Dat noemen ze dan een vakman!

Je zal het maar hebben! Net drie nieuwe banden onder je 'legfiets', je helemaal in warm fietstenue gehesen, super veel behoefte om te raggen en dan op je fiets stappen en constateren dat je voorband weer plat staat. Daar wordt toch ieder mens chagrijnig van, of niet? :(

Nou, het is mij overkomen! Vrijdag de fiets naar de fietsenmaker gesleept. 'S middags belde hij op dat hij de verkeerde banden had besteld. Kan elke vakman gebeuren, toch? Zaterdag kon ik de fiets dus uiteindelijk ophalen. Drie nieuwe Schwalbe banden en twee nieuwe binnenbanden. De voorbinnenband was volgens de vakman nog goed genoeg om te plakken. Ik dacht nog 'is dit nou wel zo'n slimme keuze van de vakman of is ie wat te zuunig?'. Vol trots, met drie mooie snelle banden en een lege portemonnee, m'n legfiets weer naar huis gesleept. 

Vanmiddag brak het zonnetje door en ik had veel behoefte om even stoom af te blazen. Dat viel dus even tegen, want m'n voorband stond weer helemaal plat. Oppompen had ook geen zin, want de lucht spoot door het ventiel er weer even hard uit. De enige die dus lekker stoom kon afblazen, was dus uiteindelijk de voorband! :-L

Ik weet in ieder geval weer wat me morgenochtend te doen staat! 

Wintertijd

Vannacht gaat de klok een uurtje terug. Dus helaas Maatje .... 's avonds is het niet een uurtje langer licht :D

Every cloud has a silver lining

When your facing troubled times

You feel don't deserve

Remember that

the path through life

is just a learning curve

I may be hard to follow

But you'll always find a way

And in your search for answers

You'll will grow stronger day by day.

And somewhere on your journey

When you're least expecting to

You'll find that silver lining

And the sun will filter through.

Waterteiger

Vandaag weer eens in het zwembad geweest. Zwemmen is net als lopen, dat verleer je nooit.... Dus gewoon weer 20 baantjes gezwommen.  Daarna lekker uitdampen in het Turks Stoombad. Het smaakt naar meer, dus ik ga het bad de komende weken vaker onveilig maken :)

Vind je dat nou prettig fietsen mevrouw, zo'n legfiets?

...Tsja? Wat antwoord je dan als iemand je dat op de man af vraagt op de dijk? Vandaag had ik mijn antwoord klaar 'Zonder lekke band fietst m'n legfiets een stuk lekkerder'. Ik had vandaag dus een lekke voorband. Je mag een gekregen paard niet in de bek kijken, wist dat de banden slecht waren maar toch wel pech dat dat net nu moet gebeuren. Gelukkig kon ik nog net (op m'n velg) thuiskomen. Vanmiddag meteen langs de fietsenmaker gegaan en drie nieuwe banden besteld. Vrijdag worden ze er om gelegd. Dus morgen mezelf maar even op een andere manier vermaken.

Bike is back!

Gisteren was het dan zover. Ik heb mijn handbike opgehaald op de Hoogstraat.  De Hoogstraat heeft met de actie Fietsen Voor (fietsenvoor.nl) dik  55.000,- ingezameld voor het kopen van nieuwe aangepaste fietsen. De oude barrels hebben ze niet meer direct nodig. En omdat ze weten dat ze mij er erg gelukkig mee maken, kon ik hem voor een heel schappelijk prijsje overkopen. Hoefde daar geen moment over na te denken, ik vind het super geregeld zo. Echt top van de Hoogstraat!!
Volgend jaar is er weer een Fietsenvoor-actie. De Hoogstraat wil dan weer mee doen aan de klim van de Col de la Colombière. De sporttherapeute heeft me gevraagd mee te doen, leek haar wel een leuke uitdaging voor mij. Lijkt mij natuurlijk ook super om deze topprestatie te leveren. Maar het is al in juni ..... en had ik dan al niet wat anders te doen ... valt toch wel te combineren :D

Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik in de Hoogstraat ben geweest. Het blijft lastig daar terug te keren. Heb nog aantal therapeuten gesproken die allemaal super benieuwd zijn hoe het met me vergaat, ze zijn allemaal nog erg betrokken en begaan met mijn proces. Niets persoonlijks maar voor hen ben ik natuurlijk gewoon een interessante case ;)

The Hardest Part

And the hardest part
Was letting go not taking part

Begrepen??

Geen zin .....

..... om te bloggen

Een lang weekend

Vier dagen weekend zitten erop! Het begon vrijdag met een emotionele afscheidsbijeenkomst.

Nog zoveel plannen

nog zoveel te doen

het mocht niet meer zo zijn

het is nu voor altijd "toen"

 
Het was een mooie persoonlijke en indrukwekkende dienst.Ook mijn lijf vond het indrukwekkend en liet dit goed merken. In het begin schaamde ik me voor het gekraak van de stoel. En alle stoelen in de rij zaten aan elkaar vast, dus ik was niet de enige die zat te schudden. Ik had Mart zijn steun hard nodig. Maar ondanks alles ben ik wel blij dat ik er naar toe ben gegaan.

Zaterdag was de dag dat we de boot van Kortgene naar 't Sas zouden varen. Het laatste vaartochtje van het seizoen, maar toch ben ik niet meegegaan. Het was koud, winderig en buiig en daar word ik niet echt blij van. Overigens is dat ook wel wat me vooral is bij gebleven van het weekend. Ik kan gewoon nergens meer van genieten en word ook nergens blij van en kan niks hebben. Voel me een smeulende vulkaan die elk moment kan ontploffen en dat gebeurt dan soms ook. Dit gevoel is moeilijk voor te stellen maar ik denk dat dat is wat ze een depressie noemen. Je zal het maar hebben! Kan je vertellen dat dat best een kut gevoel is. Zolang ik wat te doen heb, gaat het wat beter, maar eigenlijk leidt dat me alleen wat af. En thuis is het makkelijker om afleiding te vinden dan in het 'rustige Zeeland'.
Vandaag is de Aquaholic weer op het droge gezet. Nu kunnen we hem weer klaarmaken voor een volgend zeilseizoen. Maar hoe dat er uit gaat zien, durf ik nu nog niet aan te denken :(

I wanna be sedated

Punk rock uit 1978! Orgineel van the Ramones, later gecovered door the Offspring.

Weerzien in Zeist

Vanmiddag voor het eerst naar de overbruggingsgroep geweest bij Altrecht. Dit is een praatclubje van clienten die de periode tussen observatie en opname moeten overbruggen. Vandaag waren we met z'n drieen, tsja je vraagt je dan wel af waarom je zo lang moet wachten? Maar wachten moet, dat is duidelijk, en het zal eerder later dan 11 januari worden dan eerder.
Tijdens het 'kringgesprek' was snel duidelijk dat het overbruggen mij zwaar valt. Ik probeerde het nog een beetje te verbloemen, maar mijn lichaam sprak hele duidelijke taal. Ik moet proberen om de komende periode ontspanning te vinden, dat zou mijn prestatie moeten zijn die ik nastreef. En dus niet 1000 km handbiken. Maar op de vraag hoe ik dat dan moet doen, kwamen we niet veel verder dan gewoon doen!

De conclusie van mijn verhaal was wel dat ze vinden dat ik extra ondersteuning nodig heb om te overbruggen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, alleen is het niet leuk dat te moeten toegeven. Hoe en wat verder wordt nu overlegd met de psycholoog en fysio.

Het was vanmiddag weer voor het eerst sinds 2 weken dat ik weer bij Altrecht was. In de kliniek is er de regel dat er na de observatie geen contact meer mag zijn met de behandelclienten. Maar ja sommige regels zijn er om te overtreden, zie er ook niet zo de zin van in. Dus op een gegeven moment had het meer weg van een reünie. Was leuk om heel veel lieve mensen weer te zien, dit was overigens wederzijds. Thuis heb ik dan ook mijn observantenboekje er weer eens op nagelezen. Dit is een boekje met persoonlijke kaartjes die iedereen heeft gemaakt voor mijn afscheid. De populariteit van de observant is af te lezen aan de dikte van het boekje en hoe het is opgeleukt. Aan mijn boekje was te zien dat ik goed in de groep lag. Ook hebben ze mij in 4 weken goed leren kennen, getuige de onderstaande spreuken uit mijn boekje:

Opgeven betekent niet altijd dat je te zwak bent om door te gaan, 

het kan ook zo zijn dat je sterk genoeg bent om los te laten ...

Geluk is een boeket maken van de bloemen waar je bij kunt! 

Op de cover!

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Ik ben bij circa 700 mensen met een plof op de deurmat beland ...... Van de zomer had ik toch geblogd dat ik op m'n bike door een paparazzi was gesnapt. Tussen de 212 geschoten foto's zaten dus ook een paar goeie. En een daarvan staat nu op de cover van een gerenommeerd blad, namelijk op de Bubbels ... wie kent 'm niet! Ook is de middenpagina geheel gewijd aan mij en m'n hobby: 'Op twee wielen door de bocht'. Handig kan je hem er zo als poster uit halen! Het is een leuk artikel geworden, lees zelf maar.

Lees hier het hele artikel!

De Bubbels is trouwens het personeelsblaadje van Waterschap Rivierenland. Er zullen vast collega's zijn die denken 'He, werkt die ook nog bij ons waterschap? Lang niet gezien!' of 'Was dat niet dat meisje van de vis?'. Maar tegen diegenen kan ik zeggen dat ze het nog even zonder mij moeten stellen, maar I'LL BE BACK!

11-1-11

11 Januari 2011, waarschijnlijk een mooie datum waarop weer veel stelletjes in het huwelijk treden. Nee helaas moeders, dit is geen aankondiging van onze bruiloft.  Maar vanmorgen heb ik gehoord dat 11 januari voorlopig mijn opnamedatum is bij Altrecht. Was flink schrikken, want had zelf toch wel een aantal weken eerder verwacht. De paniek sloeg toe, 14 weken wachten hoe overleef ik dat. Was allerlei dingen aan het bedenken om de tijd door te komen en het liefst ook nog nuttig. Ik ga weer werken, nee toch niet of toch wel, kan toch best een beetje rustig aan wat doen of kan ik dat niet? Ben vandaag continue bezig geweest met dit dilemma. Doe ik verstandig, rustig en probeer bij mezelf te komen wetende dat dit me erg somber maakt en spanning geeft. Of zoek ik zoveel mogelijk afleiding en ga op de vlucht voor de waarheid. De somberheid onderdruk ik daarmee, maar ik weet ook dat eigenlijk niet de juiste voorbereiding op mijn opname is. Wat kan ik de komende periode aan is de grote vraag. As donderdag ga ik naar de overbruggingsgroep in Zeist, ik zal dan deze worsteling voorleggen.

Het goede nieuws van vandaag is dat ik volgende week de handbike terug krijg. Na het overdragen van een kleine financiële bijdrage is de fiets dan definitief van mij. Joepie, je zal het maar hebben, een eigen handbike. Genoeg tijd om er dan weer flink wat kilometers bij te 'trappen' :)

Plots afscheid

Midden in 't leven

nog zoveel te geven

Idee en plannen te over

in één keer voorbij

Voor ons was je een kei

enig in je soort

We zetten ons leven

in jouw gedachten voort

Achter tranen van verdriet...

schuilt een glimlach van herinneringen...

Ter nagedachtenis aan H.

Weer aan de top?

Over Leven of overleven?

Een week thuis, hoe heb ik die beleefd en overleefd?
Het is me zwaar gevallen. De waarheid onder ogen moeten zien doet nog steeds pijn. Voel me niet happy, onrustig en bij vlagen heel moe. Gesprekken met huisarts, bedrijfsarts en ook een Hoogstraat-reunietje maken me somber. De informatie uit het adviesgesprek bij Altrecht begint ook steeds meer door te dringen. Ik begin me daardoor steeds meer te realiseren dat ik nog door een heel diep dat heen moet voordat de zon weer gaat schijnen. Vooral het besef dat het belangrijk is om hele lage doelen te stellen, omdat ik mezelf anders voorbij blijf rennen, maakt me onrustig. Vragen als 'wat ga ik dan in 6 maanden bereiken en welke lichamelijke reacties gaat dit veroorzaken en hoe ga ik dat mentaal trekken', spoken door m'n hoofd. Het liefst begin ik direct met de behandeling, hoef ik er ook niet meer over na te denken.

Maar ja dat kan niet, dus moet ik de komende maanden zien te overleven. Maar hoe doe ik dat dan? Ik merk dat ik er steeds meer moeite mee krijg en voel me gewoon niet happy. Het zoeken van afleiding wordt steeds moeilijker en helpt me ook niet meer altijd. Heb nu ook dat ik soms helemaal nergens zin meer in heb. Ik probeer daar niet aan toe te geven want dan maakt me nog meer depri. Dus ben deze week weer begonnen met fitnessen en heb ik de Wii weer gebruikt. De handbike mis ik nog erg, maar er is nu wel zicht op dat ik 'm binnenkort definitief kan overnemen. Hoop dat die me de komende periode weer gaat redden! 

Komt het ooit nog goed?

Een lekker optimistische Sara Kroos?

Leef in balans!

Om de tijd te doden en om er misschien nog iets van op te steken, ben ik maar eens in mijn neus in de boeken gedoken. Ben nu een boek met de inspirerende titel 'Leef in balans' aan het doorbladeren. Ook hierin staan weer verschillende wijze spreuken. De volgende zijn het waard om op mijn blog te plaatsen:

Leven is meer dan alsmaar sneller gaan!

There is nothing to do. Just be.

Do nothing. Be.

No climbing mountains and sitting in caves.

I do not even say 'be yourself'

Since you do not know yourself.

Just be.

Back home!

Teigetje is weer thuis. Donderdag heeft ie de groene donut verlaten.
Zijn laatste dagen in Zeist vielen zwaar. Het werd Teiger meer en meer duidelijk dat hij toch niet voor zijn zweetvoeten in de kliniek was opgenomen. Er blijkt toch echt wel veel meer aan de hand te zijn. Teigetje rent zichzelf eigenlijk al jarenlang voorbij. Dit ging lang goed totdat de rugklachten begonnen. De operatie heeft voor een omslag gezorgd en geest en lichaam in onbalans gebracht. Om deze balans te herstellen is nog een lange weg te gaan.
Donderdag was er een bespreking met het behandelteam. De observatieperiode werd geëvalueerd. Teiger heeft dapper en schuddend zijn visie gegeven. Het komt erop neer dat hij verstandelijk weet dat er heel wat aan de hand is en dat een behandeling nodig is .... alleen kan hij niet accepteren dat dat nodig is ..... zijn lijf moet gewoon doen wat ie wilt. 
Ook de arts, fysiotherapeut, psycholoog, kunstzinnig therapeut, verpleegkundige en de zorgcoordinator hebben hun visie gegeven op de observatie en een advies uitgebracht. Deze verhalen waren heel eenduidig en herkenbaar maar daardoor ook erg confronterend. Zonder enige twijfel was het advies om een klinische behandeling van 6 maanden te starten. Nou laten we dan maar beginnen, denkt Teiger, want 6 maanden zijn tenslotte zo voorbij en ik wil alle tijd optimaal benutten. Nou dat gaat dus niet gebeuren. Het is heel belangrijk om hele lage doelen te stellen en heel rustig aan te beginnen. Ik zal dus ook niet al mijn doelen kunnen bereiken in een half jaar. Het laag leggen van de lat en het tot rust moeten komen, zal niet vanzelf gaan. Verwacht wordt dat dit behoorlijk wat reacties gaat opleveren. Zo zou Teigetje wel eens erg somber en deprie kunnen worden. Fijn vooruitzicht :(

Wanneer Teiger weer met zijn koffertje naar Zeist vertrekt is nog niet helemaal duidelijk, maar dat zal waarschijnlijk ergens in december zijn. Tot die tijd, moet Teiger zich thuis zien te vermaken. 

Kijk omhoog .... naar de zon

Depressie ... ikke??

An Inconvenient Truth

Morgen is de eindevaluatie van mijn observatie hier. De afgelopen dagen zijn er flink wat kwartjes gevallen. Of eigenlijk voelt het meer als flinke keien die heel diep vallen. Heel herkenbaar voor mij. Had toch stiekem de stille hoop dat ze er hier achter zouden komen dat ik nix heb en met bijvoorbeeld 2 weekjes rusten weer de oude zou zijn. Ben natuurlijk nog wel zo verstandig om te weten dat dat niet zo is, maar toch ... diep van binnen ....
Ik zie ook erg op tegen morgen om de waarheid te horen, het hangt als een zwaard boven m'n hoofd. Maar het moet nu maar eens afgelopen zijn om mezelf zo voor de gek te houden.

Gemaskerd?

Toppunt van herfst

Gedachten

Don't Worry!

Volop beweging in het grote Zeister Eikenbunderbos

Afgelopen week was er weer volop beweging in het grote Zeister Eikenbunderbos.
De week begon rustig voor Teigetje. Teiger was moe, omdat ie dankzij de slaappillen weer wat had geslapen en daardoor de vermoeidheid gaat voelen.
De fysio heeft Teigetje geleerd hoe hij het trillen van zijn lijf onder 'controle' kan houden. Ontspannen, concentreren op ademhaling, alles loslaten, niet veroordelen, het is zoals het is en het mag er zijn, af en toe spieren gebruiken en dan weer loslaten helpt ook. De fysio heeft uitgelegd dat de tremoren (zo heet het geshake in medische termen) vanzelf zullen uitdoven. Teigers zenuwstelsel is zo overbelast dat de druk op de ketel te hoog is geworden. De spanning wordt er nu uitgegooid door het schudden. De oefeningen helpen wel, maar bij hevige aanvallen is het bijna onmogelijk om onder controle te krijgen. Het kwam afgelopen week dan ook geregeld voor dat het meer dan 3 uur duurt. Super vermoeiend en belastend voor je hele lijf. Vooral tijdens rust gaat het lichaam protesteren, en dat  is 's nachts niet zo fijn. Daar kan geen slaappil tegenop!
Maandag begon rustig, maar eindigde weer heftig. Bij SOS was het weer raak en was alles weer in beweging. De terugreis uit de sporthal verliep dan ook weer op rolletjes. En alle vermoeidheid was plots weer verdwenen....

De rest van de week stond voor Teigetje in het teken van veel praten, confrontaties, masker op, masker af, slapeloze nachten (slaappillen werkten maar 2 nachtjes en nu gestopt) en eikels meppen in het bos.

Het eind van de observatie is in zicht, nog 4 dagjes te gaan. Alle therapeuten maken nu een eindverslag en een advies voor het vervolg. Vrijdag had Teigetje een eindgesprek met de kunstzinnige therapeut. Alle geproduceerde 'kunstwerken' waren tentoongesteld. Teiger vindt het fijn dat het hier niet zo wordt geneuzeld over de techniek, zijn de kleuren wel goed doorgelopen etc. Het gaat hier alleen maar om welk gevoel achter de tekening zit. En daar kunnen ze dus heel veel uithalen. Conclusie is dat er heel veel emotie in de tekeningen zit, gebruik van koele kleuren geeft aan dat ik veel in mijn hoofd zit. Aan alles is te zien dat er onrust, frustratie, woede, ongeduld en heel veel kracht in Teigetje zit. Ook halen ze eruit dat de Teigetje houdt van vrijheid en niet ingeperkt wil worden, hij is een beetje rebels. Vragen als: "waarom zit de zon achter de wolken, wat betekent die ene meeuw in de lucht, waarom zwemt die oranjevis de verkeerde kant op?" raken Teigetje. Bizar hoor dat je dat dus allemaal onbewust in je tekeningen verwerkt.

Inmiddels begint Teigetje steeds meer en meer te beseffen dat na de observatie er nog een lang en zwaar traject te wachten staat. Hij ziet erg op tegen 6 maanden verblijf in de kliniek, maar hij ziet dit wel als de meest verstandige behandeling. Natuurlijk zijn hier ook vriendjes maar toch geeft het het gevoel afgesloten te zijn van de rest van de wereld. Dat is eigenlijk ook juist de bedoeling van de therapie. Teigetje moet bij zichzelf komen. De wereld draait door, maar Teigetje draait niet mee. En dat voelt KUT .......snif.