/> Je zal het maar hebben!: Nog even terugblikken

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

donderdag 16 juni 2011

Nog even terugblikken

Zoals jullie inmiddels weten, ben ik weer in Den Dolder. Het is een grote opluchting om weg te zijn uit Woerden, maar hier begint het natuurlijk pas echt weer, dus dat is ook wel weer lastig. Vooral de laatste dagen in Woerden waren geen pretje.
Overigens was het dagje alleen thuis wel fijn. Had wel een paar moeilijke momentjes omdat het je confronteert met het 'normale' leven en dan erg tot me doordringt dat mijn leven nu behoorlijk op zijn kop staat. Maar ik ga ervan uit dat dat tijdelijk is. Het opgezette calamiteitenplan hoefde gelukkig niet in werking te treden.
Eenmaal terug in Woerden begon de ellende weer. Ik had al geschreven dat mijn nachtrust zaterdag flink werd verstoord door een 'gek' die bij mij op de gang slaapt. Nou zondag werd het alleen nog maar erger. Op het moment dat ik wilde gaan slapen begon de onrust weer. Geschreeuw, harde radio, gestamp, dicht gesmeten deuren etc, ik lag daardoor helemaal opgefokt in bed. Ik lag constant paraat om uit bed te springen en de gang op te stieren en flink de waarheid te vertellen. Achteraf ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan, want ik weet niet of dat voor mij goed was afgelopen. Want later bleek was dat de desbetreffende 'gek' behoorlijk onder invloed van allerlei zooi was en de verpleging haar niet meer aankon. Even later stopte er een motoragent voor mijn raam, hij maakte wel indruk op haar kon haar in de separeercel stoppen. De rust op de gang was dus wedergekeerd, maar ik was zo opgefokt dat ik totaal in de kramp lag. Een pammetje heeft me wel wat rustiger gekregen maar uiteindelijk heb ik tot 6 uur 's morgens wakker gelegen. Maandag hing er binnen de groep een heel gespannen sfeertje want een aantal cliënten beschuldigden elkaar ervan de verdovende zooi te hebben binnengesmokkeld. Ook gingen er verhalen dat het vanaf buiten door het raam was aangevoerd. Wil niet weten wat er allemaal van waar was, maar de spanning was voor mij goed voelbaar. Maandagnacht was op wat gebonk uit de separeercel na relatief rustig.
Dinsdagmorgen was ik vroeg wakker want dit was tenslotte de dag van mijn ontslag, dat dacht ik toen nog tenminste. De weegschaal werkte goed mee, mijn gewicht was 56 kg, dus zonder sonde al een aantal dagen stabiel. Ik stond te 'springen' op de weegschaal en heb direct erop aangedrongen om tijdens het artsenoverleg mijn ontslag te regelen. Vervolgens mijn koffers gepakt en ik was klaar voor vertrek. Maar ik hoorde maar niets, dus op een gegeven moment ben ik zelf maar even gaan informeren. Nou toen brak mijn klomp, want wat hoorde ik van mijn evv'er: 'de arts wil vasthouden aan de 57 kg, dus je mag nog niet weg'. Toen ik dat hoorde sloegen de stoppen bij mij een beetje door. Ik heb keihard tegen de balie geschopt (gelukkig niet tegen het raam, want dat heeft iemand anders later ingetrapt) en kon nog net uitbrengen dat dat niet de afspraak was en ik het er ook niet mee eens was. Daarna kon er weer een pammetje in. Vervolgens gebeld met Den Dolder om mij te helpen daar weg te krijgen.
' s Middags was ik een agendapunt in het behandelplan overleg (ben je daar overigens niet zelf bij). Ik hoorde daaruit terug dat de arts tot andere inzichten was gekomen en zou overleggen met Den Dolder. Om half 3 zou ik dan de arts spreken. Ondertussen zat Martin ook vol spanning te wachten om mij weg te brengen. Om 10 voor 3 kwam de arts naar me toe om te zeggen dat het allemaal wat uit was gelopen en of we dan niet om 4 uur konden praten. Gaf aan dat het wel krap wordt om dan 's middags nog te vertrekken, maar aan haar reactie kon ik merken dat zij daar ook niet van uitging. In allerijl werd er opeens nog bloedgeprikt en kwam de neuroloog voor de derde keer langs. Die stelde voor om het academische vraagstuk op te lossen door de zenuwen in mijn benen door te meten met stroomstootjes. Toen ik vroeg wat ik daarmee opschoot, was zijn antwoord 'u niets, maar het is wel een interessant academisch vraagstuk'. Nou daar ga ik dus niet voor terugkomen, tenzij mijn behandelaren daar wel het nut van in zien. Maar ik ben geen neuroloog maar volgens mij geeft dit onderzoek ook geen antwoord op de vraag of ik een aangeboren of vroegontwikkelde stoornis kan hebben in pijnbeleving. Dus wat mij betreft sta ik voorlopig niet onder stroom.

Ondertussen was het 5 uur en ik zat nog steeds met m'n koffers klaar te wachten op de arts. Je snapt wel dat ik daar niet rustiger van werd. Nou om kwart over 5 was het dan zover, de arts kon mij spreken. Ze had overlegd met Den Dolder en het voorstel was om donderdag te vertrekken uit Woerden. Ik werd nog bozer en ook verdrietig van deze mededeling, dit was goed merkbaar. Heb aangegeven dat er afspraken zijn gemaakt dat ik onder bepaalde voorwaarden dinsdag zou vertrekken. Aan de voorwaarden was voldaan dus ik ga er dan van uit dat ik ook kon vertrekken en ik daar ook aan vast wilde houden; afspraak is afspraak. Toen kwamen er een hoop excuses en sorries, maar weg kon niet meer want ze konden me in Den Dolder ook niet opvangen (?? heb toch alleen de sleutel van mijn kamer nodig) en de diëtist moest nog een advies geven. Ik had het helemaal gehad met alle bureaucratie en voelde me weer flink aan het lijntje gehouden. Ook viel het me tegen dat dit scenario in overleg met Den Dolder was opgesteld. Uiteindelijk heb ik min of meer gedwongen ingestemd om nog 1 nacht te blijven. Wel onder de voorwaarde dat ze direct contact op zouden nemen met Den Dolder en zouden afspreken hoe laat ik woensdag dan terecht kon, want nog 2 dagen blijven, was ik echt niet van plan en ook heb ik duidelijk aangegeven niet nog een keer op de weegschaal te gaan. Ik zat door alle spanningen flink in de kramp en was behoorlijk over de zeik. Martin is toen 's avonds naar me toe gekomen om me wat af te leiden zodat ik het wat kon loslaten. Na overleg bleek dat ik de woensdag om 11 uur in Den Dolder terecht kon. 's Avonds had ik zoiets van ik kan nu wel mee met Mart lekker naar huis en dan de volgende ochtend vanuit huis naar Den Dolder (de separeercel was namelijk ook weer leeg, dus was een beetje bang voor mijn nachtrust). Na overleg met de verpleging mocht dit niet want ik moest de volgende ochtend nog een ontslaggesprek krijgen om alles netjes af te ronden. Martin heeft al zijn overtuigingskracht ingezet, en dat is best veel, om ze op andere gedachten te krijgen, maar dat was tevergeefs. Er zat dus niet anders op dan nog 1 nachtje in Woerden door te brengen en nog 1 keer rustig te vraag te beantwoorden :'Mevrouw Muller het is kwart voor negen, komt u naar de dagopening?'.


Woensdagochtend nogmaals heel duidelijk gemaakt dat ik om half 11 echt zou vertrekken, met of zonder ontslaggesprek. Dat was duidelijk en ik zou mijn ontslaggesprek echt voor half 11 hebben. Om kwart over 10 kwam Martin me ophalen, maar ik had nog geen gesprek gehad. Dus weer maar eens zelf vragen. Nou toen brak niet alleen mijn klomp maar zakte ook mijn broek af :) 'Nee een ontslaggesprek is niet nodig, de arts heeft je gisteren nog gesproken'. Nou de stoom kwam uit mijn oren. Even rustig tot honderd geteld en toen kon ik de arts nog netjes een handje schudden en zijn we stomverbaasd en opgefokt voor de laatste keer door de blauwe deur vertrokken. Niet echt met een lekker gevoel en met de conclusie dat aan de communicatie nog flink wat te verbeteren valt.

Maar gelukkig is de Woerden-story nu voorbij. Ik mag trots zijn dat ik ondanks de voor mij superzware omstandigheden daar nog releatief snel ben weggekomen en het doel is bereikt. Ik denk dat ik vanaf dag 1 zoiets had van ik moet hier zo snel mogelijk weg en daardoor al mijn wilskracht heb gebruikt om te eten en aan te komen en dat heeft gewerkt.

Misschien dat jullie vinden dat ik soms wat respectloos schrijf over mijn tijd in Woerden en de mensen daar. Maar ik heb wel respect voor de mensen die daar werken, ik zou dat echt niet kunnen. En het heeft mij ook wel veel inzicht gegeven in wat mensen met serieuze psychische problemen doormaken. Dat is echt niet makkelijk en ook niet geaccepteerd door de maatschappij, dus erg triest. Maar voor mij was het duidelijk niet de juiste setting, mijn geest is gewoon nog te scherp en heb daar dus veel te veel meegekregen. En bovendien is mijn vermoeden bevestigd dat ik heel veel spanning krijg van dit soort mensen. Iets wat ik ook wel herken uit mijn jeugd, ik was altijd bang voor de 'dorpsgekken' en loop er nog steeds het liefst met een grote boog omheen.

1 opmerking:

  1. Tjonge Marjoke, wat een verhaal weer. Wat een belevenissen daar. Fijn voor je dat je weer terug bent op je eigen kamer zonder gevaarlijke medebewoners. Blijf je lekker eten? succes!! Debby

    BeantwoordenVerwijderen