/> Je zal het maar hebben!: Week 8 alweer!

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 1 mei 2011

Week 8 alweer!

Week 8 in Den Dolder zit er al weer op. Het klinkt misschien gek, maar de tijd vliegt voorbij. Het was weer een heftig weekje. Veel aanvallen en veel op mijn kamer gelegen. Toen het weer een beetje beter ging, was ik weer zo eigenwijs om toch maar aan tafel te gaan lunchen. Ik wist zelf eigenlijk al dat dat geen goed plan was want ik kwam net bij de arts vandaan. En ook die praat meer met me dan dat ze werkelijk medische dingen doet. Mijn lijf was dus behoorlijk onrustig. Maar ik had er even helemaal geen zin in om daar aan toe te geven. Dus ik toch lekker gaan lunchen. Had me wat verdekt opgesteld zodat de verpleging me niet zo goed kon zien. Wel hoorden ze mijn getrappel, vooral tijdens de minuut stilte. Lekker grapjes gemaakt aan tafel, niet omdat ik me zo heppie voelde maar gewoon lekker mijn vrolijke masker opgezet. Na het eten wilde mijn benen totaal niet meer, dus moest de rolstoel weer van stal worden gehaald. Gefrustreerd en boos (op mezelf) werd ik weer afgevoerd. Inmiddels weet ik dat ik niet boos moet zijn, maar dit maar moet zien als een wijze les.

Ook had ik deze week een afspraak met de psycholoog. Normaal duurt zo'n gesprek 45 minuten. Maar na 10 minuten kreeg ik de vraag: 'Is het verstandig om nu nog door te gaan?' Ik vind dit zo'n kut vraag (word steeds vaker aan me gesteld), ik wil graag door maar weet dat mijn lijf iets anders probeert duidelijk te maken. Met heel veel moeite kreeg ik uiteindelijk uit mijn strot dat het beter was om te stoppen. Dit was ook het goede antwoord, waarvoor ik dan ook complimenten kreeg.
Ook het duimen draaien bij de fysio en het maken van golfbewegingen met een potlood (dat overigens bij mij doormidden brak) op papier, waren weer triggers voor een aanval. AANVAARDEN is nu het toverwoord als ik in een aanval lig. Ik moet de situatie voor nu aanvaarden en als ik zover ben dan kan ik weer gaan opbouwen. Makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik heb nu samen met mijn evv'er een aangepast weekrooster gemaakt. Daarin kijken we per week welke therapieën en groepsmomenten ik wel of niet volg. Het blijft voor mij tot lastig om te aanvaarden en te begrijpen dat een koffiepauze te belastend voor me is. Dus ook deze zijn verschillende keren uit mijn rooster geschrapt. Stel je voor als ik straks (? ooit?) weer aan het werk ben en dan tegen mijn baas zeg 'ik kan alles hoor,  maar alleen de pauzes zijn te belastend dus die sla ik over'. Geen baas die daar een probleem mee zou hebben toch :)

Volgende week is een lekker kort  weekje, want donderdag en vrijdag zijn we 'vrij' en mogen dan al naar huis.

2 opmerkingen:

  1. Ah zo gaat dat, nu gaan jullie ook zo maar vrije dagen inzetten? Goed bezig daar! lol

    Tja Marjoke, wat kan ik zeggen? Niks hé, aanvaarden blijft gewoon een probleem. Na de dag van gisteren geloof ik weer dat het ook iets beter kan. Ik weet niet of je daar iets aan hebt. De zware momenten beleef je toch gewoon heel alleen hé. Zoveel mensen om je heen, en toch ook eenzaamheid af en toe. Herken je dat?

    Tijd en rust nemen, en dan nog lijkt het niet genoeg. Maar hoe zwaar het nu ook is, ik blijf een lange termijn denkster, zowel voor jou als voor mij.

    Eén ding daar sta ik van te kijken ... moet ik nu ook al potloden gaan kopen in de kringloopwinkel? ;-)

    Heel veel succes mijn lieve Marjoke. Een tip voor deze week: probeer jezelf niet te veel onder druk te zetten, je komt er toch wel!

    Dikke knuffel.
    X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helaas voor mij toch geen vrije dagen. Het aanvaarden gaat bij mij ook nog wel een beetje komen. Het klopt dat de zware momenten eenzaam zijn. Bij mij komen de zwaarste momenten 's nachts, en niet met alle verplegers hier wil ik dit delen en dan blijf ik erg hangen in mijn eigen sores. En dan voel ik mee eenzaam, machteloos en hopeloos en ben boos op alles en iedereen.
    Potloden zijn er nog genoeg hoor, dus daar hoef je nog niet achteraan! Knuffel X

    BeantwoordenVerwijderen