/> Je zal het maar hebben!: Pas op de plaats!

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 11 november 2012

Pas op de plaats!

In mijn vorige artikel heb ik nog zo stoer geblogd dat ik 3x per dag mindfulness oefeningen doe. Ik kan beter zeggen 'deed', want ik ben er even mee gestopt. Door de mindfulness en alle andere dingen die gebeuren kwam ik in een achtbaan van emoties terecht. En die achtbaan racet vooral heel hard naar beneden, naar een diep dal. Hierdoor is mijn stemming weer verslechterd en zie ik het eigenlijk allemaal niet meer zitten. Voorlopig doe ik daarom even minder fanatiek aan mindfulness en moet me vooral richten op dingen die me ontspanning geven. En dat zijn niet zoveel dingen omdat ik eigenlijk alles wat ik doe, afspiegel tegen hoe het ooit was (blijf in het hier en nu!). En dat geeft dan weer een slecht gevoel en dan kan ik er ook niet van genieten. Het is op dit moment heel lastig om positief en hoopvol te blijven. Komende week ga ik naar de psiech en psiech (..oloog en ..iater) om te kijken of ik toch geen andere pillen (voor de 4e keer!) moet gaan slikken. Ik hoop het niet want moet dan weer afbouwen en opbouwen met alle gevolgen van dien. Maar ja als het kan helpen om wat beter in mijn vel te raken en meer te kunnen genieten van dingen dan moet ik het serieus overwegen.

Inmiddels heb ik weer allerlei nieuwe dingen opgepakt. Ter ontspanning maar ook om een sociaal netwerk op te bouwen. Vorige week ben ik voor 2 uurtjes aan de slag gegaan als vrijwilliger op de zorgboerderij 'De Witte Schuur(zie website). Hier begeleid ik mensen met een geestelijke beperking met hun daginvulling. Deels zijn dat klusjes op de boerderij zoals het konijnenhok uitmesten, moestuin bewateren en schapen voeren. Verder doen ze allerlei creatieve dingen als schilderen en kleuren maar ook spelletjes. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou gaan doen. Maar de eerste keer is goed bevallen, moet alleen wat beter op mijn eigen grenzen letten. Wel heb ik er een aantal goede vrienden bij die me letterlijk om de hals vliegen. Ook is het wel grappig dat cliënten zo direct zijn. Ze vragen gewoon waarom ik met een stok loop en hebben dat zelf ingevuld met dat ik pijn aan mijn been heb. Daar laat ik het ook maar bij en dat is wel makkelijk.

Verder ben ik vorige week naar de tekenclub gegaan in het zorgcentrum hier vlak bij. Dit is wekelijks, de ene week met 'juffrouw' en de andere week zelfstandig. Ik was bang voor een erg grijze bedoening,  maar dat valt mee. Ik ben denk ik wel de jongste. De oudste is in de 80 en de rest zit daar tussenin. Wel zijn de meesten 'jong van geest'. En één keer raden wat ik heb getekend?

1 opmerking:

  1. Ik ga niet zeggen dat je het zo goed doet want ik weet dat dat zo vervelend is om te horen als je je zo klote voelt. Ik weet wel uit ervaring dat het een klein beetje helpt om nieuwe dingen te gaan doen. En misschien een schrale troost ik ben net begonnen met opbouwen van alweer de 5de anti-depressiva. De rest doet ook bij mij niets. Lief Teigetje hou je taai!
    Dikke knuffel van Knorretje

    BeantwoordenVerwijderen