratie was helemaal weg en nadenken lukte niet meer. Dus toen zijn we er maar mee gestopt. Ik kon nog lopend wegkomen. Maar toen ik mijn fietsoutfit aan het aantrekken was, kwamen de gedachten. Ik moet dit toch kunnen. Emoties speelden op en dit resulteerde erin dat ik in de hal in een aanval raakte en op de grond viel. De aanval was behoorlijk raak en ik kon niet meer praten. Ze wisten niet wie ik was, wie mijn behandelaren waren en wat er aan de hand was. Ik ben toen door de acute dienst naar een kamertje getild waar ik 2,5 uur op de grond heb liggen krampen. Uiteindelijk kon ik via mijn telefoon duidelijk maken bij wie ik een afspraak had gehad en konden ze achterhalen wie ik was en wat er aan de hand was. Fietsen naar huis zat er niet meer in, was ook suf van de medicatie. Ben uiteindelijk met de taxi thuisgekomen. Dit was even een domper, ik dacht dat conversie minder heftig was en dat ik onderzoek wel aankon. Een deuk in mijn zelfvertrouwen.
Volgende week heb ik weer 2 afspraken. Er zal nu 'nazorg' worden geregeld en ik bestel maar een taxi. Een voordeel ze kennen me nu wel!

dinsdag 7 juli 2015

Liever een gebroken been

Op psychisch ziek zijn heerst nog steeds een taboe. Als je een been breekt, ziet iedereen dat. Het zit in het gips en je loopt een tijdje op krukken. Voor iedereen duidelijk wat er aan de hand is en dat het een aantal weken duurt voordat het hersteld is. Maar wanneer je zegt dat je depressief bent, vallen de meeste mensen vaak stil. Ze zien waarschijnlijk niets aan je en vinden het te 'persoonlijk' of eng om er verder naar te vragen. Het enige wat men vaak nog kan bedenken, is een goedbedoeld advies. Maar dit is voor de betrokkene vaak heel pijnlijk. 'Bekijk het eens van de positieve kant joh', of ' ga toch lekker op vakantie'. Een botbreuk herstelt hier toch ook niet sneller door. Ook geven deze adviezen vaak onbedoeld het gevoel dat je niet hard genoeg werkt aan je herstel.

Nu ik uit de kliniek ben ontslagen en weer thuis ben, krijg ik ook vaak last van deze gevoelens. Ik merk dat mijn omgeving het lastig vind om erover te praten. En ook krijg ik het gevoel dat nu alles toch weer goed is en ik niet meer moet zeuren. Ik zelf zou ook zo graag willen dat dit zo was. Maar het is nu eenmaal niet zo, het leven is voor mij nog geen groot feest. Het is net of mijn ziek zijn er niet meer mag zijn. Maar net als een gebroken been heeft mijn ziekte hersteltijd nodig. En dat heeft tijd nodig, meer dan bij een gebroken been. En zal gaan met vallen en opstaan.

Deze blog is geinspireerd op een blog die ik ergens tegen kwam. Erg leuk en leerzaam om te lezen! Kijk hier:
Liever-een-gebroken-been-wat-niemand-zegt-over-depressies-en-burnout/


maandag 6 juli 2015

GDBM

Ik ben een echte 'labbekakker'. Profiteer al sinds 2010 van een uitkering. Heb de hele dag voor mezelf, kan doen en laten wat ik wil en krijg elke maand mijn centjes van het UWV. Wie wil dit nou niet? Nou ik! Ik zou niets liever willen dan gezond zijn, mijn ambities in een baan kwijt kunnen en zo een bijdrage leveren aan de maatschappij! Maar de realiteit is nu nog even anders.

Stress is goed voor niemand. Maar mensen met psychische klachten en conversie kunnen door stress behoorlijk van slag raken. Sommige enveloppen op de deurmat geven mij acuut stress. Het UWV is daar een mooi voorbeeld van. Toen ik enkele weken geleden terug kwam van vakantie lag er zo'n envelop met blauw logo op de mat. Weg vakantiegevoel. Na lang aarzelen de envelop toch maar open gemaakt en mijn voorgevoel klopte. Dit keer geen informatie over mijn uitkering maar een verzoek tot herbeoordeling van mijn gezondheidstoestand. 'Daar is toch niks mis mee', 'ik mankeer toch niets', 'ik kan toch best werken', 'waarom werk ik dan eigenlijk niet?': allemaal gedachten die door mijn hoofd flitsten. Totdat mijn vriend me weer met beide benen op de grond zette. 'Je bent ziek', 'je wordt toch niet voor niets behandeld', 'je bent niet ontslagen van langdurige opname', 'je bent niet eens in staat om normaal thuis te functioneren hoe kan je dan werken'. 'Je bent gewoon psysisch ziek, iets wat je nog steeds niet hebt geaccepteerd'. Een harde boodschap!

Ik moet zeggen dat ik tot nu toe nooit echt problemen heb gehad met het UWV. In 2010 heeft het UWV mij tijdelijk arbeidsongeschikt verklaard. In die tijd liep ik wat slecht en was er net conversie vastgesteld. Mentaal was ik toen nog best sterk. Bij de brief zat een formulier waarin ik informatie moest invullen over hoe mijn gezondheid is veranderd t.o.v. 2010. Het formulier was veel te klein om al mijn behandelingen en ontwikkeling op aan te geven. Dus daarom maar alle informatie zo goed mogelijk in een brief gezet. Sinds 2010 is er heel veel gebeurd. Ik ben door een heel diep dal gegaan. Mijn gezondheid is heel erg veel verslechterd maar nu is er weer een stijgende lijn. Ik ben vele malen beter dan ik ooit ben geweest, maar als ik heel eerlijk ben, gaat het nu nog wel slechter met me dan tijdens de beoordeling in 2010. Ik heb nu een heel scala aan psychische klachten erbij en ook de conversie-aanvallen waren er toen nog niet. Met alle opgestuurde informatie gaat een arts beoordelen of er een gesprek nodig is met bijvoorbeeld een arbeidsdeskundige.

Zondagavond kwamen we thuis na een zonnig weekend op de boot en weer werd ik weer verrast door post van het UWV. Het lijkt wel of ze dit expres op vrijdag versturen zodat ze je weekend verzieken of je wat tijd geven om af te koelen voordat je op maandag aan de bel kan trekken.  Ik verwachtte dat het UWV mij uit zou nodigen voor een gesprek om mijn toestand her te beoordelen, er is immers veel veranderd. Ik maakte me al druk hierover, ik kan zo'n gesprek helemaal niet aan en bezorgt me een conversie-aanval. Bij het openen van de envelop bleek mijn voorgevoel dit keer niet te kloppen. De arts heeft beoordeeld dat ik aan diverse complexe psychische stoornissen leidt en dat er daarom sprake is van 'Geen Duurzaam Benutbare Mogelijkheden'. Mijn uitkering blijft voorlopig onveranderd. Ik kreeg een licht opgelucht gevoel toen ik dit las. Maar gelijkertijd confronteerde het me ook weer met de realiteit. Ik kan gewoon niet werken omdat ik nog steeds te ziek ben. Wat een klote situatie!

Van het UWV zal ik voorlopig geen stress meer hebben want ze geven met tot juni 2018 om te herstellen. Dan pas stellen ze voor de situatie weer eens onder de loep te nemen. Deze termijn zal vast niet uit de lucht komen vallen; ze zullen vast wel de ervaring hebben dat dit soort trajecten een lange adem nodig hebben. Maar voor mij kwam het wel uit de lucht vallen. Ik vind drie jaar hersteltijd nog ontzettend lang. Maar dat is ook meteen weer mijn acceptatieprobleem. Gelukkig als ik eerder dan juni 2018 aan werken toe ben, kan ik dat altijd zelf aangeven. Voor mij de uitdaging om te bewijzen dat het ook sneller kan!

dinsdag 26 mei 2015

Ben ik echt ziek?

Al ruim twee maanden ontslagen uit de kliniek. Al vele weken thuis aan het herstellen. Dus dan is het nu toch tijd om beter te zijn. Dit is zoals ik het voel en zoals het volgens mijn hoofd zou moeten zijn. Dat de realiteit anders is, is heel lastig te accepteren. Nog steeds! Zo lastig zelfs dat dit een letterlijk gevecht wordt tussen mijn lijf en hoofd wat zich uit in conversie. De conversie lijkt een soort beschermingsmechanisme te zijn om de moeilijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. Tijdens een aanval sluit mijn lichaam zich letterlijk af door te verkrampen en mijn ogen te sluiten en te verstoppen achter mijn handen. Lekker veilig.

Twee keer per week komt er een psychiatrisch verpleegkundige bij mij thuis om mij te begeleiden. Haar missie op dit moment is om mij ervan te doordringen dat ik niet beter ben en niet mijn leven weer verder kan leven zoals ik dat zeven jaar geleden deed. Ik moet luisteren (en ook handelen) naar wat mijn lichaam vertelt. Keer op keer is dat weer confrontatie (en dus conversie). Ik heb deze boodschap natuurlijk al veel vaker gehoord maar toch ben ik met al mijn intelligentie niet in staat het te veranderen. Het hoort voor mij gewoon niet zo, je moet sterk zijn, doorgaan tot je erbij neervalt en vooral niet je zwakte laten zien. En mijn definitie van zwakte gaat heel ver. Ik vind bijvoorbeeld niets doen of veel slapen zwak.
We werken er dus hard aan om mijn gedachten te veranderen. Ik moet er in mijn denken van overtuigd raken dat ik toch echt iets mankeer. Vandaag kreeg ik de keuze of ik 'ziek' ben of dat ik het 'psychisch kwetsbaar' wil noemen. Kwetsbaar voor conversie, voor depressie en kwetsbaar voor dwangmatig handelen. Ik vind 'kwetsbaarheid' een beetje een vies woord. Dat past helemaal niet bij me want dat wil ik juist niet zijn. Maar ziek zijn impliceert dat je er ook weer van hersteld en weer beter wordt. Dit past me veel beter maar is ook weer mezelf voor de gek houden. Lastige keuze. Maar als ik dan toch moet kiezen doe mij dan maar 'een beetje ziek'. En dat dan nu accepteren! (nogal zo'n vies woord).

vrijdag 22 mei 2015

Verder gaan met bloggen

En dan ben je opeens weer thuis........ Na ruim 2 jaar opname in een psychiatrische kliniek is dat flink wennen. Inmiddels ben ik al weer 2 maanden thuis maar gewoon is het nog niet. Maar wat is eigenlijk nog gewoon? Na al die jaren zou ik dat niet meer weten. Wat 7 jaar geleden zo gewoon was, is dat nu al lang niet meer. Mijn leven is drastisch veranderd en nu is het tijd om dat opnieuw vorm te geven. Een mooie kans, maar in de praktijk blijkt dit voor mij toch erg lastig. Weer thuis uit de kliniek, alles achter de rug en dus weer beter zou je denken. Maar dit ligt toch iets anders. Ik zou heel graag beter willen zijn en denk stiekem ook dat dat zo is. Een aantal weken geleden was ik van plan mijn blog af te sluiten want ik ben immers beter dacht ik dus waar moet ik nog over schrijven. Ik had geen zin meer om me kwetsbaar op te stellen en allerlei persoonlijke dingen te delen. Maar inmiddels begin is me steeds harder te realiseren dat ik nog niet beter ben. Alles wat de afgelopen jaren is gebeurt, is niet zo maar over en vergeten en heeft me behoorlijk kwetsbaar gemaakt. Even ter herinnering: twee rugoperaties, ernstige conversiestoornis, rolstoelafhankelijkheid, eetstoornis, zware depressie, suïcidaal, automutulatie, elektro-shock therapie, Pfeiffer, obsessieve persoonlijkheidstrekken. Als ik dit rijtje zo zie kan ik nog steeds niet bevatten hoe het zo ver heeft kunnen komen.

 Ik heb besloten om toch door te gaan met bloggen en met jullie mijn gevoelens en ervaringen te delen. Schaamte voor het (psychisch) ziek zijn, heb ik wel. Maar dit weerhoudt me er niet van mijn verhaal op te schrijven. Ik hoop dat dit ook helpt om het stigma te doorbreken. Later meer over hoe het verder gaat.

zondag 25 januari 2015

Terug gevallen?

Mijn verhaal is blijven steken bij 9 keer ECT. In totaal heb ik 13 ECT-behandelingen gehad. Het resultaat was verbluffend. Somberheid verdwenen en wonder boven wonder ook mijn conversie is bijna weg. Op dit moment heb ik nauwlijks nog last van aanvallen en loop ik weeer bijna als een kievit. Na de ECT moest ik meteen starten met het opbouwen van onderhoudsmedicatie om de boel stabiel te houden. Dit viel even tegen want na 2 weken opbouwen van pillen werd ik ziek. Ik zal de details weglaten maar ik heb me 2 weken kotsmisselijk gevoeld. Nadat alle virusinfecties en andere kwalen waren uitgesloten werd de boosdoener toch in de pillen gezocht. Dus toen kwam er weer een periode van afbouwen. Nadat de misselijkheidsklachten verdwenen waren, voelde ik me weer goed en wilde graag naar huis. Het leven in de kliniek deed me geen goed. Besloten is toen dan ook dat ik voor kerst met ontslag zou gaaan en dat ik half januari ambulant in Tiel verder behandeld zou worden. In de tussentijd bleef ik onder controle in Nijmegen. Ik was dus de kerstdagen thuis. De eerste dagen gingen erg goed. Ik kreeg veel reacties uit de omgeving dat ik zo veranderd was. Dat was fijn om te horen en zelf te ervaren. Alleen hoe langer ik thuis was hoe moeilijker het werd. Ik had erge last van obsessief gedrag en raakte van slag als de dingen niet konder zoals ze bij mij in m'n hoofd zaten. Dit leidde dan ook heel snel tot een sterke terugval waarbij de depressie dubbel en dwars terugkwam. Deze situatie was dan ook direct aanleiding om me opnieuw op te nemen. Zo komt het dus dat ik deze blog weer vanuit de kliniek schrijf. Ik heb een paar weken zwaar gedrogeerd rondgelopen. Inmiddels ben ik op peil met mijn nieuwe pillen en gaat het weer beter. Thuis zijn is nog een lasttig punt. Ik hoop dat nog meer ECT behandelingen me bespaard blijven en dat ik snel met goede begeleiding naar huis kan.