Het is leuk te merken dat het fietsen me steeds makkelijker afgaat. Waar eerst mijn armen na 5 minuten al aanvoelden als zure pap, fiets ik nu met gemak 50 km. Ik probeer de afstanden en snelheid steeds verder uit te bouwen, dit geeft me ook een doel om naar toe te werken. Het moeilijkste is om me af en toe in te houden, ook eens te rusten tijdens het fietsen en niet steeds maar verder en harder te 'moeten'. Hier valt nog wel wat te leren!
Ik hoop dat ik voorlopig de handbike kan blijven gebruiken, kan 'm op dit moment echt niet missen. En de WMO-drempel is voor mij nog steeds erg hoog.
Opvallend is dat mensen je veel (te veel!) aandacht geven als je op een handbike fietst. Iedereen lacht naar je en groet je vriendelijk. Vreemd eigenlijk dat je er daarvoor eerst uit moet zien als een gehandicapte. Ook krijg ik heel veel reacties op mijn fiets. Soms leuk, maar soms ook wat irritant of zelfs belachelijk. Hieronder een aantal van de meest spraakmakende reacties:
- Je ziet ze veel he, die ligfietsen! (mijn reactie: jaja, ik zie nooit een handbike)
- Ik denk dat die mevrouw gewoon graag ligt (mijn reactie: ze moesten eens weten, ik en liggen?)
- Gaat zeker wel hard he (mijn reactie: ja, keihard als je maar trapt)
- Oooh, zal ik even duwen (mijn reactie: Hoezo? Ik mankeer toch niets aan mijn handen)
- Nee knul, papa weet ook niet hoe die mevrouw trapt (mijn reactie: gelukkig is mijn vader iets slimmer)
- Als ik nog wat jonger was, dan kocht ik ook zo'n fiets (mijn reactie: tsja, dementie?)
- Kleine kinderen, met name jongetjes: He wat een vette fiets, kicken! (mijn reactie: ja leuk he!)
- He joh, val niet in slaap hoor! (Mijn reactie: Ggggggggggrommm, slapen wat is dat?)
Dit is al een erg mooie foto. Ben benieuwd of die van de paparazi ook zo mooi zijn!!
BeantwoordenVerwijderenDeze foto is van m'n moeder. De paparazzi foto's zijn ook heel mooi, maar nog niet openbaar. Nog even geduld!
BeantwoordenVerwijderen