40 jaar getrouwd, gefeliciteerd!

Nieuw record!

Ik heb weer een nieuw record. Nee, dit keer niet met de handbike (die staat nog steeds op stal). Maar 't is haast niet te geloven maar heb vanmiddag 2,5 uur achter elkaar geslapen. En dat is zeker een record! Was totaal in coma. Martin liep in en uit, maar niks gehoord. Aan het eind van de middag was ik ook weer een half uur onder zeil. Ik zal het nodig hebben gehad (zei mijn moeder vroeger ook altijd). 
In september maakte ik me zorgen hoe ik in Zeist de 1,5 uur verplichte middagrust moest doorkomen. Nu is mijn zorg of ik wel weer op tijd wakker word :)

Ik denk dat ik een beetje moest bijslapen van de kerstdagen. Maar ik heb ze overleefd, in tegenstelling tot vele kalkoenen. We zijn beide kerstdagen op familiebezoek geweest. Ben blij dat ik er toch bij kon zijn, maar de tremoren zijn zo vermoeiend en vragen zoveel aandacht dat ik meer kamervulling ben dan echt gezelschap. Hoe zal dat volgend jaar zijn?

Die Belgen toch! :-)

Tsja .... sommige blogs vragen gewoon om een reactie (http://bimke.blog.rendez-vous.be/27022/Die-Hollanders-Toch/) Dus bij deze ook wat grappen over de Belgen (maar verder zijn Belgen gewoon hele aardige, lieve en gezellige mensen):

----------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe noemt een Belg een vibrator?
..... een kutbrommer =))

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Een Duitser, Nederlander en een Belg zitten in de kantine te eten.

Zegt die Duitser: "mijn vrouw is best wel stom. Koopt een wagen en heeft niet eens een rijbewijs."
Oh zegt die Nederlander: "Mijn vrouw heeft een zwembad en kan niet eens zwemmen."

Nou mijn vrouw is heel erg stom, zegt die Belg: "Gaat ze op vakantie en neemt ze condooms mee, en ze heeft niet eens een penis." :D

---------------------------------------------------------------------------------------------

Er loopt een Belg in Noord-Holland, ziet hij een Eskimo voorbij komen. Hij gaat naar die Eskimo en vraagt: "Wat kom jij hier nou doen?" "Ik ga hier altijd vissen in Friesland," zegt de Eskimo. "Wat een goed idee," zegt de Belg, "dat ga ik ook eens doen." Dus de Belg gaat naar Friesland en komt aan bij een grote ijsvlakte. Hij pakt zijn zaag en begint in het ijs te zagen. Dan hoort hij een stem: "Hier zit geen vis, hier zit geen vis..." De Belg kijkt om zich heen, maar ziet niemand. Hij haalt zijn schouders op en begint weer in het ijs te zagen. Weer klinkt de stem: "Hier zit geen vis, hier zit geen vis..." "Allez, meneer," roept de Belg terug, "zijt gij den IJskoning?" "Nee," roept de stem: "Ik ben de omroeper van het Thialfstadion.":)

Happy Birthday to You!!!

Speciaal voor de 2 jarigen van vandaag! Happy Birthday!

In de Arena

Vandaag is de fysiotherapeut voor het eerst aan huis geweest. Ik had dit tot nu toe afgehouden, omdat het zo voelt als een achteruitgang en of ik niks meer kan. Maar de laatste paar keren had ik grote moeite om na de therapie weer thuis te komen. En ook had de fysio de theorie dat mijn lichaam na de reis naar de praktijk onrustig wordt en dat dat thuis dus minder zou moeten zijn. Dus ik had me overgegeven en de fysio thuis laten komen.

We begonnen relaxed op de bank, maar al snel kwamen de emoties en confrontaties. Dit uit zich lichamelijk in tremoren in romp en benen. De oefening met voelen van mijn voeten, luister naar de muziek, bewust uit ademen maken het eerder heftiger dan rustiger. Tussendoor praten we een beetje over wat ik voel en denk. Op een gegeven moment ging het over het gevoel dat ik heb dat ik alle controle heb verloren. De fysio wist er weer een positieve draai aan te geven door te benoemen waar ik allemaal nog wel controle over heb: 'ik kan de trap nog op, kan nog klein stukje lopen, kan nog eten ..... Maar natuurlijk heb ik ook heel veel verloren .....' Deze laatste opmerking maakte een hoop bij me los. Voelde opeens heel veel woede en frustratie. De bank veranderde in een arena waarin ik een partijtje heb geworsteld, met mezelf als tegenstander. Mijn lichaam ging flink met me aan de haal. Alles trilde, verkrampte, kon mijn benen niet meer strekken en nauwelijks ademhalen. Het was echt heel heftig en duurde best lang. 'Voel mijn handen, adem uit!' Uiteindelijk kwam er wat rust, had het bloedheet en was bekaf. Wel een duidelijk teken dat ik het er eigenlijk nog lang niet mee eens ben dat ik een beperking heb. De fysio blijft verbaasd over mijn onbewuste vechtlust en de kracht die er elke keer nog uit mijn lichaam komt. Zou dit dan nog steeds niet het dieptepunt zijn?

Volgende week krijg ik weer therapie aan huis. Ik zie in dat dit het verstandigste is en dat het eigenlijk niet anders kan, maar ooh ik zou het zo graag anders willen! En dit realiseren maakt me erg verdrietig. Met tranen ben ik uiteindelijk in slaap gevallen en nu voel ik me eindelijk pas weer een beetje mens (of Teigetje?).

Pa, Gefeliciteerd!

Hoop dat jullie nog een beetje op tijd zijn thuisgekomen. Mooi he die sneeuw! Of toch maar liever weer een zonnetje?

Kerstgroet

M&M Mediaproductions

Martin heeft een waterdichte digicam gekocht waarmee hij filmt tijdens zijn zeilwedstrijden. Zo kan ik ook nog een beetje meegenieten. De beelden zijn niet allemaal geschikt voor publicatie op de Windveer blog, dus er moet wel wat gemonteerd worden. Ik heb daar de tijd, creativiteit en vaardigheid voor. Dus hij laat dat graag aan mij over. Het resultaat is erg leuk geworden en ik ben er trots op =D>
Ben je benieuwd kijk op:
http://windveernaarcowes.blogspot.com/2010/12/spectaculair-filmpje.html

O ja, Martin is degene met de grijze pluizenbol-muts, die af en toe zo lief in de camera kijkt.

Sixpack

Ik handbike en fitness dan wel niet meer, maar toch doe ik nog steeds aan topsport ... Ik ben hard bezig met het bouwen van een 'sixpack'. Vooral gisteren heb ik hier extra hard voor getraind.

Gister was weer de overbruggingsgroep in Zeist. Ik had thuis al veel last van de tremoren en dan vooral in m'n romp en buik. Eenmaal in Zeist werd dit niet minder. Ik heb 1,5 uur lang keihard mijn buikspieren aan zitten spannen. Ik kreeg het er zo warm van dat het zweet overal uit kwam en vanaf droop. Ze hebben zelfs de airco voor me aan gezet. Het was echt hard werken, maar het resultaat mag er zijn, toch? :)

Nu even serieus..... Het is duidelijk dat het niet goed met me gaat en dat ik eigenlijk snel de kliniek in moet, maar ja daar is nog geen plaats. Mijn verzoek om advies over medicatie was nog niets mee gedaan. Ook kreeg ik de opmerking dat ik in deze toestand de behandeling misschien wel helemaal niet aankan. Ik had op dat moment niet de kracht om voor mezelf op te komen, dus heb het daar maar bij gelaten. ~X(
Ik was helemaal gesloopt en bekaf. Mijn taxi was op tijd en kon daar nog net naar toe strompelen. We moesten toen nog 3 jongens van school ophalen. De taxichauffeur was zo aardig om niet te wachten tot de school uitging, maar ze heeft de kids uit de klas gehaald, zodat ik zo snel mogelijk naar huis kon. Maar zo snel ging dat toch niet. Het was druk op de weg, de jongens moesten naar Vianen en uiteindelijk was ik tegen vijven thuis. Ben meteen op de bank geploft en heb anderhalf uur geslapen. Daarna lekker gedoucht, want dat was nodig! Daarna wat brood gegeten, maar dat vond mijn maag niet fijn, dus dat was zonde van het brood (had het beter aan de vogeltjes kunnen geven).
Daarna op de bank gewacht op mijn kerstmannetje. Martin had namelijk kerstmarkt op kantoor gehad en allemaal leuke kadootjes bij zich. Hij heeft goed aan mij gedacht, een lekker zacht fleecedekentje, een boek van Jamie Olivier en nog wat lekkere dingetjes. En een liter bier, maar die is geloof ik niet voor mij (ook niet zo verstandig in combi met al die pillen).

Mart maakt zich ook wel zorgen over mijn toestand en toen hij hoorde wat er was gebeurd, heeft hij de telefoon gepakt en Altrecht gebeld. Hij heeft zijn zorgen geuit en met klem gevraagd om advies over medicatie en ook heeft ie zijn mening gegeven over het lange wachten en mijn achteruitgang. Ben wel blij dat hij dit heeft gedaan. Afwachten wat het resultaat is.

Vandaag heb ik nog behoorlijk last van de gevolgen van gisteren. Ben misselijk :-& en heb spierpijn en lig eigenlijk alleen maar op de bank. De tremoren zijn nu gelukkig weer wat minder. 30 December is er weer een overbruggingsgroep maar ik ga me tegen die tijd eens goed afvragen of dit me iets oplevert of alleen maar veel kost.

Nu ga ik weer verder met mijn training ;)

De Boom Staat In De Kamer

.....bij ons overigens nog niet ..... we hebben nog nooit een boom in huis gehad, dus dit jaar ook maar weer niet.

Hier een leuk liedje om mee te zingen .... beetje oefenen en dan moet het toch lukken :D

Drietig :-(

Teigetje is de afgelopen dagen een beetje verdrietig. Het gevoel dat ik nu bijna alle controle heb verloren en mijn leventje nog kleiner is geworden, maakt me triest. Maar eens komt alles weer goed!

Openbaar dronkenschap

Vanmiddag is in de omgeving van winkelcentrum Parijsch een dronken Teiger gesignaleerd. De Teiger zwalkte over straat en was moeilijk aanspreekbaar. Zodra men in zijn buurt probeerde te komen, zwaaide hij met een blauwe stok. De politie heeft geprobeerd de Teiger van een afstand te verdoven. Maar op dat moment stuiterde de Teiger weg richting de Johanna Naberstraat. De politie is de Teiger toen uit het oog verloren.

Heeft u de Teiger gezien, blijf uit zijn buurt, en waarschuw de plaatselijke politie.
Het signalement luidt: Teiger met oranjehaar en blauwe stok. Verdere details zijn niet bekend.

Rivotril

Je slaapt er heerlijk op (:|, ook op de momenten dat je eigenlijk wakker wilt blijven. Alleen jammer dat het nou net niet helpt tegen het schudden en trillen, maar hoe kan het ook anders met zo'n naam ;)

Teigetje is geconverteerd ......

.... van een Stuiter-teiger naar een tamme teiger!

Het lijkt er nu toch echt op de conversie Teigetje in zijn macht heeft, dit moest er ook een keer  van komen. Ik had gehoopt dat alle klachten uit te leggen waren als bijwerkingen van de pillen. Maar helaas is dat volgens de deskundigen niet zo. Ik heb nu al 1,5 week vreselijke spierkrampen en schud en beef bijna de hele dag door. Als ik beweeg dan wordt het minder maar daarna komt het net zo hard terug. Alleen 's nachts is het een periode rustig. Omdat m'n buikspieren heel de tijd bezig zijn met het bouwen van een sixpack, is ook mijn ademhaling verstoord en kan ik moeilijk praten. Het is soms bijna niet mogelijk om uit te ademen en dit is juist zo belangrijk. Hierdoor ben ik eigenlijk continue een beetje aan het hyperventileren en hier voel je je niet lekker door.
Fysiotherapie is tegenwoordig topsport geworden. Door aandachts- en ademhalingsoefeningen probeert ze mijn lichaam rustig te krijgen. Maar dat heeft daar geen zin in en gaat heftig protesteren door alles aan te spannen, trek dan soms helemaal krom. De laatste keer is het niet gelukt om m'n lijf rustig te krijgen en ik ging bekaf de deur uit.
Ik ben inmiddels ook weer bij de huisarts geweest en die vond de krampen niet om vol te houden. Als een echte dokter heeft hij dus weer een extra pilletje voorgeschreven tegen het gebibber. Ook dit pilletje werkt weer dempend in je kop en  ze versterken elkaar ook. Vandaag voelde ik me af en toe zo stoned als een garnaal. Het is ook nog wat puzzelen naar de juiste dosering. Want na 1 pilletje vandaag was ik zo suf en slaperig. Ik heb denk ik in totaal wel 4 uur geslapen en voor mij is dat heeeel bijzonder. Op een gegeven moment werd ik wakker met een natte broek. Bleek dat ik tijdens het theedrinken in slaap was gevallen. M'n  lege theekop lag op m'n schoot.

De afgelopen dagen spelen zich dus vooral af in huis en dan met name op de bank. Ik mag alleen nog kleine stukjes op pad, dus niet meer alleen met de trein enzo. En ook heb ik een 'sportverbod'. Ik kan me daar nu aardig bij neerleggen, heb geen energie voor andere dingen en voel me ook gewoon niet lekker. Het voordeel is wel dat ik nu innerlijk veel rustiger ben, de buien en heftige emoties zijn een beetje gedempt (waarschijnlijk mede ook door de pillen). Het is dus wat weer gezelliger in huis :)


Ik had deze week stille hoop op een hele snelle opname. Het leek er namelijk op dat er een plek vrij zou komen in de kliniek doordat iemand vervroegd zou vertrekken. Helaas voor mij maar gelukkig voor hem is dat niet zo. Ik zal dus toch echt nog aantal weken moeten wachten. Ben wel bang hoe dit zich allemaal verder gaat ontwikkelen. Maar ik weet dat achteruitgang nodig is voor vooruitgang!

Last van bijwerkingen?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geblogd over hoe mijn leven ervoor staat. De reden is dat het een paar zware dagen waren. Sinds het begin van de week heb ik erg veel last van de bibberitus. Zolang ik in beweging ben is het op de achtergrond aanwezig, maar zodra ik daarmee stop begint alles te schudden. Is vermoeiend en doodirritant. De spierverslappers helpen ook onvoldoende.
Woensdag was ik op weg naar Utrecht, maar ben niet verder gekomen dan het station in Culemborg. Daar kreeg ik een soort black-out en kon net op tijd op straat gaan zitten voordat ik elkaar zakte. Dit was een duidelijk signaal dat ik het even wat rustiger aan moet doen, kon vanaf dat moment ook weinig anders meer.  Woensdagmiddag bijna de hele middag liggen slapen. Ik was ook behoorlijk misselijk. Sinds woensdag voel ik me niet meer fit, ben constant wat misselijk, tril nog steeds en val nog steeds af en toe in slaap. Al deze klachten kunnen bijwerkingen zijn van de pillen, want geen idee toch wat het anders zou kunnen zijn ;) De fiets is de afgelopen dagen op stal gebleven; ook niet echt een straf met dit weer.

En wat zeggen Teigetjes dan? ........
......Tei Tei Tei Tei Tei Tei Tei ik ben een Teigetje ...??

Dank u, Sinterklaasje!

Dit jaar heeft Sinterklaas weer aan mij gedacht. Gisteravond stond Zwarte PiaPiet hier aan de deur om een klein pakje te bezorgen. Sinterklaas had dit pakje voor mij op kantoor in Tiel bezorgd, waarschijnlijk niet wetende dat ik daar niet meer zo vaak kom. Maar gelukkig was er een aardige hulp Piet die het pakje speciaal hier thuis heeft gebracht. Dank u Sinterklaas en Zwarte PiaPiet!

Vrolijk Klazen!

Retourtje Zeist

Vandaag stond de overbruggingsgroep in Zeist weer op het programma. Om half 1 opgehaald door de taxi. Van half 2 tot 3 uur een heleboel ellende aangehoord (en verteld) en daarna was het wachten op de taxi terug. Om kwart over 3 zou hij eigenlijk voor de deur staan, maar sneeuw en files gooiden roet in het eten. Uiteindelijk was hij er pas tegen vijven. Toen moesten we Robin - een geestelijk gehandicapt meisje uit Culemborg - nog ophalen ergens anders in Zeist. Ik heb al wel vaker met haar in de taxi gezeten. Deze keer hoorde ik opeens vanaf de achterbank: 'Hé Ron (= de chauff) dat gaat niet goed daar hoor van voren'. Ik dacht nog we gaan toch niet botsen. Maar wat bleek nou ze had het over mij. Ze maakte zich zorgen om mijn gebibber. Tsja wat zeg je dan? Vooral als ze ook niet gelooft dat het door de kou komt.......
Uiteindelijk was ik om kwart over 6 thuis. Je begrijpt waarschijnlijk al wel dat dit bezoekje aan Zeist me niet echt goed heeft gedaan!

There are some things even fish can't fix!

Grote stap gezet!

Ik had er enkele weken geleden op m'n blog zelf om gevraagd: 'I wanna be sedated!' Nu is het zover, Teigetje is aan de pil! Ik ben niet zo van de pillen en ik vind het moeilijk om onder ogen te zien dat dat nodig is, maar ja 'Je zal het maar nodig hebben!'

Dat het niet zo heel lekker met me gaat nu ik thuis zit te wachten, is jullie wel bekend. Vorige week bij de overbruggingsgroep kreeg ik toch het nadrukkelijke advies om hulp te zoeken bij de huisarts. 
Dus vorige week heb ik de grote stap gezet en ben bij de huisarts geweest. Ook voor hem was het meteen duidelijk dat ik er niet lekker bijzat en dat hij me zo niet naar huis kon sturen. Nog meer praten, leek hem niet echt een goede optie dus nu heeft hij wat pillen voorgeschreven. Een pilletje dat emoties wat afvlakt en een kalmeringspilletje. Is best troep waaraan je in het begin erg moet wennen en de klachten eerst verergerd.

Ben nu een paar dagen aan de pil en voel me wat vreemd. Soms is het net of ik drugs op heb en stuiter de pan uit (met fietsen heb ik daar goed profijt van), dan weer somber en moe, kan me totaal niet concentreren en ben nog flink prikkelbaar. Ik moet nu vooral voor mezelf gaan zorgen: waar heb ik behoefte aan en waaraan vooral niet? Dit is ook de reden dat ik minder contact heb met sommigen van jullie, hoe pijnlijk ook maar ik kan dat op dit moment er gewoon niet bij hebben. Ik hoop dat de komende weken de pillen zijn werk gaan doen en ik wat lekkerder in mijn vel ga zitten en ik weer wat ruimte krijg voor sociale contacten. Dus eerst een stapje achteruit en dan tien stappen vooruit!

Helpt 't?

.... de tijd zal het leren ....

Medisch Wonder

De laatste dagen volop in de media en gisteren op tv in Nieuwsuur. Een reportage over Monique van der Vorst die in 2009 is verkozen tot gehandicapte sporter (handbiken) van het jaar. Na een ongeluk en een flinke mentale dip, kwamen lichaamsignalen weer door. Nu kan ze weer lopen en is dus geen paralympisch atlete meer. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Grappig is dat deze paralympisch topsportster ooit is begonnen op dezelfde handbike als ik heb. Dat beloofd wat!

Wil je de reportage zien, kijk op: http://nieuwsuur.nl/onderwerp/200206-monique-loopt-weer.html

Amai! Teigetje gaat over de grens!

Dat Teigetje af en toe over zijn grenzen gaat, is geen nieuws meer! Maar dat Teigetje nu ook over de landsgrenzen wordt gevolgd is natuurlijk wel nieuws!

Kijk maar 's op: http://bimke.blog.rendez-vous.be/26951/Teigetje/

Kan je ook meteen eens op de blog van deze lieve, plezante en dappere madam kijken. Ook Bimke heeft een conversiestoornis en haar behandeling bij Altrecht eindigt in januari, als ik nog moet beginnen. Voor mij is haar verhaal heel herkenbaar en daardoor ook wel confronterend, maar het geeft me ook wel weer moed. Want zoals ze zelf altijd zegt: 'Alles komt goed! '. Die houden we er zeker in!

Mind Full!

Stuur me een zonnestraal!

Well sometimes the sun shines on

Other people's houses and not mine.

Some days the clouds paint the sky all gray

And it takes away my summertime.

Somehow the sun keeps shining upon you,

While I struggle to get mine.

If there's a light in everybody,

Send out your ray of sunshine.

Lees hier de hele songtekst:

Hoe mindful ben jij?

Last van stress? Vliegen de dagen voorbij? Of leef je al ontspannen in het hier en nu?
Test hoe mindful jij leeft.

http://tests.psychologiemagazine.nl/Gezondheid/Test%20mindfulness

Wil je meer weten over de werking en het positieve effect van mindfulness. Lees dan hier verder in een artikel uit Pychologie Magazine:

Live Mindfully

Live Mindfully; leef ontspannen in het nu. Mindfulness houdt in dat je aandacht geeft op een speciale manier: doelbewust, op het moment zelf , zonder te oordelen en zonder dingen anders te willen maken dan ze zijn. Een mode grill, zweverige stroming of een wetenschappelijk onderbouwde therapie?

Uit verschillend onderzoek blijkt dat een training in mindfulness positieve effecten heeft bij mensen met chronische pijn, hartklachten, maagdarmproblemen, angststoornissen, depressies en slaapproblemen, en dat die effecten ook op de lange termijn aanhouden. Ook bij mensen zonder klachten verbetert mindfulness de kwaliteit van leven aanzienlijk.

Niet zo gek dus dat het voor mij belangrijk is om wat meer Mindfull te gaan leven. Het lijkt zo simpel: proef bijvoorbeeld van één maaltijd per dag de eerste hap met volle aandacht. Maar ‘in het moment leven’ valt nog niet mee in de hectiek van alledag.  Door mindfulness te beoefenen wordt het mogelijk de werkelijkheid te aanvaarden en bewust aandacht te geven aan jezelf en alles om je heen. Leven in het moment. Door het bewustworden en loslaten van automatismen en oordelen, is het mogelijk innerlijke kalmte en rust te bereiken. Klinkt goed toch? Nu alleen nog even doen!

Tijdens het 'scrappen' kwam ik in de Flow een een mindfulness kalender tegen met allerlei spreuken. De kalender is van 2010. Om  deze in november nog te gaan ophangen, lijkt me een beetje achterhaalt. Wel toevallig dat ik de kalender nu pas ontdek, waar was ik begin 2010 dan met mijn aandacht? Blijkbaar niet in het hier en nu!  Kan geen toeval zijn, ben er nu vast klaar voor om de boodschappen te ontvangen. De kalender is dus verlopen maar de spreuken zijn daardoor niet minder waar. Een aantal zijn het waard om in te prenten en wil ik graag met jullie delen:

Als ik mezelf voorbij loop, lach ik wel altijd even vriendelijk.

Af en toe rust nemen en vragen: 'Hoe gaat het met mij'. (Ook hardop antwoorden).

Er gaat ontzettend veel energie verloren aan het niet willen dat iets is zoals het is. Die energie kun je wel beter gebruiken!

Ga eens een eindje fietsen, zwemmen of rennen zonder een doel voor jezelf te stellen in de vorm van kilometers, snelheid of 'vanaf nu ga ik elke week ...'. Het doel is er al: gewoon lekker een eindje fietsen, zwemmen of rennen.

Je hoeft niet altijd te doen wat je gevraagd wordt. Ook niet wat je aan jezelf vraagt

Doe eens als een kind. Gewoon lekker kleuren, spelen en rennen, ontdekken. Iets zien voor de eerste keer. Niet zo moeilijk doen en lekker vroeg naar bed.

Zoek je welbevinden niet in een 'betere toekomst', want die breekt misschien nooit aan. Het enige moment dat je werkelijk hebt om te leven, lief te hebben, te ademen en te zijn, is NU .... dit moment. De kracht om dit te doen is je bij je geboorte gegeven, je hoeft er alleen maar aandacht aan te schenken en een beetje aardig te zijn voor jezelf.

Piekeren is moeilijk af te leren. Zeker als je zo'n natuurtalent bent als ik. Een inzicht waar ik echt wat aan had, was dat ik niet iedere gedachte hoef 'af te maken'. Als ik nu merk dat ik in een gedachte 'vastzit', haal ik diep adem en stel ik me voor dat die gedachte in een ballon wegvliegt. Dat lucht op! Een probleem eindeloos overdenken geeft niet meer controle en er komt geen oplossing van.

Vaak sta je ongemerkt op de automatische piloot: je reageert en handelt zonder erbij na te denken. Neem af en toe eens een adempauze: concentreer je een paar minuutjes op je in- en uitademing, op hoe je buik beweegt. Dit helpt je om de automatische piloot uit te schakelen en te zien wat dit moment echt nodig heeft.

Neem regelmatig drie minuten 'ademruimte' tijdens je bezigheden. Stel jezelf drie vragen. Hoe gaat het me me? Hoe is ijn ademhaling op dit moment? Hoe voelt mijn lichaam?

Het besef dat je een perfecte ervaring nooit kunt afdwingen, hoezeer je ook je best doet de omstandigheden zo perfect mogelijk te maken. Dat gaf mij -een echte planner- enorm veel rust. Je hebt niet alles in de hand, dingen gaan soms gewoon zoals ze gaan.

To do: Ophangen bij voordeur

11 + 7= 18!

Via de tamtam bereikten mij de afgelopen dagen geruchten dat de wachttijd voor mijn opname mogelijk korter zou kunnen worden. Vanmiddag in Zeist heb ik duidelijkheid gekregen. Er zijn inderdaad wat verschuivingen, voor de één pakken die positief uit, voor de ander negatief. Voor mij verschuift de voorlopige datum 1 week naar achteren, dus niet 11 januari maar 18 januari. Tot die tijd kan er nog van alles gebeuren waardoor dit weer gaat veranderen. Ik probeer me er niet op vast te pinnen, maar dat valt niet mee. Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik dus nu nog 9 weken moeten zien te overleven  :-w SHIT  X(

Nieuwe ambitie?

Nieuwe Mijlpaal!

Vanmiddag weer een paaltje geslagen! Tweeduizend kilometer op de teller van de handbike (ooh ja, heb de stand toch weer terug kunnen zetten, dus had me voor niks druk gemaakt). Ik heb als huiswerk van de fysio meegekregen dat wanneer ik fiets ik mijn zintuigen moet gebruiken. Wat zie je, wat voel je, wat hoor je, wat ruik je en wat proef je? Dit is best lastig, maar vooral vandaag viel dat niet mee. Ik zat op mijn fiets met een erg wazige blik en ik zag erg weinig van de wereld om me heen!  Kwam dit nou doordat mijn blik op oneindig stond door alle commotie na de fysio of was het gewoon de dichte mist?

Tante Rie laat los!

Soms is het leven echt volkomen ....

...... een drie-letter woord .... luister zelf maar!

Op één been kun je niet staan!

Eén blog is ook wat weinig, dus daarom ben ik een tweede blog begonnen. Niet omdat ik zoveel over mezelf te schrijven heb, maar om Team Windveer te promoten. Martin maakt deel uit van dit enthousiaste en ambitieuze zeilteam. Ben je benieuwd naar hun ambities en ervaringen (of wil je gewoon weten wat ik nu weer heb gemaakt :), kijk 's op: http://windveernaarcowes.blogspot.com/

Geef het een beetje tijd .....

...tearjerker...??

Tis zoals tis ....

Jullie zijn vast benieuwd naar mijn ervaringen bij mijn nieuwe psychosomatische fysiotherapeute. Dat ik er nog niet eerder over geschreven heb, betekent niet dat het niet bevalt. In tegendeel, het bevalt goed, ze is kundig, goed geïnformeerd en haar werkwijze lijkt veel op mijn eerdere ervaringen.
De reden dat ik niet eerder heb geblogd is, dat de therapie hard binnenkomt en me diep raakt. Ben er nu 2x geweest en het praten en ervaren van mijn lijf brengt me in contact met mijn ware gevoel. En dat is een zwaar kut gevoel. Ook dr. Bibber komt weer om de hoek kijken. Beide keren heeft het me flink van slag gebracht en ging daar weg als een depressieve zombie.Voel me de afgelopen dagen somber, maar ook onrustig en hyper, slaap slecht en voel me soms helemaal uitgeput maar niet moe. De meeste gevoelens veroordeel ik als negatief en mogen er eigenlijk niet zijn.
Maar dit is wel mijn ware ik, dit is gewoon zoals ik me eigenlijk voel. Lijfspreuk van de fysio is dan ook 'Het is zoals het is' ......  'accepteer het maar', ..... 'je hoofd kan er tegen blijven vechten, maar die wint het nooit van je lijf'.

Maar ja, de begeleiding van de fysio was bedoeld om mijn overbrugging gemakkelijker te maken. Mijn ervaringen tot nu toe zijn anders. Ik weet dat wat er nu allemaal gebeurt goed is en dat ik er doorheen moet. Maar betwijfel wel of dat dit het geschikte moment is. Volgende week maar 's bespreekbaar maken .....

Lavendel ..... werkt dat bij alle Teigetjes?

 

Kui Kui Kui Kui!

Als je nog niet gek bent ... word je het hier wel van :)
Maar is toch ook wel humor .... :D

Onthaasten met .......

Vandaag weer een dagje onthaast in Utrecht. Mijn onthaast-therapeut weet me op verrassende wijze steeds weer met beide benen op aarde te krijgen. Gewoon een beetje knagen, piepen en knorren werken al rustgevend. Jullie zijn vast benieuwd naar deze wonderdokter, daarom deze foto:

'T is een schatje he, die Scotty!

One year ago

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik met mijn koffertje vertrok naar Revalidatiecentrum De Hoogstraat. Een SMSje herinnerde me daaraan. Ik weet nog goed dat ik daar binnen kwam als verlegen meisje met hoge verwachtingen en wel even zou gaan revalideren. Ik kwam terecht op een kamer met drie meiden. Eentje daarvan was ook die dag net opgenomen en was ook volop bezig om haar zone af te bakenen ;) In eerste instantie moest ik erg wennen, voelde me niet erg op mijn plek. Om me heen zag ik allemaal mensen met veel emoties en in mijn ogen ernstige klachten. Veel erger toch dan dat wat ik had. Regelmatig dacht en zei ik ook 'dat heb ik allemaal niet' of 'ik heb eigenlijk niks, ik loop alleen een beetje slecht'. Een half jaar later werd duidelijk dat mijn inzicht niet helemaal klopte en pakte alles anders uit. Ik ben nu degene die nu pas een beetje weet wat ik allemaal heb en steeds een beetje slechter loopt.

De Hoogstraat heeft me best veel goeds gebracht, in ieder geval een handbike :) Even serieus, het proces heeft mijn ogen geopend (alleen gaan ze zo snel weer dicht) en ik heb ook wel geleerd dat ik veel meer voel dan dat ik altijd heb geweten. Maar bovenal heb ik een jaar geleden een aantal hele leuke, lieve, aardige mensen leren kennen, waarmee ik nog steeds graag contact heb. ThanXXX daarvoor.

Begin de dag met een dansje

.... het helpt echt .... als je het maar vaak genoeg zingt!

Gepimpte dummy: het resultaat!

Van de week schreef ik over mijn onthaast-therapeute die mij als therapie aan het scrappen heeft gezet. En braaf als ik ben, heb ik dit advies opgevolgd. Gewoon even doorpakken; avonden scheuren, knippen, snijden, plakken en plastificeren. En voila, hij is af, mijn gepimpte dummy! Klinkt toch een stuk beter en hipper dan een gescrapte dummy? Het resultaat mag er zijn, ziet er gelikt uit (oordeel zelf maar). Ben er trots op! Of toch niet ....?
Mijn strenge leermeester wees me er heel fijntjes op dat het in het leven niet gaat om het resultaat maar om het proces; dit geldt ook voor dummy-pimpen, het hoeft niet af! Tsja eigenlijk wist ik al wel dat ik een beetje was doorgedraafd, maar toch is ie mooi. Ben dus nog steeds trots op het resultaat maar niet op het proces. Gelukkig nog een leerpuntje...

Eigenlijk is het heel vreemd. Nog niet eens zo heel lang geleden werd mijn resultaatgerichtheid geprezen en beoordeeld als 'boven het gewenste niveau'. Maar nu is dat resultaat opeens niet meer van belang en zit deze competentie me juist in de weg. Hoe pakt mijn beoordeling dan straks uit als ik weer aan het werk ben, een niet op resultaat gerichte beleidsmedewerker kan dat eigenlijk wel?
Er is nog hoop. Want jaren geleden zei  een van de 'hogere heren' van het waterschap al altijd 'alles draait om het proces' (herkenning bij iemand?). En toevallig is dit ook de persoon die mij beoordeeld, dus dat komt wel goed ;)

Maskers af!

Ook Marco zet zijn masker af!

Hoe gaat het (echt) me je?

Vanmiddag was ik weer bij de overbruggingsgroep in Zeist. Het theekransje voor ongeduldige psychosomaten die wachten op een behandeling. Ik ging erheen met een gemengd gevoel. Leuk om een aantal mensen weer te zien en te spreken. Maar geen zin om te praten over mezelf, word daar namelijk niet vrolijker van. Maar daar hebben ze in Zeist echt geen boodschap aan, het is daar een sport om cliënten zo vaak mogelijk te vragen hoe het (echt) gaat. Je komt er dus niet onderuit te vertellen hoe het werkelijk gaat, erom heen draaien heeft geen zin. Is wel goed natuurlijk want het is zoals het is en het gevoel mag er zijn. Maar is dat werkelijk zo? Mag het gevoel er wel zijn? Mag het er zijn van mezelf? En van andere mensen in mijn omgeving? Natuurlijk ziet iedereen het liefst een vrolijk genietend Teigetje. Zelf zie ik dat ook het liefst en probeer dit ook nog steeds af en toe te spelen. Maar dat naspelen gaat me steeds moeilijker af. Dus ook vanmiddag viel mijn masker af en voelde ik weer mijn ware gevoel: somber, doelloos, stuurloos, onzeker, angstig, onrustig, schuldig, boos en verdrietig. En dat allemaal in 1 klein Teigetje, dat geeft complete chaos...

O ja, volgende week heb ik een eerste afspraak bij een psychosomatisch fysiotherapeut hier in het dorp. Zij gaat mij hopelijk helpen de komende weken te overleven!

A Depressed Whale

Starlight

Mooi nummer, goed optreden. Alleen jammer dat Slash er niet uit ziet :-)

Fietsen op een schone lei

De fietsenmaker blijkt toch een aardige vakman te zijn. Vandaag kon ik na een belletje meteen langskomen met mijn fiets. Omdat het met een lekke band niet makkelijk fietst, had ik er weer een touwtje aan gebonden en kon ik hem achter mijn gewone fiets aanslepen (don't try this at home!). Dat is dan weer het voordeel van een driewieler.
Toen ik aankwam stond ie al te popelen en ging direct aan de slag. Bleek dat de band weer op dezelfde plek lek was en dat het inderdaad verkeerde zuinigheid was. Met een nieuwe binnenband, een vriendelijk woordje en een gesloten portemonnee heb ik de fiets weer meegenomen.

's Middags moest ik natuurlijk even testen of de banden goed grip hebben. Heb stuk over de dijk gefietst, in miezer en modder. Het viel me op dat mijn kilometerteller nog op zomertijd staat en daar raak ik van in de war. Dacht dat wel even op nieuw in te stellen en drukte op iets teveel knopjes tegelijk. SHIT, reset, al mijn gefietste kilometers verdwenen. Een normaal mens denkt dan 'jammer, dan maar onthouden dat ik 1700 km heb gefietst'. Maar ik reageerde iets minder gecontroleerd. Ik ga er verder niet in detail op in, maar uiteindelijk was ik blij dat de kilometerteller uberhaupt nog iets aangeeft. Zit dus niets anders op dan weer met een schone lei op nul te starten! 

Creabea?

Regelmatig ga ik op consult bij mijn 'Onthaast-therapeut' in Utrecht. Dit om te leren hoe je onthaast, loslaat en ontspant, zij is namelijk een kei in slow living. Ik kan daar nog veel van leren, maar ook is het gewoon gezellig!  Ik heb van haar een dummy (notitieboekje) gekregen om al mijn inspiraties en gedachten in op te schrijven. Bedoeling is dat het vooral positieve boodschappen zijn. Zit ik een keer in een dip, dan pak ik mijn dummy en word ik weer heppie.
De dummy heeft een mooie deprimerende zwarte kaft. Dit is met opzet zo uitgezocht, want zo stimuleert het mij om hier iets creatiefs mee te doen. Mijn therapeut heeft mij geïnspireerd om de dummy te beplakken met allerlei leuke teksten. Maar waar haal je dan die teksten vandaan. Nou sinds kort screen ik alle kranten en magazines op leuke koppen en treffende teksten en knip deze uit. Het nieuws krijg ik zo niets meer van mee, want je leest de krant met een hele andere bril. Favoriet zijn de Pers, de Mind en Flow. Het zoeken en uitknippen van de teksten kan heel ontspannend en rustgevend werken (net zo iets als Mandela-kleuren). Maar dit is voor mij nog een stapje te ver, het uitknippen vond ik zo'n gedoe en ging ook steeds scheef. Ik heb nu de oplossing gevonden in de papiersnijmachine. Dit gaat veel makkelijker, rechter en vooral sneller. Maar ja of dit bij het concept van onthaasten past, betwijfel ik. Maar hopen dat mijn therapeut dit niet leest ;)  Ik snij en plak er dus lustig op los, rustgevend is het nog niet helemaal, want het MOET af! 

Ik geloof dat dit knippen en plakken ook een officiële hobby is, dat noemen ze volgens mij scrappen. Weet niet helemaal precies wat dat is. Maar in mijn beleving zijn dat burgerlijke huisvrouwtjes van 35+ die lekker fröbelen met teksten, foto's en plaatjes. Weet nog goed hoe ik voor het eerst kennismaakte met deze hobby. Het was op een informatie-avond in Gorinchem. Ik was daar met een aantal collega's op KRW-promotietour. Het waterschap gaf informatie over de rapportages en ook was er allerlei informatie-materiaal mee te nemen. En dat doen mensen graag, lekker graaien. Ook lag er een stapel met glossy folders van het waterschap, hierin staan leuke plaatjes en foto's. Een mevrouwke kwam netjes vragen of ze 2 exemplaren mee mocht nemen, want dan kon ze er eentje verknippen want de plaatjes waren zoooo leuk om mee te scrappen! Grijnzend keek ik mijn collega aan, maar die kende op dat moment deze fantastische hobby ook nog niet. Nu dus wel .... toch D?

Wilde me nooit identificeren met knutselende huisvrouwtjes, maar ik kan er nu niet meer onderuit! Ik ben dus ook een scrapper! Het resultaat is best crea en zeker niet truttig, wie weet publiceer ik nog een keer een foto! Na de dummy ga ik verder met de theedoosjes en kerstkaarten :D

Dat noemen ze dan een vakman!

Je zal het maar hebben! Net drie nieuwe banden onder je 'legfiets', je helemaal in warm fietstenue gehesen, super veel behoefte om te raggen en dan op je fiets stappen en constateren dat je voorband weer plat staat. Daar wordt toch ieder mens chagrijnig van, of niet? :(

Nou, het is mij overkomen! Vrijdag de fiets naar de fietsenmaker gesleept. 'S middags belde hij op dat hij de verkeerde banden had besteld. Kan elke vakman gebeuren, toch? Zaterdag kon ik de fiets dus uiteindelijk ophalen. Drie nieuwe Schwalbe banden en twee nieuwe binnenbanden. De voorbinnenband was volgens de vakman nog goed genoeg om te plakken. Ik dacht nog 'is dit nou wel zo'n slimme keuze van de vakman of is ie wat te zuunig?'. Vol trots, met drie mooie snelle banden en een lege portemonnee, m'n legfiets weer naar huis gesleept. 

Vanmiddag brak het zonnetje door en ik had veel behoefte om even stoom af te blazen. Dat viel dus even tegen, want m'n voorband stond weer helemaal plat. Oppompen had ook geen zin, want de lucht spoot door het ventiel er weer even hard uit. De enige die dus lekker stoom kon afblazen, was dus uiteindelijk de voorband! :-L

Ik weet in ieder geval weer wat me morgenochtend te doen staat! 

Wintertijd

Vannacht gaat de klok een uurtje terug. Dus helaas Maatje .... 's avonds is het niet een uurtje langer licht :D

Every cloud has a silver lining

When your facing troubled times

You feel don't deserve

Remember that

the path through life

is just a learning curve

I may be hard to follow

But you'll always find a way

And in your search for answers

You'll will grow stronger day by day.

And somewhere on your journey

When you're least expecting to

You'll find that silver lining

And the sun will filter through.

Waterteiger

Vandaag weer eens in het zwembad geweest. Zwemmen is net als lopen, dat verleer je nooit.... Dus gewoon weer 20 baantjes gezwommen.  Daarna lekker uitdampen in het Turks Stoombad. Het smaakt naar meer, dus ik ga het bad de komende weken vaker onveilig maken :)

Vind je dat nou prettig fietsen mevrouw, zo'n legfiets?

...Tsja? Wat antwoord je dan als iemand je dat op de man af vraagt op de dijk? Vandaag had ik mijn antwoord klaar 'Zonder lekke band fietst m'n legfiets een stuk lekkerder'. Ik had vandaag dus een lekke voorband. Je mag een gekregen paard niet in de bek kijken, wist dat de banden slecht waren maar toch wel pech dat dat net nu moet gebeuren. Gelukkig kon ik nog net (op m'n velg) thuiskomen. Vanmiddag meteen langs de fietsenmaker gegaan en drie nieuwe banden besteld. Vrijdag worden ze er om gelegd. Dus morgen mezelf maar even op een andere manier vermaken.

Bike is back!

Gisteren was het dan zover. Ik heb mijn handbike opgehaald op de Hoogstraat.  De Hoogstraat heeft met de actie Fietsen Voor (fietsenvoor.nl) dik  55.000,- ingezameld voor het kopen van nieuwe aangepaste fietsen. De oude barrels hebben ze niet meer direct nodig. En omdat ze weten dat ze mij er erg gelukkig mee maken, kon ik hem voor een heel schappelijk prijsje overkopen. Hoefde daar geen moment over na te denken, ik vind het super geregeld zo. Echt top van de Hoogstraat!!
Volgend jaar is er weer een Fietsenvoor-actie. De Hoogstraat wil dan weer mee doen aan de klim van de Col de la Colombière. De sporttherapeute heeft me gevraagd mee te doen, leek haar wel een leuke uitdaging voor mij. Lijkt mij natuurlijk ook super om deze topprestatie te leveren. Maar het is al in juni ..... en had ik dan al niet wat anders te doen ... valt toch wel te combineren :D

Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik in de Hoogstraat ben geweest. Het blijft lastig daar terug te keren. Heb nog aantal therapeuten gesproken die allemaal super benieuwd zijn hoe het met me vergaat, ze zijn allemaal nog erg betrokken en begaan met mijn proces. Niets persoonlijks maar voor hen ben ik natuurlijk gewoon een interessante case ;)

The Hardest Part

And the hardest part
Was letting go not taking part

Begrepen??

Geen zin .....

..... om te bloggen

Een lang weekend

Vier dagen weekend zitten erop! Het begon vrijdag met een emotionele afscheidsbijeenkomst.

Nog zoveel plannen

nog zoveel te doen

het mocht niet meer zo zijn

het is nu voor altijd "toen"

 
Het was een mooie persoonlijke en indrukwekkende dienst.Ook mijn lijf vond het indrukwekkend en liet dit goed merken. In het begin schaamde ik me voor het gekraak van de stoel. En alle stoelen in de rij zaten aan elkaar vast, dus ik was niet de enige die zat te schudden. Ik had Mart zijn steun hard nodig. Maar ondanks alles ben ik wel blij dat ik er naar toe ben gegaan.

Zaterdag was de dag dat we de boot van Kortgene naar 't Sas zouden varen. Het laatste vaartochtje van het seizoen, maar toch ben ik niet meegegaan. Het was koud, winderig en buiig en daar word ik niet echt blij van. Overigens is dat ook wel wat me vooral is bij gebleven van het weekend. Ik kan gewoon nergens meer van genieten en word ook nergens blij van en kan niks hebben. Voel me een smeulende vulkaan die elk moment kan ontploffen en dat gebeurt dan soms ook. Dit gevoel is moeilijk voor te stellen maar ik denk dat dat is wat ze een depressie noemen. Je zal het maar hebben! Kan je vertellen dat dat best een kut gevoel is. Zolang ik wat te doen heb, gaat het wat beter, maar eigenlijk leidt dat me alleen wat af. En thuis is het makkelijker om afleiding te vinden dan in het 'rustige Zeeland'.
Vandaag is de Aquaholic weer op het droge gezet. Nu kunnen we hem weer klaarmaken voor een volgend zeilseizoen. Maar hoe dat er uit gaat zien, durf ik nu nog niet aan te denken :(

I wanna be sedated

Punk rock uit 1978! Orgineel van the Ramones, later gecovered door the Offspring.

Weerzien in Zeist

Vanmiddag voor het eerst naar de overbruggingsgroep geweest bij Altrecht. Dit is een praatclubje van clienten die de periode tussen observatie en opname moeten overbruggen. Vandaag waren we met z'n drieen, tsja je vraagt je dan wel af waarom je zo lang moet wachten? Maar wachten moet, dat is duidelijk, en het zal eerder later dan 11 januari worden dan eerder.
Tijdens het 'kringgesprek' was snel duidelijk dat het overbruggen mij zwaar valt. Ik probeerde het nog een beetje te verbloemen, maar mijn lichaam sprak hele duidelijke taal. Ik moet proberen om de komende periode ontspanning te vinden, dat zou mijn prestatie moeten zijn die ik nastreef. En dus niet 1000 km handbiken. Maar op de vraag hoe ik dat dan moet doen, kwamen we niet veel verder dan gewoon doen!

De conclusie van mijn verhaal was wel dat ze vinden dat ik extra ondersteuning nodig heb om te overbruggen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, alleen is het niet leuk dat te moeten toegeven. Hoe en wat verder wordt nu overlegd met de psycholoog en fysio.

Het was vanmiddag weer voor het eerst sinds 2 weken dat ik weer bij Altrecht was. In de kliniek is er de regel dat er na de observatie geen contact meer mag zijn met de behandelclienten. Maar ja sommige regels zijn er om te overtreden, zie er ook niet zo de zin van in. Dus op een gegeven moment had het meer weg van een reünie. Was leuk om heel veel lieve mensen weer te zien, dit was overigens wederzijds. Thuis heb ik dan ook mijn observantenboekje er weer eens op nagelezen. Dit is een boekje met persoonlijke kaartjes die iedereen heeft gemaakt voor mijn afscheid. De populariteit van de observant is af te lezen aan de dikte van het boekje en hoe het is opgeleukt. Aan mijn boekje was te zien dat ik goed in de groep lag. Ook hebben ze mij in 4 weken goed leren kennen, getuige de onderstaande spreuken uit mijn boekje:

Opgeven betekent niet altijd dat je te zwak bent om door te gaan, 

het kan ook zo zijn dat je sterk genoeg bent om los te laten ...

Geluk is een boeket maken van de bloemen waar je bij kunt!