/> Je zal het maar hebben!: Wie heeft de sleutel tot succes?

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zaterdag 16 juli 2011

Wie heeft de sleutel tot succes?

Ik lig nu even thuis in de luwte van de Den Dolderse storm en heb weer tijd en zin om even wat te bloggen. 
Deze week had ik 2 'zware' gesprekken die in het teken stonden van het vervolg van mijn behandeling. Het komt erop neer dat de behandeling nog steeds niet echt aanslaat. Alle therapieën geven me zoveel spanning dat ik al heel snel in de kramp schiet en er dus niet zoveel therapeutisch te doen valt. En juist hierdoor wordt mijn frustratie de laatste weken alleen maar erger en tsja dat werkt ook niet echt mee.  Het behandelteam geeft ook aan dat ze hard op zoek zijn naar de juiste sleutel om mijn probleem aan te pakken, maar deze sleutel nog niet hebben gevonden. Wel hebben ze in de behandelplanbespreking aan gegeven voorlopig met mij door te willen gaan met de zoektocht naar de juiste sleutel. Wel blijft het resultaat van de behandeling steeds onderwerp van gesprek: is dit wel de juiste behandeling of zijn er betere alternatieven. En ook blijft de gewichtsgrens van 54 kg actueel. Ik ben blij dat we doorgaan met de zoektocht, maar alle discussie maakt me wel onzeker en machteloos. Ik zie deze behandeling als de laatste strohalm en ben bang voor weer een grote teleurstelling. Dus mocht één van jullie een sleutel vinden, misschien is die dan van mij!

Afgelopen week heb ik me in de groep iets netter gedragen. Ik probeer mijn spanning niet teveel in de groep te laten zien. Maar dat lukt niet altijd en voelt soms nogal benauwend. Ik was weer flink aan het fietsen geslagen, maar merkte dat ik daarmee weer helemaal in de flow kwam van harder en sneller. Dit is dus niet de bedoeling en is destructief gedrag. Vanaf nu wordt er dus alleen nog 'bewust' gefietst, maar heb hiervoor nog niet de rust gehad. Ook voetbal en trap ik niet meer in het wilde weg. Ik heb deze week voor het eerst PMT gehad, maar hier ben ik niet toegekomen aan het trappen tegen een bal. Alleen de gedachte al aan PMT, de ruimte en het zien van een bal maakten zoveel spanning los dat ik alleen nog één keertje met een bal kon en mocht smijten. Ooo, wat was ik daarna gefrustreerd en heb ik liggen stuiteren in mijn kooi.
Ook bij het afscheid van een cliënt, sloegen bij mij de stoppen door. Dit was op een dag dat ik mijn spanning niet kwijt kon. Heel de dag was ik al opgefokt en wist niet wat ik moest doen. Heb van alles geprobeerd. Heb mijn creativiteit losgelaten: 4 armbandjes gemaakt en 2 tekeningen als afscheidskado. Dat hielp weinig en fietsen mocht niet omdat ik te opgefokt was en het regende (so what?). IJsberen hielp ook niet. En toen kwam het afscheidsfeestje. We hebben met een aantal een zittende dansvoorstelling gegeven (nog wat beter oefenen, want ging nog niet helemaal synchroon). Ik speelde voor DJ en heb toen de polonaise ingezet, compleet grenzeloos gedrag. Het leek een beetje op de karaoke avondjes uit de Hoogstraat. Was even erg gezellig, maar voor mij duurde dat niet lang, want mijn lijf sprak duidelijke taal. De nacht erna was niet zo best.

Ik zit dus nog steeds een achtbaan van emoties en heb mezelf nog niet helemaal in de hand. Als ik niet iets te doen heb als afleiding ben ik vaak somber. Thuis heb ik ook helemaal nergens zin in en het maakt me allemaal niks uit. Ik moet nu van de psiech nadenken of ik niet weer aan de anti-depressie pillen moet. Wat een klote vraag en ik weet ook niet hoe ik achter het antwoord kom. Ik weet niet of ik depressief ben en wat het effect van pillen daarop is en ik slik liever niets dan iets. Van de fysio kreeg ik ook al zo'n leuke vraag om over na te denken: 'heb ik thuis een rolstoel nodig?'. Deze vraag is best pijnlijk voor me, hoe lang heb ik er wel niet over gedaan om met een stok te gaan lopen en een handbike had ik toch ook niet nodig. Ik ben geneigd te zeggen dat ik geen rolstoel nodig heb, ik red me wel met m'n stok en straks ben ik toch weer beter??  Maar is dat echt zo?? Genoeg dus om over na te denken en volgende week te bespreken.

8 opmerkingen:

  1. Je kent mij niet, maar ik volg wel jouw blog, jij de mijne misschien ook wel.
    Ik herken je onrust, frustratie, irritatie en somberheid. En ik ben wel aan de medicatie gegaan,omdat ik op een gegeven moment de zin van het leven niet meer zag. Het heeft bij mij een vicieuze cirkel doorbroken waardoor ik weer verder kon in mijn proces. Het heeft mij een hoop rust en inzichten gebracht, voor jou misschien ook een sleutel?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Marjoke, daar zijn we weer. ;-) Ben je blog moeten gaan 'googelen' want mijn desktop is in panne gevallen, en er moet nog een nieuwe komen. Voorlopig behelp ik me met de laptop, en deze week zal ik alles van mijn vaste pc dan eens overzetten naar mijn laptoppie. Werk aan de winkel dus. ;-)

    Wat ik aan je kwijt wou: hoe erg de toestand nu op dit moment ook weer mag zijn, het wordt echt beter. De weg is zo verschrikkelijk lang, en ik vrees dat ook ik eraan zal moet blijven timmeren, MAAR (ik hoop dat je me gelooft): op lange termijn gaat dit zijn positieve uitwerking hebben. Mijn ervaring op dit moment is dat ik héél diep ben gegaan, en dat zulke diepe momenten me nog steeds zomaar ineens overvallen. Doordat ik nu heel langzaamaan sterker wordt in het leven, in het voor mezelf opkomen, en het voor mijn mening uitkomen vind ik meer rust. Deze verandering in combinatie met de dingen uit de therapiën en het begrip van mijn omgeving maken dat ik me beter voel, en af en toe toch wel 'binnenshuis' heel goede dagen heb.

    Hoe moeilijk het ook is: probeer gewoon je tijd te nemen, zet jezelf niet té veel onder druk, maar ja, dat is makkelijk gezegd hé, het gebeurd allemaal inwendig hé.

    Over het wel of niet anti-deppresivianen, daar kan ik je geen raad bij geven. Ik kan je alleen mijn medeleven laten blijken.
    Als dit een tip kan zijn: ik heb mijn rolstoel altijd binnenshuis. Probleem is dat - als ik ook maar een beetje kan - ik hem vaak gewoon als stoel gebruik, en dat ik telkens weer opsta als ik iets wil doen of wil nemen. Toch, het maakt de gewenning iets gemakkelijker.

    Lieve Marjoke, ik heb met je te doen, maar ik weet ook dat je sterk genoeg bent om dit te doorstaan. Girlpower toch? Yeah!

    Nog een fijne zondag en tot gauw.
    Knuffels, je ex-collega. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Repelsteeltje, ik ken jouw blog niet, maar ben wel benieuwd. Wil je mij de link sturen? Bedankt voor de pillentips, klinkt bruikbaar. Je leest wel hoe het verder gaat. Groeten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Bim, bedankt voor de bemoedigende woorden, die had ik net even nodig. Maar het opbrengen van geduld is voor mij zo lastig. Ik zal dat boekje dat ik van jouw gekregen heb er maar weer eens bijpakken, misschien dat daar nog wat geduldige wijsheden in staan. Ja en aan Girlpower ontbreekt het niet, de kunst is nu om mijn power op de juiste manier in te zetten. Maar alles komt goed! Alleen heeft het tijd nodig.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hallo Marjoke,
    Ik ben een tijdje weggeweest maar ik ben er weer en ben weer je verhalen aan het lezen wat een gedoe allemaal ik heb erg met je te doen maar er komt een tijd dat het veel beter met je gaat misschien is de tijd wel de sleutel,heel veel sterkte de komende weken.
    en een dikke kus voor het slapen gaan.
    groeten John ex hoogstraat

    BeantwoordenVerwijderen
  6. http://marga-detweedehelft.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hey Johnny Boy, leuk dat je er weer bent.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank je wel Repelsteeltje. Je hebt er vanaf nu een volger bij.

    BeantwoordenVerwijderen