/> Je zal het maar hebben!: De isoleercel??

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 13 februari 2011

De isoleercel??

Week 4 in Altrecht is al weer achter de rug. De tijd vliegt. Ik heb deze week weinig gestunt. Het was een standaard week met dagelijks krampaanvallen. Maandag heeft wel de toon gezet. Ik wilde toen van het ontbijt terug naar mijn kamer, maar voelde me erg wankel. Voor de zekerheid maar op de bel gedrukt en om assistentie gevraagd (begin het te leren!). Een verpleegster is met me meegelopen naar mijn kamer. Maar onderweg begon ik te zweten en zag zwarte vlekken. Dit is voor mij een teken dat ik flauw ga vallen. Ik trok ook een beetje witjes weg, dus moest even gaan zitten met mijn hoofd naar beneden. Maar dat zitten ging iets minder gecontroleerd dan de bedoeling was, zakte wel erg snel door de benen. Dus daar zat ik dan op de grond, half flauw met 1 verpleegster. Hulp kwam aangesneld en ben in de rolstoel gezet en zo naar mijn bed gereden. Na een uurtje voelde ik me weer heel wat, dus wilde wel weer uit bed. Was wel zo verstandig om dit keer meteen de rolstoel te vragen, wat voor mij een hele stap is waar ik dus ook best trots op was. Maar ik kreeg te horen dat ze het niet verantwoord vonden dat ik uit bed kwam, ook niet met de rolstoel. Deze boodschap vond Teigetje niet leuk en die werd boos en als reactie daarop kreeg ik weer een aanval. De hele dag door was er discussie over wat ik wel en niet kan, aan tafel eten of toch niet, naar de koffie of niet. Uiteindelijk het grootste deel van de dag op mijn kamer doorgebracht. Alle discussies met verpleegsters die ook niet op 1 lijn zitten en het feit dat ik dus nog steeds denk dat ik heel wat kan, heeft voor heel wat frustraties gezorgd.
De volgende dag hebben we dus duidelijke afspraken gemaakt, zodat ik weet waar ik aan toe ben. Ik ben zoveel mogelijk op mijn kamer, zoek de drukte niet op. Ik ontbijt als de groep naar de dagopening is, ik ga niet naar de koffiepauzes, eet 's middags en 's avonds op mijn kamer. Dit om  zoveel mogelijk prikkels te voorkomen en daarmee ook de aanvallen. Als ik van mijn kamer wil, moet ik altijd de verpleging bellen. Die loopt met me mee, geeft me een arm of haalt de rolstoel. Wat ik nodig heb, moet ik zoveel mogelijk zelf inschatten. En als de verpleging het niet eens is met mijn keuze dan krijg ik dat gemotiveerd te horen. Op zich kan ik leven met deze afspraken, het geeft duidelijkheid, maar beperkt me wel erg in mijn vrijheid. En ook is het af en toe eenzaam op mijn kamertje. Vooral als ik een aanval heb voel ik me achter mijn tralies net of ik in een isoleercel lig. Maar gelukkig sluipt er wel eens stiekem een mede cliënt bij me binnen.

In principe volg ik nog steeds geen therapieën. Alleen 1 x per week fysio en volgende week start ik met de psycholoog. De fysio deze week was weer een groot succes ;) Het zitten op een stoel en met aandacht voelen hoe je zit, deed met uiteindelijk in een flinke aanval belanden. Deze keer zo erg dat ik niet meer op mijn benen kon staan. Hulp was nodig om me in de rolstoel te tillen en uiteindelijk op bed. Ik heb toen 3,5 uur liggen kronkelen en ben toen uiteindelijk in slaap gevallen (met hulp van wat pammetjes). Ik werd uit een diepe slaap gehaald door de warme maaltijd die half 6 werd gebracht. Je begrijpt dat deze maaltijd niet echt lekker viel.

Mijn hersenen zitten inmiddels weer allemaal op een rijtje. Wel blijft niet al het voedsel binnen. Dit blijft een zorgpunt. Ik moet daarom nog steeds bijhouden wat ik drink en hoe het vocht mijn lichaam verlaat. Ook moet ik vanaf volgende week elke ochtend op de weegschaal. Ik word dus goed in de gaten gehouden. Dit weekend kan ik gelukkig weer een beetje bijtanken.

2 opmerkingen:

  1. Man, man, man, dat is ook geen succes hé. Allé, op lange termijn waarschijnlijk wel. Maar dat is lang hé. 'k Kan erover meepraten.

    Doe erg mijn best om te confrontatie uit de weg te gaan, en daardoor komt er ook zo weinig op de blog over mijn eigen privé. Heb het er weer heel erg zwaar mee.

    Maar al bij al Marjoke, ben jij goed bezig hé! Hulp vragen, je eigen lichaam proberen in te schatten, in de rolstoel zitten wanneer nodig ... en dat voor week vier al! Er is nog hoop voor je. ;-)

    Alleen hoop ik dat je eens wat eten en vocht binnen kan houden. Stuur die kwaal eens voor een maandje naar mij, dan raak ik misschien eens wat kilo's kwijt. :-(

    Anyway, ik wens een nog een leuke avond toe, 'k hoop dat die lekkere van jouw op bezoek komt bij je, en voor de rest hoor je meer van me, als het wat beter gaat. Ben uitgeteld. :-(

    Groetjes aan iedereen en in het bijzonder aan G.B.
    XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tsja Bim, Life isn't easy! Weet dat jij het ook zwaar hebt, maar je blogs over de hondjes en schildpadden zijn wel grappig om te lezen. Ik wou dat ik je kon helpen, maar het enige dat ik kan doen is je heel veel kracht, moed en energie toewensen. En er komen zeker weer betere tijden!
    Tsja en wat eten betreft, eet jij toch lekker waar je trek in hebt. Zo'n magere graat als ik is ook echt niet alles, en dat vind die lekkere van me ook eigenlijk helemaal niks. Die ziet me graag wat voller.
    Greetz!

    BeantwoordenVerwijderen