In 2007 zijn we zelf ook met onze Aquaholic naar Denemarken gezeild. Dit was een supervakantie en zeker voor herhaling vatbaar. Maar mijn gezondheidsproblemen hebben roet in het eten gegooid en onze tweede zeiltocht naar Denemarken is nog steeds geen feit. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet!
Deze mijmeringen over Denemarken halen ook weer herinneringen boven over mijn revalidatieproces. Ik heb als therapie mijn proces ooit vergeleken met een zeiltocht richting Denemarken. En helaas is het einde van deze tocht nog niet in zicht. Door je ervaringen op te schrijven in een metafoor, kom je bij je gevoelens hierover. Ben je benieuwd hoe deze metaforische tocht verlopen is, lees dan verder.......
Het roer om! Een nieuwe koers!
Revalidatie Marjoke beschreven in een metafoor
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik zie mijn revalidatie als een zeiltocht.
Vanuit Zeeland wil ik ik met onze ‘Aquaholic’ naar de Oostzee zeilen. Ik heb 10 dagen uitgetrokken voor de reis. Dit is vrij ruim gepland, maar ik heb rekening gehouden met wat kleine tegenslagen op mijn tocht. De wind kan af en toe tegenstaan of de boot kan schade oplopen. Maar door er volledig voor te gaan, me flink in te spannen en gewoon door te zetten, weet ik zeker binnen de geplande 10 dagen in Kopenhagen te zijn. Ik ga ervoor, het moet lukken, ‘want het lukt toch altijd’.
Na vertrek uit de haven en een aantal sluizen te zijn gepasseerd, zit ik op open zee. Met een koers van 25 graden steven ik op mijn doel af. Nog 400 mijl te gaan! Met een matige westenwind gaat het voorspoedig. Het KNMI geeft een waarschuwing uit voor NW 6 tot 7, maar ik verwacht dat wel zal meevallen, ‘ze zitten er zo vaak naast’ . Na twee uur varen draait de wind naar de noordwesthoek en trekt flink aan. De windmeter geeft inmiddels 30 knopen aan, een dikke 7. De golfhoogte neemt toe en de golven komen recht van voor. De Aquaholic hakt en stampt in de golven en bakken water komen over me heen. Dat valt even vies tegen. De golven zetten me steeds terug en ik kom nauwlijks nog vooruit. Alles lijkt tegen te zitten. Ik wordt er letterlijk ziek van, en hang dan ook regelmatig over de railing. Maar ik laat me niet kennen, ik doe er alles aan om de boot op koers te houden. Door me flink in te spannen en niet op te geven, kom ik echt wel op mijn bestemming. Ik reef de zeilen, wissel de genua voor een stormfok. Ik werk me in het zweet, trim de zeilen, schoot aan – schoot los en stuur de boot zo gunstig mogelijk door de golven. Verschillende keren denk ik ‘het gaat goed, ik ga weer vooruit’, maar iedere keer komt er dan weer een monstergolf die roet in het eten gooit. ‘Zal ik de Oostzee ooit wel gaan bereiken?’ spookt het door mijn hoofd.
Na 2 dagen en 2 nachten doorvaren is het weer onveranderd en heb ik nog maar 30 mijl afgelegd. Nog 370 mijl te gaan. Het vechten tegen de golven heeft me compleet uitgeput. ‘Moet ik mijn strategie herzien?’ Het doet me denken aan mijn laatste tocht toen ook alles tegenzat en mijn plan ook is gestrand. ‘SHIT, SHIT, SHIT!!’
Ik begin meer en meer te beseffen dat ik mijn plan toch echt moet herzien. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet, maar op dit moment heb ik geen andere keus. Het verleggen van mijn koers lijkt de enige verstandige optie op dit moment.
Uiteindelijk ga ik overstag en verleg mijn koers richting de haven van IJmuiden. Deze koers is beter bezeild en de boot snijdt gemakkelijk door de golven. Na 3 uur loop ik de haven van IJmuiden binnen. Ik ben boos en gefrustreerd omdat ik mijn voorgenomen plan niet kan uitvoeren. De pannen vliegen door de kajuit. ‘Het voelt als opgeven’. Na te zijn uitgeraasd, realiseer ik me dat de enige mogelijkheid om uberhaupt in Denemarken te komen het varen van een andere koers is. Ik tank bij in de rustige haven. Ik ga lekker slapen, eet een gezonde maaltijd en doe zo nieuwe energie op voor mijn aangepaste trip.
‘Maar hoe ga ik mijn trip dan aanpassen? Wil ik nog steeds naar Kopenhagen? De Belgische kust is veel beter bezeild. Maar vind ik het daar wel leuk?’ Ook gaat door m’n hoofd of ik niet beter met een motorboot kan gaan varen of een bestemming moet zoeken dichter bij huis. Ik besluit toch dat ik vast houd aan mijn oorspronkelijke eindbestemming. Ik vind het nu nog te vroeg om mijn plan drastisch om te gooien, dat kan altijd nog.
‘Maar hoe ga ik mijn trip dan aanpassen? Wil ik nog steeds naar Kopenhagen? De Belgische kust is veel beter bezeild. Maar vind ik het daar wel leuk?’ Ook gaat door m’n hoofd of ik niet beter met een motorboot kan gaan varen of een bestemming moet zoeken dichter bij huis. Ik besluit toch dat ik vast houd aan mijn oorspronkelijke eindbestemming. Ik vind het nu nog te vroeg om mijn plan drastisch om te gooien, dat kan altijd nog.
Dus ik ga nog steeds richting Denemarken, maar dan wel via een andere koers. Ik gooi het roer om! De zee is nog steeds te ruw om te bevaren en opboksen tegen de golven gaat ‘m niet worden. Ik bedenk dat de aangepaste koers meer tijd zal gaan kosten. Het zal moeilijk zijn om daarvoor het geduld op te brengen, maar ik heb geen andere keus.
Ik besluit bij IJmuiden het Noordzeekanaal af te varen. Na 5 uur motoren kom ik op het Markermeer. Hier zet ik weer de zeilen. De noordwesten wind staat nog steeds flink door. Maar het water is hier rustiger dus ik kom er tegenin. Ik moet vaak overstag, maar ik kom in ieder geval vooruit. Ik overnacht in Volendam, Enkhuizen en Medemblik. Uiteindelijk kom ik via Den Oever op de Waddenzee. De wind is inmiddels iets gaan liggen, dus ik besluit koers te zetten richting Texel. Hier vandaan kan ik nog alle kanten op.
Na 5 dagen lekker zeilen, lig ik dan uiteindelijk in de haven van Texel. De gedachte dat ik nu nog maar op Texel ben, terwijl ik eigenlijk allang voorbij Cuxhaven had willen zijn, houdt me flink bezig. Dat blijft toch frustrerend! Maar ik probeer de realiteit onder ogen te zien. Ik denk aan het refrein van een liedje dat ik laatst hoorde:
Je moet zeilen op de wind van vandaag
De wind van gisteren helpt je niet vooruit
De wind van morgen blijft misschien wel uit
Hoe de rest van mijn tocht zal verlopen, blijft voor nu gissen. ‘Ga ik Denemarken ooit nog halen en zo ja wanneer dan? Hoeveel tussenstops zijn daarvoor nog nodig? Zal de wind ooit nog mee gaan staan? Strand ik ergens op Ameland? Of moet ik gewoon de auto pakken richting Kopenhagen?’ Waar ik terecht ga komen, zal de tijd me leren. Maar wat ik in ieder geval wel wil doen, is gaan genieten van de nog te maken tocht.
[Marjoke Muller, 7 februari 2010]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten