De Hoelahoep van het leven

Gisteren schreef ik dat na 3 weken vakantie het 'gewone' leven weer is begonnen. Voor veel mensen betekent dat, dat ze na 3 weken relaxen weer aan het werk gaan. De eerste dagen op kantoor vallen zwaar, je praat het liefst alleen over je vakantie, ergert je aan een volle mailbox en concentratie is ver te zoeken. Je verlangt sterk terug naar de afgelopen weken en er zijn zelfs re-integrerende vakantiegangers die om een uur of 4 van achter hun bureau smachten naar dat lekkere biertje (herkenning Mart?).

Ik herken dat gevoel ook nog wel. Drie jaar geleden zat ik ook achter dat bureau te balen dat de vakantie voorbij was en het gewone leven weer begint. Nu is dat anders en verlang ik zelfs terug naar dat gevoel van toen. De vakantie is voorbij, maar ik ben nog steeds thuis. Heb alle tijd voor de was en boodschappen, speel de perfecte huisvrouw (nu nog de gelukkige huisvrouw :). Kan lekker gaan fietsen, werken doe ik meestal lekker lui vanaf de bank en ik kan gewoon lekker een boekje lezen als ik dat wil. Maar dat is nu juist het punt: IK WIL DAT NIET! Ik kies niet voor dit leventje! Ik voel me nutteloos en merk dat de wereld om me heen doordraait en ik stil sta, het voelt alsof ik geen deel uitmaak van de maatschappij. Is dit dan mijn ‘gewone’ leven?

Het gevoel dat nu overheerst, is heel herkenbaar. In de Hoogstraat heb ik bij PMT een keer een oefening gedaan met een hoepel. Deze hoepel – een blauwe- was symbool voor mijn leven. Door jezelf te positioneren tov de hoepel gaf je aan in hoeverre je regie voert over je leven. Ik weet nog goed, mijn blauwe hoepel lag in de ene hoek van de sportzaal en ikzelf stond in de andere hoek. Ik stond erbij en keek ernaar. Dit maakte toen heel veel emoties los, voelde me toen compleet doelloos. En dat zelfde gevoel is er nog steeds.
Ik zie nog steeds die hoepel voor me en ik kijk er nog steeds met een afstand naar. Tot nu toe hebben alle therapieen er nog niet voor gezorgd dat ik weer midden in mijn hoepel kom te staan. Ik kan zelf naar de hoepel toe bewegen maar ook kan het nodig zijn dat de hoepel zich naar mij toe verplaatst. Met andere woorden, mijn ‘gewone’ leven gaat er dan anders uit zien. Maar ook dit is nu voor mij echt nog een stap te ver. Wie zegt me dat dat nodig is? Het is nog te vroeg om mijn oude leven helemaal los te laten. Voor nu is dat een feit, maar voor de toekomst zie ik dat anders. Mijn proces is net begonnen en nog lang niet afgerond, zit nu eigenlijk tussen wal en schip en dat maakt het ook zo moeilijk. Ik weet niet waar ik aan toe ben en weet niet welk leven ik moet gaan opbouwen en wat ik moet opgeven. En zolang dat voor mij niet duidelijk is, wil ik ook niet te veel van mijn oude leven definitief los laten. Dat kan toch altijd nog? Ik hoop dat Altrecht mij snel de duidelijkheid gaat geven, waar ik zo naar verlang.