/> Je zal het maar hebben!: januari 2011

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 30 januari 2011

Tik een eitje

Actie foto van het 'oud-hollandsche-ei-smijt-afreageer-spel'.
Je moet best lef hebben om bij dit spel foto's te maken. De fotograaf had een lucky-day, want een ei zeilde rakelings langs zijn hoofd  (niet expres natuurlijk :)

zaterdag 29 januari 2011

Mijn stoere vent!

Martin was vandaag in Scheveningen om wat te klussen aan de Windveer. De diagonale verstaging boven in de mast moest worden gesteld. De meest stoere man wordt dan omhoog gehesen, uiteindelijk ook nog naar het topje van de mast. Hij heeft daar ongeveer 1 uur gehangen, op circa 15 meter hoogte. Stoer he?

In de aanval

In 2007 stond stond ik als spits in het Waterjufferteam nog volop in de aanval. En was zelfs 1 van de topscorers. Ben nog steeds van plan ooit weer eens terug te keren in dit voetbalteam!

Nu in Zeist is Teigetje nog steeds volop in de aanval. Maar nu wel op een heel andere manier. Na de conversieaanval van maandag, die werd getriggerd doordat ik geen therapieën meer kan volgen, heb ik elke dag een aanval gehad. Deze worden getriggerd door onrust in de huiskamer, dat ik zelf te druk doe of door gesprekken. Het lijkt er een beetje op dat de spanning in mijn lijf gedurende de dag oploopt en dat dat er 's avonds gewoon uit moet. Dit uit zich dan in een krampaanval. Mijn hele lijf staat stijf en trilt en verkrampt. Praten gaat niet meer, maar inmiddels zijn de meeste verpleegsters inmiddels gewend aan mijn gebarentaal en stellen ja/nee vragen. Ik ben dus eigenlijk elke avond uit de woonkamer naar mijn bed gerold. 1x was het zo extreem dat ze bang waren dat ik uit de rolstoel zou vallen, dat ik een hele tijd in de huiskamer op een matras heb gelegen. Voelde me daar vrij ongemakkelijk bij. Heb daarmee ook verschillende mensen de huiskamer uitgejaagd.

De aanvallen duren circa 3 uur en lig dan in mijn bed achter de tralies (rekje) te schudden en te kreunen (sorry buren voor de geluidsoverlast).  Krijg dan allerlei versuffende pillen die uiteindelijk wel gaan werken. Ook de volgende dag werkt dit nog lekker door, voelt alsof je hoofd vol watten zit. Waar ik wel heel erg aan moet wennen, is dat ik na de aanval geholpen moet worden met uitkleden en tandenpoetsen etc. Voor iemand die heeeeel graag zelfstandig is en denkt geen hulp nodig te hebben, valt dit zwaar.

Van de week heb ik een goed gesprek gehad met de psychiater over mijn medicatie. Er is een hele kleine kans dat de tremoren verergerd worden door de anti-depressie pillen. Dit is een bijwerking die heel zeldzaam voorkomt. De psiech zou me liever een ander middel geven. Ik krijg nu in ieder geval andere spierverslappers die de hele dag werken en de volgende stap is om het anti-depressivum af te bouwen. Ik heb zelf aangegeven dat ik dan wil aanzien of ik dit wel nog nodig heb voordat ik over stap op een ander middel. Ik slik liever zo min mogelijk, maar helaas heb ik nu ook een heuse pillendoos. Wat dat betreft hoor ik er nu helemaal bij ;)

Verder heb ik zelf aangekaart of er toch geen therapieën te bedenken zijn, die me in deze fase kunnen helpen. Geeft me een goed gevoel dat ik zelf de touwtjes nog een beetje in handen heb. Volgende week krijg ik fysiotherapie en dan vooral gericht op ontspanning. Daarnaast krijg ik regelmatig gesprekken met de psycholoog (vrijdag de eerste al gehad). En mijn grote wens om mijn handbike mee te nemen is ook ingewilligd. Ik had een goed pleidooi voorbereid, hartstikke veilig, kan niet omvallen, kan er niet vanaf vallen, buitenlucht doet me goed, werkt ontspannend, en ga liever op mijn fiets dan in rolstoel. Hier konden ze niet omheen, dus ik mag nu alleen op het terrein rustig wat fietsen. Meer zit er ook niet in, want daarvoor ontbreekt op dit moment de puf. Zondag komt de taxibus en die neemt mijn fiets mee. TOF! (PS. vandaag ervaren dat je met een gewone fiets wel om kunt vallen, mijn evenwicht is niet wat het is geweest, dus tussen twee paaltjes door fietsen lukte niet en daar lag ik op straat).

Ik voel nu veel moeheid en heel suf. De aanvallen zijn een flinke aanslag op mijn lijf, dus moet daarna flink bijtanken. Dus doe elke dag heel rustig aan, mag ook geen onnodig energie verspillen. Niets is voor mij verplicht. Dus deze week kwam het voor dat ik van 13 uur tot half 5 heb geslapen. Normaal behoor je om half 4 bij de koffie aanwezig te zijn.

Het blijft voor mij en het team nog steeds een beetje een puzzel wat nu het beste voor mij is. Moeten zoeken naar een balans tussen rust, medicatie, therapie en de aanvallen in hand houden, maar ook weer spanning ontladen. Moet nu ook elke aanval registreren, inzicht krijgen in de triggers en deze soms ook bewust uit de weg gaan. Volgende week ga ik weer verder met de puzzel! 

vrijdag 28 januari 2011

Dit is 'm dan ... de vriendenkerstbal

Een tijdje geleden had ik geblogd dat ik een vriendenkerstbal had gemaakt voor een ex-mede client. Dinsdag heeft zij hem gekregen. Dus nu kan ik er ook een foto van publiceren van mijn creatieve uitspatting. Het is een stuiterende teiger aan elastiek met een hartje, kerstballen en een eikel en een stuiterbal.


maandag 24 januari 2011

Geen therapie ... is dat ook therapie?

Vandaag weer gesprek gehad met mijn evv'er. Ze had weer een fijne boodschap. Het team heeft zich weer over mij gebogen en besloten dat ik vanaf nu helemaal geen enkele therapie meer volg. Ik moet eerst tot rust komen en de heftige aanvallen vragen teveel van mij en zijn niet vol te houden. Met medicatie en geen therapieen hopen ze mijn lijf wat rustiger te krijgen. Vanmorgen is dat nog niet gelukt, want het gesprek eindigde abrupt in de rolstoel en in een paar uur kramp. Daarna wel lekker even geslapen.
Het voelt nu allemaal nog zo dubbel. Aan de ene kant denk ik dat het een wijs besluit is, maar aan de andere kant wil ik zo graag vooruit. En ik kan nog niet echt geloven dat ik dat op deze manier ga bereiken. Maar het volgen van geen therapie, is voor mij nu de therapie. En dat is al zwaar genoeg!

Vanmiddag had ik een kleine woede-aanval. Als je geen therapie hebt, kan je het daar dus ook niet kwijt. Gelukkig waren een aantal medepatienten behulpzaam. Zij hebben me mee het bos ingenomen met een doos eieren. Ik heb vijf eieren kapot gesmeten (sorry E. het waren jouw eieren). Daarna was het servies van Bimke aan  de beurt. 3 borden zijn kapot gesmeten. Maar dat was nog stevig spul, dus kon daar goed mijn kracht in kwijt. Ik had dus vandaag gewoon prive-therapie. Therapeuten, bedankt daarvoor. En Bim natuurlijk bedankt voor de borden.

O ja, er zijn ook foto's gemaakt, misschien die ik die nog 's laat zien.

zondag 23 januari 2011

Mijn vakantie adres

Teigetje is een beetje zielig, omdat hij 6 maanden van huis is en keihard moet werken. Teigetje fleurt helemaal op als hij af en toe eens post ontvangt, dus wil je Teigetje weer vrolijk laten stuiteren dan kun je iets sturen aan:  

Altrecht Psychosomatiek
t.a.v. Marjoke Muller, kamer 32
Oude Arnhemseweg 260
3705 BK Zeist 


 PS. Ik hoop dat Teigetjes die vragen, niet worden overgeslagen :)

zaterdag 22 januari 2011

Pffff ... wat een 1e week!

Dinsdag is Teigetje vol goede moed maar natuurlijk licht gespannen vertrokken naar zijn vakantie-adres in Zeist. De ontvangst was hartelijk en warm. Er lagen zelfs al 2 kaartje op me te wachten. Ik werd naar mijn kamertje gebracht en kon de rest van de middag gebruiken om rustig te landen. Maar de rust was ver te zoeken, nieuwe omgeving, kale lege kamer nodigden niet echt uit om te rusten. De verpleging was op de hoogte dat het niet zo goed met me ging, maar ik merkte dat ze toch wel schrokken. Zien is toch duidelijk iets anders dan horen. Werd er diverse malen op gewezen om minder te praten en rust te nemen. 's Avonds heeft Martin mijn gezellige spulletjes gebracht, stoel in elkaar gezet en bureau verplaatst. Inmiddels is de kamer redelijk van mij geworden. Foto's volgen nog wel.

De tweede dag begon met de dagopening. Toen kreeg ik weer direct de opmerking 'Je mag ook weggaan als het te zwaar wordt', hoezo dan, dit is mijn normale toestand, beetje shaken en moeilijk praten. Ik merkte wel dat groepsgesprekken moeilijk gaan. Mijn eigen verhaal komt er uiteindelijk nog wel met horten en stoten uit. Maar me mengen in de andere gesprekken, gaat moeilijk. Wel heb ik ervaren dat iedereen vreselijk zijn best doet om mij ook mijn zegje te laten doen en daar ook veel geduld mee heeft. Dat is wel heel fijn. Tijdens de dagopening werd me medegedeeld dat ik 's middags een gesprek zou hebben met mijn evv (eerste verantwoordelijke verpleegkundige) over mijn therapierooster. Ik voelde de bui al een beetje hangen ......

Na de lunch om 13 uur was het zover en heb ik met mijn evv'er gesproken. Zij gaf aan dat het team vond dat het niet goed gaat en ik tot rust moet komen (vooral lichamelijk) en daarom nog slechts 1 therapie per dag mag volgen. Het rooster was voor mijn gevoel al zo leeg en dan nog meer schrappen. En ook zit erg in mijn hoofd dat ik toch dingen moet doen om beter te worden. Maar goed als de deskundigen dit denken, gaan we maar schrappen. Maar ik voelde de spanning flink oplopen. Na de vraag: 'hoe dit voor me voelt' kwamen de frustraties eruit en als reactie schoot ik volledig in de kramp. Voor mij een herkenbare situatie, maar voor mijn evv'er was dit nieuw. Die schrok ook best. Ben met de rolstoel naar mijn bed gebracht en ging daar lekker verder met verkrampen en stuipen. De dokter kwam erbij, maar die kon ook niet zoveel doen. Kon ook geen enkele vraag beantwoorden op dat moment. Vervolgens nog een fysio erbij gehaald, die heeft geprobeerd met te laten ontspannen. Dit lukte een beetje, maar niet voldoende. Toen heb ik een slaappil en spierverslapper gekregen en na 2,5 uur was mijn lichaam weer wat rustig. Deze aanval was een flinke aanslag op mijn lichaam en was daarna bekaf. Ik wilde daarom vroeg gaan slapen 's avonds, maar de shakers waren inmiddels weer terug in een mildere vorm. Maar hierdoor kon ik niet slapen. En een pilletje kreeg ik niet meer, omdat alleen voor de middag was voorgeschreven. Na 2 uur training in bed was ik het zo zat, dat ik voor het eerst de nachtbel heb gebruikt. Maar shit de nachtzuster had ook de instructie gehad dat ik geen pilletje mocht, dus die kon ook weinig doen. Zij heeft toen wat ontspannende massage en op wat drukpunten geduwd enzo. Uiteindelijk ben ik toen in slaap gevallen.
Voordeel was wel dat ook alle dagopeningen van mijn rooster zijn geschrapt, dus ik kan elke dag uitslapen. Of eigenlijk zie ik het dat ik moet uitslapen (ooh, wat is iedereen jaloers op mij, want wat zouden sommige mensen graag langer blijven liggen).

De donderdag begon dus rustig. Ik had pas om half 3 mijn 1e therapie, PMT (psychomotorische therapie). En ik weet dat dat er flink in kan hakken. Daarna zou ik naar de huisarts gaan om te praten over medicatie.
PMT wordt gegeven in een klein gymzaaltje in een klein groepje van vier mensen. Mijn mede PMT-ers waren zo verstandig mij ervan te overtuigen dat ik misschien de noodbel mee moest nemen. Na wat gebabbel waarin de spanning voor mij al wat opliep, gingen we een oefening gaan doen. We moesten om beurten op een positie in de zaal gaan zitten. Daarna moest iedereen weer een andere positie kiezen. Ik zat eerst aan de ene kant van de zaal en was van plan de zaal over te steken. Dus daar ging ik wankelend met stok en slepend met stoel even naar de andere kant. De therapeut vroeg of dit nou wel zo'n goed idee is en of ik dan niet over mijn grenzen ga. Ik dacht 'shit, ze heeft gelijk', dus zet demonstratief mijn stoel neer 3 meter vanwaar ik eerst zat, en plof op stoel. Deze opmerking confronteert mij ermee dat ik denk alles te kunnen en dat dus niet kan. Resultaat, krampaanval. Dus daar lag ik op een matje te kronkelen. Voor de meeste een beangstigend gezicht omdat het lijkt dat ik niet meer adem. De bel kwam goed van pas. Maar de therapeut was ook een beetje geschrokken dus die had zo vaak op de knop gedrukt, dat er een soort groot noodalarm afging en mensen van alle kanten kwamen aangerend. De verpleegkundige was in alle haast ook vergeten de rolstoel mee te nemen. Die kon dus weer terug, daarna ben ik weer naar mijn bedje gerold.
Het gesprek met de huisarts liep dus ook weer anders, van een gesprek was geen sprake.,Zij kwam aan bed en heeft uitgelegd dat ik weer pilletjes kreeg en nu ook voor de nacht. Daarna weer 2 uur liggen uitrazen.
's Avonds 1 pilletje gekregen met de mededeling dat als het onvoldoende hielp tegen de shakers ik een tweede kon vragen. Nou dat was ook een heel gedoe. Na 2 uur liggen shaken, dacht ik dit wordt niks, pilletje doet onvoldoende dus ik wil er een extra. Dus ik maar weer op de nachtbel gedrukt. Maar die avond was er een invalkracht in de nachtdienst en die mag zelf geen pillen verstrekken. Die moet dan het nachthoofd van Altrecht bellen, die dan naar de kliniek komt om het pilletje te geven. Op zich niet zo erg, maar de hulpkracht wist niet hoe de bel weer uit moest, dus die bleef maar piepen. En het nachthoofd had niet door dat er nog meer mensen sliepen dus die praatte heel hard. Uiteindelijk kreeg ik mijn pilletje, maar de hele kliniek was ervan op de hoogte. Beetje slordig. Maar daarna wel aardig geslapen.

Vrijdag was rustig. Om kwart voor twaalf had ik afspraak met arts en mocht voor die tijd niets doen wat een eventuele aanval zou uitlokken, want dan zouden we weer niet rustig kunnen praten. Het gesprek stelde niet zo heel veel voor. Ik krijg nu voorlopig standaard extra spierverslappers. En volgende week heb ik een afspraak met de psychiater om te kijken of hij beter advies heeft voor medicatie.

Het was dus al met al een aardig bewogen start van mijn opname. De groep is leuk en voel me er thuis. Ik merk dat het team op dit moment ook niet goed weet wat voor mij het beste is, maar daar wordt over nagedacht. Ik heb al mijn vragen duidelijk neergelegd, want ik wil gewoon een duidelijke en eenduidige behandelstrategie met daarachter een duidelijk verhaal waarom zo. Dit geeft mij ook het vertrouwen dat ik nu nog een beetje mis. Benieuwd hoe het volgende week gaat in het Grote Zeister Bunderbos, keep follow me!

dinsdag 18 januari 2011

Mijn strijdlied

Dit is mijn strijdlied voor de komende maanden, het pept me op en is toch een mooi doel om na te streven. O ja, een van mijn doelen is om haalbare doelen te stellen. Ik heb altijd te hoge verwachtingen Moet nog een hoop leren :(

But I would walk 500 miles
And I would walk 500 more
Just to be the man who walked 1000 miles
To fall down at your door

Klaar voor de start!

Ik ben er helemaal klaar voor! Alle spullen zijn gepakt. Martin heeft het meeste al meegenomen in de auto, zodat hij na z'n werk naar Zeist rijdt om daar te lossen. Het is nu wachten op de taxi, die komt om 13 uur. Lastig uurtjes zo, geen rust om te rusten.

Ik heb best aardig wat spulletjes meegenomen. Want voor 6 maanden is het wel de moeite om de kamer gezellig en eigen te maken. Wat gaat er zoal mee:
- een stoel (je weet wel zo eentje van de ikea, zodat ik niet altijd op bed hoef te liggen)
- Bonne (gekregen van Connie en Mirella) en mijn twee Teigetjes knuffels (van Mirel en Andrea) en Bluppie
- 4 zorgenpoppetjes, gekregen van Claudje. Als ik daar mijn zorgen aan vertel en ze daarna onder mijn kussen leg, ben ik verlost van al mijn zorgen. Zou ik er vier nodig hebben?
- voer voor de vogels (gekregen van Debby), zodat ik vanuit mijn kamer de vogeltjes kan zien
- een stukje met voorjaarsbollen (ook van Debby gekregen)
- Het echte Winnie de Pooh boek (kadootje van Andrea)
- Warme pantoffels
- Het boek: De kracht van het Nu van Tolle (volgens Clau het boek om te leren wortel schieten :-)
- Kaartjes etc om aan de muur te hangen.
- ....... en de rest.

maandag 17 januari 2011

Vriendenboombal

Een van mijn ex-medeclienten uit Altrecht heeft een leuk plan bedacht om haar kerstboom te versieren. Zij wil van al haar vrienden een kerstbal ontvangen, zodat zij die volgend jaar in haar boom kan hangen. Zo wilde ze ook een balletje van mij. Nou ze heeft me flink aan het werk gezet. Mijn creatieve brein sloeg op hol en ik kan zo'n lief meiske toch niet 1 zielig balletje opsturen. Ik ben dus flink aan het knutselen gegaan. Naald en draad (niet mijn sterkste kant), knopen, elastiek, slingers, iets zachts, iets ronds, iets uit de natuur. Dat heb ik allemaal gebruikt om de meest originele en toepasselijke kerstversiering te maken, zodat ze me in Belgie nooit meer zullen vergeten. Bim, wordt je al nieuwsgierig? Was niet de bedoeling hoor :D

zondag 16 januari 2011

Hoog water

Dat het water in de rivieren hoog staat, is jullie vast niet ontgaan. Als waterschapper ben ik hier natuurlijk extra in geïnteresseerd. Omdat ik niet meer alleen ver van huis kom, was ik nog niet op de Lekdijk geweest. Vanmiddag was het dan zover. Mooi weer en wilde ook de handbike wel weer eens proberen. Dus samen met Mart naar de dijk gefietst. Mooi gezicht die ondergelopen uiterwaarden, maar we hoeven voorlopig nog niet te evacueren.

Het fietsen viel eigenlijk best vies tegen, weinig energie en al snel de bibbers. Had gehoopt dat het bewegen juist positief zou werken, maar helaas. De filmpjes die Martin van me heeft gemaakt zijn te confronterend, dus ik houd het maar bij een leuke foto.

zaterdag 15 januari 2011

Nog 2 dagen en 16 uur!

Over 2 dagen en 16 uur is mijn opname in Altrecht eindelijk een feit. Erg lang naar uitgekeken en nu is het dan bijna zover. Begin het nu toch ook wel erg spannend te vinden, want ik weet dat me een zwaar traject te wachten staat. Maar ik weet ook zeker dat ik hier door heen ga komen.
Dat het zwaar gaat worden, bleek afgelopen donderdag wel weer bij de overbruggingsgroep. Alleen het aanwezig zijn in de Eikenboom en ermee geconfronteerd worden dat je daar dus hoort, veroorzaakt heftige lichamelijke reacties. Was weer een goede training, meer zweet dan in de sportschool. Waar ik op het moment het meest last van heb, is het moeilijke praten. Zinnen komen er niet uit op het moment dat ik wil en ook ontbreekt de overtuigingskracht. De afgelopen weken had ik regelmatig het gevoel dat ik hierdoor ook niet meer serieus wordt genomen. In Zeist zal dat zeker niet het geval zijn, maar ik hoop dat het praten toch wat beter gaat, want anders zijn de verbale therapieën wel erg lastig.

The Whoop-De-Dooper Bounce

Ben het 'stuiteren' een beetje verleerd, maar met dit filmpje krijg ik het wel weer onder de knie.

zondag 9 januari 2011

Weinig inspiratie

De afgelopen dagen heb ik weinig inspiratie om te bloggen. De dagen zijn allemaal ongeveer hetzelfde en ik maak weinigs spannends mee. Om ongeveer 7 uur sta ik op, ga douchen. Doe de vaat van de vorige avond en nog wat kleine huishoudelijke klusjes. Dan is het tijd voor de bank waar ik de krant lees en mijn buikspieren train, soms val ik dan al in slaap. Dan is er nog wat energie en ga dan helemaal naar de supermarkt. Dit is het uitje van de dag! Paar minuten lopen en soms met de fiets. Rond half 11 plof ik weer op de bank met een kopje thee, luister muziek, laptop wat etc. Rond 12 uur neem ik mijn anti-tril pil en val daarmee in slaap. Ik slaap dan toch zeker 2 uur en soms zelfs 3 uur. Dan is het tijd voor even wat actie, even naar buiten, iets creatiefs of voorbereiden van eten. Daarna ga ik maar weer bij Bonne op de bank liggen en kijk dan vaak een stukje film. Voordat Martin thuis komt, heb ik vaak nog een uur geslapen zodat ik 'topfit' ben als hij thuiskomt. Ik probeer nog altijd een warme maaltijd voor Mart te maken, maar deze komt steeds vaker uit de magnetron. Zelf leef ik voornamelijk op crackers en soepjes. Een keer per week komt de fysio aan huis om me af te beulen en verder krijg ik af en toe bezoek, die me flink verwennen met allemaal leuke kadootjes.

dinsdag 4 januari 2011

Even voorstellen: Bonne

Gisteren kreeg ik bezoek van 2 dames en 1 heer  uit Utrecht. Het was heel fijn en gezellig om hen weer eens te zien. Zij brachten voor mij een vriendje mee om me in Zeist gezelschap te houden. Dit is Bonne, een superzachte lekkere knuffelhond. Deze naam heb ik niet zomaar gekozen, maar betekent 'weldoener en een goede toekomst voorspellend'. De fysio had me laatst al eens de tip gegeven om een knuffel vast te houden op m'n buik om zo de tremoren op te vangen. Tot nu toe gebruikte ik daarvoor een kussentje, maar vanaf nu is Bonne de klos. Maar dat vindt hij helemaal niet erg, zeg nou zelf wie wil er nou niet lekker tegen mij aan liggen :D

Bonne ligt hier lekker op mijn plekje op de bank.

zondag 2 januari 2011

2011 wordt mijn jaar!

2011 is aangebroken. Ik voel dat dit mijn jaar gaat worden!!
De jaarovergang is de laatste tijd een emotioneel moment. Alle goed bedoelde wensen van iedereen zetten me flink aan het denken en maken veel emoties los. De afgelopen jaren vliegen in mijn gedachten voorbij. Jaren van tegenslag, teleurstelling, frustratie en verdriet. En jaren van veel te veel willen en denken dat ik dat ook nog allemaal kan. Het begon allemaal met een beetje rugpijn. Ik ging ervan uit dat na een weekje rust het wel weer over zou zijn. De rugpijn bleek een hernia. Inmiddels zijn we 2 hernia's, 2 operaties en bijna 3 jaar verder. Lange tijd heb ik gedacht dat ik door oefenen, bikkelen en doorzetten snel weer de oude zou worden, maar dat bleek allemaal toch iets anders te lopen. En die frustratie is er het afgelopen jaar uitgekomen.
Vooral 2010 was een heel heftig jaar. De revalidatie in de Hoogstraat, die niet heeft gebracht wat ik zo had gehoopt. De doorverwijzing naar Altrecht. Het lange wachten thuis met alle geopende deurtjes, die niet meer dicht wilden. Tijdelijk arbeidsongeschikt verklaard worden, rijbewijs kwijt geraakt. Toen kwam uiteindelijk de observatie in Altrecht, die me volop in beweging heeft gezet. Daarna weer maanden van wachten. Mentaal werd het steeds zwaarder en de rek was er compleet uit. Ben hard op de vlucht geslagen voor al mijn gevoelens, vooral op de handbike. Maar in november heeft m'n lichaam echt duidelijk gemaakt dat het zo niet langer kan. De tremoren zijn nu in alle hevigheid terug, en ik voel me opgebrand.
Het klinkt allemaal niet zo positief en het lijkt of ik alleen maar achteruit ga. Natuurlijk is dat ook zo, maar ik weet dat ik hier eerst allemaal doorheen moet om uiteindelijk verbetering te krijgen. Dus eigenlijk ben ik al heel ver op de goede weg.

2011 zie ik toch als het jaar waarin het allemaal moet gaan gebeuren, dit moet het jaar worden van de grote omslag. Mijn 'wil' en mijn lichaam zullen moeten stoppen met tegen elkaar vechten, want dat is een gevecht zonder eind. Ze moeten gaan samenwerken, want iedereen weet dat je samen meer bereikt dan alleen. Voor mij blijft de grote vraag hoe dat voor elkaar te gaan krijgen, maar daarvoor ga ik natuurlijk ook een half jaar de kliniek in.

Loslaten en  accepteren dat het is zoals het is en niet altijd moeten presteren, zijn de belangrijkste thema's. Misschien dat ik beperkingen houd, maar het belangrijkste is dat ik weer lekker in mijn vel ga zitten en weer ga leven. Genieten van de leuke dingen en gewoon gelukkig zijn. Ook vind ik het heel belangrijk om mijn ambities kwijt te kunnen in mijn werk, dit geeft ook weer energie. Voor mij is dat ook een motivatie om weer beter te worden.

2011 zal geen gemakkelijk jaar worden, want ik verwacht dat ik mijn dieptepunt nog moet gaan bereiken. Ook zijn er veel onzekerheden en vragen. Als controlefreak weet ik het liefst hoe het komend jaar er precies uit gaat zien. Hoe sta ik over een half jaar in het leven, wat kan ik dan wel en wat niet, kan ik dan weer aan het werk, kan ik dan weer goed lopen, is dokter bibber dan voorgoed verdwenen? Maar er is niemand en dan ook helemaal niemand die in de toekomst kan kijken en mij antwoorden op deze vragen kan geven. Het is gewoon een kwestie van beginnen en ervaren: het is zoals het is!