Vanmiddag was ik weer bij de overbruggingsgroep in Zeist. Het theekransje voor ongeduldige psychosomaten die wachten op een behandeling. Ik ging erheen met een gemengd gevoel. Leuk om een aantal mensen weer te zien en te spreken. Maar geen zin om te praten over mezelf, word daar namelijk niet vrolijker van. Maar daar hebben ze in Zeist echt geen boodschap aan, het is daar een sport om cliënten zo vaak mogelijk te vragen hoe het (echt) gaat. Je komt er dus niet onderuit te vertellen hoe het werkelijk gaat, erom heen draaien heeft geen zin. Is wel goed natuurlijk want het is zoals het is en het gevoel mag er zijn. Maar is dat werkelijk zo? Mag het gevoel er wel zijn? Mag het er zijn van mezelf? En van andere mensen in mijn omgeving? Natuurlijk ziet iedereen het liefst een vrolijk genietend Teigetje. Zelf zie ik dat ook het liefst en probeer dit ook nog steeds af en toe te spelen. Maar dat naspelen gaat me steeds moeilijker af. Dus ook vanmiddag viel mijn masker af en voelde ik weer mijn ware gevoel: somber, doelloos, stuurloos, onzeker, angstig, onrustig, schuldig, boos en verdrietig. En dat allemaal in 1 klein Teigetje, dat geeft complete chaos...
O ja, volgende week heb ik een eerste afspraak bij een psychosomatisch fysiotherapeut hier in het dorp. Zij gaat mij hopelijk helpen de komende weken te overleven!
Over mij
- Marjoke
- 'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten