/> Je zal het maar hebben!: mei 2015

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

dinsdag 26 mei 2015

Ben ik echt ziek?

Al ruim twee maanden ontslagen uit de kliniek. Al vele weken thuis aan het herstellen. Dus dan is het nu toch tijd om beter te zijn. Dit is zoals ik het voel en zoals het volgens mijn hoofd zou moeten zijn. Dat de realiteit anders is, is heel lastig te accepteren. Nog steeds! Zo lastig zelfs dat dit een letterlijk gevecht wordt tussen mijn lijf en hoofd wat zich uit in conversie. De conversie lijkt een soort beschermingsmechanisme te zijn om de moeilijke realiteit niet onder ogen te hoeven zien. Tijdens een aanval sluit mijn lichaam zich letterlijk af door te verkrampen en mijn ogen te sluiten en te verstoppen achter mijn handen. Lekker veilig.

Twee keer per week komt er een psychiatrisch verpleegkundige bij mij thuis om mij te begeleiden. Haar missie op dit moment is om mij ervan te doordringen dat ik niet beter ben en niet mijn leven weer verder kan leven zoals ik dat zeven jaar geleden deed. Ik moet luisteren (en ook handelen) naar wat mijn lichaam vertelt. Keer op keer is dat weer confrontatie (en dus conversie). Ik heb deze boodschap natuurlijk al veel vaker gehoord maar toch ben ik met al mijn intelligentie niet in staat het te veranderen. Het hoort voor mij gewoon niet zo, je moet sterk zijn, doorgaan tot je erbij neervalt en vooral niet je zwakte laten zien. En mijn definitie van zwakte gaat heel ver. Ik vind bijvoorbeeld niets doen of veel slapen zwak.
We werken er dus hard aan om mijn gedachten te veranderen. Ik moet er in mijn denken van overtuigd raken dat ik toch echt iets mankeer. Vandaag kreeg ik de keuze of ik 'ziek' ben of dat ik het 'psychisch kwetsbaar' wil noemen. Kwetsbaar voor conversie, voor depressie en kwetsbaar voor dwangmatig handelen. Ik vind 'kwetsbaarheid' een beetje een vies woord. Dat past helemaal niet bij me want dat wil ik juist niet zijn. Maar ziek zijn impliceert dat je er ook weer van hersteld en weer beter wordt. Dit past me veel beter maar is ook weer mezelf voor de gek houden. Lastige keuze. Maar als ik dan toch moet kiezen doe mij dan maar 'een beetje ziek'. En dat dan nu accepteren! (nogal zo'n vies woord).

vrijdag 22 mei 2015

Verder gaan met bloggen

En dan ben je opeens weer thuis........ Na ruim 2 jaar opname in een psychiatrische kliniek is dat flink wennen. Inmiddels ben ik al weer 2 maanden thuis maar gewoon is het nog niet. Maar wat is eigenlijk nog gewoon? Na al die jaren zou ik dat niet meer weten. Wat 7 jaar geleden zo gewoon was, is dat nu al lang niet meer. Mijn leven is drastisch veranderd en nu is het tijd om dat opnieuw vorm te geven. Een mooie kans, maar in de praktijk blijkt dit voor mij toch erg lastig. Weer thuis uit de kliniek, alles achter de rug en dus weer beter zou je denken. Maar dit ligt toch iets anders. Ik zou heel graag beter willen zijn en denk stiekem ook dat dat zo is. Een aantal weken geleden was ik van plan mijn blog af te sluiten want ik ben immers beter dacht ik dus waar moet ik nog over schrijven. Ik had geen zin meer om me kwetsbaar op te stellen en allerlei persoonlijke dingen te delen. Maar inmiddels begin is me steeds harder te realiseren dat ik nog niet beter ben. Alles wat de afgelopen jaren is gebeurt, is niet zo maar over en vergeten en heeft me behoorlijk kwetsbaar gemaakt. Even ter herinnering: twee rugoperaties, ernstige conversiestoornis, rolstoelafhankelijkheid, eetstoornis, zware depressie, suïcidaal, automutulatie, elektro-shock therapie, Pfeiffer, obsessieve persoonlijkheidstrekken. Als ik dit rijtje zo zie kan ik nog steeds niet bevatten hoe het zo ver heeft kunnen komen.

 Ik heb besloten om toch door te gaan met bloggen en met jullie mijn gevoelens en ervaringen te delen. Schaamte voor het (psychisch) ziek zijn, heb ik wel. Maar dit weerhoudt me er niet van mijn verhaal op te schrijven. Ik hoop dat dit ook helpt om het stigma te doorbreken. Later meer over hoe het verder gaat.