Tijdens het 'kringgesprek' was snel duidelijk dat het overbruggen mij zwaar valt. Ik probeerde het nog een beetje te verbloemen, maar mijn lichaam sprak hele duidelijke taal. Ik moet proberen om de komende periode ontspanning te vinden, dat zou mijn prestatie moeten zijn die ik nastreef. En dus niet 1000 km handbiken. Maar op de vraag hoe ik dat dan moet doen, kwamen we niet veel verder dan gewoon doen!
De conclusie van mijn verhaal was wel dat ze vinden dat ik extra ondersteuning nodig heb om te overbruggen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, alleen is het niet leuk dat te moeten toegeven. Hoe en wat verder wordt nu overlegd met de psycholoog en fysio.
Het was vanmiddag weer voor het eerst sinds 2 weken dat ik weer bij Altrecht was. In de kliniek is er de regel dat er na de observatie geen contact meer mag zijn met de behandelclienten. Maar ja sommige regels zijn er om te overtreden, zie er ook niet zo de zin van in. Dus op een gegeven moment had het meer weg van een reünie. Was leuk om heel veel lieve mensen weer te zien, dit was overigens wederzijds. Thuis heb ik dan ook mijn observantenboekje er weer eens op nagelezen. Dit is een boekje met persoonlijke kaartjes die iedereen heeft gemaakt voor mijn afscheid. De populariteit van de observant is af te lezen aan de dikte van het boekje en hoe het is opgeleukt. Aan mijn boekje was te zien dat ik goed in de groep lag. Ook hebben ze mij in 4 weken goed leren kennen, getuige de onderstaande spreuken uit mijn boekje:
Opgeven betekent niet altijd dat je te zwak bent om door te gaan,
het kan ook zo zijn dat je sterk genoeg bent om los te laten ...Geluk is een boeket maken van de bloemen waar je bij kunt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten