Heartbeat

Het was me weer een weekje in Den Dolder! Zondagavond kwam ik na een te lang durende toeristische taxirit aan. In mijn kamer lag mijn nieuwe aangepaste weekrooster. Oeps, zo duidelijk op papier wat ik allemaal moet schrappen, is toch wel confronterend. Na een onrustige nacht, daar de volgende dag over gesproken met de verpleging. Maar ik voelde zoveel onrust in me, weet niet waar het allemaal vandaan kwam. En toen tegen het eind van de middag ging het mis. Ik weet nog dat ik in de huiskamer zat, me wat dizzy voelde worden. En het eerst volgende dat ik daarna weer weet, is dat ik bijkwam op de vloer van m'n kamer met flink koppijn. De arts erbij gehaald en die schrok een beetje van mijn lage bloeddruk en hartslag (52x/minuut). Kreeg weer een wekadvies en zo de nacht in. De verpleegsters hadden de opdracht gekregen om 3x mijn bloeddruk en hartslag te meten en wanneer mijn hartslag onder de 45 kwam alarm te slaan. Net tegen het wisselen van de wacht rond 22 uur was mijn hartslag dus nog maar 40. Dus werd het nachthoofd (is hoofdverpleegkundige van het hele terrein) erbij gehaald, die heeft weer een arts opgetrommeld. Dus om 23:30 was het gezellig druk op mijn kamertje. Ook deze arts constateerde een lage harstslag maar kon verder geen ernstige oorzaken vinden. Wel voelde ik me knap beroerd en had het gevoel steeds weg te zakken. De arts heeft toen weer overlegd met een specialist in het UMC en die gaf aan dat het niet echt kwaad kan bij zo'n jong iemand maar hij adviseerde om me twee keer te wekken en weer alles te meten. Was hier wel blij mee, want twee keer wekken is toch wat fijner dan om het uur. 's Nachts was mijn bloeddruk extreem laag geworden en mijn hartslag zelfs gezakt naar 38. Voel me hierdoor slap en moe en wilde alleen maar slapen.
Dinsdag wilde ik nog steeds alleen maar slapen, was misselijk, hoofdpijn en super dizzy. Maar de arts van hier had andere plannen. Die heeft me naar het ziekenhuis gestuurd voor een hartfilmpje en bloedonderzoek. Gelukkig was Mart zo flexibel dat hij met me meekon, dus wij met de rolstoel naar het ziekenhuis in Zeist. Na 2,5 uur zaten alle onderzoeken erop. Het hartfilmpje liet gelukkig geen rare afwijkingen zien, maar mijn hartslag was nog steeds maar 40 en dat vond de cardioloog toch ook wel laag. Waarschijnlijk dat ik nu een onderzoek ga krijgen met een kastje dat een paar dagen lang mijn hartslag registreert. Dit is voor de zekerheid om uit te sluiten dat er toch niets aan de hand is. Maar waarschijnlijk heeft het allemaal te maken met spanning en emoties. Net zoals je daarvan hartkloppingen kunt krijgen, kan je ook een vertraagd hartritme krijgen.
Dinsdagnacht was opnieuw mijn bloeddruk heel laag, maar er lijkt nu ook wel een verband te bestaan met de diazepamshotjes. Gisteren bijna hele dag geslapen, kwartiertje uit bed geweest en voor de rest veel gespuugd. In principe had ik gisteravond naar huis gemogen voor een lang weekend. Ook Mart had dit keer geen andere zeilverplichtingen, dus we zagen uit om met dit mooie weer lekker op het water te vertoeven.
Maar het team vond het onverantwoord om me met verlof te laten gaan. En daar hebben ze ook gelijk in, maar toch is het goed K..! Vandaag ging nog weinig beter. 's Nachts hele lage bloeddruk. Overdag slapen, spugen en in bed hangen en dat is helemaal niets voor mij. Ze proberen me nu op allerlei manieren op krachten te krijgen: met bouillon, crackers, fruit etc. Maar het grootste deel komt er nog steeds uit. Morgen even afwachten, maar als het dan nog weinig beter gaat dan blijf ik hier waarschijnlijk het hele weekend. Gezellig ;)
Had me deze week ook heel anders voorgesteld. Maar het is zoals het is. En ik moet zeggen ik kan het nu redelijk aanvaarden, komt natuurlijk ook omdat ik weinig anders kan want voel me knap beroerd. Zou dit dat het ultieme signaal van mijn lichaam zijn, dat mijn koppie toch echt anders moet gaan denken?