/> Je zal het maar hebben!: Voor straf nablijven!

Over mij

Mijn foto
'Openheid leidt tot begrip' is mijn motto! Daarom deel ik ook hier de ervaringen gevoelens die ik heb als psychisch kwetsbaar persoon op weg naar herstel. Ik heb deze weg al voor een groot deel afgelegd, maar de reis is nog niet afgelopen.

zondag 20 februari 2011

Voor straf nablijven!

Week 5 is alweer achter de rug. De dagen zijn deze week eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde verlopen, dus het wordt saai om erover te bloggen. Elke dag was het er aan het eind van de ochtend een moment waarop ik de controle over mijn lichaam verloor. Of het was de psycholoog, de fysio, de huisarts of een contactmoment. Deze week begon ik het allemaal behoorlijk zat te raken, ik voelde veel frustratie en boosheid. Ik voelde me opstandig en had af en toe zin om de hele boel in elkaar te slaan. Het praten hierover hielp niks ('ja ik snap dat je gefrustreerd bent') en maakte het eerder erger. De verpleging raadde me af om me fysiek af te reageren, omdat mijn lichaam fysiek dat niet aan zou kunnen. Maar gelukkig kwam na overleg de fysio wel met een idee om alles er eens even lekker uit te gooien. Toen ik weer was bijgekomen van de krampaanval van de fysio was ik 's avonds mijn gefrustreerde gevoel wel behoorlijk kwijt, voelde me alleen nog maar moe. Maar toen las ik een mailtje waarvan de tekst mij flink raakte en daarmee alle frustratie en woede weer losmaakte. Dus toen heb ik het plan van de fysio uitgevoerd. Eerst een contactmoment aangevraagd, dat kon om 19:15. Toen om 19:00 circa 25 washanden gepakt, deze nat gemaakt en hiermee flink gesmeten in de badkamer. Ook de softvoetbal heb ik gebruikt. Het maakte nogal herrie en mijn buuf G.B., maakte zich wat ongerust en kwam kijken wat er aan de hand was. Ze dacht dat ik misschien weer op de grond lag, maar nee ze kreeg rakelings een washand langs haar hoofd. Het afreageren luchtte wel op, maar maakt ook veel verdriet los. Maar hiervoor was het contactmomentje achteraf ook bedoelt. Tsja, deze week hebben ze wel iets meer washandjes te wassen in Zeist :)
Vrijdag de laatste dag van de week zag er rustig uit. Een gesprek met mijn evv'er en een bezoekje aan de huisarts. Kwart voor 12 zat ik bij de huisarts en normaal gaat het altijd over medicatie, eten, gewicht, bloeddruk etc. Maar deze keer raakten we aan de praat over mijn frustraties, angsten en verwachtingen. En dat zijn onderwerpen waarop mijn lichaam heftig reageert. Dat gebeurde dus ook. Met hulp van de verpleging weer afgevoerd naar mijn kamertje. 25 minuten later zou de taxi voor de deur staan, maar in deze toestand kon ik niet de taxi in. Voor straf (??) moest ik dus nablijven. De taxi dus maar afgebeld, die was al onderweg, maar het was geen enkel probleem. Na een paar uur uitrazen ben ik om half 4 pas naar huis gegaan.

Volgende week heb ik mijn eerste behandelplan bespreking. We gaan hierin heel duidelijk aansturen op een eenduidige behandelstrategie. Of dat gaat lukken, lees je volgende week.

1 opmerking:

  1. ik moet inkomen voor inkomen ik kwam niet nu moet ik inkomen wat moet ik doen

    BeantwoordenVerwijderen