De meest zware week tot nu toe!

Ik heb al vaak gezegd dat ik een zware week achter de rug heb. Maar afgelopen week is toch echt de meest heftige tot nu toe. Het begon allemaal maandagmorgen. Ik zat al niet lekker in mijn vel en mijn 'emmer' stroomde al bijna over. Normaal hebben we op maandag om half 11 weekopening maar deze keer werden we met z'n allen in de huiskamer opgewacht door een groot deel van het team. Ze vielen met de deur in huis en hadden een hele trieste mededeling. Uit respect ga ik verder niet op de details in. Maar de mededeling is één van de ergste die je je maar kunt voorstellen. Het nieuws sloeg bij de groep in als een bom. Ik barste meteen in tranen uit en na een minuut zat ik in een flinke conversie-aanval. Het nieuws was voor mij diep triest maar daarnaast ook zo herkenbaar en dus confronterend. De hele week ben ik flink van slag geweest. Mijn emoties vlogen alle kanten op. Van enorm boos, gefrusteerd tot intens verdrietig. Het is nu wel heel duidelijk hoe mijn lichaam daarop reageert. Ik heb minstens 2 conversie-aanvallen per dag gehad, die eigenlijk constant door bleven sudderen. Slapeloze en stuiterende nachten.
Op donderdag hebben we met de groep de gebeurtenis proberen af te sluiten met een gezamenlijke bijeenkomst. Ik maakte me van te voren enorm druk omdat ik wist dat ik daardoor in een aanval zou raken en ik de bijeenkomst daarmee niet wilde verstoren. Maar voor mezelf wilde ik het ook niet missen. Na verschillende gesprekjes en het uitzoeken van een strategische zitplek en de rolstoel bij de hand, ben ik er toch bij geweest. Ik heb niet alles meegekregen omdat mijn lijf nogal tekeer ging, maar toch ben ik erg blij dat het gelukt is en zo kan ik het gebeurde een plekje geven. 

De afgelopen week was dus erg zwaar. Mijn lichaam laat duidelijk van zich spreken zodra de spanning en emoties oplopen. De aanvallen lijken steeds erger te worden. Ik krijg ook steeds meer het idee dat ik dan half van de wereld ben en niet alles mee krijg. Communiceren is nauwelijks nog mogelijk omdat ik mijn ogen niet meer open krijg en niet kan praten. Ook fysiek is het een behoorlijke aanslag op mijn lichaam. Mijn emoties vliegen de pan uit. Als ik niet boos, verdrietig, hyper of overdreven jolig ben, dan ben ik somber. Dit is een reden om toch weer aan de pillen te gaan. Ik hoop dat ik me hiermee wat beter in mijn vel ga zitten en weer wat plezier in het leven krijg.