/> Je zal het maar hebben!: december 2015

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 6 december 2015

Draaierig

Ik word er draaierig van. Eerst gaat het relatief goed met me, ga dan van alles doen, niet zomaar doen maar obsessief aan de slag, daarmee ga ik aan de grenzen van mijn kwetsbare lichaam voorbij, mijn lichaam valt uit door aanvallen, ik kan dit niet accepteren en word depressief, dit versterkt al mijn negatieve gedachten dat ik niks meer kan en val nog dieper in een bodemloze put.
Inmiddels zit ik op de bodem van deze put. Best boos en gefrustreerd dat het zo is gelopen. In april werd duidelijk dat een psychologisch onderzoek nodig is om inzicht te krijgen in persoonlijkheidskenmerken die mijn herstel in de weg staan. Dit onderzoek is in september gestart (ja ze waren het vergeten). Het onderzoek was voor mij nogal confronterend en lokte heftige conversiereacties uit. Het is dan ook niet afgemaakt. Maar toch staan er wat conclusies op papier. Belangrijkste is dat depressie en conversie nu zover op de voorgrond staaan, dat conclusie over persoonlijkheid niet getrokken mogen worden. Wel geeft het onderzoek inzicht in bepaalde persoonlijkheidsproblematiek (dwangmatige persoonlijksheidsstoornis en trekken van borderline en narcisme en een soort eetstoornis) die de cirkel in stand houdt. Hiervoor is intensieve therapie nodig, maar dat kan ik nu helemaal niset aan. Als ik nu tegenover een therapeut zit, zit ik te schaken ogen dicht en kan nauwlijks praten, dus ja zo is therapie niet echt haalbaar.
Het afgelopen half jaar voelt voor mij als verspeeld. Eerst gaat het goed en dan net zo lang aanrommelen totdat ze me kunnen opvegen. Ik zie het leven nu vrij somber in. Kom nog weinig buiten en dingen die ik juist had opgepakt om het leven weer wat  zin te geven, vallen allemaal af. De tekenclub geeft prikkels. Het werk op de manege lokte ook aanvallen uit en dat was niet veilig en te belastend voor de omgeving.
Hoe moet het dan nu verder. Opgeven? Daar denk ik vaak over na, maar doe dat nog niet. Inmiddels ben ik weer al een paar keer in Nijmegen geweest waar ze me vorige keer aanrdig hebben opgelapt. Er loopt een aanvraag voor ect (elektro convulsieve therapie) en ook zal ik boostersessies gaan volgen bij de conversiedeskundige. Hiervoor is wel opname nodig, waar ik vreselijk tegenop zie. Ben zo opnamemoe en het geeft me ook veel stress op zo'n afdeling. Maar ik heb eigenlijk geen keus en moet ook aan mijn omgeving denken.
Als de therapieen aanslaan en ik na een aantal maanden minder depressief en conversie meer onder 'controle' heb dan is het tijd om aan persoonlijkheid te gaan werken. Nu wordt gedacht aan een intensief traject bij een gespecialiseerde intstelling in Lunteren. Dit gaat dan hopelijk de cirkel doorbreken en kom ik weer op het rechte pad.