LSTN

Teigetje in het grote Zeister Eikenbunderbos (deel 3)

Afgelopen week heeft Teigetje weer veel meegemaakt in het Zeister Bunderbos. Het was weer een week vol gevoelens, confrontatie, leuke en pijnlijke momenten, nieuwe inzichten en heel veel geshake. 

Maandag stond er weer SOS op het programma. Teigetje zag hier best tegenop maar wilde de confrontatie niet uit de weg gaan. Het zijn in de sporthal maakte wederom heel veel los, frustratie en woede gierden door Teigers lijf en zijn staart was gespannen om te stuiteren. Met twee ballen heeft Teiger zich uitgeleefd. Heel hard gooien en schoppen. Teigers vriendjes gingen allemaal aan de kant en waren bang dat de gaten in de muur zouden vallen. Gelukkig viel dat mee. Na 5 minuten was het weer tijd om te praten over wat je voelt en je klachten. 5 Minuten waren voor Teiger niet lang genoeg om zijn woede kwijt te raken, dus zat hij flink opgefokt op het bankje. Zijn lijf liet duidelijk merken het er ook niet mee eens te zijn, alles ging weer schudden en verkrampen. Lopen was niet verantwoord dus was de rolstoel de enige optie. Grrrrr ....... ik wil niet in een rolstoel, kon toch altijd nog lopen ......... Vervolgens op bed nog een paar uur liggen naschokken.

Dinsdag stond in het teken van het systeemgesprek. Teiger en zijn systeem hadden een gesprek met de psychologe en verpleegster. Vooral om van het systeem te horen hoe Teiger in elkaar steekt en hoe ie thuis functioneert. Uit dit gesprek kwamen geen verrassingen, maar wel was het heel confronterend om zo duidelijk van een ander te horen waar het mis gaat. Ook was het heel opvallend dat wanneer erg pijnlijke onderwerpen aan bod kwamen Teigers pootjes dat direct lieten zien door wat harder te gaan stuiteren.

Alle confrontaties, frustraties en de rare lichamelijke reacties maken Teiger af en toe erg drietig. Maar dat mag! Praten helpt soms, ook wandelen in het bos lucht soms op. Soms zet Teiger ook weer gewoon zijn zonnige masker op, gewoon uit zelfbescherming. Met pretoogjes vertelt ie dan bij de dagopening dat ie weer slecht heeft geslapen en een heftige dag heeft gehad. Maar dit wordt natuurlijk niet geloofd door de wijze uilen en die ontmaskeren Teiger dan letterlijk. Je leert hier juist om te laten zien dat je je kut voelt!

Donderdag mocht Teiger weer lekker crea bezig gaan. Alhoewel .....? De opdracht was het tekenen van jezelf met je klachten. 'Oeps, moet dat echt?' dacht Teigetje. Meteen zag hij een beeld voor zich en alleen dat al maakte zoveel los dat hij echt mega ging stuiteren. De stoel stond op z'n poten te wippen op de grond en er was geen stukje van Teiger dat stilzat, alles schudde en shakete ongecontroleerd. Heel bizar. Het tekenen moest toen nog beginnen. Dit maakte het natuurlijk niet veel beter en ook het praten erover was moeilijk. Teigetje vind dat ie een prima lijf heeft, alleen werkt het niet meer goed. 'En mijn lijf MOET gewoon doen wat ik WIL' was wat ie letterlijk zei. Aan het eind van de sessie is Teigetje hevig geëmotioneerd naar zijn kamertje gerold.

Het schudden en shaken is de hele week niet meer weggegaan. Vooral als spanning en emoties oplopen, wordt het heftiger. Mijn bovenlijf trekt dan ook helemaal samen en ademhalen wordt dan moeilijk. Het is een goed teken dat dit gebeurt, alleen is het erg ongemakkelijk. Het is een aanslag voor je lijf en het put je helemaal uit. Ook houdt het Teiger uit zijn slaap. Om uitputting te voorkomen krijgt Teiger nou een aantal nachten een pilletje om wat beter te slapen. Eindelijk rust...
Teigetje vindt eigenlijk dat zijn lijf maar weer eens normaal moet doen en zich niet zo moet aanstellen. Maar deze gedachte helpt niet. 'Het is' ..... 'het mag er zijn' ....... 'laat het los', zijn de toverspreuken die de wijze uilen Teigetje proberen bij te brengen.
Of dat Teiger gaat lukken, kan je volgende week lezen.

Lekker slapen vannacht .... met dank aan de Temazepannetjes.

Do the shake!

Er is altijd een weg!

Tranentrekker .... laat maar stromen....

Toedeledookie

Weer een nieuwe week voor de boeg! TZDM

Een blik in het hol van Teiger

Een blik in het Zeister hol van Teigetje.

Tante Til

Een kloddertje roze hier ..... een kloddertje roze daar.....
Soms voel ik me net tante Til.
In Zeist nu twee keer kunstzinnige therapie gehad. Nee, hier teken ik geen visjes, het is hier minder vrij. Maar een tekening gemaakt van jeugdherinneringen en een aquarel van een boom. Vooral uit de laatste was veel te halen: mijn schildertechniek (kracht, snel klaar, grote halen) laat zien hoe ik me voel. Ook uit de vorm van de boom valt veel af te leiden: een grote kruin geeft bijvoorbeeld aan dat ik veel in mijn hoofd zit. Best grappig om te ervaren dat het schilderen van een boom zoveel impact kan hebben, ook hier komt de Kleenex weer van pas.

Ook in de Hoogstraat was ik al een ware Tante Til. Ik heb mijn kunstwerken eigenlijk nog nooit gepubliceerd. Maar bij deze dan de primeur. Bieden mag!

Klein en zielig Teigetje

Vorig weekend was ik even in de stad. Op de Culemborgse markt stond allemaal rommel uitgestald. Normaal loop ik daar altijd straal voorbij, we hebben immers rommel zat. Maar nu viel mijn oog op een paar boekjes van Pooh. Leuk om eens in te kijken, dus heb ik 4 Pooh boekjes gekocht. Eentje met citaten van Poeh en zijn vrienden. Al doorbladerend viel mijn oog op onderstaand citaat:

-------------------------------------------------------------------------------------------------

‘Ik zou het naar vinden als hij Zielig zou blijven,’ zei Knorretje aarzelend.

‘Teigetjes blijven nooit Zielig,’ legde Konijn uit. ‘Ze komen er overheen met Verbazende Snelheid. Ik heb het voor de zekerheid aan Uil gevraagd en die zei dat het iets is waar ze altijd overheen komen. Maar als we Teigetje zich Klein en Zielig kunnen laten voelen voor zelfs maar vijf minuten, dan hebben we al een goede daad verricht.’

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Het huis in het Poeh-hoekje

Teigetje in het grote donkere Zeister Eikenbunderbos (deel 2)

Poeh, het was een heftig weekje voor Teigetje in het Zeister Bunderbos. Lees hier deel 2 van zijn avonturen.

Zondagavond is Teiger weer vertrokken naar zijn vrienden in het Zeister Eikenbunderbos. Vreemd genoeg was hij blij te vertrekken. Dit omdat thuis met Teiger geen land valt te bezeilen (nee, dat kan ook niet :) Ongeduldig, boos, prikkelbaar en verdrietig, alle emoties (en soms ook andere voorwerpen) vlogen in het rond.

Op weg naar de Green House heeft Teiger samen met de taxichaffeur in Zeist gezocht naar andere Teigetjes, zodat hij samen met zijn soortgenoten kan stuiteren. Geen Teigetjes gevonden –dus Teiger is toch the only one-, maar uiteindelijk wel de Green House gevonden (handig zo’n eigenwijze taxichauff met tomtom :))

Teiger werd in de Green House opgewacht door zijn vriendjes. Alle vriendjes waren moe van het weekend maar Teigetje niet, die was hyper de pyper. Slapen was er die nacht niet echt bij. Maandag stuitert Teiger maar rond en weet totaal niet waar ie zijn energie moet laten. De wijze therapuilen kunnen hem op dit moment ook niet helpen. Teiger moet erover praten, maar daar heeft ie op dit moment weinig aan.

Aan het eind van de middag staat er SOS op het programma. Klinkt onheilspellend (en dat zal het ook gaan worden) maar betekent Sport, Ontspanning en Spel. Ooh leuk sporten denkt Teiger, lekker alle frustratie en woede eruit meppen. Helaas dat valt tegen, het is de bedoeling om te SOSsen binnen je grenzen en beperkingen. Alleen deze voorwaarde al zorgt er bij Teiger voor dat hij van binnen begint te koken. De ballon was al flink op spannning maar wordt nog verder opgeblazen. Alleen al in de sportzaal zijn maakt zoveel emoties los, dat Teiger door het lint gaat. De therapuil schiet te hulp en denkt met praten de boel te kunnen sussen. Maar dan kennen ze Teiger nog niet. Snikkend en kokend pakt die een bal en schiet 3 x op een basket en stuitert paar keer flink hard met de bal op de grond en muur. Voor Teiger heel normaal. Veel van zijn oude vriendjes zijn hieraan gewend, maar zijn nieuwe vriendjes in de Green House vinden het maar een beetje eng. Na 3x gooien vindt de therapuil het wel welletjes en moet er worden nagepraat op de bank. Stuiterend, snikkend, woest en zwaar gefrustreerd zit Teiger op de bank. Ooh dit is zo herkenbaar voor hem, hij heeft zich al vaak zo gevoeld, maar zo erg als nu, eigenlijk nog nooit eerder. De spanning in de ballon van Teiger neemt toe en toe. Plots beginnen zijn pootjes te shaken en te shaken. Zijn pootjes stuiteren in het rond. Teiger schrikt hier erg van, dit heeft ie nog nooit eerder meegemaakt, de controle over zijn pootjes heeft ie verloren. Natuurlijk heeft iedereen tegen hem gezegd dat zijn klachten kunnen gaan toenemen als hij beter gaat voelen, maar hij ging er toch stiekem vanuit dat dat toch zeker niet geld voor Teigetjes. Iedereen maakt zich grote zorgen hoe Teigetje weer terug komt op zijn eigen kamer. Gewoon lopen natuurlijk! Maar dat gaat niet meer, zelfs niet op wilskracht. Gelukkig biedt een verpleegster met rolstoel hulp. Teiger sleept zich over de mega drempel de rolstoel in en wordt afgevoerd naar zijn kamer. Daar wordt ie op bed gelegd nog steeds met shakende poten. Teigetje is boos, bang en erg verdrietig. De Kleenex komt goed van pas. Na twee uur valt ie even in slaap en daarna keert de rust wat terug, de ballon is een beetje leeggelopen. Het was te verwachten dat er iets zou gaan gebeuren, maar zo snel en zo heftig dat verbaasd iedereen in de Zeister bossen toch wel.

De dagen hierna vult de ballon zich weer. De storm is dus nog niet voor goed gaan liggen. Lezen, film kijken, bloggen; Teigetje heeft nergens rust voor. De therapieen maken veel los. Teigetje praat veel over zijn gevoelens en emoties worden getoond. Regelmatig keren de spastische bewegingen terug. Er is een duidelijke relatie met spanning en emoties. Zo beginnen de shakers op donderdag weer na kunstzinnige therapie en een gesprek met de psycholoog. Dit in combinatie met een emotioneel bezoekje in de avond leidt er uiteindelijk toe dat Teiger om 23 uur start met het lopen van een marathon. Of tenminste zijn benen beginnen daaraan. Het constante schudden is doodvermoeiend en veroorzaakt veel spierpijn en krampen (is dat nou pijn?). Echt een bizarre gewaarwording.

Kortom een heftig weekje, dat in het teken stond van het ervaren van emoties, onrust, ontlading, veel praten en een toename aan klachten. Het lijkt misschien dat dit de verkeerde kant opgaat. Maar het is juist een positieve ontwikkeling. Teiger voelt veel meer, laat dit ook duidelijk zien, emoties worden nu al geuit en hij geeft eigenlijk ook voor het eerst aan dat hij eigenlijk een schijterd is en bang is voor alles wat nog gaat komen. Van binnen is Teiger dus duideijk een Tikkeltje zacht!

Volgende week gaat Teigetje de uitdaging opnieuw aan.TZDM, Tot Zien Dan Maar!

Sleepy Time

Van de week weinig geslapen ..... me ook niet moe gevoeld. Het tellen van schaapjes heeft weinig geholpen. Ook hele scholen vissen zwommen gewoon voorbij. Vrijdagavond voelde ik me voor het eerst echt moe en ben erg vroeg gaan slapen. Heerlijk! Nu ben ik wel klaarwakker, maar het begin is er. Zou dit het begin zijn van een heuse winterslaap?

Nog een tip gekregen voor een grappig filmpje over schaapjes tellen:

Mega Hug

.... voor iedereen die me een kaartje of kadootje heeft gestuurd om mij en mijn kamertje op te fleuren ...

Bedankt!

Head Bang!

Bye Bye

Ben weer vertrokken naar het Zeister Bunderbos. Lees volgende week mijn avonturen!

De storm gaat ooit eens liggen!

Geef de moed niet op!

Als een ballonnetje!

Je zal het maar hebben! Dat je je net een grote ballon voelt. Ergens zit een ventiel waar iemand steeds maar lucht in blaast. Pffffff fffff, steeds meer en meer lucht. De ballon wordt steeds groter en voller. Af en toe lekt het ventiel een beetje en pfffffff, er ontsnapt wat lucht. Maar de ballon blijft op spanning. Daarna vult iemand de ballon gewoon weer opnieuw bij. Hij wordt voller en voller. Hoe veel lucht kan er nog bij voordat ie werkelijk uit elkaar knalt? Voor m'n gevoel niet meer veel, maar we zullen zien.

Ik ga proberen de ballon los te laten en mee te laten drijven op de wind .....

Toon Hermans - Als een ballonnetje
(1958)



Als een ballon, een ballon, een ballonnetje
Een ballonnetje, dat danst in de wind
Aan een draadje naar de zon
Gaat zo’n lekkere, dikke, rooie, mooie luchtballon
Een ballon, een ballon, een ballonnetje
Een ballonnetje, dat danst in de wind
Aan een draadje naar de zon
Gaat zo’n lekkere, dikke, rooie
Lekkere, dikke, mooie
B’lon, b’lon, b’lon

Therapy

Kaartjes naar .....

Teigetjes die vragen worden overgeslagen .................

Maar mocht je toch iets willen sturen, dan mag dat naar:

Altrecht Psychosomatiek

t.a.v. ................. kamer 16

Oude Arnhemseweg 260
3705 BK Zeist 


ThanXXX

De avonturen van Teigetje in het grote Zeister Eikenbunderbos

Sinds donderdag woont Teigetje in het grote Zeister Eikenbunderbos. Hij verblijft daar samen met z'n vriendjes in een kliniek in de vorm van een groene donut ('the green house'). Als het lekker weer is kan Teiger een beetje bijbruinen op het centraal in de donut gelegen terras. In the green house heeft Teiger een eigen kamertje, nummer 16, waar hij de komende 4 weken slaapt. De kamer is nog een beetje saai en Teigetje probeert de wanden een beetje op te fleuren. Dus mocht je nog iets hebben voor aan de wand, stuur het naar het Zeisterbos. The Green House wordt omringd door bos en Teigetje tuurt af en toe uit het raam om te kijken of ie z'n eekhoornvriendjes ziet. Blijven turen Teiger, ze komen vanzelf een keer kijken.

In the Green House wonen 15 andere vriendjes. Ze zijn allemaal aardig en Teigetje voelt zich thuis bij hen. De piepkonijnen houden zich nog verstopt in het bos. Iedereen is verschillend, maar ze hebben 1 ding gemeen en dat is dat ze iets onverklaarbaars hebben, 'ze zijn niet ziek, maar hebben wel klachten'. Rara hoe kan dat? Teigetje kan bijvoorbeeld niet meer zo goed lopen, het enige dat nog goed gaat is lekker stuiteren.

In the Green House wonen ook verschillende hele wijze uilen. Bijvoorbeeld woont er de spiech en verschillende evv'ers (1e verantwoordelijke verpleegkundige), ook zijn er veel therapeuten voor fysio, psychomotore therapie, socio- en systeemtherapie. Deze uilen zijn zo wijs dat ze Teigetje en zijn vrienden afhelpen van hun onverklaarbare klachten. Om dit te laten slagen, wordt er wel veel van Teigetje en zijn vrienden verwacht. Teigetje is dus duidelijk niet op vakantie.

De eerste dagen in the Green House stonden voor Teigetje in het teken van rust. Teiger heeft het woordenboek gepakt uit de kast en bij de 'r' gezocht naar de definitie van rust:  1 toestand die intreedt bij het ophouden van vermoeienis of inspanning: tot ~ komen; iem met ~ laten niet storen 2 slaap 3 stilte 4 -en (muz, sp) pauze. 
Huuh een toestand die intreedt bij het ophouden van vermoeienis? Slapen? Teigetje begrijpt er nog niet veel van. Maar hij is wel gemotiveerd dus hij doet een paar dappere pogingen om toch af en toe op bed te gaan liggen. Ook ziet hij dat al zijn vriendjes dat doen, dus zal dat wel goed wezen. Maar Teiger voelt zich er nog niet fijn bij, z'n koppie gaat malen en er komen allerlei gevoelens op 'm af die 'm juist onrustig maken, ook doen z'n pootjes dan pijn. Hij wil hier eigenlijk voor op de vlucht slaan, het liefst zou hij er keihard voor weg fietsen. Maar de wijze uilen hebben gezegd tegen Teigetje dat ie dat juist niet moet doen, maar het juist moet ondergaan. En de uilen houden de wacht, dus gaat Teiger maar af en toe wat afkoelen door te wandelen en op een bankje te zitten in het grote Eikenbunderbos. Verder praat Teigetje ook met de uilen over hoe ie zich voelt en hoe ie wat rustiger kan worden. Maar dat is nog onvoldoende, de spanning hoopt zich op. Een ontploffing is nabij!


Teigetje moet nog een beetje wennen aan alle regeltjes in the Green House. Meestal wordt ie wat opstandig van regels maar hier gedraagt ie zich (nog) braaf. Hij doet netjes de corvee, dekt de tafel, zet koffie, drinkt gezamenlijk koffie met z'n vriendjes en doet zachtjes tijdens de verplichte rustmomenten. Wel ging ie vanmiddag 5 minuten voor tijd de tafel afruimen en dat mag natuurlijk niet, Foei foei Teiger!! 

De komende weken zal Teiger nog veel gaan meemaken in het Zeister Eikenbunderbos. Blijf zijn avonturen volgen op deze blog.

Leave a comment!

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wie allemaal mijn blog lezen. Als ik naar de commentaren kijk, zijn dat maar 5 tot 6 mensen, maar de teller staat op 100 bezoekers. Wie zijn dan die anonieme lezers?
Ik zou het leuk vinden als je na het lezen van mijn blog een reactie achterlaat, weet ik ook een beetje voor wie ik dit schrijf. Dus Leave a comment aub!

ThanX

De afgelopen dagen heb ik heel veel lieve mailtjes, sms-tjes, telefoontjes, kaartjes gekregen om mij de komende periode sterkte te wensen. Denken jullie dan echt dat het zo erg gaat worden? Ik wil iedereen die aan me denkt en meeleeft bedanken. ThanXXXXXXXX

Ik ga op reis .... en ik neem mee ...

Morgen is het zover, dan start mijn observatieperiode bij Altrecht. Eind van de ochtend levert Mart me daar af. Mijn koffertje is gepakt. Nieuwsgierig naar wat er in zit?

Een tandenborstel, schone onderbroek, teenslippers (voor het vakantiegevoel), Teigetje (een schattig klein knuffeltje) en Miss Blub (de lipvis), mijn MP3-speler incl. Mindfulness-oefeningen en voor andere momenten Greenday, een kaart van de omgeving (je weet maar nooit, misschien hebben ze wel een handbike), een paar tijdschriften, braintrainer puzzelboekje (om scherp te blijven), 2 ballen (1 voor de voetbaltraining en 1 om mee te smijten), een leesboek (twijfel nog ... of de Alchemist of toch iets luchtigers?), kauwgum (om de stress weg te knagen),  mijn schetsboek met mijn nachtelijke tekeningen uit de Hoogstraat + viltstiften, zakdoekjes, dagboekje, twee telefoons en nog twee kadootje. Een Groote USB-artstick met daarop speciaal voor mij uitgezochte muziekjes passend bij alle stemmingen en een zakje met positieve energie voor onder mijn kussen.
Mochten jullie benieuwd zijn naar waar ik terecht kom, dan is hier meer info te vinden.

http://www.altrecht.nl/eCache/INT/52/973.html

http://www.altrecht.nl/Externebestanden/CSZ/Altrecht%20Psychosomatiek%20cltfolder%202009%20DEF.pdf

Afscheid

Vandaag stond in het teken van afscheid nemen. Afscheid van mijn 'normale' thuisleventje, laatste nachtje in mijn eigen bed en voorlopig even voor het laatst gefitnest. En natuurlijk was daar ook het afscheid van mijn handbike. Het was goed weer om er afscheid van te nemen :) De hele weg naar Utrecht had ik regen, maar gelukkig een goed regenpak. Na lunch met Knor en ziekenbezoek bij Scotty heb ik de fiets naar de Hoogstraat gebracht. De afspraak is dat ie daar de komende 4 weken blijft, hij wordt immers elke vrijdag daar gebruikt. De kilometerteller heb ik eraf gehaald, want het natuurlijk niet de bedoeling dat iemand anders mijn 1646,2 bij elkaar getrapte kilometers gaat verhogen. Als ze in Zeist handbiken een goede vorm vinden voor mij om in shape te blijven, dan haal ik hem direct weer op!

Kop in 't zand?

Tikkel

Ze lijken hard, .... maar ze blijken zacht! Tikkels van Venco, hard van buiten, zacht van binnen!

Sinds vanmorgen weet ik ook dat ik een Tikkel ben. Sterk en hard van buiten en een zachte kwetsbare binnenkant.  Dit kregen we terug vanmorgen bij het gesprek met de psychologe van Altrecht.
Grappig, eigenlijk net als Teigetje. Stoer en sterk met een heel klein hartje.

Omdat de tegenstelling tussen de buiten- en binnenkant groot is, kan dit nog flink gaan botsen. Dit is ook een van de redenen om me klinisch te observeren. Ik ben dan in goede handen en er is altijd hulp en het servies thuis kan dan gewoon heel blijven :)
Als je het allemaal zo aan hoort wat er allemaal met me kan gaan gebeuren, dan zou je bijna thuis blijven. Paniekaanvallen, huilbuien, vervreemding, depressief, wantrouwend, concentratieproblemen, ......; daar kan ik allemaal last van krijgen. Je zal het maar hebben! Ook de tip 'neem maar vooral veel tissues mee', zegt genoeg. ..... Er is me op het hart gedrukt om alles wat ik ervaar bespreekbaar te maken. Ook moet Martin een oogje in het zeil houden of ik niet echt gek ga doen. Dus als mochten jullie iets aan me merken - dat ik bijvoorbeeld opeens over auto's ofzo ga bloggen- geef dan ook even een seintje. 


De theorie die ze in Altrecht hebben over mijn conversieklachten is dat ik altijd een (overlevings)strategie heb gehad van gewoon doorbikkelen, tandje erbij en dan kan je de hele wereld aan. Deze strategie is nu uitgeput. Mijn lichaam was het zat op deze manier en die heeft dat duidelijk gemaakt door het lopen te verstoren. Mijn lichaam heeft eigenlijk tegen m'n hoofd gezegd: 'Bekijk jij het maar lekker, ik doe hier niet meer mee'. Heel verstandig eigenlijk! De sleutel zit er dus in om een andere strategie aan te leren die op lange termijn effectiever zal zijn. Dit betekent veranderen en daartegen is weerstand. Dus is makkelijker gezegd dan gedaan.

De zoektocht naar eventuele verdrongen trauma's is nu ook voorgoed geparkeerd. Die zijn er gewoon niet en liggen ook niet ten grondslag aan de conversie. Dus pa en ma jullie kunnen opgelicht ademhalen -gelukkig geen trauma van haren wassen in een emmer (ikke tenminste niet :)) Ook ben ik niet ernstig psychisch gestoord, wel een beetje prettig gestoord. Heb wat dwangmatige trekjes en ben ook geneigd om dingen te negeren. Weet echt niet waar ze 't over hebben ;)

De komende 4 weken zijn vooral gericht op het contact maken met mijn lichaam: wat voel ik eigenlijk allemaal fysiek, maar ook welke emoties zitten waar. Praktisch weet ik nog weinig, alleen dat ik er om 11:15 moet zijn, te eten krijg en slaap in een eenvoudige hotelkamer. De rest merk ik vanzelf. Verder word ik de hele dag door geobserveerd, ook tijdens de koffie en het socializen. Ik heb nog geen blog-verbod, maar Big Brother is watching, dus wie weet ....!

De stekker ligt eruit!

Vanmiddag nog een keer naar kantoor geweest. Netjes opgehaald en weer thuisgebracht door de Regiotaxi. Dit was het laatste werkbezoek voor mijn opname in Altrecht. Heb wat dingen afgerond en overgedragen. Voel me een beetje schuldig dat mijn collega's het werk nu weer moeten opknappen. Ook vind ik het moeilijk geen controle meer te hebben over wat er wordt geproduceerd. Maar ik moet nu echt voor mezelf gaan kiezen. Van af nu staat alles in het teken van beter(der) worden. Ik zal keihard moeten gaan werken aan mezelf en dat valt niet te combineren met werken. De laatste weken heb ik al gemerkt dat mijn hoofd zo vol zit dat werk daar niets meer bij past. Dit was eigenlijk voor het eerst in 2,5 jaar. Dus vanmiddag heb ik de stekker in Tiel eruit getrokken en probeer alles los te laten. Het kost nog wat moeite maar ben best trots op mezelf. De eerste stap is gezet!

"Loslaten, betekent tijdelijk het houvast verliezen. Niet loslaten betekent voor altijd het houvast verliezen."

De stroom

Mooie metafoor over de stroom, 'laat het stromen'!

Ooit, lang geleden, was er een stroom die van een berg afstroomde tot hij het land bereikte. Dan begon een lange reis over het land; kilometer na kilometer, dag na dag, schreed de stroom verder landinwaarts.

Soms was er een hindernis op zijn pad, maar de stroom slaagde er telkens in die te omzeilen.

Uiteindelijk bereikte de stroom de woestijn, maar zo snel als het in de woestijn stroomde, zo snel werd hij opgeslorpt door het zand.

Toen kwam er een gefluister uit het zand: 'De wind kan de hele woestijn over en de stroom kan dat ook'

De stroom antwoordde:'Ja, maar de wind kan vliegen en de stroom kan dat niet.'

'Je kan jezelf laten meevoeren door de wind', fluisterde het zand, 'en de wind zal je in zijn armen nemen en je naar de overkant van de woestijn brengen'.

Toen werd de stroom bang.

Hij besefte dat hij zich zou moeten laten gaan, hij had nog nooit zoiets meegemaakt.

Hij zou de controle moeten opgeven, misschien zelfs zijn identiteit verliezen, dacht hij bezorgd.

'Luister', fluisterde het zand. 'Je gaat in elk geval veranderen. Ofwel je laat je gaan en drijft mee met de wind, of je blijft hier en wordt meer en meer door het zand opgeslorpt. Als je je laat gaan met de wind,dan blijf je je eigenheid behouden, terwijl de wind je zachtjes meevoert naar de overkant en daar aangekomen kan je dan weer op je vertrouwde manier verder. Dezelfde, maar wel veranderd door de ervaring,

Aan jou de keuze.' De stroom bleef bang, maar op de een of andere manier vond hij de moed om zich over te geven aan het onbekende en liet zich meedragen door de wind.

Deze nam de stroom heel zachtjes in zich op, bracht hem vele kilometers en vele dagen over de woestijn heen naar de overkant.

En toen de wind, daar aangekomen, het dak van de berg raakte, begon de regen te vallen.

En spoedig begon de stroom opnieuw te vloeien, in essentie nog steeds zichzelf,maar toch ook veranderd, geleerd dat je soms moet kunnen loslaten om je identiteit te behouden, meer zelfs, te verrijken.

De stroom kletterde van de berg dat het een lieve lust was tot hij de aarde weer bereikte en vervolgde zijn weg over het land...

(oud Zen verhaal)

Superior?

Rijtest - De uitslag

Ik zou graag weer eens positief nieuws bloggen. Maar ook deze blog is dat niet :-(
Vrijdag heb ik een rijtest gedaan of eigenlijk moet ik zeggen die zou ik doen. De eerste test was om met een apparaatje de kracht in je benen te meten. Ze leggen dan een apparaatje op het rempedaal en vervolgens moet je dit intrappen. Om veilig te kunnen rijden, moet je met beide benen 400 Newton drukken. Met zowel mijn linker en rechterbeen trapte ik slechts 200 Newton. Ook was de kracht niet constant, mijn been trilden erg als ik kracht zet. Ik had er geen goed gevoel bij. En dat klopte! De CBR-man had een erg vervelende mededeling voor me. Ik mocht met deze kracht niet eens aan de rijtest beginnen. We waren dus snel klaar. SHITSHITSHIT!
Was een mega-teleurstelling en ik was behoorlijk van de kaart. Had al wel een beetje verwacht dat ik het misschien niet zou halen, maar niet op deze manier, had toch minimaal verwacht dat ik wel zou gaan rijden.

Vanaf nu mag ik officieel dus niet meer zelf autorijden. Deze uitspraak is niet definitief. Ik kan binnen 1 jaar nogmaals een test doen als het beter blijkt te gaan. Ook kan ik  de auto aan laten passen met handbediening of rembekrachtiging. Aan dit laatste ben ik nu nog niet toe, ik voel me nog steeds niet zo gehandicapt en steek m'n kop dus nog steeds in het zand. Wel helpen de keiharde, confronterende lessen van deze week me om mijn kop wat minder diep in het zand te steken. 'Zal ik dan toch echt iets hebben?'

Brain Stew

Toepasselijk en gewoon lekker!

It's not the end!

 

Teigetje is vanavond een beetje verdrietig, maar gelukkig is dit nog niet het einde!

Spreuk van de avond

“Control is never achieved when sought after directly. 

It is the surprising outcome of letting go".

Met dank aan Andrea en James Arthur Ray.

Lesje geleerd!

Niet benutbaar??

Je zal het maar hebben! De stempel 'niet benutbaar' ofwel 'volledig arbeidsongeschikt'. Sinds vanmorgen heb ik deze stempel.

Na 2,5 jaar ziekte moest ik vanmorgen voor het eerst naar het UWV voor een keuring. Mart was mee om geestelijk bij te staan en ervoor te zorgen dat ik niet te veel bagatelliseer. De arts was erg begripvol en stelde mijn psychosomatische klachten verder gelukkig niet ter discussie. Hij was eigenlijk vrij snel met zijn conclusie dat ik voorlopig niet benutbaar ben. Met name omdat ik nog onder behandeling ben. Moet dus volgend jaar maar weer eens terugkomen voor een herkeuring.

De arts, een Aziatisch type, was erg geïnteresseerd in mijn conversiestoornis. Hij was ook erg spiritueel en filosofisch aangelegd. Hij had heel snel door hoe in elkaar steek en waar ik aan moet werken. Hij omschreef me als een 'smeulende vulkaan, die soms tot uitbarsting komt, met daaromheen een sociaal wenselijk masker'. Hij wist me ook behoorlijk te raken met zijn uitspraken. Op een gegeven moment begon hij erg op me in te praten door zijn visie te geven. Kreten als: jezelf veranderen, woede verwerken, loslaten, overgeven, innerlijke weerstand, authentiek worden, lichaam en geest op 1 lijn brengen, achterliggende angsten aanpakken, oorzaken achterhalen. Hij draafde hier echt in door en speelde erg in op mijn gevoel. Ik werd steeds stiller. Ik dacht nog 'en nu kappen', maar vertoonde sociaal wenselijk gedrag door hem uit te laten praten en dacht 'ik laat het wel langs me heen gaan'. Maar dat laatste lukte dus duidelijk niet en alles kwam keihard binnen. Martin deed nog een dappere poging om me bij de les te krijgen, maar ook dat kwam niet door. Het leek of hij probeerde hoe ver ie kon gaan en wat dat voor effect op mij had. Het had effect, ik ging daar weg met het gevoel dat de vulkaan op uitbarsten stond en de lava uit m'n oren zou spuiten. Kortom hij was flink over mijn grenzen gegaan en dat was weer een goede les voor mij. Zeg wat je voelt! 

Ik wist natuurlijk dat de stempel arbeidsongeschikt er aan zat te komen. Het is op dit moment ook het beste voor mij. De rust die deze boodschap me zal gaan brengen, is er nu nog niet. Het gevoel van falen en nutteloos zijn, overheerst nog. Maar gelukkig weet ik ook het antwoord op de vraag: Hoe kom je er weer vanaf? Of door fietsen in de regen, spoelt de stempel vanzelf eraf of door me volledig te richten op de behandeling in Altrecht. Het resultaat van de herkeuring volgend jaar zal dan heel anders uitpakken!

Control Freak?

Inmiddels heb ik mezelf iets beter leren kennen en weet ik dat ik een MEGA Control Freak ben. De afgelopen jaren ben ik alleen de controle een beetje kwijt geraakt en dat is lastig te accepteren.

Nu Al t(e)recht?

Gistermiddag was ik lekker aan het fietsen, toen ik opeens Snow Patrol vanuit mijn fietstas hoorde komen. Een onbekend nummer op mijn mobieltje. Het was de psychologe uit Altrecht om te vertellen dat ze besloten hadden om me 4 weken ter observatie op te nemen in de kliniek. 'Ok, dan' was mijn wat matte reactie. We hebben een afspraak gemaakt voor as dinsdag voor een teruggavegesprek. Hierin krijgen we te horen wat hun conclusies en overwegingen zijn. Ook hoor ik dan wat er uit de psychologische test is gekomen.
Daarna ben ik weer doorgefietst, wel ietsje harder dan daarvoor.

Half uur later ging de telefoon weer, was weer de psyschologe. Zij had inmiddels nog wat meer informatie voor me, wat niet kon wachten tot as dinsdag. Er is namelijk volgende week plek in de kliniek voor een observant en ze willen me dan al opnemen. 'Oooh volgende week al, dat is snel!' kwam er ietwat geschrokken uit. 'Maar ik wil niet langer wachten, dus ik ga ervoor'. 

Donderdag 9 september word ik dus voor 4 weken opgenomen in Altrecht Psychosomatiek in Zeist. Ik heb nog heel weinig informatie, dat komt dinsdag allemaal. Maar wat ik er nu van begrijp is dat ze de observatie vooral willen gebruiken om me tot rust te laten komen. Ze gaan Teigetje dus temmen! Zal een rustige periode worden met nog weinig therapieën maar vooral oriënterende gesprekken. Na de 4 weken ga ik weer even naar huis en wordt geëvalueerd welke behandeling wordt gestart (klinisch of de 3-daagse).  

De terugreis naar huis ging vlotjes. Wel moest ik tussen de leeuwen en beren door slalommen. Die kwamen er steeds meer op de weg! Alles begon te landen, behalve Teigetje die begon juist te stuiteren. Was de controle kwijt omdat dit bericht onverwacht kwam, maakte me ernstig zorgen hoe dat met mijn fiets moet, voelde me schuldig dat ik mijn project op het werk niet af kan ronden, was bezorgd of Mart het wel alleen redt............. etc.

Tig emoties verder .... ben ik inmiddels aan het idee gewend. Het is goed nieuws, waar ik ook blij mee ben. Ben er aan toe! Gevoelsmatig heb ik er nog wel moeite mee, kan niet goed accepteren dat ik zo'n traject nodig heb, en zeker geen klinische opname.Maar gelukkig heb ik altijd nog mijn verstand .....

Dus vanaf volgende week 4 weken kuuroord voor mij. Go for it!