/> Je zal het maar hebben!: Pffff ... wat een 1e week!

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zaterdag 22 januari 2011

Pffff ... wat een 1e week!

Dinsdag is Teigetje vol goede moed maar natuurlijk licht gespannen vertrokken naar zijn vakantie-adres in Zeist. De ontvangst was hartelijk en warm. Er lagen zelfs al 2 kaartje op me te wachten. Ik werd naar mijn kamertje gebracht en kon de rest van de middag gebruiken om rustig te landen. Maar de rust was ver te zoeken, nieuwe omgeving, kale lege kamer nodigden niet echt uit om te rusten. De verpleging was op de hoogte dat het niet zo goed met me ging, maar ik merkte dat ze toch wel schrokken. Zien is toch duidelijk iets anders dan horen. Werd er diverse malen op gewezen om minder te praten en rust te nemen. 's Avonds heeft Martin mijn gezellige spulletjes gebracht, stoel in elkaar gezet en bureau verplaatst. Inmiddels is de kamer redelijk van mij geworden. Foto's volgen nog wel.

De tweede dag begon met de dagopening. Toen kreeg ik weer direct de opmerking 'Je mag ook weggaan als het te zwaar wordt', hoezo dan, dit is mijn normale toestand, beetje shaken en moeilijk praten. Ik merkte wel dat groepsgesprekken moeilijk gaan. Mijn eigen verhaal komt er uiteindelijk nog wel met horten en stoten uit. Maar me mengen in de andere gesprekken, gaat moeilijk. Wel heb ik ervaren dat iedereen vreselijk zijn best doet om mij ook mijn zegje te laten doen en daar ook veel geduld mee heeft. Dat is wel heel fijn. Tijdens de dagopening werd me medegedeeld dat ik 's middags een gesprek zou hebben met mijn evv (eerste verantwoordelijke verpleegkundige) over mijn therapierooster. Ik voelde de bui al een beetje hangen ......

Na de lunch om 13 uur was het zover en heb ik met mijn evv'er gesproken. Zij gaf aan dat het team vond dat het niet goed gaat en ik tot rust moet komen (vooral lichamelijk) en daarom nog slechts 1 therapie per dag mag volgen. Het rooster was voor mijn gevoel al zo leeg en dan nog meer schrappen. En ook zit erg in mijn hoofd dat ik toch dingen moet doen om beter te worden. Maar goed als de deskundigen dit denken, gaan we maar schrappen. Maar ik voelde de spanning flink oplopen. Na de vraag: 'hoe dit voor me voelt' kwamen de frustraties eruit en als reactie schoot ik volledig in de kramp. Voor mij een herkenbare situatie, maar voor mijn evv'er was dit nieuw. Die schrok ook best. Ben met de rolstoel naar mijn bed gebracht en ging daar lekker verder met verkrampen en stuipen. De dokter kwam erbij, maar die kon ook niet zoveel doen. Kon ook geen enkele vraag beantwoorden op dat moment. Vervolgens nog een fysio erbij gehaald, die heeft geprobeerd met te laten ontspannen. Dit lukte een beetje, maar niet voldoende. Toen heb ik een slaappil en spierverslapper gekregen en na 2,5 uur was mijn lichaam weer wat rustig. Deze aanval was een flinke aanslag op mijn lichaam en was daarna bekaf. Ik wilde daarom vroeg gaan slapen 's avonds, maar de shakers waren inmiddels weer terug in een mildere vorm. Maar hierdoor kon ik niet slapen. En een pilletje kreeg ik niet meer, omdat alleen voor de middag was voorgeschreven. Na 2 uur training in bed was ik het zo zat, dat ik voor het eerst de nachtbel heb gebruikt. Maar shit de nachtzuster had ook de instructie gehad dat ik geen pilletje mocht, dus die kon ook weinig doen. Zij heeft toen wat ontspannende massage en op wat drukpunten geduwd enzo. Uiteindelijk ben ik toen in slaap gevallen.
Voordeel was wel dat ook alle dagopeningen van mijn rooster zijn geschrapt, dus ik kan elke dag uitslapen. Of eigenlijk zie ik het dat ik moet uitslapen (ooh, wat is iedereen jaloers op mij, want wat zouden sommige mensen graag langer blijven liggen).

De donderdag begon dus rustig. Ik had pas om half 3 mijn 1e therapie, PMT (psychomotorische therapie). En ik weet dat dat er flink in kan hakken. Daarna zou ik naar de huisarts gaan om te praten over medicatie.
PMT wordt gegeven in een klein gymzaaltje in een klein groepje van vier mensen. Mijn mede PMT-ers waren zo verstandig mij ervan te overtuigen dat ik misschien de noodbel mee moest nemen. Na wat gebabbel waarin de spanning voor mij al wat opliep, gingen we een oefening gaan doen. We moesten om beurten op een positie in de zaal gaan zitten. Daarna moest iedereen weer een andere positie kiezen. Ik zat eerst aan de ene kant van de zaal en was van plan de zaal over te steken. Dus daar ging ik wankelend met stok en slepend met stoel even naar de andere kant. De therapeut vroeg of dit nou wel zo'n goed idee is en of ik dan niet over mijn grenzen ga. Ik dacht 'shit, ze heeft gelijk', dus zet demonstratief mijn stoel neer 3 meter vanwaar ik eerst zat, en plof op stoel. Deze opmerking confronteert mij ermee dat ik denk alles te kunnen en dat dus niet kan. Resultaat, krampaanval. Dus daar lag ik op een matje te kronkelen. Voor de meeste een beangstigend gezicht omdat het lijkt dat ik niet meer adem. De bel kwam goed van pas. Maar de therapeut was ook een beetje geschrokken dus die had zo vaak op de knop gedrukt, dat er een soort groot noodalarm afging en mensen van alle kanten kwamen aangerend. De verpleegkundige was in alle haast ook vergeten de rolstoel mee te nemen. Die kon dus weer terug, daarna ben ik weer naar mijn bedje gerold.
Het gesprek met de huisarts liep dus ook weer anders, van een gesprek was geen sprake.,Zij kwam aan bed en heeft uitgelegd dat ik weer pilletjes kreeg en nu ook voor de nacht. Daarna weer 2 uur liggen uitrazen.
's Avonds 1 pilletje gekregen met de mededeling dat als het onvoldoende hielp tegen de shakers ik een tweede kon vragen. Nou dat was ook een heel gedoe. Na 2 uur liggen shaken, dacht ik dit wordt niks, pilletje doet onvoldoende dus ik wil er een extra. Dus ik maar weer op de nachtbel gedrukt. Maar die avond was er een invalkracht in de nachtdienst en die mag zelf geen pillen verstrekken. Die moet dan het nachthoofd van Altrecht bellen, die dan naar de kliniek komt om het pilletje te geven. Op zich niet zo erg, maar de hulpkracht wist niet hoe de bel weer uit moest, dus die bleef maar piepen. En het nachthoofd had niet door dat er nog meer mensen sliepen dus die praatte heel hard. Uiteindelijk kreeg ik mijn pilletje, maar de hele kliniek was ervan op de hoogte. Beetje slordig. Maar daarna wel aardig geslapen.

Vrijdag was rustig. Om kwart voor twaalf had ik afspraak met arts en mocht voor die tijd niets doen wat een eventuele aanval zou uitlokken, want dan zouden we weer niet rustig kunnen praten. Het gesprek stelde niet zo heel veel voor. Ik krijg nu voorlopig standaard extra spierverslappers. En volgende week heb ik een afspraak met de psychiater om te kijken of hij beter advies heeft voor medicatie.

Het was dus al met al een aardig bewogen start van mijn opname. De groep is leuk en voel me er thuis. Ik merk dat het team op dit moment ook niet goed weet wat voor mij het beste is, maar daar wordt over nagedacht. Ik heb al mijn vragen duidelijk neergelegd, want ik wil gewoon een duidelijke en eenduidige behandelstrategie met daarachter een duidelijk verhaal waarom zo. Dit geeft mij ook het vertrouwen dat ik nu nog een beetje mis. Benieuwd hoe het volgende week gaat in het Grote Zeister Bunderbos, keep follow me!

5 opmerkingen:

  1. Lieve Marjoke, 'k heb van het weekend je blog al gelezen, maar heb nu pas de moed om enkele woordjes achter te laten.
    En eigenlijk ... ik heb er geen woorden voor. :-(
    Als ik niet zo'n bikkel was zou ik nu om je gaan huilen.
    Lieve schat, héél veel sterkte. Het spijt me dat je dit moet meemaken.

    Dikke knuffel (maar niet te dik, want ik heb ook overal pijn) ;-) en tot morgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jeetje in een korte tijd al weer veel meegemaakt. Ik hoop echt voor je dat je snel antwoorden krijgt op de vragen over de behandeling etc. dat je een goed gevoel erbij hebt. Fijn dat je je kamer wat gezelliger hebt kunnen maken. Ben benieuwd naar een fotootje. ;-) Ik wens je veel rust!!! Succes, succes!!!!
    Debby

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Debby, kamertje is nog niet af, dus nog even wachten op foto!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Bim, je hoeft ook geen woorden te hebben. We leven met elkaar mee en dat weten we van elkaar, dat is genoeg. Zie er naar uit je morgen weer te zien! X

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieffie,
    Kon nu voor het eerst lezen. Zit achter de receptie bij mijn klant. Heb geen woorden, brok in mijn keel. Zit van alles weg te slikken.
    Heel veel kracht voor jou, maar misschien is dat juist wat je te veel hebt.

    Misschien kan ik je beter rust wensen. Rust voor je hoofd, en voor je lijf.

    dikke klapzoen
    Clau

    BeantwoordenVerwijderen