Het leven in Nijmegen

Hier weer eens een berichtje uit Nijmegen. Inmiddels is hier bijna iedereen gewend aan mijn conversie-aanvallen. Afvoeren naar bed, hek omhoog, pilletje erin en verder met rust laten. Aan mijn depressie is nog niet veel veranderd. De pillen waar ik in Tiel mee begonnen was, wordt hier mee doorgegaan en zit inmiddels op de goede dosis. Maar ze helpen me niet echt, voel me nog steeds behoorlijk deprie. De groep hier is heel wisselend maar over het algemeen langdurige opnamen, dus wat dat betreft pas ik er goed tussen. Met de meeste mensen kan ik goed overweg, maar er is er eentje die me behoorlijk irriteert. Van de week zij ik iets van zijn gedrag en kreeg een heleboel shit over me heen. Ik zou hier niet horen, ik verpeste de sfeer, moest m'n grote bek houden. Je raadt het al ik in de stress en in een aanval en hij liep lekker door. Daar kan ik soms zo kwaad over worden, dat bij mij mijn lijf direct reageert en de ander nergens last van heeft. Bovendien heb ik door dit stomme voorval het raku stoken gemist (stoken van klei waardoor het glazuur craqueleert). Frustratie! 's Middags dacht ik even naar buiten te gaan met de rolstoel, maar mijn aanval was nog niet helemaal voorbij. Ik zat dus wat te shaken en mijn lichaam overstrekte. De voorwielen kwamen al een paar keer van de grond. Iets later werd ik wakker en lag ik achterover in mijn rolstoel met mijn hoofd op straat. Allemaal mensen om me heen en ook de ambu was erbij. Ze dachten dat ik een epileptisch insult had gehad en wilden me meenemen in de ambu. Gelukkig kwam er net een medepatient langs die zijn waar ik vandaan kwam. Na een telefoontje is de verpleging me komen halen. Maar omdat ik buitenbewustzijn was geweest, had gespuugd en niet echt helder was moest ik toch nog naar de eerste hulp. Daar hebben ze een hersenscan gemaakt en die was gelukkig goed. Alleen het onthouden van 3 woorden lukte me niet, dus kreeg ik wel een wekadvies mee. Een gebroken nacht dus. Nu nog wat hoofdpijn en warrig was ik toch al. Heb net maar meteen gebeld naar het WMO voor anti-kiepwieltjes. Verder ga ik me vervelen vandaag, want de activiteitentherapie valt uit en verder mag/kan ik nergens aan meedoen. Ik hoop binnenkort met PMT te starten maar daarvoor is nog overleg nodig en dat gaat helaas niet zo snel. Vanmiddag ga ik nog wel naar een andere locatie hier in Nijmegen voor de hypnotherapie. Ik doe braaf elke dag mijn oefeningen en ben dan wel even heel ontspannen, maar direct daarna gaan mijn spieren verkrampen. De oefeningen die ik meekrijg worden dus steeds korter. Maar ik heb er nog wel vertrouwen in dat dit me kan gaan helpen. Het zijn in ieder geval hele fijne therapeuten. Het weekend ga ik weer naar huis en ga kijken bij ons bootje dat inmiddels veilig op de kant ligt.