Nog zoveel plannen
nog zoveel te doen
het mocht niet meer zo zijn
het is nu voor altijd "toen"
Het was een mooie persoonlijke en indrukwekkende dienst.Ook mijn lijf vond het indrukwekkend en liet dit goed merken. In het begin schaamde ik me voor het gekraak van de stoel. En alle stoelen in de rij zaten aan elkaar vast, dus ik was niet de enige die zat te schudden. Ik had Mart zijn steun hard nodig. Maar ondanks alles ben ik wel blij dat ik er naar toe ben gegaan.
Zaterdag was de dag dat we de boot van Kortgene naar 't Sas zouden varen. Het laatste vaartochtje van het seizoen, maar toch ben ik niet meegegaan. Het was koud, winderig en buiig en daar word ik niet echt blij van. Overigens is dat ook wel wat me vooral is bij gebleven van het weekend. Ik kan gewoon nergens meer van genieten en word ook nergens blij van en kan niks hebben. Voel me een smeulende vulkaan die elk moment kan ontploffen en dat gebeurt dan soms ook. Dit gevoel is moeilijk voor te stellen maar ik denk dat dat is wat ze een depressie noemen. Je zal het maar hebben! Kan je vertellen dat dat best een kut gevoel is. Zolang ik wat te doen heb, gaat het wat beter, maar eigenlijk leidt dat me alleen wat af. En thuis is het makkelijker om afleiding te vinden dan in het 'rustige Zeeland'.
Vandaag is de Aquaholic weer op het droge gezet. Nu kunnen we hem weer klaarmaken voor een volgend zeilseizoen. Maar hoe dat er uit gaat zien, durf ik nu nog niet aan te denken :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten